Η ΑΤΥΧΗΣ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ

Για να έχεις κράτος, θα πρέπει να έχεις κρατική πολιτική. Για να έχει κρατική πολιτική, θα πρέπει να έχεις εθνική στρατηγική. Για να έχεις εθνική στρατηγική, θα πρέπει να γίνεται αποδεκτό ότι υπάρχει δημόσιο συμφέρον υπεράνω των ιδιωτικών συμφερόντων και καρτέλ. Για να υπηρετείται το δημόσιο συμφέρον, θα πρέπει να έχεις κοινωνικό συμβόλαιο, consensus, στο νόμο και στην τάξη που εφαρμόζεται στη χώρα. Για να έχεις νόμο και τάξη σε μια δημοκρατική χώρα, θα πρέπει να υπηρετούνται βασικές ανάγκες των πολιτών, όπως η παιδεία, η ασφάλεια, η ευημερία, η συνεύρεση των πολιτών.

Για να έχεις ταυτόχρονα προοδευτικό κράτος, θα πρέπει η δεξιά και η αριστερή κοσμοαντίληψη, για την πρακτική πολιτική, της καθημερινότητας, να συσχετίζονται σε μια βάση εξέλιξης της κοινωνίας προς μία όλο και ανώτερη μορφή ή επίπεδο συγκρότησής της. Τι σημαίνει αυτό; Λιγότερο βία, καταπίεση, εξαναγκασμός, φόβος, αναγκαστική ενσωμάτωση, εξανδραποδισμός, ατομικός μηδενισμός. Με άλλους όρους, περισσότερη αρμονία, συνεννόηση, συναντίληψη, συσχετισμός, αλληλεξάρτηση. Στην Ελλάδα τίποτα από τα παραπάνω δεν εμπεδώθηκε. Αποτέλεσμα, χάθηκε η Ελλάδα.

Από το 1990 και μετά μία ομάδα προσώπων που συσχέτιζαν τη συγκρότηση μιας χώρας με την εταιρική διακυβέρνηση μιας επιχείρησης, πολυεθνικού χαρακτήρα και προσανατολισμού, προχώρησε σε μια σειρά παραδοχών για την ελληνική πραγματικότητα και τη διεθνική στρατηγική σε σχέση με την Ελλάδα. Οι ίδιοι όρισαν ουσιαστικά το πλάνο στρατηγικής της χώρας χωρίς πολιτικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς προσδιορισμούς, με σαφές έλλειμμα πολιτισμού και ιστορικού ορίζοντα. Την αντελήφθησαν ως μία προβληματική επιχείρηση, σε μια αγορά χωρίς βάθος. Με την έννοια αυτή θεώρησαν ότι το καλύτερο να συμβεί γι’ αυτήν ήταν να απορροφηθεί σε τιμή ευκαιρίας από μια πολυεθνική (την Ε.Ε.) και να ενσωματωθεί η λειτουργία της, με σαφώς μειωμένο κόστος, σε μια μεγάλη αγορά.

Την εποχή που η ολιγομελής αυτή ομάδα προσώπων σχεδίαζε το μέλλον, ουσιαστικά αντέγραφε διάφορους δογματισμούς επιπέδου σπουδαστηρίου διεθνών ομίλων προβληματισμού, ήταν της μόδας η απεθνικοποίηση των κρατών, η απάλειψη των φυλετικών χαρακτηριστικών μέσω της αποδοχής του καταναλωτισμού ως υπέρτατης ηθικής, η αποδοχή της οικονομίας των αγορών και του μοχλευμένου κεφαλαίου ως κύριας διεξόδου από την εμπλοκή που δημιουργούσαν οι ανισότητες μεταξύ Ανατολής και Δύσης, αναπτυγμένου και υπανάπτυκτου κόσμου, αλλά και η αντιμετώπιση της χρηματοδότησης ενός παγκόσμιου μοντέλου των αγορών και όχι των κρατών, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Η προσέγγιση αυτή, απλοϊκή στη βάση της, έμοιαζε και μοιάζει με την περίφημη διαφημιστική καμπάνια «United Colors» της Benetton και θεωρήθηκε από τους ανθρώπους αυτούς ως τελική εξέλιξη του πλανήτη Γη. Σήμερα η συγκεκριμένη θεώρηση πραγμάτων έχει καταρρεύσει. Μαζί με αυτήν και η απεθνικοποιημένη Ελλάδα.

Την ομάδα συγκροτούσαν πρόσωπα με εμμονές, χωρίς πρακτική άσκηση, τόσο στις επιχειρήσεις όσο και στην πρακτική πολιτική. Οι διεθνείς τους διασυνδέσεις όμως, όπως και η απολύτως συστημική τους αντίληψη για το «παγκόσμιο χωριό» τούς επέβαλλαν στο σύστημα διακυβέρνησης της χώρας, όπου η αμηχανία, η ανεπάρκεια και η διαφθορά είχαν υποκαταστήσει κάθε έννοια κρατικής πολιτικής και δημόσιου συμφέροντος. Συγκεκριμένες επιχειρηματικές προτεραιότητες, «άνοιγμα» σε μεγαλύτερες αγορές και ισορροπίες με άλλες κρατικές πολιτικές, εχθρικές ή ανταγωνιστικές πολλές φορές απέναντι στην Ελλάδα, αλλά και η ευρωπαϊκή, χωρίς εθνική διαπραγμάτευση, μονομέρεια κατεύθυναν τις εξελίξεις. Το σημαντικότερο είναι ότι όλα καθοδηγούνταν από τον προσπορισμό των κοινοτικών κονδυλίων, σε ιδιωτικές - προσωπικές σκοπιμότητες.

Στα πρόσωπα αυτά εντάσσεται σειρά υπουργών Οικονομικών και θεσμικών - διορισμένων τραπεζιτών. Ξεχωρίζουμε ανάμεσά τους τούς Γ. Αλογοσκούφη, Ν. Χριστοδουλάκη, Μιράντα Ξαφά, Γ. Παπαντωνίου, αλλά και τον Γ. Στουρνάρα, που σήμερα, ως υπουργός Οικονομικών, βρίσκει «καταφύγιο» στη γερμανική «Bild» για να παραπονεθεί ότι θυσιάζει την ηρεμία και την ασφάλειά του, το τένις του, τη βόλτα του, το κολύμπι του για να εξυπηρετήσει την ευρωπαϊκή υπερδομή, διαχειριζόμενος τις υποθέσεις της προβληματικής περιοχής που λέγεται Ελλάδα.