26 Ιανουαρίου, 2013

Η ΚΥΝΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΩΝ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΩΝ

Ο ένας μετά τον άλλον παραδέχονται ότι το μαρτύριο της λιτότητας που επέβαλαν στους πολίτες ήταν, απλώς ένα λάθος.  Οι καταστροφικές επιπτώσεις των πολιτικών λιτότητας έχουν καταγγελθεί σε επίσημα ευρωπαϊκά όργανα, ενώ η ΓΣΕΕ θα προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εναντίον της Τρόικας. Μετά τον επικεφαλής οικονομολόγο του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ (Olivier Jean Blanchard), ο οποίος δήλωσε στις 3 Ιανουαρίου του 2013 στην ιστοσελίδα του ΔΝΤ ότι τα προγράμματα λιτότητας δεν σταθμίστηκαν σωστά, ο Πολ Τόμσεν (Paul Thomsen), επικεφαλής της αντιπροσωπείας του ΔΝΤ στην Αθήνα, διατύπωσε δημόσια και τις δικές του παραδοχές για τις αστοχίες στο πρόγραμμα του ΔΝΤ.

Σε συνέντευξή του, στο πλαίσιο της έκθεσης του ΔΝΤ για την Ελλάδα, ο Τόμσεν δήλωσε ότι στο προηγούμενο πρόγραμμα δεν είχαν εκτιμηθεί σωστά οι επιπτώσεις του στην ανάπτυξη. Επίσης, κατηγόρησε εμμέσως πλην σαφώς την Ευρωζώνη, επισημαίνοντας ότι εξαρχής το ΔΝΤ είχε ταχθεί υπέρ μιας μεγαλύτερης περιόδου προσαρμογής για την Ελλάδα. Άλλωστε, σύμφωνα με εκτενές δημοσίευμα της εφημερίδας «The Guardian» της 1ης Φεβρουαρίου του 2012, ο κ. Τόμσεν είχε ήδη τότε -σχεδόν έναν χρόνο πριν δηλαδή- επισημάνει ότι η λιτότητα κάνει κακό στην ελληνική οικονομία.

Στο πλαίσιο των αντιδράσεων της ελληνικής κοινωνίας ο βουλευτής Επικρατείας του κόμματος Ανεξάρτητοι Έλληνες Τέρενς Κουίκ μαζί με τη νομική του ομάδα, στις 16 Ιανουαρίου 2013, υπέβαλαν μήνυση στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο κατά του Πολ Τόμσεν, αξιωματούχου του ΔΝΤ, κατά του Μαθίας Μορς (Mathias Morse), αξιωματούχου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και κατά του Κλάους Ματσούχ (Klaus Mazouch), αξιωματούχου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, κατηγορώντας τους ότι η λιτότητα που επέβαλαν στην Ελλάδα (επιφέροντας 3.500 αυτοκτονίες, μαζική αύξηση της ανεργίας, καθώς χάθηκαν πάνω από 1,5 εκατομμύρια θέσεις εργασίας και έκλεισαν χιλιάδες επιχειρήσεις, καταστροφή του βιοτικού επιπέδου πολλών οικογενειών και βαθιά ύφεση) αντιβαίνει προς τη Χάρτα των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προς το Σύνταγμα της Ελλάδας και προς την Ευρωπαϊκή Συνθήκη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Με μια παρόμοια κίνηση, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος ανακοίνωσε ότι η οργάνωσή του θα προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εναντίον της Τρόικας. Επίσης, στη Λισαβόνα στις 15 Ιανουαρίου του 2013, οι Ιατρικοί Σύλλογοι της Πορτογαλίας, της Ελλάδας, της Ισπανίας και της Ιρλανδίας εξέδωσαν «Ανοικτή Επιστολή προς τους Πολιτικούς Ηγέτες και τις Υγειονομικές Αρχές της Ευρώπης», καταγγέλλοντας τις καταστροφικές επιπτώσεις που έχουν οι πολιτικές λιτότητας της Τρόικας για την υγεία και τη ζωή των ανθρώπων. Μήπως, άραγε, φταίει ο «κακός» ευρωπαϊκός Νότος;

Μήπως, άραγε, η «κακή» ελληνική κοινωνία δεν είναι δεκτική των ευφυών συνταγών της Τρόικας; Αυτές τις κακοήθεις ανοησίες -πέραν ίσως από τον Θεόδωρο Πάγκαλο και λίγους ακόμη νεοεκσυγχρονιστές διανοουμένους- δεν τις υποστηρίζει πλέον ούτε η ίδια η Τρόικα. Και τούτο διότι οι συνταγές της Τρόικας δεν απέτυχαν μόνο στην Ελλάδα αλλά απέτυχαν, επίσης, και στην Ιρλανδία. Η αποτυχία είναι οικουμενική - απλώνεται από τον Νότο μέχρι τον Βορρά.

Ιρλανδία, το μεγάλο θύμα των πολιτικών λιτότητας

Η ηγεσία της Ευρωζώνης έχει επιδοθεί σε μια μεγάλη επιχείρηση προπαγάνδας για να πείσει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες ότι μετά τη λιτότητα που επιβλήθηκε στο Δουβλίνο επίκειται μια νέα αναπτυξιακή φάση στην Ιρλανδία, η οποία θα βγάλει τους Ιρλανδούς από την κρίση, καθώς -μας λέει η Ευρωζώνη- βελτιώνονται οι δείκτες της απασχόλησης και των επενδύσεων στη χώρα και, επίσης, βελτιώνεται η απόδοση των ιρλανδικών κρατικών ομολόγων. Όμως, αυτή η ρητορική -την οποία προσπαθεί να ψελλίσει και η κυβέρνηση Σαμαρά στην Ελλάδα- δεν έχει να πει τίποτε για το γεγονός ότι, μετά το πρόγραμμα οικονομικής σταθεροποίησης, το ιρλανδικό δημόσιο χρέος έφθασε στο 120% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, ενώ το 2007, όταν άρχιζε η σημερινή κρίση, ήταν στο 25%.

Επίσης, η κατάσταση της Ιρλανδίας γίνεται ακόμη τραγικότερη αν αναλογιστούμε ότι το κατά κεφαλήν κόστος διάσωσης της ιρλανδικής οικονομίας είναι με διαφορά το μεγαλύτερο στην Ευρώπη, όπως έδειξε πρόσφατη έκθεση της Eurostat, δηλαδή της επίσημης στατιστικής υπηρεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν σε αυτές τις διαπιστώσεις προσθέσουμε και το γεγονός ότι 80.000 νέοι Ιρλανδοί -σε συνολικό πληθυσμό 6 εκατομμυρίων ανθρώπων- μετανάστευσαν επειδή δεν είχαν πια ελπίδα να βρουν εργασία στη χώρα τους, τότε η ιρλανδική περίπτωση όχι μόνο δεν αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, αλλά μάλλον αποτελεί παράδειγμα κοινωνίας-θύματος αποτυχημένων τεχνοκρατικών σχεδίων.

Τραπεζικό χρέος

Σύμφωνα με δημοσίευμα της ιστοσελίδας politico.ie της 15ης Ιανουαρίου του 2013, ο Μάικλ Ταφτ (Michael Taft), επιστημονικό στέλεχος της ιρλανδικής συνδικαλιστικής οργάνωσης «Unite», δήλωσε ότι «η κυβέρνηση αντιμετωπίζει μια πραγματική πρόκληση κατά τις διαπραγματεύσεις περί του τραπεζικού χρέους. Αλλά υπάρχει ένας πάτος εδώ. Αν μια οποιαδήποτε συμφωνία δεν μεταβάλλει ποιοτικά αυτά τα δυσμενή στατιστικά στοιχεία τότε δεν θα πρόκειται για συμφωνία άξια επευφημίας». Εάν κάθε Ιρλανδός πολίτης καταλήξει να συνεχίσει να πληρώνει περίπου 9.000 ευρώ -συνέχισε ο Ταφτ-, ενώ οι υπόλοιποι πολίτες της Ευρωζώνης πληρώνουν μικρότερο τίμημα για τις οικονομικές διασώσεις τους, τότε «δεν υπάρχει καμία συμφωνία, απλώς αλλάζουν χέρια τα ευρώ στο κατάστρωμα ενός βουλιαγμένου πλοίου».

Παρεμπιπτόντως, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα η περίπτωση της Ιρλανδίας μπορεί να χρησιμοποιηθεί από κάποιους για να επιβληθούν νέα, επαχθέστερα, μέτρα λιτότητας. Αφού θυματοποίησαν την ιρλανδική κοινωνία περισσότερο από ό,τι την ελληνική, άρα -θα σκέπτονται κάποιοι- ίσως υπάρχει περιθώριο να επιβληθούν ακόμη σκληρότερα μέτρα στην Ελλάδα.

Θυσίες

Στην Ιρλανδία, το κόστος διάσωσης του τραπεζικού συστήματος ανήλθε στα 9.000 ευρώ κατά κεφαλήν, τη στιγμή που το μέσο χρέος της τραπεζικής κρίσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι 192 ευρώ κατά κεφαλήν. Στα 9.000 ευρώ τα οποία επιβαρύνθηκαν οι Ιρλανδοί κατά κεφαλήν δεν συνυπολογίζεται το άχθος των 18 δισεκατομμυρίων ευρώ που ληστεύθηκαν από το Εθνικό Συνταξιοδοτικό Αποθεματικό Ταμείο (National Pension Reserve Fund) της Ιρλανδίας χάριν του προγράμματος διάσωσης. Εάν συνυπολογιστούν και αυτά τα βάρη, τότε το κατά κεφαλήν κόστος του προγράμματος διάσωσης της Ιρλανδίας αυξάνεται ακόμη περισσότερο καθώς, μάλιστα, η ιρλανδική κυβέρνηση είπε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ότι προσδοκά να εισπράξει 500 εκατομμύρια ευρώ από νέα αύξηση των λογαριασμών ύδατος, η οποία θα επιβαρύνει τα ιρλανδικά νοικοκυριά με 370 ευρώ επιπλέον ετησίως.

Με ανάλογο σκεπτικό, οι Γερμανοί συνταξιούχοι υποχρεώθηκαν -καθότι και πολλοί εξ αυτών είναι νοσηρά εύπιστοι στην κυβερνητική προπαγάνδα- να «βάλουν πλάτη», υφιστάμενοι περικοπές 491 ευρώ κατ’ άτομο, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί το πρόγραμμα διάσωσης των μεγάλων περιφερειακών τραπεζών, οι οποίες αντιμετωπίζουν προβλήματα επειδή -αντί να ασχολούνται με την εμπορική τραπεζική (καταθέσεις-δάνεια)- κερδοσκόπησαν αγρίως στην αγορά των hedge funds και μετακυλύουν τις ζημίες τους στον λαό. Η πολιτική λιτότητας του Ιρλανδού πρωθυπουργού Έντα Κένι (Enda Kenny) εξυπηρετεί μια Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικότερα μια Ευρωζώνη οι οποίες επιμένουν να επιβάλλουν όλο και μεγαλύτερες θυσίες στους Ευρωπαίους πολίτες προκειμένου να διασώσουν ένα μη βιώσιμο νομισματικό καθεστώς του ευρώ και ένα πολιτικά και οικονομικά απειλητικό υπερεθνικό σύστημα των Βρυξελλών, εναντίον του οποίου η πρώην Βρετανίδα πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ (Margaret Thatcher) και ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός Τζον Μέιτζορ (John Major) είχαν εγκαίρως προειδοποιήσει τους ευρωπαϊκούς λαούς, και ειδικότερα τις οικονομικά πιο αδύναμες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Καταγγελία

Στις 15 Ιανουαρίου του 2013 η Ιρλανδή ευρωβουλευτής Νέσα Τσάιλντερς (Nessa Childers) κατήγγειλε την πολιτική λιτότητας του Ιρλανδού πρωθυπουργού, ως πολιτική που υπηρετεί την τραπεζοκρατορία, και ζήτησε από τον Ιρλανδό πρωθυπουργό να αλλάξει την πολιτική του και να παραδεχθεί ότι το χρέος των τραπεζών δεν είναι ούτε δίκαιο ούτε βιώσιμο και πρέπει να διαγραφεί. Επίσης, σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση, εξαπλώνεται ένα πολιτικο-οικονομικό ρεύμα, ζητώντας τον σαφή διαχωρισμό της τραπεζικής σε εμπορική και επενδυτική, ώστε να ελεγχθεί και να οριοθετηθεί η κερδοσκοπική δράση των τραπεζιτών.

Το ανυποχώρητο τραπεζικό λόμπι της Γερμανίας και τα σκάνδαλα της DeutscheBank

Στις 17 Ιανουαρίου του 2013 εννέα γερμανικές τραπεζικές και βιομηχανικές ενώσεις εξέδωσαν κοινή δήλωση με την οποία υποστηρίζουν το υφιστάμενο τραπεζικό μοντέλο και απορρίπτουν τον διαχωρισμό της τραπεζικής σε εμπορική και επενδυτική. Με άλλα λόγια, προέβησαν σε μια κίνηση υπεράσπισης της σημερινής «οικονομίας καζίνο» και έδειξαν ότι συνεχίζουν να στρουθοκαμηλίζουν απέναντι στο δομικό πρόβλημα του χρηματοοικονομικού συστήματος.

Με το ανωτέρω κοινό ανακοινωθέν Γερμανοί τραπεζίτες επικαλούνται τη βαθιά παράδοση παγκόσμιας τραπεζικής που υπάρχει στη Γερμανία αλλά, από την άλλη πλευρά, παραλείπουν να επισημάνουν ότι η παγκόσμια τραπεζική αναπτύχθηκε και λειτούργησε επί μακρόν στη Γερμανία υπό καθεστώς συγκεκριμένων ρυθμίσεων και περιορισμών. Η άρση αυτών των ρυθμίσεων και περιορισμών επί της τραπεζικής οδήγησε σε φαινόμενα παγκόσμιων τραπεζών τύπου Deutsche Bank και ανέδειξε τη Γερμανία σε διεθνώς κορυφαίο πλυντήριο μαύρου χρήματος.

Κατηγορίες

Το «κόσμημα» της απορρυθμισμένης γερμανικής παγκόσμιας τραπεζικής, η Deutsche Bank, βρέθηκε στον πυρήνα τεράστιων σκανδάλων. Μάλιστα, μόλις τον Δεκέμβριο του 2012, χρειάστηκαν 500 ένοπλοι Γερμανοί αστυνομικοί να εισβάλουν στα γραφεία της Deutsche Bank για να διευκολύνουν τη διερεύνηση κατηγοριών που βαρύνουν την εν λόγω τράπεζα για παρακώλυση του έργου της Δικαιοσύνης και απάτη. Επίσης, τα σκάνδαλα της συγκεκριμένης τράπεζας ερευνώνται και από το γραφείο της Εισαγγελίας Νέας Υόρκης. Η Deutsche Bank είναι απλώς το σύμπτωμα ενός νοσηρού χρηματοοικονομικού συστήματος που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή συνεχίζει να υποστηρίζει και το οποίο η Ευρωζώνη υπηρετεί με εμμονή.

Δεν υπάρχουν σχόλια: