ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΝΔ!

Σ' επικίνδυνα μονοπάτια, κακοτράχαλα και «τυφλά», οδηγείται αυτή η ακραία αντιπαράθεση της κυβέρνησης (της ΝΔ, περισσότερο) και του ΣΥΡΙΖΑ μ' αφορμή την έξαρση βίας που ακολούθησε τις επεμβάσεις της αστυνομίας στις διάφορες κατειλημμένες «βίλες». Η πρώτη, θεώρησε πώς βρήκε μια πολύ καλή ευκαιρία να εκμεταλλευθεί την απόγνωση, την οργή και τον διάχυτο φόβο της κοινωνίας για την κατάσταση που επικρατεί και και τα δυσοίωνα που προδιαγράφονται για να ενεργοποιήσει τα «νοικοκυραίϊκα» σύνδρομα της ώστε ν' αποδυναμώσει και να συρρικνώσει την απήχηση του δεύτερου, όπως διαφάνηκε (επικαιρικά και κατά τούτο επιπόλαια) από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις.

Σ' αυτή την «επιχείρηση», το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβερνώσας ΝΔ βρήκε απρόσμενο «σύμμαχο» σε μια σειρά στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που με ατυχείς (στην πιο επιεική εκδοχή...) δημόσιες δηλώσεις τους εμφάνισαν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αν όχι να καλύπτει, τουλάχιστον να «συγχωρεί», να δικαιολογεί τις... μαχητικές καταλήψεις και ανακαταλήψεις δημόσιων χώρων και την μετατροπή τους σε κέντρα ανεφοδιασμού έκνομων δράσεων. Οι ανοησίες τύπου «όλοι σπίτια μας έχουμε... μάσκες, καδρόνια, μπουκάλια, λοστούς!», βοήθησαν το νερό να κυλήσει στο αυλάκι της κυβερνητικής επιχειρηματολογίας...

Οι επιθέσεις με γκαζάκια σε σπίτια δημοσιογράφων, σε κομματικά γραφεία, σε σπίτια συγγενών πολιτικών προσώπων με αποκορύφωμα την πολύ περίεργη μεν άκρως επικίνδυνη δε επίθεση με «Καλάσνικοφ» εναντίον των κεντρικών γραφείων της ΝΔ, δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία σε κάθε ψύχραιμο παρατηρητή: αυτή η πολωτική αντιπαράθεση με εμπρηστικές επίσημες δηλώσεις από την μια, και από την άλλη αντίδραση ή με διστακτικές ανταπαντήσεις (από τον φόβο μπας και εμφανισθεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης... μειωμένης επαναστατικότητας στα μάτια κάποιων συνιστωσών και οπαδών του!) ή με γενικόλογες καταγγελίες για οργανωμένη προβοκατόρικη δράση του παρακράτους κατ' εντολή της κυβέρνησης, έστω και ακούσια, ανόητα, οδηγούν σε μια κλιμάκωση που από ένα σημείο και μετά ενεργοποιεί και διευκολύνει δυνάμεις εχθρικές προς την δημοκρατική τάξη.

Η συνολική στάση του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της βίας, είναι αναντίρρητα αμφιλεγόμενη- τουλάχιστον. Από την εποχή πού ήταν κομματίδιο διαμαρτυρίας, μέχρι και πολύ πρόσφατα που αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση. Οι εσωκομματικές αντινομίες και «ιδιαιτερότητες» του κόμματος, δίνουν την εξήγηση-αλλά δεν αποτελούν δικαιολογία. Προσέφερε "στέγη" σε οπαδούς διαφόρων ακραίων απόψεων και δράσεων, προσελκύοντας έτσι και μια μερίδα (νέων κυρίως) πολιτών που μπορεί να μην μετέχουν οι ίδιοι σε ακραίες «επαναστατικές» συμπεριφορές, αλλά βρήκαν πολιτική έκφραση της οργής και της αγωνίας τους.

Και μαζί με τους κοινωνικά εξαθλιούμενους και πλέον «μη πελάτες» του συστήματος «νοικοκυραίους» πολίτες που επέλεξαν την απόγνωση και τα αδιέξοδά τους να τα εκφράσουν με εκλογικό «θυμό», έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της «δυνάμει κυβέρνησης». Κάποιοι ψύχραιμοι στην Κουμουνδούρου, κατανοούν απολύτως το «νέες συνθήκες, νέες πολιτικές». Και επιχειρούν, περιθωριακά αρχικά αλλά όλο και πιο «κεντρικά» όσο τρέχουν οι εξελίξεις με τους κινδύνους τους,, να διαμορφώσουν μια νέα πιο νηφάλια, ψύχραιμη και ρεαλιστική δημόσια εικόνα του κόμματος. Η ολοένα και λιγότερο διστακτική μετάλλαξη του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα σε διάφορα επίπεδα, είναι ενδεικτική άσχετο με το αν και κατά πόσο πείθει η προκαλεί σκέψεις ευκαιριακής, υπολογισμένης, επικοινωνιακής αναδίπλωσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καταλάβει ότι στην παρούσα εκρηκτική συγκυρία, οφείλει ν' απαλλαγεί από οπισθέλκουσες σκέψεις μικροκομματικής σκοπιμότητας και να ταχθεί ξεκάθαρα εναντίον κάθε εκδήλωσης βίας. Ακόμη και οι... συνήθεις και χιλιοδιατυπωθείσες στο παρελθόν θεωρίες «προβοκάτσιας του παρακράτους» (που φυσικά και δεν μπορεί ν' αποκλεισθούν), όταν επαναλαμβάνονται στις τωρινές συνθήκες μπορεί εκ των πραγμάτων και πέραν των προθέσεών του να προσφέρουν άλλοθι και κάλυψη σε ακραία στοιχεία -ακόμη και να εκληφθούν ως «πρόσκληση».

Και η κυβερνώσα ΝΔ, πρέπει να καταλάβει ότι η άκομψη (και αναπόδεικτη...) «χρέωση» στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάθε πράξης βίας, μπορεί μεν ευκαιριακά και... δημοσκοπικά να τις προσφέρει πρόσκαιρα οφέλη, αλλά ταυτόχρονα υπονομεύει την ήδη εύθραυστη κοινωνική ισορροπία και δημιουργεί συνθήκες ανεξέλεγκτης πόλωσης που μεσομακροπρόθεσμα δεν θα στραφεί μόνο εναντίον της αλλά θα αποσαθρώσει το ήδη ρηγματωμένο πολιτικό σκηνικό, από την μια μέχρι την άλλη άκρη του. Και τότε, κουκουλοφόροι, γκαζάκια και Καλάσνικοφ, αντί για πρόβλημα, θα προβάλλονται και θα γίνονται αποδεκτά ως... «λύση».