ΜΕΤΩΠΟ ΔΥΣΑΡΕΣΤΗΜΕΝΩΝ

Η δημοσιονομική προσαρμογή, που ξεκίνησε ο Μόντι και θα συνεχίσει σε κάθε περίπτωση η Κεντροαριστερά του Μπερσάνι με τη συμμετοχή ή απλά με τη στήριξη του Μόντι, σημαίνει πιο σκληρή φορολόγηση για τον παραγωγικό Βορρά και ταυτόχρονα συρρίκνωση της επιδότησης του Νότου. Ετσι, δημιουργήθηκε ένα ετερόκλητο μέτωπο δυσαρεστημένων, με τον πολυσυλλεκτικό Μπερλουσκόνι να μην έχει κανένα πρόβλημα στην παροχή αλληλο-αναιρούμενων υποσχέσεων: Μείωση φόρων και αύξηση επιδοτήσεων σε φόντο απειλής για επιστροφή στη λιρέτα.

Η πορεία του Καβαλιέρε για επιστροφή στην πολιτική σκηνή εξελίσσεται μέρα με τη μέρα ως απειλή που μπορεί να προκαλέσει ατύχημα όχι μόνο στη χώρα αλλά στο σύνολο της Ευρωζώνης. Η πορεία του στις δημοσκοπήσεις, με τελευταίο δείγμα γραφής τη βιομηχανική Λομβαρδία όπου προηγείται, δείχνει ότι τίποτε δεν μπορεί να θεωρείται βέβαιο ως προς το αποτέλεσμα των εκλογών της 24ης Φεβρουαρίου.

Δίχως αμφιβολία το επικοινωνιακό ταλέντο του Μπερλουσκόνι δεν έχει προηγούμενο: Παρά την μακρά πρωθυπουργική του θητεία -εννέα χρόνια συνολικά- κατορθώνει σήμερα να παρουσιάζεται ως φορέας αντισυστημικής λαϊκής δυσαρέσκειας, έναν ρόλο που διεκδικούσε μέχρι πρόσφατα ο σατιρικός τηλεαστέρας Μπέπε Γκρίλο και το Κόμμα των Πέντε Αστέρων.

Στη χειρότερη για τον Μπερλουσκόνι εκδοχή θα ηγείται μιας ισχυρής αντιπολίτευσης που θα περιμένει τη γρήγορη φθορά του όποιου νέου κυβερνητικού σχήματος και στην καλύτερη θα μπορεί να διαπραγματευθεί σκληρά τη συμμετοχή του ή την ανοχή του σε οποιαδήποτε λύση του μετεκλογικού πολιτικού αδιεξόδου. Οι δικαστικές εκκρεμότητες δεν πρόκειται να πλήξουν τη δημοσκοπική του ανάκαμψη καθώς επανειλημμένα η εκλογική βάση έδειξε ότι δεν επηρεάζεται από αυτόν τον παράγοντα.

Όταν τον Νοέμβριο του 2011 ο Μόντι έπαιρνε τη σκυτάλη από τον Μπερλουσκόνι, διάχυτη ήταν η πεποίθηση στην Ιταλία και στην Ευρωζώνη ότι το μεγαλύτερο μέρος του προβλήματος της χώρας δεν ήταν άλλο από το οπερετικό στιλ διακυβέρνησης του Καβαλιέρε με την ατελείωτη σειρά σκανδάλων διαπλοκής-διαφθοράς αλλά και της σαπουνόπερας των ροζ σκανδάλων.

Η απομάκρυνσή του από τη διακυβέρνηση της χώρας τον προφύλαξε από τη φθορά των μέτρων λιτότητας, που νομοτελειακά θα εφάρμοζε και ο ίδιος, και επιπλέον του επιτρέπει να παρουσιάζει την ανατροπή του ως αποτέλεσμα τελεσιγράφου της Μέρκελ με συνυπογραφή Σαρκοζί. Η πρώτη επέλαση του Μπερλουσκόνι στην πολιτική καταγράφηκε το 1994 και ήρθε να καλύψει το πολιτικό κενό που δημιούργησε η επιχείρηση «Καθαρά χέρια» με βασικό πρωταγωνιστή τον δικαστή Ντι Πιέτρο, που επένδυε σε πολιτική καριέρα.

Η σημερινή εντυπωσιακή επανάκαμψή του στην πολιτική γίνεται στο κενό ουσιαστικής εναλλακτικής πρότασης στον έναν χρόνο της διακυβέρνησης Μόντι από την Κεντροαριστερά. Ετσι, βρισκόμαστε μπροστά στο παράδοξο η τεχνοκρατική διαχείριση του τελευταίου χρόνου να αμφισβητείται από έναν ηγέτη και μια παράταξη που συναίνεσαν στον σχηματισμό και στήριξαν μέχρι πρόσφατα την κυβέρνηση Μόντι. Μέρα με τη μέρα, σε μια Ευρωζώνη όπου καταβάλλεται αγωνιώδης προσπάθεια να σταθεροποιηθεί ένα κλίμα αισιοδοξίας και στη χειρότερη περίπτωση ηρεμίας, ο επανακάμπτων Μπερλουσκόνι καθίσταται ο απρόβλεπτος παράγων μιας ανατροπής με απρόβλεπτες παρενέργειες.

Για πολλοστή φορά αποδεικνύεται η μη προβλεψιμότητα στην πολιτική σταδιοδρομία: Πριν από ένα χρόνο όλοι θεωρούσαν τον Καβαλιέρε παρελθόν, έχοντας ξεχάσει ότι μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 1939 ο Τσόρτσιλ είχε καταγραφεί ως η επιτομή μιας αποτυχημένης και τελειωμένης σταδιοδρομίας.

Χωρίς αντιπρόταση

Η πρώτη επέλαση του Μπερλουσκόνι στην πολιτική καταγράφηκε το 1994 και ήρθε να καλύψει το πολιτικό κενό που δημιούργησε η επιχείρηση «Καθαρά χέρια» με βασικό πρωταγωνιστή τον δικαστή Ντι Πιέτρο, που επένδυε σε πολιτική καριέρα. Η σημερινή εντυπωσιακή επανάκαμψή του στην πολιτική γίνεται στο κενό ουσιαστικής εναλλακτικής πρότασης στον έναν χρόνο της διακυβέρνησης Μόντι από την Κεντροαριστερά.