ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ Η ΜΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ! - Ε’ ΜΕΡΟΣ (ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)

ΤΙ ΑΝΑΦΕΡΕΙ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

ΜΠΑΡΤΟΝ ΜΑΚ ΓΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ – ΧΡΙΣΤΟ

«…Η επιρροή του Μεγάλου Αλεξάνδρου μπορεί να κορυφώνεται εδώ, όμως οι κατακτήσεις του δεν σταματούν εδώ, βεβαίως. Επεκτάθηκαν χιλιάδες μίλια ανατολικά στην Ινδία. Εδώ το πέρασμά του γέννησε δραματικές αλλαγές νοοτροπίας, καθώς και εδώ στο νότο, στην πατρίδα του Ιουδαϊσμού, όπου η επιρροή του επέφερε σημαντικές μεταμορφώσεις κατά τα χρόνια που οδηγούν στη γέννηση του Χριστού. Αυτή η αφομοίωση των ελληνικών ιδεών, ο εξελληνισμός έκανε όλον τον τότε γνωστό κόσμο χωνευτήρι θρησκευτικών ιδεών. Η νεώτερη έρευνα αποδεικνύει ότι ο Αλέξανδρος επηρέασε τις θρησκείες της Ινδίας, του Ισλάμ, τον Πρωτοχριστιανισμό καθώς και θεμελιώδες αρχές του Ιουδαϊσμού. Ένα νέο είδος Εβραίου δασκάλου προέκυψε ο ραβίνος, βασισμένο στην ιδέα των ελληνικών φιλοσοφικών σχολών.

 Εδώ δίπλα στην φλεγόμενη βάτο, βρίσκεται ο Μωϋσής, που φοράει τώρα ένδυμα ελληνότροπο. Στο δάπεδο της Συναγωγής ο Έλληνας θεός Ήλιος. Πίσω από το κεφάλι του ο δίσκος με τις ακτίνες. Και πάλι με την λάμψη της θεϊκής του ακτινοβολίας ο Αντίοχος Στ’ της Συρίας, διάδοχος του Αλεξάνδρου, διαιωνίζει την έννοια του βασιλιά – θεού. Ένας μεταγενέστερος βασιλιάς, ο Δημήτριος Γ’, αποκαλεί τον εαυτό του «θεόν Σωτήρα». Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, μετά τους Έλληνες, αποφάσισαν ότι είναι και αυτοί βασιλείς- θεοί. Ο Αύγουστος αποκαλεί τον εαυτό του «Υιό του Θεού». Και ο Νέρων στην πρώϊμη χριστιανική εποχή, φοράει στέμμα με ακτίνες που υποδηλώνει την θεϊκότητά του. Και εδώ σ’ αυτό το πρώϊμο ψηφιδωτό του Βατικανού, σταλμένος με τις ακτίνες των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, ο ιδρυτής της καινούριας θρησκείας: ο Ιησούς.

Λέει ο Μπάρτον Μακ, καθηγητής της Θεολογίας: «Ο μέσος Χριστιανός θεωρεί τον Ιησού Θεό. Οι πρώτοι Χριστιανοί δεν είχαν ανάγκη να αναλύσουν την θεϊκότητα του. Κατέγραφαν απλώς τις εμπειρίες τους». Ενώ οι «ορθόδοξοι» θεολόγοι δίνουν έμφαση στην Παλαιά Διαθήκη ως «πρόγονο» του Χριστιανισμού και δέχονται ότι κάτι ασυνήθιστο συνέβη με το θάνατο του Ιησού, ο ριζοσπάστης καθηγητής Μπάρτον Μακ δεν νομίζει ότι ο Ιησούς προήλθε από την ιουδαϊκη παράδοση. Οι βασιλείς του Ισραήλ όπως εικονογραφούνται και εγκωμιάζονται σε ιστορικά κείμενα, ποτέ δεν θεωρήθηκαν θεοί. Η έννοια της θεϊκότητος των βασιλέων δεν πηγάζει από την ισραηλιτική παράδοση. Από αλλού προέρχεται η θεώρηση που έχουμε για τον Ιησού.

Το γοητευτικό με τον Αλέξανδρο είναι ότι έχουμε για πρώτη φορά ξεκάθαρη την έννοια του ανθρώπου – θεού. Και την ίδια εποχή, που επικρατεί αυτή η ρομαντική νοοτροπία, γράφονται τα Ευαγγέλια για τον Ιησού, και οι ομοιότητες είναι εντυπωσιακές. Ο Καθηγητής Μακ διατυπώνει τον επαναστατικό ισχυρισμό ότι η διττή φύση του Ιησού ως ανθρώπου και Θεού προήλθε από την ελληνική παράδοση της θεϊκότητος του (Μεγάλου) Αλεξάνδρου. 

Βεβαίως, το μήνυμα του Ιησού, αντίθετα με το περιβάλλον του, ήταν καινούριο και βασίζονταν στην μη βία και στην αγάπη. Χιλιάδες μίλια ανατολικά, άλλος ένας Δάσκαλος παρόμοιων ιδεών, επηρεάστηκε από τον Αλέξανδρο. Ο Βούδας ήταν φιλοσοφική μορφή ανάλογη με τον Πλάτωνα ή τον Σωκράτη. Δεν είχε μορφή υπερανθρώπου ή θεού, λέει ο Δρ. Μάικλ Γουίλις, συντηρητής έργων Ανατ. Τέχνης. Τους δύο πρώτους αιώνες όμως μετά Χριστόν ο Βουδισμός μεταμορφώνεται ριζικά και ο Βούδας, από ανθρώπινο ον γίνεται υπεράνθρωπος ή θεός. Στα μέρη της Ινδίας που κατέκτησε ο Αλέξανδρος και που κράτησαν επαφή με τον Δυτικό κόσμο, ο Βούδας εικονίζεται με φωτοστέφανο και με ένδυμα ελληνορωμαϊκού τύπου!
 

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τον Ιουδαϊσμό, την ίδια εποχή. Ανάγλυφα αναπαριστούν ινδουϊστικές θεότητες να κρατούν όπλα του Ηρακλή, το ρόπαλο για παράδειγμα. Δεν ξέρουμε την άμεση επιρροή του Αλεξάνδρου ως άτομο. Ξέρουμε ότι εξέλαβε θεία χαρακτηριστικά ως συνέπεια των κατακτήσεων Αιγύπτου και Ασίας. Και αυτό επέφερε ένα κύμα αλλαγής στις θρησκείες καλλιεργώντας την αγάπη ενός υπερανθρώπινου όντος, που θα μπορούσε να γίνη σωτήρας της ανθρωπότητος…».

Α.Σ. – Πατέρα Γεώργιε, εν ολίγοις ο Μπάρτον Μακ νομίζει ότι ο Ιησούς δεν προήλθε από την ιουδαϊκή παράδοση και ότι από αλλού προέρχεται η θεώρηση που έχουμε για τον Ιησού. Ισχυρίζεται ότι η διττή φύση του Ιησού ως ανθρώπου και Θεού ξεκινά από την ελληνική παράδοση της θεϊκότητας του Μ. Αλεξάνδρου που συνεχίστηκε με την θεοποίηση των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων.

π.Γ.Μ. – Κοιτάξτε ένα βασικό κεφάλαιο εις την μελέτη της χριστιανικής λατρείας είναι οι ιουδαϊκές επιδράσεις από την μια πλευρά και οι ελληνιστικές επιδράσεις από την άλλη. Μην ξεχνάμε ότι η Εκκλησία διαμορφώνεται ουσιαστικά μέσα εις ένα ελληνικό, ελληνιστικό περιβάλλον και ότι τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί (γλώσσα και σύμβολα) είναι όλα ελληνικά. Το πρόβλημα εδώ είναι η πραγματική φύση του Ιησού Χριστού. Ή είναι Θεάνθρωπος, το λέγω πάλι, ή δεν είναι. Δεν πρόκειται για απόδοση εις τον Χριστόν ιδιοτήτων που απαντούσαν εις άλλους. 

Εμείς όλα αυτά τα βλέπουμε ως προετοιμασία του ανθρωπίνου γένους και του Ελληνισμού και προσδοκία που έρχεται και γίνεται πραγματικότητα. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Αλέξανδρος με όλη τη μεγαλοσύνη του ούτε «έπαθε» για τη σωτηρία μας, ούτε διεξεδίκησε ποτέ ότι ήταν Θεάνθρωπος, ούτε ανέστη. Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος θεμελιώνει την χριστιανική πραγματικότητα την ανάσταση του Χριστού: «Η Χριστός ουκ εγήγερται ματαία η πίστις ημών». Στα εκφραστικά μέσα, ακόμη και την Υμνολογία μας μάλιστα από τον 4ο αιώνα, με την «μυστηριολογική» όπως λέγεται «ευσέβεια» θα εισέλθουν στοιχεία του εθνικού κόσμου. Αυτό όμως δεν σημαίνει μεταφορά ανυπάρκτων ιδιοτήτων στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

Α.Σ. - Πρώτα ο Θεός, θα κάνουμε εκπομπή συμπληρωματική μια άλλη φορά.

π.Γ.Μ. – Εδώ τίθεται θέμα εμπερίας, το αντιλαμβάνομαι. Ο καθένας μπορεί να το δεχτεί αυτό όπως θέλει, δεν μπορώ να πείσω κανέναν.

Α.Σ. – Δύο ακόμη θέματα έχουμε να εξετάσουμε. Την γλώσσα του Ευαγγελίου και αν ο Χριστός ωμιλούσε και αν έγραφε ελληνικά.

π. Γ. Μ. – Είναι το γνωστό πρόβλημα της επιστολής προς Άβγαρον.

Α.Σ. – Τι σημαίνει και το γεγονός, όταν είδε ο Χριστός τον Ανδρέα και τον Φίλιππο με τους Έλληνες που τον επλησίασαν και είπε: «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου» και ακόμη τι δείχνει η ύπαρξη ελληνικών λέξεων στα χείλη του Χριστού όπως «διψώ», «τετέλεσται» μαζί με την παρούσα μελέτη καθηγητή Πανεπιστημίου που αναφέρει ότι ο Χριστός ωμιλούσε ελληνικά;

π. Γ.Μ. – Παρακαλώ, δεν χρειαζόμεθα καμία περαιτέρω μαρτυρία. Η Γαλιλαία ήταν ελληνική, ελληνοκρατούμενη πολιτιστικά, οι μαθηταί του Χριστού μιλούσαν ελληνικά, τα ονόματά τους επίσης Ανδρέας, το εξελληνισμένο Πέτρος μαρτυρούν αυτό, όπως και των 7 διακόνων Στέφανος, Τίμων, Παρμενάς, Νικόλαος κ.λ.π. δείχνουν την σχέση τους με το ελληνικό πολιτισμό.. Στο 12ο κεφ. του Ιωάννου, ως προς τους Έλληνες διαπράττεται το λάθος. Δεν ξέρουμε εάν αυτοί είναι από την Πελοπόννησο ή την Κέρκυρα, αφού όλος ο κόσμος από τον 3ο π.Χ. αιώνα ονομάζονται Έλληνες. Εγώ πάντως δέχομαι ότι ήσαν όλοι…από την Αθήνα. Τους φέρνουν οι Απόστολοι να μιλήσουν με τον Ιησού, διότι ομιλούσε οπωσδήποτε ελληνικά. Η γλώσσα του Χριστού δεν ντο μόνο η εβραϊκή, η αραμαϊκή ήταν και η ελληνική.

Α.Σ. – Μιλούσε λοιπόν ελληνικά.

π.Γ.Μ. – Ως προς το κείμενο αυτό του Αβγάρου το οποίο γνωρίζω και για τα οποίο έχετε γράψει, έγινε κάποια αστοχία με την διατύπωση ότι ο πατήρ Μεταλληνός λέει: «Κύριε Σακκέτο δεν γνωρίζω αν υπάρχει παρόμοια επιστολή».

Α.Σ. – Αλλά μου είπατε σε τηλεφωνική συνομιλία μας ότι: «Αν υπάρχει, θα είναι γραμμένη στα ελληνικά, διότι ο Χριστός μιλούσε και έγραφε ελληνικά».

π.Γ.Μ. – Το είπα κάπως διαφορετικά: «Η επιστολή αυτή αν υπάρχει θα είναι γραμμένη στα ελληνικά. Μόνο στα ελληνικά θα μπορούσε να έχε γραφτεί».

Α.Σ. – Κάποιοι επιστήμονες δέχονται ότι έχει μεταφρασθεί από τα συριακά, είναι οι περίφημες Πράξεις του Αποστόλου Θαδδαίου.

π.Γ. Μ. – Το ξέρω αυτό το θέμα, διότι από το δεύτερο ήδη έτος των σπουδών ου στην Θεολογική Σχολή το διδαχτήκαμε από τον μακαρίτη καθηγητή – Ακαδημαϊκό κ. Μπόνη στο μάθημα της Πατρολογίας. Στο 1,13 ο Ευσέβιος παραθέτει το ελληνικό κείμενο και σας το λέω και το επαναλαμβάνω τώρα, διότι τότε ίσως δεν εξεφράσθην καλώς, ότι η Επιστολή αυτή κατά 99-100% πρέπει να είναι γραμμένη στα ελληνικά, διότι ο Χριστός γνώριζε ελληνικά. Η γνησιότης όμως αυτής της Επιστολής είναι ένα πρόβλημα.

Α.Σ. – Ωστόσο ανέφερε την επιστολή αυτή ο Ευσέβιος ο Καισαρείας και είναι εδώ στον 20ο τόμο της Ελληνικής Πατρολογίας και η επιστολή του Αβγάρου προς τον Χριστό και του Χριστού προς τον ΄Αβγαρο.

π.Γ.Μ. – Θέλω να απαντήσω στον φίλο κ. Χατζηγώγο που έγραψε ότι ο Ευσέβιος της Καισαρείας είναι Πατέρας της Εκκλησίας.

Α. Σ. – Πατέρας δεν είναι, είναι όμως ιστορικός.

π. Γ.Μ. – Ναι, και θεωρείται από πολλούς ημιαρειανός, δεν είναι πατέρας της Εκκλησίας.

Α.Σ. – Στο αν υπήρχε ή δεν υπήρχε, ο Άβγαρος, σημειώνω, έκτισε ένα «τείχος» και έκανε «αποτρόπαιο» την επιστολή του Χριστού και ότι δεν ευρέθησαν μόνο εκεί επιστολές του Χριστού.

π.Γ.Μ. – Γιατί να το αμφισβητούμε λοιπόν;

Α.Σ. – Χαίρω για το ότι η αξιολογοτάτη θεολόγος κ. Ειρήνη Οικονομίδου στο βιβλίο της: Το Άγιον Μανδήλιον περιλαμβάνει την επιστολή και τα αρχαιολογικά ευρήματα για τα οποία πρέπει να της δώσουμε συγχαρητήρια. Τα δε «αποτρόπαια» που βρέθηκαν; Όχι στην Έδεσσα της Συρίας, αλλά στην στην πόλη των Φιλίππων!

π.Γ.Μ. – Σημειώνω ότι από τους Μέσους Βυζαντινούς χρόνους το μανδήλιον της Εδέσσης, το Άγιον Μανδήλιον, συνδέεται με το σάβανον του Ιησού Χριστού, την Ιεράν Σινδόνην. Λένε ότι διπλωμένο το κειμήλιον αυτό έχει πάνω του το πρόσωπον του Ιησού.

Α.Σ. – Ωστόσο ως προς το αν έγραψε ο Ιησούς ή δεν έγραψε στην συνείδηση του χριστιανικού κόσμου πέρασε ότι έγραψε και έξω από τις εκκλησίες πουλάνε τέτοιες επιστολές. Σας τις δείχνω απλά και μόνο για να δείτε πως έχει περάσει αυτό το μήνυμα.

π.Γ.Μ. – Και από κάποιο Έλληνα Μητροπολίτη εξεδόθη επιστολή του Χριστού, δυστυχώς, ενώ έχουμε τόσα πατερικά κείμενα…

Α.Σ. – Ελπίζω τα θέματα αυτά να τα παρουσιάσουμε μια άλλη φορά τηλεοπτικά και τελειώνοντας θα σας παρακαλέσω να δεχθείτε δύο μικρά δώρα από την εκπομπή:

α) Τα βιβλία του φιλτάτου μου κ. Ανδρέα Ηλία Μιχαλόπουλου. β) Και σαν Άγγελος Σακκέτος ένα μικρό αγαλματάκι που παρουσιάζει πάνω σε ένα γαϊδουράκι ένα παπά, σαν τον αδελφό της μακαρίτισσας μητέρας μου Κανέλλας, τον παπα- Σπύρο, τον παπά του χωριού, για να την μνημονεύετε που και που… Θυμάμαι πάντοτε, πατέρα Γεώργιε, που μου έλεγε για σας: «Αχ, αυτός ο άνθρωπος μου θυμίζει τον αδελφούλη μου τον παπα- Σπύρο, πάνω σε ένα γαϊδουράκι, με το πετραχήλι να πηγαίνει στους αρρώστους. Είναι αυτός που στήριζε την αποσταμένη ελπίδα».

π.Γ.Μ. – Πραγματικά ένας Παπαδιαμάντειος παπάς του χωριού, θα τον ασπασθώ από σεβασμό προς την Ιστορία του ελληνικού κλήρου. Σας ευχαριστώ πολύ.

Α.Σ. – Παρακαλώ ένα μήνυμά σας προς όλους μας.

π.Γ.Μ. – Το μήνυμα είναι το εξής: Είναι καιρός που πρέπει να πάψουμε να βλέπουμε Ελληνισμό και Χριστιανισμό ως μεγέθη αλληλοσυγκρουόμενα μεταξύ τους και να τα δούμε στην ελληνική σύνθεση. Είμαστε υπερήφανοι ως Έλληνες, διότι, χωρίς να αποβάλλουμε την αρχαία ιστορία μας, που δείχνει την δόξα μας και την προσφορά μας στην ανθρωπότητα, έχουμε και ένα άλλο λόγο να καυχηθούμε, διότι είμαστε εκείνοι που μέσα από την Ορθοδοξία δώσαμε και δίνουμε τον γνήσιο Χριστιανισμό στον υπόλοιπο κόσμο.

Α.Σ. – Κάποιοι είπαν και διερωτήθηκαν ποια μέταλλα είναι πολυτιμότερα: το μέταλλο χρυσός, το μέταλλο χαλκός, το μέταλλο σίδηρος; Τι να σας πω, Κυρίες και Κύριοι, στον πνευματικό κόσμο ο Άγγελος Σακκέτος βρήκε τον πολυτιμότερο μέταλλο: Μεταλληνός Γεώργιος!

π.Γ.Μ. Ο Θεός να με συγχωρέσει, δεν το δέχομαι αυτό. Ο μακαρίτης, πάντως, καθηγητής μου των Μαθηματικών Παπαναστασίου όταν ήμουν μαθητής με ρωτούσε από τι μέταλλο είμαι. Πιστέψτε με «όλοι είμαστε «μέταλλα» που ο Θεός τους δίνει πολύτιμη αξία και όταν δεν την έχουν».

Α.Σ. – Ένα μεγάλο ευχαριστώ.

ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ