ΤΑ ΤΕΛΟΥΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΟΛΗ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ.

Μία των λαμπροτέρων καί μεγαλοπρεπεστέρων τελετών της Εκκλησίας όλης καί φυσικώ τω λόγω της Σιωνίτιδος Εκκλησίας είναι αυτή του Επιταφίου. Η τελετή αυτή τελείται εις ανάμνησιν της θεοσώμου ταφής τού εν τω σταυρώ σαρκί θανόντος δι’ ημάς  Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Η τελετή αυτή τελείται υπο της Εκκλησίας Ιεροσολύμων μεταξύ της 8ης Εσπερινής καί 12ης μεσονυκτίου ώρας της Μεγάλης Παρασκευής.

Με τήν τελετήν ταύτην ξεκινά επίσημος συνοδεία από της Πύλης του Πατριαρχείου καί διά της Χριστιανικής οδού εισέρχεται εις τόν Ναόν της Αναστάσεως, εν ω πλήθη προσκυνητών ουχί Ορθοδόξων μόνον, αλλά καί των άλλων δογμάτων συνωστίζονται ουχί μόνον δεξιά καί αριστερά της οδού αλλά καί εν τω μέσω αυτής, μέ αποτέλεσμα τάς ειδικάς, ενίοτε απαραιτήτους, ενίοτε δέ καί υπερβολικάς ρυθμίσεις της Ισραηλινής Αστυνομίας.

Της λαμπράς ακολουθίας ταύτης προεξάρχει ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας Ιεροσολύμων, συνιερουργούντων Αυτώ όλων των Αρχιερέων του Θρόνου καί των παρεπιδημούντων Αρχιερέων εκ των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών. Ούτοι ως καί Ιερείς ενεδύονται εντός του Ιερού Βήματος τά πένθιμα πολυτελή χρυσοκέντητα αυτών άμφια, εν ω οι ψάλται ψάλλουν τόν Κανόνα του Μεγάλου Σαββάτου.

Άμα τη ολοκληρώσει της Θ’ Ώρας του Κανόνος τούτου εξέρχονται από της Πύλης του Καθολικού καί διέρχονται εν έκαστον τά προσκυνήματα, Μή Μού Άπτου των Φραγκισκανών, του παρεκκλησίου του Αγίου Λογγίνου, του «Διεμερίσαντο  τά ιμάτιά μου εαυτοίς», του Ακάνθινου Στεφάνου, του Αδάμ μετά της σχετικής εν εκάστω δεήσεως. Από του παρεκκλησίου του Αδάμ η πομπή ανέρχεται εις τόν Γολγοθάν, ένθα αναγιγνώσκεται η Ευαγγελική περικοπή εκ του κατά Λουκάν Ευαγγελίου (23, 32-39) καί εναποτείθεται τό ειλητόν, εν ω τό σώμα του Κυρίου, επί της Αγίας Τραπέζης του Γολγοθά καί προσκυνούν ο Μακαριώτατος καί οι Αρχιερείς.

Από του Γολγοθά η πομπή κατέρχεται εις τόν κάτωθι τούτου ευρισκόμενον λίθον της Αγίας Αποκαθηλώσεως, εν ω καί πάλιν εναποτείθεται τό ειλητόν μετά του αντιτύπου του σεπτού Σώματος του Κυρίου καί των κοσμούντων τούτο ανθέων. Εκ της Αποκαθηλώσεως η λιτανεία κατευθύνεται πρός τόν Πανάγιον Τάφον, πέριξ του οποίου περιέρχεται τρις. Μετά τήν τρίτην περιφοράν ο Επιτάφιος κατατίθεται επί του λίθου του Αγίου Τάφου καί, θυμιώντος του Μακαριωτάτου καί εν συνεχεία δύο Αρχιερέων, ψάλλονται αι τρεις στάσεις  των Εγκωμίων της Μεγάλης Παρασκευής: «Η ζωή εν τάφω», «Άξιον εστίν» καί «Αι γενεαί πάσαι», μετά τάς οποίας τά «Ευλογητάρια».

Ευθύς μετά τα Ευλογητάρια ακολουθεί κήρυγμα από τον Αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου, αμέσως μετά ψάλλονται οι «Αίνοι».  Μετά τούς «Αίνους» καί τήν Δοξολογίαν, η Ιερά λιτανεία του Επιταφίου καταλήγει εις τό Καθολικόν του Ναού της Αναστάσεως, όπου αναγιγνώσκονται αι προφητείαι καί τό Αποστολικόν καί Ευαγγελικόν ανάγνωσμα καί γίνεται υπό του Μακαριωτάτου η Απόλυσις.

ΤΟ ΜΟΙΡΟΛΟΪ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Σήμερα μαύρος Ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα,

σήμερα όλοι θλίβουνται και τα βουνά λυπούνται,

σήμερα έβαλαν βουλή οι άνομοι Οβραίοι,

οι άνομοι και τα σκυλιά κι' οι τρισκαταραμένοι

για να σταυρώσουν το Χριστό, τον Αφέντη Βασιλέα.

Ο Κύριος ηθέλησε να μπει σε περιβόλι

να λάβει δείπνον μυστικόν για να τον λάβουν όλοι.

Κι' η Παναγιά η Δέσποινα καθόταν μοναχή της,

τας προσευχάς της έκανε για το μονογενή της.

Φωνή τους ήρθ' εξ Ουρανού απ' Αρχαγγέλου στόμα:

-Φτάνουν κυρά μου οι προσευχές, φτάνουν κι' οι μετάνοιες,

το γυιό σου τον επιάσανε και στο φονιά τον πάνε

και στου Πιλάτου την αυλή εκεί τον τον τυραγνάνε.

-Χαλκιά-χαλκιά, φτιάσε καρφιά, φτιάσε τρία περόνια.

Και κείνος ο παράνομος βαρεί και φτάχνει πέντε.

-Συ Φαραέ, που τά 'φτιασες πρέπει να μας διδάξεις.

-Βάλε τα δυο στα χέρια του και τ' άλλα δυο στα πόδια,

το πέμπτο το φαρμακερό βάλε το στην καρδιά του,

να στάξει αίμα και νερό να λιγωθεί η καρδιά του.

Κι' η Παναγιά σαν τάκουσε έπεσε και λιγώθη,

σταμνί νερό της ρίξανε, τρία κανάτια μόσχο

για να της ερθ' ο λογισμός, για να της έρθει ο νους της.

Κι' όταν της ηρθ' ο λογισμός, κι' όταν της ηρθ' ο νους της,

ζητά μαχαίρι να σφαγεί, ζητά φωτιά να πέσει,

ζητά γκρεμό να γκρεμιστεί για το μονογενή της.

-Μην σφάζεσαι, Μανούλα μου, δεν σφάζονται οι μανάδες

Μην καίγεσαι, Μανούλα μου, δεν καίγονται οι μανάδες.

Λάβε, κυρά μ' υπομονή, λάβε, κύρά μ' ανέση.

-Και πώς να λάβω υπομονή και πώς να λάβω ανέση,

που έχω γυιο μονογενή και κείνον Σταυρωμένον.

Κι' η Μάρθα κι' η Μαγδαληνή και του Λαζάρου η μάνα

και του Ιακώβου η αδερφή, κι' οι τέσσερες αντάμα,

επήραν το στρατί-στρατί, στρατί το μονοπάτι

και το στρατί τους έβγαλε μες του ληστή την πόρτα.

-Άνοιξε πόρτα του ληστή και πόρτα του Πιλάτου.

Κι' η πόρτα από το φόβο της ανοίγει μοναχή της.

Τηράει δεξιά, τηράει ζερβά, κανέναν δεν γνωρίζει,

τηράει δεξιώτερα βλέπει τον Αϊγιάννη,

Αγιέ μου Γιάννη Πρόδρομε και βαπτιστή του γυιου μου,

μην είδες τον υγιόκα μου και τον διδάσκαλόν σου;

-Δεν έχω στόμα να σου πω, γλώσσα να σου μιλήσω,

δεν έχω χεροπάλαμα για να σου τόνε δείξω.

Βλέπεις Εκείνον το γυμνό, τον παραπονεμένο,

οπού φορεί πουκάμισο στο αίμα βουτηγμένο,

οπού φορεί στην κεφαλή αγκάθινο στεφάνι;

Αυτός είναι ο γυιόκας σου και με ο δάσκαλός μου!

Κι' η Παναγιά πλησίασε γλυκά τον αγκαλιάζει.

-Δε μου μιλάς παιδάκι μου, δε μου μιλάς παιδί μου;

-Τι να σου πω, Μανούλα μου, που διάφορο δεν έχεις·

μόνο το μέγα-Σάββατο κατά το μεσονύχτι,

που θα λαλήσει ο πετεινός και σημάνουν οι καμπάνες,

τότε και συ, Μανούλα μου, θάχεις χαρά μεγάλη!

Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γη, σημαίνουν τα Ουράνια,

σημαίνει κι' η Άγια Σοφία με τις πολλές καμπάνες.

Όποιος τ' ακούει σώζεται κι' όποιος το λέει αγιάζει,

κι' όποιος το καλοφουγκραστεί Παράδεισο θα λάβει,

Παράδεισο και λίβανο απ' τον Άγιο Τάφο.