Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ Θ. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ: «ΓΥΡΩ ΣΤΟ 2000 ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΕΛΕΙΩΣΕ…»

«Είναι σα να καθόμαστε όλοι μαζί σαν χώρα σε μια αίθουσα αναμονής με την πόρτα κλειστή χωρίς να έχουμε την παραμικρή ιδέα για το τι θα συμβεί όταν τελικά αυτή η πόρτα ανοίξει» Η τελευταία συνέντευξη του Θόδωρου Αγγελόπουλου θα δημοσιευτεί στο τεύχος Φεβρουαρίου περιοδικό «Sight & Sound» του BFI, του βρετανικού «κέντρου κινηματογράφου». Ο διάσημος Έλληνας σκηνοθέτης, που χάθηκε ξαφνικά και άδικα, το βράδυ της 24ης Ιανουαρίου 2012, μίλησε στον David Jenkins για τις ταινίες του και για την Ελλάδα.

ΓΙΑ ΤΑ «ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΙΚΑ» ΠΛΑΝΑ: 

«Για την πρώτη λήψη της Αναπαράστασης, θυμάμαι τον κάμεραμαν να με ρωτά πόσο μακρύ χρειάζεται να είναι το πλάνο. Όσο τράβαγε η κάμερα, έκλεισα τα μάτια μου. Άκουγα τους ήχους που έκαναν οι ηθοποιοί. Μπορούσα να ακούσω τις αναπνοές και τα βήματά τους. Όταν όλα ακούγονταν σωστά είπα «στοπ». Και ήταν τέλειο. Ο χρόνος των πλάνων δεν είναι κάτι που επιλέγω. Αυτά τα πλάνα δεν είναι σε καμία περίπτωση παρατεταμένα. Το κάθε πλάνο είναι απλά τόσο μακρύ όσο χρειάζεται. Είναι περισσότερο ένστικτο παρά επιλογή. Όταν διαχωρίζω τα πλάνα, πρέπει να επιλέξω αν θα υποκύψω σε αυτά που βλέπω με τα δικά μου μάτια. Μετά πρέπει να αποφασίσω αν αξίζει τον κόπο να παρέμβω με κάποιο τρόπο στο τοπίο για να το ταιριάξω με το αρχικό μου όνειρο».

Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΟΔΗΓΟΥ…: 

«Το μόνο μέρος που αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου είναι η θέση του συνοδηγού σ’ ένα αυτοκίνητο» παραδέχεται ο σκηνοθέτης. «Δεν οδηγώ, αλλά βρίσκω το απλό πέρασμα μέσα από τα τοπία πολύ συγκινητικό. Ο τρόπος που κοιτώ τον κόσμο στα διάφορα ταξίδια μου, είναι αυτό που καθορίζει στην ουσία το πώς κάνω τις ταινίες μου».

ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ «ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ»: 

Ο δημοσιογράφος αναφερόμενος στην ταινία «Αναπαράσταση» ρωτά τον σκηνοθέτη αν ξέρει τι απέγινε το χωριό. Επιβεβαιώθηκε η καταδικαστική προφητεία της παρακμής του; «Βρέθηκα πρόσφατα με μια σκηνοθέτη και επισκεφτήκαμε το χωριό όπου γυρίστηκε η Αναπαράσταση στην Βορειοδυτική Ελλάδα. Εκείνη την περίοδο, οι άνθρωποι έφευγαν για να δουλέψουν στην Γερμανία. Όταν επέστρεψα, ήταν διαφορετικά, το μέρος είχε εμπορευματοποιηθεί. Παρά τα προβλήματα του τόπου, παλιότερα υπήρχε μια ποιητική αυθεντικότητα στην πόλη και τους ανθρώπους που τώρα πια έχει χαθεί».

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ: 

Καθώς οι ιστορίες για τον οικονομικό κατήφορο της Ελλάδας μονοπωλούν τα πρωτοσέλιδα, ο δημοσιογράφος ρωτά τον Θ. Αγγελόπουλο εάν νοιώθει ότι οι ταινίες του επανακτούν μια πολιτική ενόραση, μια ματιά στο πολιτικό μέλλον. «Με ένα περίεργο τρόπο το αισθάνομαι έτσι» παραδέχεται ο σκηνοθέτης «αλλά ούτε για μια στιγμή δεν το θεωρώ καλό. Όλα  όσα τότε φαίνονται σαν μια σειρά από ζοφερά ενδεχόμενα για το μέλλον μας, σήμερα επιβεβαιώνονται. Προέρχομαι από μια γενιά  που θεωρούσε ότι θα άλλαζε τον κόσμο. Γυρίζοντας πίσω στο 2000 ήταν τότε που αισθάνθηκα ότι το όνειρο είχε τελειώσει».

Η επόμενη του ταινία «Η άλλη Θάλασσα» είναι ο επίλογος μιας τριλογίας και «θα βασίζεται  στην σημερινή πολιτική πραγματικότητα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη». Οι δυο πρώτες ταινίες εκτυλίσσονται στο παρελθόν ενώ «Η άλλη θάλασσα», ασχολείται με το παρόν και το μέλλον. «Το τέλος της ταινίας ‘‘Σκόνη του χρόνου’’ είναι και το τέλος του ονείρου» εξηγεί ο Αγγελόπουλος. «Η νέα ταινία αφορά τώρα πια την έλλειψη του ονείρου αυτή τη στιγμή. Δεν θεωρώ ότι τα τωρινά προβλήματα είναι απαραιτήτως  μόνο οικονομικά προβλήματα, αλλά προβλήματα γενικότερης έλλειψης αξιών. Αυτή η καινούργια ταινία μιλά για ένα κλειστό ορίζοντα. Ως χώρα, είναι λες και καθόμαστε όλοι μαζί σαν χώρα σε μια αίθουσα αναμονής με την πόρτα κλειστή χωρίς να έχουμε την παραμικρή ιδέα για το τι θα συμβεί όταν τελικά αυτή η πόρτα ανοίξει».