«Υπευθυνότητα και αλληλεγγύη»
Ευρώπη σημαίνει εδώ και δεκαετίες «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση». Το πρώτο πείραμα οικειοθελούς σύγκλισης διαφορετικών λαών και πολιτισμών, με δημοκρατία και ελευθερία. Εδώ και δύο δεκαετίες οι λαοί της Ευρώπης αναζητούν, όχι απλώς να συνυπάρξουν ειρηνικά, ούτε μόνο να συνεργαστούν οικονομικά, αλλά να συγκλίνουν πολιτικά. Αλλά αυτό σημαίνει δύο πράγματα: υπευθυνότητα απ' όλους και αλληλεγγύη μεταξύ τους.Η κρίση που περνάει η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια δείχνει διπλό έλλειμμα: και υπευθυνότητας, και αλληλεγγύης. Τα κράτη που έχουν πρόβλημα με το χρέος τους έδειξαν αναμφίβολα έλλειμμα υπευθυνότητας για χρόνια. Αλλά και τα πλεονασματικά κράτη δείχνουν σήμερα έλλειμμα αλληλεγγύης.
- Δεν είναι αλληλεγγύη να «τιμωρούνται» οι χώρες που έχουν πρόβλημα. Αλληλεγγύη είναι να τους δίνεται η ευκαιρία να λύσουν το πρόβλημα τους. Αρκεί, βέβαια, να το πιστεύουν και να το τολμούν...
- Δεν είναι αλληλεγγύη να χρεώνονται με ακριβά επιτόκια οι χώρες που αγωνίζονται να λύσουν τα προβλήματα τους.
-Δεν είναι αλληλεγγύη να ανοίγει ο δρόμος για πιέσεις των κερδοσκόπων πάνω στο δημόσιο χρέος των χωρών-μελών. Αυτό καθιστά ευάλωτες πολύ ακόμα και χώρες που σήμερα δεν έχουν πρόβλημα. Και καθιστά απελπιστική τη θέση όσων έχουν πρόβλημα και προσπαθούν να το ξεπεράσουν.
Χώρες με υψηλό έλλειμμα και δυσβάστακτο χρέος πρέπει να δείξουν υπευθυνότητα, αναμφίβολα.Αλλά και χώρες με πλεονάσματα πρέπει να θυμούνται ότι, αν πιστεύουν στην Ευρώπη, έχουν υποχρέωση να δείξουν αλληλεγγύη. Στο κάτω-κάτω, τα πλεονάσματα των «Βορείων» δεν θα υπήρχαν χωρίς τα ελλείμματα των «Νοτίων». Αν η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση απαιτεί κάτι από όλους μας σήμερα, είναι να πάψουμε να χωριζόμαστε σε «υπεύθυνους Βόρειους» και «ανεύθυνους Νότιους», να πάψουμε να χωριζόμαστε σε «πλεονασματικούς» που πρέπει να πληρώσουν για τα λάθη των άλλων και «ελλειμματικούς» που πρέπει να τιμωρηθούν. Οσοι βρέθηκαν σε κρίση χρέους χρειάζονται ευκαιρίες να επανορθώσουν τα σφάλματα τους. Οχι «τιμωρία» που τις εξοντώνει και ακυρώνει κάθε προοπτική να σηκωθούν στα πόδια τους. Κι όσοι μπορούν να τους βοηθήσουν ας το κάνουν ως εταίροι, όχι ως «παιδονόμοι»!Το ερώτημα δεν είναι η «αυστηρότητα της τιμωρίας» προς όσους έδειξαν ανευθυνότητα κατά το παρελθόν. Αλλά η βιωσιμότητα των πολιτικών που υιοθετούνται σήμερα.
Σκληρή δουλειά, ναι. Αλλά και ελπίδα!
Σκληρή δουλειά χωρίς ελπίδα δεν την αντέχει καμία κοινωνία στον κόσμο. Μια πολιτική που καταδικάζει την Ελλάδα σε ασφυξία δεν τιμωρεί την Ελλάδα μόνο. Μπορεί να προκαλέσει ένα ντόμινο εξελίξεων που θα παρασύρει κι άλλους. Και να αποδυναμώσει ολόκληρη την Ένωση.
Πρέπει να διαλέξουμε αν η μοίρα της Ευρώπης θα είναι «παράγωγος» της σημερινής κρίσης της ή «ολοκλήρωμα» της ευρωπαϊκής δυναμικής. Με άλλα λόγια, αν θα αφήσουμε την τωρινή κρίση Αν θα πάψουμε να εξαρτάμε το μέλλον των ευρωπαϊκών θεσμών από τις επόμενες... τοπικές εκλογές σε ένα κράτος-μέλος ή από κάποιες ακαμψίες των ευρωπαϊκών θεσμών. Όταν σε συνθήκες αδύναμης ανάκαμψης και αύξησης των ενεργειακών τιμών διεθνώς, ανεβάζουν τα επιτόκια στην Ευρώπη, αυτό δεν ωφελεί την Ευρωζώνη, την αποδυναμώνει! Και δεν την καθιστά πιο ανταγωνιστική διεθνώς, την περιθωριοποιεί. Όταν η Ευρωζώνη φοβάται τον πληθωρισμό της, που είναι από τους χαμηλότερους διεθνώς, και όχι τους χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξής της, που επιβραδύνονται συνεχώς, τότε προφανώς υπάρχει πρόβλημα ευρωπαϊκής στρατηγικής.
Κι όταν, αντί να καλλιεργεί αλληλεγγύη ανάμεσα στα μέλη της, πυροδοτεί νέες διαιρέσεις μεταξύ τους, όταν οι «Βόρειοι» βλέπουν τους «Νότιους» σαν «τεμπέληδες τζαμπατζήδες» και οι «Νότιοι» αντιμετωπίζουν τους «Βόρειους» σαν «αδίστακτους τοκογλύφους», τότε η Ευρώπη χάνει τη μάχη στο εσωτερικό της. Μια Ένωση τη διαλύουν είτε τα παράπονα των αδυνάτων είτε η αλαζονεία των ισχυρών. Σ' εμάς υπάρχει κίνδυνος να συμβούν και τα δύο. Κάποτε ήμασταν ισότιμοι εταίροι. Τώρα κοντεύουμε να χωριστούμε σε «δανειστές» και «οφειλέτες». Οι εταίροι μιας Ένωσης μπορούν να διαφωνούν κάποτε, αλλά έχουν κάθε λόγο να τα βρίσκουν τελικά. Όμως οι δανειστές πάντα θα είναι καχύποπτοι απέναντι στους οφειλέτες τους. Και οι οφειλέτες πάντα θα νιώθουν «ριγμένοι» από τους δανειστές τους. Κάτι τελευταίο: αν διασωθεί η Ένωση, όλοι θα κερδίσουμε. Αν η Ένωση αποδυναμωθεί κι άλλο, όλοι θα πρέπει να θυμούνται ένα πράγμα: Οι «ανεύθυνοι του Νότου» τη ζημιά την έχουν πάθει ήδη. Αλλά μια αποδυναμωμένη Ευρώπη θα ζημιώσει στο εξής κυρίως τους «ισχυρούς του Βορρά».
Κάποτε υπήρχαν τείχη στην Ευρώπη μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Αυτά τα είχε δημιουργήσει ο Ψυχρός Πόλεμος. Και η Ευρώπη τα ξεπέρασε. Τώρα υπάρχει ο διαχωρισμός Βορρά-Νότου. Που είναι εσωτερικός, δεν επιβλήθηκε απ' έξω. Κι αυτόν το διαχωρισμό πρέπει να τον ξεπεράσει η Ευρώπη. Τότε θα ενωθεί πραγματικά. Και θα γίνει δυνατότερη από ποτέ.
Αλλιώς, θα χάσει πολλαπλά.
Θα χάσουν όλοι, «Βόρειοι» και «Νότιοι»...
Θα χάσει η Ευρώπη!
Και σε επιρροή προς τα έξω, και σε ενότητα εσωτερικά. Και σε πολιτικό εκτόπισμα διεθνώς. Και σε κοινωνική ευημερία.
Για την Αντιγραφή
Voiotosp.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου