Πρέπει οι ασθενείς με AIDS να υποχρεούνται να παίρνουν φάρμακα -τώρα ειδικά που υπάρχουν, για πρώτη φορά, ατράνταχτες ιατρικές ενδείξεις ότι τα αντιρετροϊικά φάρμακα δεν σώζουν μόνο τη ζωή των ασθενών, αλλά και τη ζωή των ερωτικών τους συντρόφων; Το Μάιο, μια ιατρική μελέτη έδειξε ότι τα φάρμακα μείωσαν τις πιθανότητες μετάδοσης της ασθένειας στο σύντροφο κατά 96%.
Αυτά είναι καλά νέα για τους ασθενείς και τους συντρόφους τους. Αλλά υπάρχει ένα ηθικό δίλημμα για τους γιατρούς των οποίων οι ασθενείς που νοσούν δεν θέλουν α αρχίσουν να παίρνουν αμέσως φάρμακα, συνήθως επωδή δεν αισθάνονται ακόμα άρρωστοι και έχουν ακούσει μεγαλοποιημένες φήμες για τις αρνητικές τους συνέπειες. Ορισμένοι ιατροί που παρακολουθούν ασθενείς με AIDS και μίλησαν για τις ανάγκες αυτού του άρθρου, είπαν ότι δεν αποδέχονταν την ιδέα να υποβάλουν ασθενείς σε αναγκαστική θεραπεία.
«Ήταν αδιανόητο τη δεκαετία του '80 που κάναμε την ίδια συζήτηση, είναι αδιανόητο και σήμερα, το 2011», δήλωσε ο δρ Μάιρον Σ. Κόεν του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνας, ο οποίος είναι επικεφαλής της μελέτης που έδειξε 96% ποσοστό προστασίας. Αποκάλεσε την ιδέα «μεσαιωνική» και είπε ότι πρόκειται για «καταπάτηση πολιτικών δικαιωμάτων». Ο Ρόναλντ Μπάγερ, ο οποίος διδάσκει ηθική στη Νέα Υόρκη στη Σχολή Δημόσιας Υγείας Mailman του Πανεπιστημίου της Κολούμπια, συμφωνεί, λέγοντας ταυτόχρονα ότι «σπάνια είμαι αυτός που επιθυμεί τον εξαναγκασμό - συνήθιζαν να με φωνάζουν "Δρ Καταναγκασμός", επειδή συχνά είμαι με την πλευρά της δημόσιας υγείας υποσκελίζοντας τα δικαιώματα των ανθρώπων». Υποθετικά μιλώντας, είπε, εάν υπήρχε ένα μόνο χάπι που θα μπορούσε να καταστήσει έναν ασθενή «μη επικίνδυνο» για ένα χρόνο, η εξαναγκαστική θεραπεία μπορεί να ήταν καλή σκέψη.
Αλλά δεν υπάρχει και οι πρακτικές δυσκολίες εξαναγκασμού ενός ασθενή για να παίρνει καθημερινά χάπια για όλη του τη ζωή είναι τεράστιες. Επιπλέον, ορισμένοι γιατροί είπαν ότι θα ήταν αντιδεοντολογικό να επικεντρωθούν σε προσπάθειες για την υποβολή μιας πολύ μικρής μειονότητας εγωκεντρικών και αυτοκαταστροφικών ασθενών σε θεραπεία, όταν τόσοι πολλοί τη στερούνται, όταν χιλιάδες άλλοι είναι σε λίστες αναμονής για τα φάρμακα και όταν εκατομμύρια άλλοι, κυρίως στην Αφρική, έχουν ελάχιστες πιθανότητες να τα πάρουν.
Από την άλλη, από νομικής πλευράς, οι άνθρωποι μερικές φορές μπορούν να υποβληθούν σε αναγκαστική θεραπεία για να προστατευτούν οι γύρω τους. Τη δεκαετία του '90, με το ξέσπασμα υπερανθεκτικής φυματίωσης στη Νέα Υόρκη, μη συνεργάσιμοι ασθενείς κλειδώθηκαν στο Νοσοκομείο Bellevue. Ανυπάκουοι ασθενείς μπορούν να υποβληθούν σε θεραπεία χωρίς τη θέληση τους εάν ένας δικαστής ή μια ιατρική επιτροπή τους κρίνει επικίνδυνους. Ο «Νόμος Kendra» στη Νέα Υόρκη δίνει αυτή την εξουσία και ονομάστηκε έτσι από το όνομα μιας κοπέλας που σκοτώθηκε από ένα σχιζοφρενή. Στην Αμερική, γυναίκες με ηπατίτιδα Β μπορούν να εξαναγκαστούν να εμβολιάσουν τα μωρά τους τις
Φόβοι παρενεργειών, αποστροφή εξαναγκασμού
Τις επόμενες 12 ώρες μετά τη γέννα, για να αποκτήσουν ανοσία. Τα παιδιά πρέπει να κάνουν ενέσεις πριν πάνε σχολείο όχι μόνο για το δικό τους καλό, αλλά και για την προστασία των συμμαθητών τους που είναι αλλεργικοί σε εμβόλια ή έχουν αδύναμο ανοσοποιητικό σύστημα. Και οι περισσότεροι από τους νόμους περί καραντίνας που γράφτηκαν πριν από έναν αιώνα, όταν η χολέρα, ο τύφος και η πανούκλα θέριζαν, εφαρμόζονται ακόμα. «Η Μαίρη με τον Τύφο» δεν φυλακίστηκε για 25 χρόνια για να υποβληθεί σε θεραπεία.
Ποτέ δεν ήταν άρρωστη, δεν πίστευε ότι είχε το μικρόβιο παρόλο που το είχε και επιτέθηκε σε έναν υπάλληλο δημόσιας υγείας με πιρούνι όταν της ζήτησε δείγμα κοπράνων. Φυλακίστηκε επειδή συνέχισε να αναλαμβάνει δουλειές ως μαγείρισσα και μερικές φορές με ψεύτικο όνομα και κόλλησε 51 ανθρώπους. Ο δρ Τόμας Ρ. Φρίντεν έχει βρεθεί και στις δύο πλευρές του διλήμματος. Ως διευθυντής των Κέντρων Ελέγχου Ασθενειών και Προστασίας, είναι υπεύθυνος για την εθνική αντιμετώπιση του AIDS. Ως μέλος της επιτροπής αξιολόγησης ασθενών στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια του ξεσπάσματος της φυματίωσης, έπρεπε να θέσει υπό περιορισμό μερικούς ασθενείς.
«Βλέπω μια διαφορά ανάμεσα στη φυματίωση που μπορεί να μεταδοθεί όταν δύο άνθρωποι μπουν στο ίδιο ασανσέρ και στον Ιό της Ανθρώπινης Ανοσοανεπάρκειας, που συνήθως απαιτεί συναινετική ερωτική δραστηριότητα», είπε σε συνέντευξη που παραχώρησε. Αλλά και ο συναινετικός έρωτας δεν είναι πραγματικά συναινετικός όταν κάποιος δεν γνωρίζει την αλήθεια ή είναι μεθυσμένος. Περιέγραψε τις συζητήσεις που έχει κάνει με ανθρώπους τον πρώτο καιρό που ανακάλυψαν ότι νοσούν.
«Οι ιστορίες ήταν σπαρακτικές -νέοι άνδρες που μετακόμισαν στη Νέα Υόρκη για να εκδηλωθούν τελικά ως ομοφυλόφιλοι και έλεγαν: «Ξέρω ποιος το έκανε αυτό, απλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα έλεγε ψέματα για κάτι τέτοιο"». Παρ' όλα αυτά, είπε, ακόμη δεν θα έμπαινε στη διαδικασία να αναγκάσει έναν ασθενή να ακολουθήσει θεραπεία. «Είναι μικρή η υποκατηγορία ανθρώπων που μεταδίδουν τον ιό λέγοντας ψέματα», είπε, «και οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να αρνηθούν τη θεραπεία». Ο δρ Χάουαρντ Μάρκελ, ιστορικός για θέματα υγείας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, είπε ότι ακόμη και μετά από 30 χρόνια, υπάρχει ακόμα μία αίσθηση αυτού που αποκαλεί «αποκλειστικότητα του AIDS» -η πεποίθηση ότι αυτή η ασθένεια δεν είναι σαν καμία άλλη, παρά την ιστορική της πορεία. (Η εμφανής μορφή του είναι η σύφιλη, η οποία μέχρι να διαδοθούν τα αντιβιοτικά τη δεκαετία του '40 ήταν ένα είδος χρόνιας θανατηφόρας ασθένειας.
Για να σταματήσει η διάδοση της, υιοθετήθηκαν στην Αμερική τακτικές υποχρεωτικών εξετάσεων. Οι εξετάσεις για AIDS όχι μόνο δεν είναι υποχρεωτικές, αλλά είναι δύσκολο να ενταχθούν στις γενικές αιματολογικές εξετάσεις.) «Έχει φτάσει η ώρα να σταματήσει η αποκλειστικότητα του AIDS;», ρώτησε ο δρ Μάρκελ. «Είναι μια ενδιαφέρουσα ερώτηση. Ίσως ήρθε η ώρα να μπει στην ίδια ομάδα με τις άλλες ασθένειες. Αλλά ίσως αυτό δεν συμβεί μέχρι να προκύψει μια άλλη επικίνδυνη ασθένεια».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου