ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.

Είναι απόλυτα φυσικό, οί Χριστιανοί, οί όποιοι κινούνται καί δρουν μέσα σ' ένα κράτος, νά ενδιαφέρονται γιά τήν πολιτική ζωή καί νά φροντίζουν γιά τήν αντιμετώπιση καί επίλυση προβλημάτων τά όποια αναφύονται στό κράτος, είτε ώς απλοί πολίτες είτε ώς έκλελεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού, π.χ. δήμαρχοι, βουλευτές κ.τ.λ.

Πολλές φορές, τίθεται άπό τούς ανθρώπους ό προβληματισμός γιά τή σχέση τής Εκκλησίας με τήν πολιτική ζωή ενός τόπου, καί τή στάση πού πρέπει νά κρατεί ή Εκκλησία απέναντι στά διάφορα κόμματα καί τούς πολιτικούς σχηματισμούς. Θά πρέπει, προτού αναφερθούμε σέ οτιδήποτε άλλο σχετικά μέ τό θέμα αυτό, νά ξεκαθαρίσουμε καί νά διατυπώσουμε τήν άποψη ότι ή Εκκλησία δέν περιφρονεί τήν πολιτική, αλλά άπό τήν άλλη δέν μπορεί νά συσχηματίζεται μέ αυτή.

Διότι, ακριβώς, ή Εκκλησία δέν λειτουργεί, καί δέν πρέπει νά λειτουργεί, ώς ένας θεσμός του κόσμου τούτου, ώς ένα κόμμα. Ή Εκκλησία δρα μέσα στόν κόσμο, αλλά έχει τήν αναφορά της στόν ουρανό. Ό σκοπός της Εκκλησίας μέσα στόν κόσμο είναι πρωτίστως πνευματικός.

Είναι ή μεταμόρφωση καί ανακαίνιση του άνθρωπου καί του κόσμου καί ή μετοχή τους στή δόξα του Θεού. Έχει σκοπό νά λάβει τόν άνθρωπο άπό τά γήινα, τά φθαρτά, τά κοσμικά καί νά τόν ανυψώσει στά επουράνια, στά αιώνια καί αληθινά. Όταν ή Εκκλησία εγκλωβίζεται στήν έγκοσμιότητα καί προσπαθεί νά συμπεριφερθεί μόνο ώς ένας θεσμός του κόσμου τούτου, τότε αυτόματα αποδυναμώνεται καί αλλοτριώνεται.

Ή πραγματική βοήθεια τής Εκκλησίας πρός τούς πολίτες προσφέρεται, όταν αυτή παραμένει πολιτικά καί κομματικά αδέσμευτη. «Τό γάρ της Εκκλησίας όνομα ού χωρισμού, άλλά ενώσεως εστί καί συμφωνίας όνομα», θά αναφέρει χαρακτηριστικά στήν Α' ομιλία του στήν πρός Κορινθίους επιστολή του Άπ. Παύλου, ό μεγάλος τιτάνας τής Θεολογίας, Ιωάννης ό Χρυσόστομος.

Βασικός στόχος, λοιπόν, της Εκκλησίας είναι ή ενότητα των ανθρώπων. Ή Εκκλησία ενοποιεί, ανακαινίζει καί ζωοποιεί τόν κόσμο καί σέ καμία περίπτωση δέν μπορεί νά ταυτίζεται μέ τήν πολιτική εξουσία ή νά ευνοεί τή δημιουργία κομμάτων, διότι αυτό ακριβώς έρχεται σέ πλήρη αντίθεση μέ τή φύση της, μέ τό όλο της είναι.

Ζώντας, μάλιστα, σ' ένα κόσμο μέ ανισότητες, μέ έριδες καί ποικίλες διαμάχες μεταξύ των ανθρώπων, καλείται νά συνεχίσει νά ενώνει τούς ανθρώπους, χωρίς, βεβαίως, ό κάθε άνθρωπος νά χάσει τήν ιδιαίτερη του ταυτότητα. Άπό τήν άλλη όμως πλευρά, σύμφωνα μέ τά όσα αναφέραμε πιό πάνω, ή Εκκλησία δέν περιφρονεί τήν πολιτική ζωή ή τήν κρατική εξουσία του τόπου στόν οποίο δρα.

Άλλωστε, πάντοτε αυτή έχει ώς αίτημά της πρός τόν Θεό, κατά τή Θεία Λειτουργία, τήν υγεία, τήν ευημερία καί προκοπή του κράτους καί τών αρχόντων του. Οι Χριστιανοί καλούνται στό κράτος στό όποιο ζουν, νά πειθαρχούν, εκτελώντας όλες τίς υποχρεώσεις τους πρός αυτό, άν θέλουν, βεβαίως, καί οί ίδιοι νά απολαμβάνουν τά δικαιώματα τους ώς πολίτες, όπως αυτά απορρέουν άπό τούς νόμους. Όμως, άν οί απαιτήσεις τών κρατούντων έρχονται σέ αντίθεση μέ τό Ευαγγέλιο, τότε, σύμφωνα μέ τό χωρίο τών Πράξεων:

«Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον, η άνθρώποις», τό θέλημα του Θεού πρέπει νά προτιμηθεί άπό αυτό τών ανθρώπων. Ερχόμενοι, γιά παράδειγμα, στόν ελληνικό χώρο, σέ δύσκολα χρόνια, όπως αυτά της Τουρκοκρατίας, κατά τά οποία οί Χριστιανοί διώκονταν γιά τήν πίστη τους, πολλοί ήταν αυτοί πού προτίμησαν νά θανατωθούν, με αποτέλεσμα τήν ανάδειξη νέφους Μαρτύρων, μένοντας πιστοί στό θέλημα του Θεού, παρά στό θέλημα τών κρατούντων-κατακτητών, πού τούς πρότειναν νά αλλάξουν την πίστη τους και να ασπαστούν τόν ισλαμισμό.

Άπό τήν άλλη, όταν ακόμα ή πολιτική εξουσία, επιδιώκει τήν υποτίμηση της Εκκλησίας καί τήν προσπάθεια υποβάθμισης του ρόλου της, μέσα άπό τήν άσκηση, πολλές φορές, μίας πολεμικής, θέλοντας έτσι νά τήν αποβάλει άπό τή ζωή του λαού, ή όταν ακόμα προβαίνει σέ πολιτικές αυθαιρεσίες, τότε ή Εκκλησία δέν μπορεί νά παραμείνει σιωπηλή, άλλά πρέπει νά αρθρώνει λόγο, προκειμένου νά προστατεύσει τό ποίμνιο της. Τό ίδιο οφείλει νά κάνει καί σέ δύσκολες γιά τήν πατρίδα περιόδους, όταν κρίνει ότι ή στάση της πολιτικής εξουσίας, κατά τήν άποψη της, δέν είναι ή ενδεδειγμένη. Έν προκειμένω, γιά τό θέμα του Κυπριακού, ή Εκκλησία δέν διεκδικεί πολιτικό ρόλο, άλλά αυτό δέν σημαίνει ότι θά μείνει αδιάφορη γιά ένα τόσο σοβαρό θέμα.

Εκείνο πού απαιτείται έν κατακλείδι, καί είναι απόλυτα θεμιτό, δέν είναι μία σύγκρουση Εκκλησίας καί Πολιτείας, άλλά αντίθετα, μία μεταξύ τους αγαστή συνεργασία. Μία τέτοια στάση υπόσχεται πολλά καί αποβαίνει πρός όφελος όλου του λαού, διότι ακριβώς ή ζωντανή παρουσία τής Εκκλησίας στή δημόσια ζωή, εμπλουτίζει τήν Κοινωνία μέ τό πνεύμα τής χριστιανικής αγάπης καί, παράλληλα, εμποδίζει τήν επικράτηση τής βίας καί κάθε είδους αταξίας. Έτσι, διασφαλίζεται ή τάξη καί ή αρμονία μέσα στό κράτος.