ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ κ. ΧΑΡΗ ΚΟΝΙΔΑΡΗ.

 

Το ζήτημα είναι μάλλον απλό. Η ομάδα των κουκουλοφόρων που την περασμένη εβδομάδα εισέβαλε με όλα τα παραφερνάλιά της στο συνεδριακό κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών επιχειρώντας ουσιαστικά να φιμώσει τον νομπελίστα βιολόγο Τζέιμς Γουάτσον, ο οποίος μό­λις είχε ανέλθει στο βήμα, δεν έκανε τί­ποτε περισσότερο από το να. .. διακινή­σει ελεύθερα τις... ιδέες της.

Το πλέον μάλιστα επαναστατι­κό μέλος της προχώρησε και ένα βή­μα παραπέρα. Και ερμηνεύοντας προ­φανώς έτι διασταλτικότερα την ούτως ή άλλως... διεσταλμένη έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου,δεν δίστα­σε, με το κοντάρι του ανά χείρας, να κινηθεί κατά του 83χρονου επιστή­μονα αδιαφορώντας αν έτσι θα μπο­ρούσε να τον στείλει μία ώρα αρχύτε­ρα στας αιωνίους μονάς.

Για να μάθει ο... θρασύτατος αυτός γέροντας ότι στο άβατο της Δημοκρατίας, δηλαδή στο ελληνικό πανεπιστήμιο, οι παλαι­ότερες ρατσιστικές του απόψεις περί κατώτερης νοημοσύνης των μαύρων πληρώνονται ακριβώς με το νόμισμα που τους αξίζει. Ο άνθρωπος, που σε νεαρότατη ηλικία ανακάλυψε μαζί με τον Φράνσις Κρικ τη διπλή έλικα του ανθρώπινου γονιδιώματος και αγωνίζεται επίμονα μέχρι και σήμερα για τη θεραπεία του καρκίνου, τη γλίτωσε κυριολεκτικά στο παρά ένα χάρη στην έγκαιρη παρέμβαση καθη­γητών και φοιτητών.

Και αναχώρησε για την πατρίδα του έχοντας πιθανώς στις αποσκευές του, εκτός από το μετάλλιο της ανα­γόρευσης του ως επίτιμου διδάκτορα του Τμήματος Ιατρικής του Πανεπι­στημίου Πατρών, και τη βεβαιότητα ότι ορισμένες νεοπλασίες, όπως αυτές της φασιστικής αλητείας και της ηλιθιότητας, θα παραμείνουν αθε­ράπευτες όσες προόδους κι αν κάνει η επιστήμη.

Με τούτα και με εκείνα η «περιπέ­τεια» του Αμερικανού ερευνητή, που έζησε τον... μύθο του στην Ελλάδα, έβαλε ακόμη μερικά καρφιά στο φέ­ρετρο του εγχώριου πανεπιστημίου που, αντί να αποτελεί χώρο ελεύθε­ρης έκφρασης, έρευνας και γνώσης, εφαλτήριο δημιουργικής εξέλιξης για φοιτητές και καθηγητές και όχημα αλλαγής νοοτροπιών που έχουν κα­ταδικάσει σε ανυποληψία τη χώρα, έχει μετατραπεί, με την εγκληματική ανοχή της Πολιτείας, σε άντρο πάσης φύσεως ανομίας και σε φόρουμ επί­δειξης μίας βαθύτατα ολοκληρωτι­κής δήθεν αριστεροφροσύνης.

Σε ένα νοσηρό σύστημα στο οποίο δυστυχώς επένδυσε με κομματική ιδι­οτέλεια για πάρα πολλά χρόνια όλο το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Οπου ο καθένας κάνει ό,τι γου­στάρει, όποτε του καπνίσει, στο όνομα της δικής του μίας και μοναδικής αλήθειας - σκοπιμότητας που καταργεί τις αλήθειες των άλλων, και με την επικά­λυψη του δικαίου του «αγώνα» του. Με την απόλυτη σιγουριά ότι το φοβικό κράτος, που μετρά χιλιοστό χιλιοστό το πολιτικό κόστος σε βά­ρος φυσικά του τόπου, δεν θα τολ­μήσει να κάνει ό,τι η ίδια η Δημο­κρατία επιβάλλει.

Δηλαδή να απο­καταστήσει την τάξη, στέλνοντας κάθε νταή στον πάγκο του. Οσο αυτό δεν συμβαίνει τόσο τα πράγματα θα χειροτερεύουν. Γιατί κά­ποιες φορές το βαρέλι μοιάζει σαν να μην έχει πάτο. Ο φασίστας,ο τραμπούκος δεν αλλάζει. Μην έχοντας τίποτε να πει και ουδένα να πείσει, θα χρησιμοποιεί πάντα το πρόσχημα του ασύλου για να κάνει την όποια δουλίτσα του, ποδοπατώ­ντας τα δικαιώματα όσων πληρώνουν με τους φόρους τους για το αγαθό της δωρεάν δημόσιας παιδείας.

Και για να ρίχνει, άμα λάχει, και κάνα μπερντάκι ξύλο σε όποιον έχει τη «λάθος» φάτσα ή τις «λάθος» από­ψεις, ακόμη κι αν είναι παππούς ή νομπελίστας ή και τα δύο μαζί, για­τί μόνο με τη βία μπορεί να ακου­στεί. Εκτός κι αν λάβει το μήνυμα ότι ο τζάμπα μάγκας τελείωσε. No asylum (όπως το ήξερε), no party...