Σταχυολογούμε και παραθέτουμε ωρισμένα στοιχεία αυτής της παραδοθείσης παρακαταθήκης, αυτής της Διαθήκης του Θεού προς την Εκκλησία και την ανθρωπότητα, που αφορούν τα στοιχεία της μοναδικότητας, και της υπεραγιότητας της Θεοτόκου, και την αναγνώρισή της από το Θεό και εν συνεχεία από το πλήρωμα της Εκκλησίας.
1) Οι λόγοι του προφήτου Ησαΐα «Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν, και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ, ο έστι μεθερμηνευόμενον μεθ' ημών ο Θεός» (Ματθ. 1,23 και Λουκ. 1,27), τί άλλο βεβαιώνουν επισήμως παρά την αγιότητα της Θεοτόκου;
2) Οι πληροφορίες του Ευαγγελιστού Λουκά: «Και εισελθών ο άγγελος πρός αυτήν είπε χαίρε, κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σού ευλογημένη, σύ εν γυναιξίν» (Λουκ. 1,28) επικυρώνουν τις πολλές χάριτες και αρετές της Θεοτόκου, καθώς και την όλως ιδιαίτερη προτίμηση, εκτίμηση, εκλογή και εύνοια του Θεού προς Αυτήν. Γενικώς την αναμφίβολη αναγνώρισή του.
3) Οι λόγοι της Θεοτόκου, όταν της ανήγγειλε ο άγγελος, ότι θα γεννήσει τον Ιησού «πώς έσται τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω» (Λουκ. 1,34) δηλώνουν την σύνεση, αλλά και πάλι την αγιότητα, την απλότητα και αδολότητα της Θεοτόκου.
4) Επίσης, η απέριττη και σαφής δήλωση της Θεοτόκου «Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ. 1,38), δηλώνει και τονίζει την υποταγή της Θεοτόκου στους λόγους και το θέλημα του Θεού, την πίστη της και την εμπιστοσύνη της σ' Αυτόν, καθώς και την ταπεινοφροσύνη της επί πλέον δε και την ολοκληρωτική προσφορά του είναι της στην πραγματοποίηση του σχεδίου του Θεού.
5) Επίσης, ο ύμνος της Θεοτόκου «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον και ηγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρι μου, ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού» (Λουκ. 1,47-48) δηλώνουν και πάλι την αυθόρμητη και ολόψυχη προσφορά της πρός δόξαν του Θεού.
6) Το ότι ανταποκρίθηκε ο Κύριος στην παράκληση της Θεοτόκου να μεταβάλει το νερό σε κρασί στο γάμο της Κανά (Ιω. 2,3 εξ), τί άλλο σημαίνει παρά την πίστη της σ' Αυτόν, αλλά και την παρρησία της πρός Αυτόν.
7) Το ότι ο Κύριος την εμπιστεύθηκε λίγο προ του θανάτου Του στον αγαπημένο του μαθητή, τον Ευαγγελιστή Ιωάννη (Ιω. 19,27), το μαθητή της αγάπης, δείχνει την ιδιαίτερη φροντίδα και εύνοια Του προς τη Θεοτόκο. Σημ. Εδώ μάλιστα θα μπορούσαμε να σημειώσουμε και να τονίσουμε το γεγονός αυτό πρός περαιτέρω σκέψεις, το ότι δηλ. ο Κύριος την εμπιστεύθηκε στον Ιωάννη, οποίος είναι και ο εκπρόσωπος της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, της Εκκλησίας της αγάπης, όπως και ο Απ. Πέτρος θεωρείται εκπρόσωπος της Δυτικής Εκκλησίας.
8) Αλλά και το ότι «διαπέρασε την ψυχή της ρομφαία», όπως την είχε προειδοποιήσει προφητικά ο δίκαιος Συμεών (Λουκ. 2, 35), όταν αντίκρυσε με υπομονή σιωπηλή, σταυρωμένο αδίκως, το μονογενή της υιό (Ιω. 19,25) δεν είναι ένα στοιχείο και μια απόδειξη της καρτερικής υπομονής Της στο δικό της πόνο και της συμμετοχής Της στον ανθρώπινο πόνο γενικώτερα;
β.Εκκλησιαστική αναγνώριση
Έχοντας, λοιπόν, η Θεοτόκος αυτά τα αναντίρρητα στοιχεία και ενδείξεις-αποδείξεις της αγιότητας από τα αυθεντικά κείμενα της Εκκλησίας δεν χρειαζόταν ούτε χρειάζεται καμία τυπική επικύρωση για την αναγνώρισή της ως Αγία. Η αναγνώρισή της είναι αυθεντικά δεδομένη. Γι΄ αυτό και η άτυπη και γενική αναγνώριση της ήταν και είναι πάνδημος, διατοπική και διαχρονική. Και το στοιχείο.
9)Τούτο αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι από τους πρώτους μετά Χριστόν αιώνες, η Εκκλησία, τα μέλη της, κλήρος και λαός, καθημερινώς και ιδιωτικώς στις προσευχές τους, αλλά και δημοσίως και επισήμως σε όλες τις λατρευτικές προς τον Θεό Συνάξεις επικαλούνται τις πρεσβείες της Θεοτόκου προς την Παναγία Τριάδα και ιδιαιτέρως προς τον Υιό Της.
10) Για όλα δε αυτά τα θαυμάσια μεγαλεία και την εξυμνούν και την μακαρίζουν όλες οι γενεές σύμφωνα και με αυτό που προφητικά είπε η ίδια: «Ιδού γάρ από του νύν μακαριούσι με πάσαι αί γενεαί ότι εποίησέ μοι μεγαλεία ο δυνατός και άγιον το όνομα αυτού, και το έλεος αυτού είς γενεάς γενεών τοίς φοβουμένοις αυτόν» (Λουκ. 1,48 εξ.). Σ' αυτόν τον ύμνο φαίνεται και η θεία έμπνευσή της και το προφητικό της χάρισμα αλλά και η ταπεινοφροσύνη της για άλλη μία φορά η διά της υπαγωγής και αποδόσεως των γύρω από αυτήν μεγαλείων, θαυμαστών φαινομένων; και υπερφυσικών σημείων στον Παντοδύναμο Κύριο, στον Άγιο Θεό και στο έλεός Του προς όλες τις γενεές των ανθρώπων, οι οποίοι πιστεύουν και λατρεύουν Αυτόν.
11) Επί πλέον, άλλο ένα στοιχείο αποδοχής και αναγνωρίσεως της αγιότητας της Θεοτόκου είναι και το ότι τα μέλη της Εκκλησίας έχουν καθορίσει σε πολλές τακτές ημέρες (ακίνητες εορτές) του εκκλησιαστικού - λειτουργού χρόνου ανάμνηση γεγονότων της ζωής Της, όπως 7-8 Σεπτεμβρίου, το γενέθλιον της Θεοτόκου, 20-21 Νοεμβρίου, τα Εισόδια της Θεοτόκου στο Ναό, 2 Φεβρουαρίου, η Υπαπαντή, 25 Μαρτίου, ο Ευαγγελισμός, την Παρασκευή μετά το Πάσχα, η Ζωοδόχος Πηγή (κινητή εορτή), 13-15 Αυγούστου, η κοίμηση της Θεοτόκου, 31 Αυγούστου, η κατάθεση της Τίμιας Ζώνης Της και άλλες τοπικές εορτές.
12) Το ότι έχουν αφιερώσει ναούς στο όνομά Της σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γής καθώς και το ότι πολλοί Χριστιανοί ανά τους αιώνες παίρνουν το όνομά της, όπως Μαρία, Μάριος, Παναγιώτα, Παναγιώτης, Δέσποινα, Ζωή κ.α,
13) Αλλά και η πληθύς των θαυμάτων που επιτελούνται σε διάφορους ναούς και τόπους, όπως στην Τήνο, στην Πάρο, στον Προυσσό, στην Λούρδη και αλλαχού με την επίκληση του ονόματός της και με την παράκληση να πρεσβεύει στον Υιό και Θεό Της με την παρρησία που έχει προς Αυτόν, είναι αδιάψευστα στοιχεία της Αγιότητάς Της.
14) Τέλος, και ο μεγάλος αριθμός των προσωνυμιών, όπως: Αειπάρθενος, Μεγαλόχαρη, Πλατυτέρα, Γλυκοφιλούσα, Τριχερούσα, Ελεούσα, Γρηγορούσα, Γιάρτισσα, Γοργοεπήκοος, Οδηγήτρια, ακάθιστη, υπέρμαχος Στρατηγός, Παντάνασσα, Μυροβλήτισσα, Μυρτιδιώτισσα, Πονολύτρια, Ρόδον το αμάραντον, κ.α. το ίδιο γεγονός την Παναγιότητάς Της και της Υπεραγιότητάς Της αναγνωρίζουν, μαρτυρούν, επιμαρτυρούν και επισφραγίζουν.
15) Και κατακλείοντες το παρόν κείμενο θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε τα εξής: Όλα τα ανωτέρω στοιχεία χρησιμοποιούνται ως κανονικά - κανονολογικά κριτήρια για την Παναγιότητα της Θεοτόκου. Ίσως θα πούν μερικοί ότι αρκεί - και επισκιάζουνται - από το γεγονός και μόνο ότι υπήρξε Θεοτόκος, ότι εγέννησε τον Υιόν του Θεού τον μονογενή, για τον οποίο ομολογούμε στον απόλυτο βαθμό της αναμαρτησίας το: «Εις άγιος, είς Κύριος, Ιησούς Χριστός είς δόξαν Θεού Πατρός».
Εμείς καταθέτουμε τα ανωτέρω ως ένα ταπεινό και μικρό κανονολογικά ύμνο πρός την Παναγία μας Θεοτόκο, προς τιμήν της οποίας φέρουμε (κι εμείς) το όνομα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου