ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΜΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΙΚΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΤΟΥ ΠΡΟΣΦΥΓΗΣ ΤΟΥ ΤΕΩΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ ΜΠΕΖΕΝΙΤΗ

ΕΠΙΜΟΝΟ ΜΕ ΥΠΟΝΟΟΥΜΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΤΕΩΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Υπονοούμενα με πολλά ερωτηματικά γέμει το επίμονο και πανταχόθεν αδικαιολόγητο ενδιαφέρον της απρόσεκτης Κανονικής Επιτροπής του Φαναρίου υπέρ του τέως Αττικής και νυν Μοναχού κ. Παντελεήμονα Μπεζενίτη, παρά τις επανειλημμένες και Νομοκανονικά τεκμηριωμένες απαντητικές ενημερώσεις της Ιεράς Συνοδού της Αυτοκεφάλου (= Αυτοδιοίκητης) Εκκλησίας της Ελλάδος.

Το, ως μη όφειλε, επίμονο αυτό και με παρασκηνιακά μισόλογα ενδιαφέρον του Φαναρίου υπέρ του τέως Αττικής κ. Παντελεήμονα Μπεζενίτη, πέραν του Νομοκανονικά διατρήτου και απαραδέκτου του δημιουργεί και σοβαρότατα Κανονικά (= Αυτοκέφαλον Καν. ΛΔ'Αγ. Αποστόλων, Συνοδικός Πατριαρχικός Τόμος 1850) και Εθνικά (= πλαίσιο Νόμω κρατούσης Πολιτείας) προβλήματα, για τα οποία παρότι έχει ήδη επανειλημμένως ενημερωθεί, επιμένει να προκαλεί ενσυνείδητα.

Επαναλαμβάνεται για ακόμη φορά προς το απρόσεκτο Φανάρι, ότι το Αυτοκέφαλον (=πλήρης ανεξαρτησία από την Πατριαρχική δικαιοδοσία) μιας αδελφής Εκκλησίας δεν χορηγείται ποτέ με προϋποθέσεις (=επιτροπικώς) σε μια Πολιτεία (= Κράτος), που έχει «Νόμους και Δίκη», όπως είναι το Ελληνικό Κράτος. Η με προϋποθέσεις (= επιτροπεία) χορήγηση του Αυτοκεφάλου δίνεται μόνον σε λαούς που ζουν χωρίς Νόμους και Δικαιοσύνη, «ου γαρ οιόν τε ανθρώπους άνευ νόμων και δίκης ζην.

Όταν ουν τα δύο εκ του πλήθους εκλίπη, ό τε νόμος και η δίκη, τότε ήδη εις ένα αποχωρείν την επιτροπίαν τούτων και φυλακήν» (Πλάτων Νομ.). Και με την ευκαιρία αυτή, η Πατριαρχική Συνοδική Πράξη του 1928, που όλως αντικανονικά ανατρέπει το Κανονικώς Αυτοκέφαλον που χορηγεί ο Πατριαρχικός Συνοδικός Τόμος του 1850, και το μετατρέπει σε «επιτροπεία», είναι μιά Πατριαρχική Πράξη εντελώς αναξιόπιστη όχι μόνον από Κανονικής επόψεως, αλλά και από έποψη Εθνικών δικαίων, (Καν. ΙΖ' Δ' Οικ. Συν. - Καν. ΛΔ' Αγ. Αποστόλων).

Η περίπτωση του τέως Αττικής κ. Παντελεήμονα Μπεζενίτη και Νομικά (= Πολιτεία - Κράτος) και από έποψη θείων και Ιερών Κανόνων, ξίφη τελειούται.» Έχει προ πολλού τελεσιδικήσει και επομένως δεν είναι δυνατόν να αναιρεθεί. Η κακουργηματική πράξη της υπεξαίρεσης δεκάδων εκατομμυρίων δραχμών είναι δικαιοδοσία κρίσης της καθημένης Δικαιοσύνης και τα όργανα των αρμοδίων Ποινικών Δικαστηρίων στην έκδοση των αποφάσεών τους, σιωπηρώς, αλλά εμμέσως πλην σαφώς είναι ελεύθερα να κινηθούν και να ερευνήσουν την αποκάλυψη της αλήθειας.

Διό και στην επιβολή της ποινής λαμβάνουν υπόψη τους, όχι εμφανώς και τις Κανονικές συνέπειες του κατηγορουμένου, ερμηνεύοντες έτσι και την βούληση θέληση του Νομοθέτη (ν.5383/1932), ότε και σε περίπτωση καθαιρετικής πράξεως του κατηγορουμένου Ιερωμένου(και εν προκειμένω Μητροπολίτου), στην ανακοίνωση της αμετακλήτου καταδικαστικής αποφάσεώς τους προς την Ιερά Σύνοδο δεν ζητούν απλώς αλλά απαιτούν την προσυπογραφήν απλώς της καθαίρεσης του καταδικασθέντος Κληρικού από το αρμόδιο εκκλησιαστικό δικαστήριο «άνευ ετέρας τινός διαδικασίας και την ανακοίνωσιν πάραυτα της γενομένης καθαιρέσεως εις τον ανακοινώσαντα την ποινικήν απόφασιν Εισαγγελέα εντός 15 ημερών» ( ν.5383/32, άρθρ. 160).

Και είναι υποχρεωμένοι να ενεργήσουν έτσι οι δικαστές των κοινών Ποινικών Δικαστηρίων της καθημένης Δικαιοσύνης, διότι αφ' ενός οι Ιεροί Κανόνες έχουν αναγνωριστεί και από το ισχύον Σύνταγμα της Χώρας, (άρθρον3), και ο κάθε Μητροπολίτης πριν αναλάβει καθήκοντα στην Μητρόπολη που εξελέγει, διαβεβαιώνει επί τη Αρχιερωσύνη του ότι θα εκπληρώνει «τη θεία χάριτι τα Αρχιερατικά του καθήκοντα μετά πάσης σπουδής και δυνάμεως τηρών απαρασαλεύτως τους ιερούς Αποστολικούς και Συνοδικούς Κανόνας και τας ιεράς Παραδόσεις, διαδηλοί δε υπακοήν εις το Σύνταγμα και τους Νόμους του Κράτους», (ν.590/77 άρθρ. 16 παρ. 1, «Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδος»), και αφ΄ ετέρου το και σπουδαιότερο, για να μην παρουσιαστεί η Νομοκανονική παρανομία της «εκδίκησης δις επί το αυτό», (Καν. ΚΕ' των Αγ. Αποστόλων).

Επομένως, βάσει των ως άνω ακροθιγώς πως εκτεθέντων, η υπόθεση του τέως Αττικής και νυν Μοναχού κ. Παντελεήμονα Μπεζενίτη έχει ήδη προ πολλού λήξει κατάστασης ήδη αμετακλήτου και μη περαιτέρω αναιρεσίμου καί από εκκλησιαστικής πλευράς. Θα έπρεπε λοιπόν τα απρόσεκτα αρμόδια εκείνα όργανα της Κανονικής Επιτροπής του Φαναρίου, να είναι καλώς ενημερωμένα και περισσότερον προσεκτικά του λοιπού σε Νομοκανονικά θέματα απονομής της εκκλησιαστικής δικαιοσύνης στην αδελφή Ελλαδική Εκκλησία, έτσι ώστε να μην δημιουργούν, εκεί που δεν πρέπει, προβλήματα τόσον στην Αυτόκεφαλία της, (Καν. ΛΔ' Αγ. Αποστόλων - Πατριαρχικός Συνοδικός Τόμος 1850), όσον και στο πολύ λεπτό θέμα που οφείλει - υποχρεούται η Εκκλησία της Ελλάδος να κινείται, στα πλαίσια δηλονότι του καθεστώτος της «Νόμω Κρατούσης Πολιτείας», γεγονός που γνωρίζει πολύ καλά και το αναγνωρίζει το Φανάρι, (Δήλωση Αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την υπόθεση του τέως Αττικής Παντελεήμων 13- 2- 2010).

Το Φανάρι κόπτεται όμως για την πιστή τήρηση και εφαρμογή των διατάξεων των Θείων και Ιερών Κανόνων, αλλά ευλόγως ερωτάται: Για ποία πιστή εφαρμογή και τήρηση των διατάξεων των Θείων και Ιερών Κανόνων ομιλεί και κομπορρημονεί το Φανάρι, όταν η μέχρι σήμερα συμπεριφορά του έναντι των διατάξεων των Θείων και Ιερών Κανόνων είναι εντελώς αντίθετη - βάρβαρη;

Όταν ο υπεύθυνος του Οικουμενικού Θρόνου πηγαινοέρχεται και συμπροσεύχεται με τον αιρεσιάρχη πάπα; Όταν.., Όταν... Οταν... Δεν του επιτρέπεται λοιπόν του Φαναρίου να κόπτεται, ότι αποσκοπεί πάντοτε στην πιστή τήρηση και εφαρμογή των διατάξεων των Θείων και Ιερών Κανόνων, γιατί τότε θα ακολουθήσουν και τα σκληρότατα ιερά «Ουαί υμίν... υποκριταί, οδηγοί τυφλοί... τάφοι κεκονιαμένοι... γεννήματα εχινδών ... μωροί και τυφλοί».

6/5/2010