ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ

Η Εκκλησία την Μεγάλη Πέμπτη προβάλλει μια διαφορετική εικόνα εξουσίας. Ο Χριστός, λίγο πριν παραδώσει στους μαθητές Του την παρακαταθήκη του Σώματος και του Αίματος Του στον Μυστικό Δείπνο, πλένει τα πόδια τους. Αρνείται, όπως χαρακτηριστικά λέει, την στάση των αρχόντων των λαών, που λειτουργούν ως εξουσιαστές. Μιλά για την αγάπη και την διακονία ως το πραγματικό νόημα της εξουσίας. Αυτός που θέλει να είναι πρώτος, οφείλει να είναι "πάντων δούλος".

Η στάση αυτή είναι σκανδαλιστική από κάθε άποψη και ίσως γι' αυτό ακόμα και η ίδια η Εκκλησία δεν μπόρεσε ως προς την διοικητική της πλευρά να την αφομοιώσει πάντοτε. Ο Κύριος δεν αρνείται την φιλοπρωτία ως ρίζα της εξουσίας. Συγκαταβαίνει στο έμφυτο του ανθρώπου να διακριθεί. Ξέρει ότι αποτελεί συνέπεια της μεταπτωτικής λειτουργίας της ζωής και του κόσμου. Ο άνθρωπος δεν αντλεί πια δύναμη από τη σχέση του με το Θεό, αλλά από την ικανότητα του να ελέγχει τους συνανθρώπους του και την κοινωνία. Αν αγαπούσε περισσότερο το Θεό, θα συναισθανόταν την μικρότητα ενώπιον Τον καί θα δεχόταν τη δύναμη της χάριτος καί των εντολών του Θεού ως αφετηρία για την κάθε κοινωνική σχέση.

Τώρα προτιμά να διαμορφώνει, με βάση την δύναμη της γοητείας ή της πυγμής ή την αποδεκτότητα των λόγων και των θέσεων του, την ηθική της κοινωνίας, τους στόχους της, τις σχέσεις της με άλλες κοινωνίες. Και ενώ η ρίζα της εξουσίας είναι η φιλοπρωτία, σταδιακά αυτή μεταβάλλεται σε κυριαρχία του εγωισμού και περιορισμό της ελευθερίας των άλλων, άμεσα, αλλά κυρίως, έμμεσα.

Ο Χριστός μεταμορφώνει την τάση του ανθρώπου για φιλοπρωτία σε ταπείνωση και εσχατοποίηση. Αρνείται τον κατεξουσιασμό. Ο τρόπος άσκησης της εξουσίας είναι η διακονία της αγάπης. Όταν ο εξουσιαστής δεν αποσκοπεί στο να εδραιώσει την εξουσία του και να επιβάλλει τα δικά του μέτρα και σταθμά στον κόσμο, να αποφασίζει αυτός για λογαριασμό των άλλων, αλλά έχει ως κίνητρο του να θεραπεύσει τις ανάγκες των πολλών, τότε η εξουσία μεταμορφώνεται.

Ο Κύριος απορρίπτει την ταύτιση της με την δόξα και την υπερηφάνεια και ζητά ταπείνωση και θυσία. Η εξουσία υπάρχει πλέον όχι για το "εγώ", αλλά για το "εμείς". Η ταπείνωση του Κυρίου να λάβει την ανθρώπινη σάρκα, να τηρήσει στο έπακρο τους κανόνες που διέπουν την ανθρώπινη ζωή, να δείξει στους μαθητές Του ότι δεν περιφρονεί κανέναν, όσο "πτωχός τω πνεύματι" κι αν είναι, αλλά και το ότι φτάνει την αγάπη μέχρι θανάτου, είναι ένα τέλειο υπόδειγμα για το πώς δεν ασκείται η εξουσία σήμερα. Ο καθένας μας, ως μικρός ή μεγάλος εξουσιαστής, μπορεί να αναλογιστεί την παροδικότητά της. "Οι δοκούντες άρχειν των εθνών" έσβησαν από το προσκήνιο με την πτώση από την εξουσία ή τον θάνατο.

Συχνά, η μέθη της αρχής τους χάραξε την Ιστορία των ανθρώπων και των λαών με αίμα. Ένα άλλο αίμα όμως, Αυτού που ταπεινά διακόνησε τον άνθρωπο και πλήρωσε για την αγάπη Του, άλλαξε όχι μόνο την ίδια Ιστορία, αλλά και μιλά στη ζωή του καθενός μας. Αρκεί να ζητήσουμε την μεταβολή της φιλοπρωτίας για επικράτηση σε φιλοπρωτία προσφοράς και γνήσιας κοινωνίας με τον συνάνθρωπο κι Αυτόν. Τον προσωπικό Θεό και Σωτήρα μας.

_____________________________

ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΡΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Αλιείς τίνες και τελώναι είχον περιστοιχίσει τόν Κύριον κατά τόν βραχύν εν Ιουδαία δημόσιον αυτού βίον, ήκολούθουν δ' αυτόν και άλλοι τινές ευάριθμοι έκ του λαού. Κατά την έποχήν έκείνην έν Αθήναις έλατρέυετο ό Ζευς, ή Αθηνά, ό "Απόλλων και οι λοιποί ολύμπιοι θεοί και άλλαι θεότητες ανατολικών ιδία θρησκευμάτων.

Οτε ό Κύριος έξέπνεεν επί του Σταυρού, είχεν έγκαταλειφθή ύπό πάντων. Οί μαθηταί του διασκορπισθέντες, είχον απέλθει άποτεθαρρυμένοι είς Γαλιλαίαν τήν ίδιαιτέραν των πατρίδα. Τότε εις τήν κατείδωλον πάλιν του Περικλέους ού μόνον τό όνομα του Ιησού αλλά και τό όνομα της πατρίδος του ήτο άγνωστον.

Από της ημέρας, καθ' ην ό Κύριος έξέπνευσεν επί του Σταύρου και ή ιουδαϊκή φαυλοκρατία ένόμισεν ότι διακόψασα διά τραγικού θανάτου τήν ζωήν Του έθεσε τέρμα εις τό έργον Του και τούς σκοπούς Του, παρήλθον είκοσιν αιώνες, ή δέ πόλις, έν η έμεσουράνησε φωτοβόλον το άνθρώπινον πνεύμα, κοσμείται υπό ναών, άπό τών τρούλλων και τών αετωμάτων τών οποίων σελαγίζει ό Σταυρός και έν οις αντί θυσιών κερασφόρων ζώων τελείται τό μυστήριον τής αναίμακτου θυσίας, όπερ συνέστησεν ο Κύριος τήν νύκτα καθ΄ ήν παρεδόθη.

Εις πολλά σημεία του ίοστεφάνου άστεως παρά τους χριστιανικούς ναούς οί ναοί τών ειδώλων διατηρούνται είς ερείπια, οί στύλοι των κείνται χαμαί, γιγάντια λείψανα καταπεσόντος κολοσσού. "Οχι μόνον εις τάς Αθήνας άλλα πανταχού γής ο θρίαμβος του Χριστού υψούται μέγας μεγαλωστί.

Ό ναός τής Άγ.Σοφίας, του "Αγ. Πέτρου, ό καθεδρικός ναός του Μιλάνου, τής Κολωνίας, τών Παρισίων τών Ρημών και τόσα άριστουργήματα του ανθρωπίνου πνεύματος επί είκοσιν αιώνας εγείρονται προς δόξαν Του. Ό Ραφαήλ, ό Λεονάρδος, ό Μιχαήλ Άγγελος εις Έκείνον άφιερώνουν τά έργα των, τά οποία θαυμάζουν οί αιώνες.

Οι μουσουργοί Haden, Hadel, Beethoven, Βach, Μendelson εις ύμνον Αυτού τονίζουν τάς υπερόχους συμφωνίας των. Διά τους έχοντας οφθαλμούς δια νά βλέπωσι και νουν δια νά κρίνωσι, τά φαινόμενα ταύτα δεν είνε κατώτερα άπό τά καταληκτικά γεγονότα τά λαβόντα χώραν κατά τήν εκπνοήν του Κυρίου, άπό τον «σκοτασμόν του ηλίου, από τό άνοιγμα, τών τάφων, από τόν σεισμόν, τά οποία έκαμαν τόν αρχηγόν της φρουράς του Γολγοθά νά άναφωνήση: «Αληθώς Θεού υιός ήν ούτος».

Τά θαύματα εκείνα διηγούνται οί ευαγγελισταί και άλλοι συγγραφείς το θαύμα. όμως του θριάμβου του Σταυρού έν τή κοιτίδι τών φώτων, πάνταχου του πεπολιτισμένου κόσμου, τό θαύμα τής οσημέραι επεκτάσεως του θριάμβου τούτου εις τά άπώτατα σημεία τής γης, τό βλέπομεν ύφιστάμενον, τό βλέπομεν έκτυλισσόμενον, τό ψαύομεν διά τών χειρών μας.

Συγγραφεύς. ούτινος μου διαφεύγει το όνομα, γράφει: «Τόν ήκολούθησαν οί Έλληνες καίτοι μηδεμίαν σχολήν ίδρύσαντα μεταξύ αυτών, τον προσεκύνησεν ο βραχμάνος κηρυχθέντα υπό ανθρώπων έκ τής φυλής των αμαρτωλών, τόν έλάτρευσεν ό ερυθρόδερμος του Καναδά, καίτοι άνήκοντα είς την παρ αυτού μισουμένην χλωμήν φυλήν . . .

Ό Πλάτων διά της ιδεοφροσύνης του -και ό Αριστοτέλης διά τών άρχων του ανέπτυξαν εν πλείστοις υγιείς έννοίας περί Θεού, περί κόσμου, περί γυνής, άλλα δέν απέσπασαν τόν κόσμον άπό τής ύλης, ο τε ανύψωσαν τον άνθρωπον πρός τόν Θεόν. 'O Σωκράτης και οί Στωικοί άνέπτυξαν ορθάς αρχάς ηθικής, άλλά δέν ανέστειλαν τήν κατάπτωσιν τών ήθών.

Οί περιπατητικοί έδιδασκον οτι ή ευδαιμονία έγκειται έν τώ κατ΄ άρετήν ζην, άλλα δέν κατώρθωσαν νά καταστήσουν τους άνθρωπους ούτε εναρέτους, ούτε ευτυχείς. Οί άνιχνευταί τής φύσεως έρευνώσι τά μυστήρια τής ζωής και τής δημιουργίας, άλλ' αί έρευναί των δέν ενδιαφέρουν τους πολλούς, ούτε εμπνέουν ήθικήν ζωήν, ουδέ επιτυγχάνουν πνευματικήν άναδημιουργίαν.

Ο,τι δέν έπέτυχον φιλόσοφοι, ηθικολόγοι, νομοθέται, επιστήμονες, πραγματοποιεί ό Κύριος άνευ επιστημονικών μέσων, άνευ φιλοσοφικής μεθόδου, άνευ τέχνης, άνευ υλικής δυνάμεως, διά του βίου Του, δια του λόγου Του, διά του θανάτου Του. «Ό υιός τής Μαρίας είνε ό μετακινών διά τών τετραυματισμένων χειρών του τάς αυτοκρατορίας και μεταβάλλων τήν κοίτην του ρου τών αιώνων» έγραφεν ό Ρίχτερ. «Ό Χριστός ανέτρεψε τήν οικουμένην και διευθύνει αύτήν μέχρι σήμερον...Και αυταί αί νέαι ιδέαι εξ΄ αυτού άπορρέουσιν» έγραφεν ό Ρierre Loti τώ 1895. Οί Ιουδαίοι κατά τήν σταύρωσιν του Χριστού είδον τήν άναστάτωσιν του ουρανού και τής γης.

Μετ' ού πολύ αυτοί και αί μετ΄ αυτούς γενεαί είδον γεγονότα περισσότερον καταπληκτικά. Ή δύναμις του Σταυρού συναθροίζει τους διασκορπισθέντας μαθητάς και μεταβάλλει τους δειλούς, τούς άτολμους και άπαιδεύτους εκείνους ανθρώπους είς κήρυκας καταπλήσσοντας διά τής δυνάμεως του λόγου και διά τής δυνάμεως τής ψυχής των. Τον Σαύλον τόν προεξάρχοντα έν τω διωγμό) τών χριστιανών, τόν «πνέοντα άπειλήν και φόνον» μεταβάλλει ό Σταυρός είς Παύλον.

Φιλόσοφοι, περιφρονηταί και σκώπται του Ευαγγελίου, γίνονται του Εσταυρωμένου οπαδοί και κήρυκες και μάρτυρες. Αυγουστίνος ό άθεος και έκλυτος γίνεται ό Ιερός Αυγουστίνος, ό επίσκοπος, ό συγγραφεύς, ό μέγας πατήρ. Κυπριανός ό μάγος, ό ειδωλολάτρης, «ό έν άσωτεία ζών, καίει τάς μαγικάς του βίβλους και θάψας τόν παλαιόν άνθρωπον, μεταβάλλεται διά τής δυνάμεως του Σταυρού είς άγιον Κυπριανόν.

Ηγεμόνες καταδιώκουσιν άπηνώς τούς μαθητάς του Εσταυρωμένου, άλλ' ό Σταυρός, έφ' ου καθηλώθη ό Κύριος ώς κακούργος, μεταβάλλεται είς κόσμημα τών ηγεμονικών θρόνων, εις σύμβολον τών ευγενεστέρων ιδεωδών τής άνθρωπότητος.

Ποταμοί αιμάτων χύνονται, έν οίς άποπνίγεται πας ομολογών τό όνομα του Χριστού, άλλ' ό λόγος του Σταυρού διατρέχει τόν κόσμον και εντός του πρώτου αιώνος ακόμη πληρούνται οί λόγοι του Κυρίου «και έάν εγώ υψωθώ, πάντας ελκύσω πρός έμαυτόν». Ό τόπος του κρανίου, όπου έρρευσε τό αίμα του Κυρίου, μεταβάλλεται είς τό σημαντικώτατον σημείον τής γης.

Ή Ιερουσαλήμ καθίσταται τό προσκύνημα του κόσμου. Ή χώρα όπου περιεπάτησεν ό Κύριος. Αποβαίνει Αγία Γή. Είκοσι αιώνες και πλέον συνεσώρευσαν τοσούτον όγκον μνημείων τής δυνάμεως του Σταυρού ώστε να μη υπάρχη δικαιολογία δια τους απιστούντας εις τον Κύριον.

Voiotosp.blogspot.com