Δ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Ό Χριστός στό σημερινό Ευαγγέλιο θεραπεύει ένα δαιμονιζόμενο νέο. Οί δαιμονιζόμενοι σέ πολλές περιπτώσεις εμφανίζονται στήν Κ. Διαθήκη. Στήν εποχή μας γίνεται πολύς λόγος γιά δαιμονιζόμενους, άλλά έξω άπό τά πλαίσια τής χριστιανικής πίστεως. Οί δαιμονιζόμενοι καταλαμβάνονται άπό πονηρά πνεύματα. "Ορισμένοι άπό θέσεως υλιστικής καί άθεϊστικής νοοτροπίας δέν πιστεύουν πώς υπάρχουν πονηρά πνεύματα, θαρρούν πώς όσα λέγονται στό Ευαγγέλιο γιά τά πονηρά πνεύματα είναι λαϊκές αντιλήψεις τού παλιού καιρού.

Ή χριστιανική πίστη δέχεται τήν ύπαρξη πονηρών πνευμάτων. Έάν αρνηθούμε τήν ύπαρξη του Σατανά, είμαστε υποχρεωμένοι νά παραδεχθούμε ή ότι τό κακό είναι αυθύπαρκτο ή ότι ό θεός έδημιούργησε τό κακό.

Παραδεχόμενοι τό πρώτο περιπίπτουμε στήν Δυαρχία, δηλ. ότι υπάρχουν δύο θεοί, ό θεός του αγαθού και ό θεός του κακού. Τότε καταργείται ή μονοθεΐα τής χριστιανικής πίστεως.

"Αν πάλι δεχθοΰμε ότι ό θεός έδημιούργησε τό κακό, πάλι περιπίπτουμε στήν άρνηση τής χριστιανικής πίστεως ότι ό θεός είναι τό Ύψιστο "Αγαθό. Ώς Χριστιανοί πιστεύουμε στήν ύπαρξη του σατανά πού ελεύθερα εξέπεσε άπό τή φωτεινότητά του καί προσβάλλει τίς σκέψεις καί τούς συλλογισμούς μας, μέ τούς οποίους ό άνθρωπος μέ δέσμευση τής βουλήσεώς του οδηγείται σέ φαύλες καί εγκληματικές πράξεις. Βέβαια ή δαιμονοληψία δέν αποκλείει τή συνύπαρξη καί ασθενείας πού έχει φυσικά αίτια.

Πέρα άπό τις ψυχολογικές αιτίες έχουμε δαιμονοληψία ώς ενέργεια πονηρών πνευμάτων. Ποιος ασθενής, πάσχων άπό οιανδήποτε φυσική ασθένεια, μπορεί νά σπάσει τις αλυσίδες του καί όχι μία φορά, άλλά διαδοχικώς; Τό Ευαγγέλιο σαφώς διακρίνει τούς πάσχοντας άπό ποικίλες νόσους άπό τούς δαιμονιζόμενους. Αυτοί παρουσιάζουν τίς διαταράξεις καί τις ψυχικές βλάβες ώς συμπτώματα καταλήψεως άπό άλλη δύναμη και δέν έχουν συνείδηση τής προσωπικότητάς τους.

Χωρίς νά ίσχυριζόμεθα ότι σέ όλες τίς νευρικές παθήσεις υπάρχει δαιμονοληψία, βέβαιο είναι ότι καί ψυχοφυσικές διαστροφές πάλι είναι έργο τών πονηρών πνευμάτων, όταν ό άνθρωπος αποκλίνει άπό τίς αρχές τής ηθικής και τής λογικής. "Οπως πιστεύουμε στό θεό, υπάρχουν και πονηρά πνεύματα πού επηρεάζουν τόν άνθρωπο καί τόν οδηγούν σέ παράλογη καί άντιφυσιολογική ζωή. Συνήθης έκφραση γιά παραλογιζόμενους συνανθρώπους μας: «Τρελλάθηκαν και συμπεριφέρονται έτσι;»

Παραλογισμός είναι νά απομακρύνεται ό άνθρωπος άπό τό θεό καί τή διδασκαλία του, νά χάνει τήν πυξίδα τής ζωής πού είναι ή πίστη καί νά συμπεριφέρεται κατά τρόπο παράλογο καί εξωφρενικό. Οί ανισορροπίες πού εμφανίζονται στό σημερινό κόσμο δέν είναι ένας δαιμονισμός πού προέρχεται άπό τήν απομάκρυνση άπό τό ζωντανό και αληθινό θεό; "Εχουμε σήμερα ποικίλες ανισορροπίες πού διαταράσσουν τήν οικογενειακή, τήν κοινωνική ζωή.

"Ανισορροπίες στις σχέσεις μεταξύ κοινωνικών ομάδων, στις σχέσεις εθνών, στους διεθνείς οργανισμούς. "Επακόλουθο τής ανισορροπίας στις διανθρώπινες σχέσεις ή εχθρότητα, οί συγκρούσεις, οί πικρίες, οί κατάφωρες αδικίες. Μέσα του ό άνθρωπος, κατά τόν "Απ. Παύλο, αισθάνεται μία εσωτερική πάλη μεταξύ τής λογικής και τοΰ παραλογισμού. "Ολοι, ηγέτες καί λαοί, μιλάνε γιά ηθικές αξίες, άλλά στήν πρακτική ζωή παρουσιάζεται διχασμένος ό άνθρωπος και ολόκληρος ό κόσμος.

Ό έμπρακτος υλισμός δέν μπορεί νά θέσει τόν δάκτυλον έπι τών τύπων τών ήλων, πάνω στήν υπάρχουσα ηθική δυστυχία. Φιλολογία και παραφιλολογία άπό τά Μ.Μ.Ε. γιά τήν κατάσταση του σημερινού κόσμου, χωρίς νά αναγνωρίζουν αντικειμενικές αξίες πού απορρέουν άπό τήν πίστη στό Θεό. "Αποφεύγουμε μέ ταπείνωση νά απαντήσουμε στά ερωτήματα: Τί είναι ό άνθρωπος; Υπάρχει τό κακό; Άπό πού τό κακό; Τί είναι ό θάνατος;

Στή ζωή μας αξίζει νά έχουμε και ηθική υποδομή και νά μή κυριαρχούμεθα μέ ξέφρενη διάθεση άπό τή δύναμη τών ένστίκτων; Μιλάμε ύπερβαλλόντως γιά αδιέξοδα, χωρίς νά θέλουμε νά βρούμε διέξοδα. Δέν είναι αυτό παραλογισμός; 'Ο πατέρας τοΰ δαιμονιζόμενου νέου του σημερινού ευαγγελίου ζήτησε τήν επέμβαση του Χριστού γιά τή θεραπεία του παιδιού του. '0 Χριστός είναι τό κλειδί γιά τή λύση τών προβλημάτων μας, τό κέντρο τής ανθρώπινης ιστορίας.

Τό Ευαγγέλιο απευθύνεται πρός όλους τούς ανθρώπους. Στηρίζει τούς πιοτεύοντες, απευθύνεται καί πρός εκείνους πού βρίσκονται έξω άπό τό χώρο τής πίστεως. Ή Εκκλησία πάντοτε όπως και σήμερα μέ δύναμη λόγου, μέ δύναμη αγάπης, έχει ανοίξει διάλογο πρός πάντες. Παράσχει δε και τό μήνυμα άπό άμβωνος καί άπό τάς «αγυιάς καί τάς ρύμας» ότι ό Χριστός λύνει τά αγωνιώδη προβλήματα μας, άρκεί νά τόν πιστεύουμε.

Μέ τό Χριστό ειρηνεύει ό εσωτερικός μας κόσμος καί δημιουργούμε ζωή αγάπης καί ειρήνης, βιώνουμε έπί γής τή Βασιλεία του Θεου.