ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΗ ΤΩΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ (Β΄ ΜΕΡΟΣ)

Στο σημείο αυτό κρίνω σκόπιμο αγαπητέ αναγνώστη να σου παραθέσω αυτούσια την Δεητική ευχή όπου αναγιγνώσκει ο Πατριάρχης γονυπετής μετά φόβου και κατανύξεως εμπρός στο Ιερό Κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου κρατώντας δυο (πολυσώματες) σβηστές λαμπάδες αναμένοντας την έλευση του Αγίου Φωτός. Η Ευχή είναι η κάτωθι:

* * * *

Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ, η αρχίφωτος σοφία του ανάρχου Πατρός. Ο φως οικών απρόσιτον, ο ειπών εκ σκότους φως λάμψαι, ο ειπών γενηθήτω φως και εγένετο φως, Κύριε, ο του φωτός χορηγός, ο εξαγαγών ημάς από του σκότους της πλάνης και εισαγαγών εις το θαυμαστόν φως της σης επιγνώσεως, ο την γην μεν πάσαν δια της εν αυτή ενσάρκου παρουσίας σου, τα καταχθόνια δε δια της εις Άδην καταβάσεώς σου φωτός πληρώσας και χαράς μετά δε ταύτα δια των αγίων σου αποστόλων φως καταγγείλας πάσι τοις έθνεσι. Ευχαριστούμεν σοι, ότι δια της ευσεβούς πίστεως μετήγαγες ημάς από σκότους εις φως και γεγόναμεν υιοί δια του αγίου βαπτίσματος, θεασάμενοι την δόξαν σου πλήρη ούσαν χάριτος και αληθείας ˙ αλλ΄ ω φωτοπάροχε Κύριε ˙ ο το μέγα φως ων, ο ειπών, ο λαός ο καθήμενος εν σκότει. Δέσποτα Κύριε, το φως το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον ˙ το μόνον φως του κόσμου και φως της ζωής των ανθρώπων, ου από της δόξης επληρώθη τα σύμπαντα, ότι φως εις τον κόσμον ελήλυθας δια της ενσάρκου σου οικονομίας, ει και οι άνθρωποι ηγάπησαν μάλλον το σκότος ή το φως ˙ συ Κύριε φωτοδότα, επάκουσον ημών των αμαρτωλών και αναξίων δούλων σου των τη ώρα ταύτη παρισταμένων τω παναγίω σου και φωτοφόρω τούτω τάφω και πρόσδεξαι ημάς τιμώντας τα άχραντα πάθη σου, την παναγίαν σου σταύρωσιν, τον εκούσιον θάνατον και την εν τω πανσεβάστω τούτω μνήματι του τεθεωμένου σου σώματος κατάθεσιν και ταφήν και τριήμερον εξανάστασιν, ην χαρμονικώς ήδη αρξάμενοι εορτάζειν, μνείαν ποιούμεθα και της εν Άδου καθόδου σου, δι΄ ης τας εκείσε των δικαίων κατεχομένας ψυχάς δεσποτικώς ηλευθέρωσας τη αστραπή της σης θεότητος φωτός πληρώσας τα καταχθόνια. Όθεν δη αγαλλομένη καρδία και χαρά πνευματική κατά τούτο το υπερευλογημένον σάββατον τα εν γη και υπό γην τελεσθέντα σοι σωτηριωδέστατα μυστήρια σου εορτάζοντες και σε το όντως ιλαρόν και εφετόν φως εν τοις καταχθονίοις θεϊκώς επιλάμψαν, εκ τάφου δε θεοπρεπώς αναλάμψαν αναμιμνησκόμενοι, φωτοφάνειαν ποιούμεθα, σου την προς ημάς συμπαθώς γενομένην θεοφάνειαν, εικονίζοντες˙ επειδή γαρ τη σωτηρίω και φωταυγεί νυκτί πάντα πεπλήρωται φωτός ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια δια το υπερφυές μυστήριον της εν Άδου καθόδου σου και της εκ Τάφου σου τριημέρου αναστάσεως. Δια τούτο, εκ του επί τούτον τον φωτοφόρον σου Τάφον ενδελεχώς και αειφώτως εκκαιομένου φωτός ευλαβώς λαμβάνοντες, διαδιδόαμεν τοις πιστεύουσιν εις σε το αληθινόν και παρακαλούμεν και δεόμεθά σου, Πανάγιε Δέσποτα, όπως αναδείξης αυτό αγιασμού δώρον και πάσης θεϊκής σου χάριτος πεπληρωμένον, δια της χάριτος του Παναγίου και φωτοφόρου Τάφου σου ˙ και τους απτομένους ευλαβώς αυτού ευλογήσης και αγιάσης, του σκότους των παθών ελευθερών και των φωτεινοτάτων σου σκηνών καταξιώσης, όπου φως το ανέσπερον της σης θεότητος λάμπει˙ χάρισαι αυτοίς, Κύριε, υγίειαν και ευζωίαν και τους οίκους αυτών παντός αγαθού πλήρωσον.

Ναι, Δέσποτα φωτοπάροχε, επάκουσόν μου του αμαρτωλού εν τη ώρα ταύτη και δος ημίν τε και αυτοίς περιπατείν εν τω φωτί σου και εν αυτώ μένειν, εώς το φως της προσκαίρου ζωής έχομεν. Δος ημίν, Κύριε, ίνα το φως της προσκαίρου ζωής ταύτης έχομεν. Δος ημίν Κύριε, ίνα το φως των καλών έργων ημών λάμπη έμπροσθεν των ανθρώπων και δοξάζωσί σε συν τω ανάρχω σου Πατρί και τω Παναγίω Πνεύματι. Εις φως γαρ εθνών ημάς τέθεικας, ίνα αυτοίς τη σκοτία περιπατούσι φαίνωμεν. Αλλ΄ ημείς ηγαπήσαμεν το σκότος μάλλον ή το φως, φαύλα πράσσοντες. Πας γαρ ο φαύλα πράσσων μισεί το φως κατά τον αψευδή λόγον σου ˙ δια τούτο οσημέραι προσκόπτομεν αμαρτάνοντες, επειδή περιπατούμεν εν τη σκοτία. Αλλ΄ αξίωσον ημάς το υπόλοιπον της ζωής ημών βιωτεύσαι πεφωτισμένους τους οφθαλμούς της διανοίας ημών. Δος ημίν, ίνα ως τέκνα φωτός περιπατήσωμεν εν τω φωτί των εντολών σου ˙ το του αγίου βαπτίσματος φωτεινόν ένδυμα, όπερ δια των έργων ημαυρώσαμεν, λεύκανον ως το φως, ο αναβαλλόμενος το φως ώσπερ ιμάτιον.

Δος ημίν ενδύσασθαι τα όπλα του φωτός, ίνα δι΄ αυτών τον άρχοντα του σκότους τροπούμεθα, ως μετασχήματίζεται ως άγγελος φωτός. Ναι, Κύριε, και ως εν ταύτη τη ημέρα τοις εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένοις φως έλαμψας, ούτω σήμερον λάμψον εν ταις καρδίαις ημών το σον ακήρατον φως, ίνα δια τούτου φωτιζόμενοι και θερμαινόμενοι εν τη πίστει δοξάζομέν σε το μόνον εκ μόνου του αρχιφώτου φωτός ιλαρόν φως εις τους ατελευτήτους αιώνας. Αμήν.

* * * *

Μετά το πέρας της ως άνω ευχής, ο Πατριάρχης μετά πάσης ευλαβείας, ασπάζεται τον Άγιον Τάφο και λαμβάνει το Άγιον Φως, όπερ και εξερχόμενος εξ΄ αυτού εις το προθάλαμον αυτού, μεταδίδει στους πιστούς το Άγιον Φως.

(Την ως άνω ευχή, την ανέσυρα ολόκληρη από το επίσημο δημοσιογραφικό όργανο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων ΝΕΑ ΣΙΩΝ τομ. ΞΒ΄, 1967 σελ 235).

Η ΣΧΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΜΑΥΡΙΣΜΕΝΗ ΚΟΛΩΝΑ

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΟΡΤΑΣ

Μεταξύ της Αγίας Πόρτας και της κλειστής πύλης υπάρχουν πέντε μαρμάρινες κολώνες και δεξιά και αριστερά άλλες τρεις από μάρμαρο και γρανίτη. Στην αριστερή πλευρά για τον εισερχόμενο στο Ναό, υπάρχει κολώνα σχισμένη και μαυρισμένη. Για την κολώνα αυτή η παράδοση αναφέρει, ότι το Πάσχα του 1549 μ.Χ. οι Αρμένιοι κατόρθωσαν να δωροδοκήσουν τον Τούρκο Διοικητή, Σουλτάνο Μουράτ, ο οποίος απέκλεισε τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Σωφρόνιο Δ΄ να μπει μέσα στο Ναό για να πάρει το Άγιο Φως από τον Πανάγιο Τάφο, με σκοπό να μείνει το δικαίωμα της τελετής της αφής του Αγίου Φωτός στους Αρμενίους. Κατεβαίνοντας η πομπή στο Ναό με τον Πατριάρχη Σωφρόνιο Δ΄ βρίσκουν κλειστή την Αγία Πόρτα. Ο Πατριάρχης και η ακολουθία του παραμένουν έξω από την Αγία Πόρτα και περίλυποι προσεύχονται στον Κύριο να κάνει το θαύμα του και να δώσει σημείο που να φανερώνει ότι το δικαίωμα αυτό ανήκει στους Ορθοδόξους. Πραγματικά την ορισμένη ώρα, που βγαίνει το Άγιο Φως από τον Πανάγιο Τάφο, βγήκε διαπερνώντας την κολώνα, που φαίνεται μέχρι σήμερα σχισμένη και μαυρισμένη.

Από το Άγιο Φως της κολώνας άναψαν τα κεριά που κρατούσε στα χέρια του ο Πατριάρχης, ενώ οι Αρμένιοι αναγκάστηκαν να φύγουν ντροπιασμένοι. Το γεγονός αυτό το μαρτύρησε ο Εμίρης Τούνομ που τη στιγμή εκείνη ήταν φρουρός στην Αγία Πόρτα. Μια δεύτερη εκδοχή λέει, ότι ήταν πάνω στο μιναρέ του τζαμιού και προσευχόταν. Όπως και να έχουν τα πράγματα ο Εμίρης μόλις αντιλήφθηκε το θαύμα φώναξε: «Αυτή είναι η αληθινή πίστη»! Αποτέλεσμα της μαρτυρίας του και της αλλαξοπιστίας του, ήταν να τον σκοτώσουν οι Τούρκοι. Τα οστά του σήμερα φυλάσσονται στο μοναστήρι της Μεγάλης Παναγίας. Όταν ο Σουλτάνος πληροφορήθηκε τα όσα συνέβησαν, με φιρμάνι αναγνώρισε το δικαίωμα να παίρνει το Άγιο Φως μόνο ο Έλληνας Πατριάρχης. (Τη Επαύριω η Συνέχεια)