Η Εκκλησία είναι θείο παιδαγωγικό καθίδρυμα. Είναι σχολείο του Χριστού που αποβλέπει με τα παιδαγωγικά μέσα της λατρείας, με το λειτουργικό της κήρυγμα και ευρύτερα με την όλη διδασκαλία της να μορφώνει τον πιστό στο μέτρο του Ιησού Χριστού. «Εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφεσ. 4, 13). Το έργο της, η διακονία της, είναι πρώτα πνευματική και έπειτα κοινωνική. Οι χριστιανικές συνάξεις είχαν κύριο σκοπό τη λατρεία, την ακολουθούσα διδαχή και τέλος τη λογία για το κοινωνικό έργο.
Ολόκληρο το διακονικό έργο της Εκκλησίας συνδέεται με τη λειτουργική ζωή. Και η Εκκλησία έδωσε κεφαλαιώδη σημασία στη λατρεία για μια συμμετοχή των μελών της στη λατρευτική ζωή. Οι λειτουργικοί τύποι και ο υμνολογικός πλούτος μαρτυρούν το ζωηρό ενδιαφέρον για μια ζωντανή λατρευτική ζωή. Βέβαια και σήμερα η Εκκλησία οφείλει να δίδει την δέουσα προτεραιότητα να διατηρεί η λατρεία μας την αρχαία άνθησή της, την ικμάδα και ζωτικότητα, ώστε η όλη επιμελής οργάνωσή της να διεγείρει το ενδιαφέρον των πιστών, μάλιστα των νέων. Η λατρεία όσο υψηλότερη καθίσταται και όσο επιμελέστερα διοργανώνεται, τόσο η πίστη του λαού ενισχύεται και καθίσταται καρποφόρα στη χριστιανική ζωή.
Η θεία μυσταγωγία δεν είναι ένα συμβατικό θέαμα και άκουσμα, το οποίο δολοφονείται προ της ημιμαθείας των εκτελεστών , αλλά με την όλη ευταξία, την αρμονία της μουσικής και της εμμελούς και ορθοφωνητικής απαγγελίας διεγείρει και καλλιεργεί το θρησκευτικό συναίσθημα. Η Εκκλησία ως παιδαγωγούν σχολείο προετοιμάζει τα μέλη της για την κατανόηση και βίωση των υψηλών νοημάτων μεγάλων εορταστικών εκδηλώσεων του εκκλησιαστικού έτους.
Κέντρο του εκκλησιαστικού έτους είναι το Πάσχα και η Εκκλησία, μάλιστα η Εκκλησία κατ΄ Ανατολάς, είναι Εκκλησία της Αναστάσεως. Η εορτή της Αναστάσεως είναι η εορτή των εορτών, το κορύφωμα όλων των εκκλησιαστικών εορτών. Και όπως η διδασκαλία στο σχολείο αρχίζει από τα απλούστερα και προχωρεί στα συνθετώτερα, έτσι και η Εκκλησία, ως σχολείο Χριστού, αρχίζει από την εισαγωγική περίοδο του Τριωδίου, για να μας εισαγάγει στην κατεξοχήν πνευματική περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής στην περίοδο της ανακαινίσεως του εσωτερικού μας κόσμου. Αρχίζει παιδαγωγικά η Εκκλησία με τις τέσσερις προφωνήσιμες Κυριακές του Τριωδίου. α) Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου. β) Κυριακή του Ασώτου. γ) Κυριακή της Απόκρεω και δ) Κυριακή της Τυρινής.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ
Υψηλά τα διδάγματα αυτής της παραβολής. Η υπεροψία, η αλαζονεία, η αυθάδεια, ο εγωϊσμός, είναι κακίες που όχι μόνο ζημιώνουν πνευματικά τον άνθρωπο, αλλά προκαλούν αναστατώσεις και συγκρούσεις στο κοινωνικό περιβάλλον. Οι «αρετές» του εγωϊστή ανθρώπου πότε δεν μπορούν να έχουν αξία και αποβαίνουν «κύμβαλα αλαλάζοντα». Ο Χριστιανισμός αναγνώρισε μοναδικό κίνητρο των έργων μας την αγάπη που εκφράζει αληθινή ανθρωπιά. Όταν κανείς αγαπά ειλικρινά και ανιδιοτελώς, τότε γνωρίζει τον αληθινό εσωτερικό του εαυτό και η αυτογνωσία οδηγεί σε γόνιμη αυτοκριτική που αναγεννά τον άνθρωπο. Την πνευματική του αναγέννηση επέτυχε ο ταπεινός Τελώνης, την κατάκριση του δικαιοκρίτου Χριστού ο αλαζόνας Φαρισαίος.
(Την επόμενη Κυριακή η συνέχεια, Κυριακή του Ασώτου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου