ΤΥΦΩΝΕΣ ΔΙΕΘΝΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ

Τι θα γίνει με τη Γάζα και τι θα γίνει με την Ουκρανία; Τα δύο αυτά ερωτήματα είναι κυριαρχικά στη σημερινή διεθνή κατάσταση. Στο πρώτο, η απάντηση συνδέεται με την τύχη του σχεδίου Τραμπ. Ο Αμερικανός Πρόεδρος εξάντλησε την επιρροή του για να εξασφαλίσει την υποστήριξη των Αραβικών κρατών, που είχαν συμμετάσχει προηγουμένως στις λεγόμενες «Συμφωνίες του Αβραάμ». Οι τελευταίες συνδέονται με την εξομάλυνση των σχέσεών τους με το Ισραήλ και την ανάπτυξη στρατηγικών σχέσεων στον τομέα της ασφάλειας και του διεθνούς ε­μπορίου.

Η Χαμάς, φοβούμενη ότι η υπογραφή των Συμφωνιών αυτών θα περιθωριοποιούσε περαιτέρω το Παλαιστινιακό και την ίδια, ανέλαβε, δύο χρόνια πριν, να τορπιλίσει την προοπτική αυτή με τη γνωστή τρομοκρατικού τύπου επίθεσή της. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Ανέστειλε, πράγματι, την υπογραφή των Συμφωνιών, αλλά επέφερε και τη σημερινή τραγωδία του Παλαιστινιακού λαού, με τη δυσανάλογη και άνευ ορίων απάντηση του Ισραήλ. Ενδιαμέσως, η συγκυρία αυτή επέτρεψε και την Ισραηλινή και Αμερικανική επίθεση κατά των πυρηνικών του Ιράν.

Η Χαμάς βρίσκεται τώρα σε πολύ δύσκολη θέση και αντιμετωπίζει εσωτερικό διχασμό. Η τραγωδία του Παλαιστινιακού λαού προκάλεσε ένα τεράστιο διεθνές κύμα καταδίκης του Ισραήλ και αναγνωρίσεως ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους. Εάν η Χαμάς δεν δεχθεί το Αμερικανικό σχέδιο, θα στρέψει τη διεθνή κατακραυγή εναντίον της, μεταθέτο­ντας σ’ αυτήν την ευθύνη της συνεχίσεως της τραγωδίας. Εάν το δεχθεί, θα πρέπει να καταθέσει τα όπλα, να ελευθερώσει όλους τους ομήρους και να αποδεχθεί την πολιτική της αυτοεξαφάνιση, εφόσον ένας από τους όρους του σχεδίου προβλέπει ρητά ότι η Χαμάς δεν θα έχει κανέναν πολιτικό ρόλο στη μεταπολεμική Γάζα.

Εάν η Χαμάς δεν αποδεχθεί το Αμερικανικό σχέδιο, το Ισραήλ θα έχει το δικαίωμα συνεχίσει τις επιχειρήσεις στη Γάζα μέχρι την πλήρη στρατιωτική εκκαθάριση της Χαμάς, έχο­ντας ρητή και απροκάλυπτη Αμερικανική υποστήριξη. Τα ακραία θρησκευτικά κόμματα στην Ισραηλινή κυβέρνηση είναι αντίθετα με το Αμερικανικό σχέδιο, γιατί αποκλείει νέες προσαρτήσεις εδαφών και τη δημιουργία νέων εποικισμών από το Ισραήλ στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα. Άλλα κόμματα όμως της μετριοπαθέστερης Αντιπολιτεύσεως προσφέρονται να παράσχουν στήριξη στην κυβέρνηση Νετανιάχου.

Με δεδομένο ότι η στρατιωτική επιχείρηση του Ισραήλ βρίσκεται προς το τέλος της, η άρνηση της Χαμάς θα χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα από το Ισραήλ για να μην αποσύρει τις δυνάμεις του από τη Γάζα και να αποτρέψει, ντε φάκτο, τη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους επ’ αόριστον. Πιο ζοφερή ακόμα φαίνεται η κατάσταση στην Ουκρανία. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες συνεχίζουν να επισείουν το προσχηματικό αφήγημά τους για επιθετικότητα της Ρωσίας, συγκαλύπτοντας την πραγματική αιτία του πολέμου, που είναι η γεωπολιτική επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία.

Καθαρές φωνές, όπως αυτή του εμβληματικού καθηγητή πολιτικής επιστήμης Νερσχάιμερ στις ΗΠΑ, που θεωρείται ο κορυφαίος στον τομέα αυτό Αμερικανός διανοούμενος, πέφτουν στο κενό και περιθωριοποιούνται. Η αφροσύνη που έχει καταλάβει τους Ευρωπαίους ηγέτες τους εξωθεί σήμερα να θέλουν να εντάξουν, άρον άρον, την Ουκρανία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παρακάμπτοντας διαδικασίες, προϋποθέσεις και το δικαίωμα βέτο των χωρών-μελών.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εκμεταλλευόμενη την αντι-Ρωσική υ­στερία, που η ίδια υποκινεί, προσπαθεί να υφαρπάξει και ό,τι απέμεινε από το βέτο των χωρών-μελών, στοχοποιώντας σήμερα τον ηγέτη της Ουγγαρίας Όρμπαν, που δεν συγκατατίθεται στην έ­νταξη της Ουκρανίας με έμμεσες, συνοπτικές διαδικασίες. Πώς είναι δυνατόν η Ευρωπαϊκή Ένωση να επισπεύδει για την άμεση ένταξη στους κόλπους της μιας χώρας που είναι σε ανοικτό πόλεμο με τη Ρωσία; Δεν συνεπάγεται αυτό άμεση εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Ενώσεως σε πόλεμο με τη Ρωσία;

Πώς η Ελλάδα συναινεί και συντάσσεται με μια τέτοια πολιτική, που αυξάνει δραματικά τους κινδύνους για έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο και για ουσιαστική κατάργηση του βέτο στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Πώς συμπεραίνει η Ελληνική κυβέρνηση ότι η αντι-Ρωσική υστερία των Βαλτικών κρατών και της Πολωνίας είναι καλό για την Ευρώπη και την Ελλάδα και ότι πρέπει όλη η Ευρώπη να συρθεί πίσω από μια τέτοια υστερία;

Η πολιτική του Καγκελαρίου Μερτς στη Γερμανία, αλλά και του Γάλλου ηγέτη Μακρόν πού οδηγεί; Ήδη στη Γερμανία έρχεται πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις το AfD, που αντιτίθεται στην πολιτική αυτή. Η πολιτική κατάσταση στη Γαλλία είναι ακόμη πιο προβληματική και δεν στηρίζει μια πολεμοκάπηλη πολιτική κατά της Ρωσίας, με πρόσχημα την Ουκρανία.

Η Ελληνική κυβέρνηση συντάσσεται ανεπιφύλακτα με τις χώρες της Βαλτικής και την Πολωνία, παραγνωρίζοντας τη γεωγραφική θέση της χώρας στην Ανατολική Μεσόγειο και τα προβλήματα με την Τουρκία, που αποτελούν εκ των πραγμάτων τον άξονα γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η εξωτερική και η αμυντική πολιτική της χώρας. Προβάλλει το αφήγημα ότι η προώθηση της κοινής Ευρωπαϊκής αμυντικής θα καλύψει τελικά και την Ελλάδα και ότι, για τον λόγο αυτό, η Ελλάδα πρέπει να πρωτοστατεί τόσο στην κοινή Ευρωπαϊκή αμυντική πολιτική όσο και στην υποστήριξη της Ουκρανίας και στην καταδίκη της Ρωσίας.

Στο πνεύμα αυτό, ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν διστάζει να αφοπλίζει τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και να στέλνει τα όπλα στην Ουκρανία, προωθώντας παραλλήλως, με τον τρόπο αυτό, την πολιτική του κατευνασμού έναντι της Τουρκίας. Εγκυρότατες πληροφορίες κάνουν λόγο για αμυντική απογύμνωση της Λέρου και άλλων νησιών και γι’ αποστολή στην Ουκρανία 60 βαρέων αυτοκινουμένων πυροβόλων, αρμάτων μάχης, τεθωρακισμένων και τεραστίων ποσοτήτων πυρομαχικών.

Είναι τραγικό, ενώ οι σχέσεις με την Άγκυρα είναι ιδιαίτερα τεταμένες και η αμυντική ετοιμότητα της Ελλάδος είναι εκ των ουκ άνευ, ο πρωθυπουργός της χώρας να αποδυναμώνει την άμυνα των νησιών. Η απόφαση της Chevron να ενδιαφερθεί για γεωτρήσεις νότια της Κρήτης, όπως παραλλήλως η απόφαση της Exxon Mobil και της Qatar Petroleum να ενδιαφερθούν για γεωτρήσεις στο τεμάχιο 10 της Κυπριακής ΑΟΖ, ενόχλησαν έντονα την Άγκυρα, που δεν βρήκε στις ΗΠΑ την υποστήριξη που προσδοκούσε. Θέλει να απαντήσει, με γεωτρύπανα ενδεχομένως, στη λεγόμενη «Γαλάζια Πατρίδα».

Η Ελλάδα πρέπει να είναι σε επιφυλακή για την προάσπιση των δικαιωμάτων της, όχι μόνο στα χωρικά ύδατα των 6 μιλίων, αλλά στην Ελληνική υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ και να υπερασπίσει, βεβαίως, τα νησιά της.