H ΔΙΑΛΥΣΗ ΩΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΛΥΣΗ

Καθώς οι άνθρωποι που έζησαν τον Εμφύλιο, τα ξερονήσια και τη σοβιετική πείνα φεύγουν από τη ζωή, οι παλιές ιδεολογίες της καταστροφής επιστρέφουν – όχι με τανκς και κονσερβοκούτια, αλλά μεταμφιεσμένες σε «προοδευτικές λύσεις».

Η φράση «σέβομαι τους αγώνες της αριστεράς», όταν εκφέρεται από φιλελεύθερους και συντηρητικούς πολιτικούς, δεν είναι τίποτε άλλο παρά δήλωση συνθηκολόγησης. Μια ενοχική αποδοχή της ιστορικής παραχάραξης στο όνομα της «συμφιλίωσης» – σαν να πρέπει να σεβαστούμε και τις προθέσεις του εμπρηστή επειδή κάποτε ήθελε να ζεστάνει το σπίτι.

Η ελληνική αριστερά δεν έχει μόνο ιδεολογικά βαρύ παρελθόν. Το 1922, χειροκροτούσε τον Κεμάλ και τους μπολσεβίκους για την ήττα του «ιμπεριαλιστικού» ελληνικού στρατού. Το 1946-49, πήρε τα όπλα για να επιβάλει κομμουνιστικό καθεστώς και να παραδώσει τη Μακεδονία στους «αδελφούς λαούς» του Τίτο.

Όσες χώρες έζησαν το κομμουνιστικό πείραμα από πρώτο χέρι (Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία, Βαλτικές) έχουν αναπτύξει φυσικά αντισώματα. Αντιθέτως, στη Δυτική Ευρώπη και τις ΗΠΑ, η «προοδευτική αριστερά» αναβιώνει ανενόχλητη – με δανεικό ένδυμα οικολογίας, ευαισθησίας και identity politics.

Και αν αναρωτιέστε ποιο είναι το αποτέλεσμα, δείτε την οικονομία: ποσοτικές χαλαρώσεις, μηδενικά επιτόκια, πληθωρισμός, φούσκες, κρατισμός. Οι οικονομίες λειτουργούν με τεχνητή αναπνοή κρατικών ενισχύσεων, οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά επιδοτούνται διαρκώς, ενώ το σύστημα συντηρείται από τα φτηνά εργατικά χέρια της κινεζομαοϊκής εξαθλίωσης.

Αλλά η ζημιά δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι θεσμική και υπαρξιακή: Στο μεταναστευτικό, η ανεξέλεγκτη εισροή και η αδυναμία ενσωμάτωσης κατεδαφίζουν την κοινωνική συνοχή. Στο φύλο, η επιστημονική πραγματικότητα των δύο βιολογικών φύλων αντιμετωπίζεται ως «ψευδοεπιστήμη». Στην ποινική δικαιοσύνη, η τιμωρία αντικαθίσταται από «αναμόρφωση»με αποτέλεσμα οι φυλακές να έχουν πόρτες περιστρεφόμενες.

Αυτός ο γενικευμένος εκφυλισμός εξηγεί γιατί φουσκώνει παντού η ακροδεξιά. Όχι από νοσταλγία για τον Μουσολίνι, αλλά από θυμό. Θυμό για το έγκλημα χωρίς τιμωρία, για την αποδόμηση της κοινωνίας, για το ότι κάποιοι παίζουν με τα παιδιά τους και την ασφάλειά τους στο όνομα ενός ιδεολογικού αχταρμά.

Αν οι δημοκρατικές πλειοψηφίες δεν ανακτήσουν το θάρρος να ηγηθούν μιας συντηρητικής  θεσμικής και πολιτισμικής αναστροφής, τότε ή θα μας κυβερνήσουν αυταρχικοί «σωτήρες» ή οι κοινωνίες θα βυθιστούν στο χάος και την αυτοδιάλυση. Με λίγα λόγια: ή επιστροφή στη λογική, ή επιστροφή στο σκοτάδι.