ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ ΜΕ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ

Το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας, όπως ορίζεται στον Ποινικό Κώδικα, συνιστά ένα από τα σοβαρότερα εγκλήματα κατά του Πολιτεύματος. Η στοιχειοθέτησή του απαιτεί την τέλεση συγκεκριμένων πράξεων που στρέφονται ευθέως κατά της κρατικής υπόστασης ή της συνταγματικής τάξης της χώρας. Σύμφωνα με το άρθρο 134 του Ποινικού Κώδικα, το αδίκημα τελείται όταν κάποιος επιχειρεί με βία ή απειλή βίας να:

-καταλύσει ή αλλοιώσει το δημοκρατικό πολίτευμα που θεμελιώνεται από το Σύνταγμα (π.χ. με πραξικόπημα ή στάση),

-υποδουλώσει τη χώρα σε ξένη δύναμη ή αποσπάσει τμήμα της επικράτειας,

-εμποδίσει την ελεύθερη λειτουργία της Βουλής ή τη συγκρότησή της.

Παρά ταύτα, κόμματα των δύο άκρων της Βουλής υιοθέτησαν – μετά βαΐων και κλάδων – την πρόταση της επικεφαλής του συλλόγου συγγενών θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών, που ζητεί σύσταση προανακριτικής επιτροπής και παραπομπή του πρωθυπουργού για εσχάτη προδοσία. Ναι, καλά διαβάσατε.

Η «ενοχή» του πρωθυπουργού, σύμφωνα με την εν λόγω πρόταση, έγκειται στο ότι ζήτησε την ανάληψη της έρευνας από Εφέτη Ανακριτή – δηλαδή ιεραρχικά ανώτερη δικαστική αρχή – και ότι... μπαζώθηκε ο χώρος του δυστυχήματος για να τοποθετηθούν οι γερανοί που ανέσυραν τα βαγόνια.

Κατά την ίδια λογική, από εδώ και στο εξής η Πυροσβεστική δεν θα μπορεί να απεγκλωβίζει πολίτες από φλεγόμενα κτίρια χωρίς πρώτα να έχει ζητηθεί η γνώμη του εισαγγελέα υπηρεσίας. Για όσους έχουν στοιχειώδη επαφή με την ιστορία, η εσχάτη προδοσία δεν είναι λεκτικό πυροτέχνημα. Για τέτοιο αδίκημα έχουν κατηγορηθεί:

-ο στρατηγός Μακρυγιάννης (καταδικάστηκε σε θάνατο το 1853, αλλά αμνηστεύτηκε ένα χρόνο μετά),

-και οι υπαίτιοι της Μικρασιατικής Καταστροφής, στη λεγόμενη Δίκη των Έξι.

Αντιθέτως, τα μέλη της χούντας του 1967–1974 δεν παραπέμφθηκαν ποτέ για εσχάτη προδοσία, παρότι πολιτικά θα το δικαιολογούσε κανείς. Αντ’ αυτού καταδικάστηκαν για στάση, συνωμοσία και κατάλυση του πολιτεύματος με τη βία.

Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που η λέξη «προδοσία» χρησιμοποιείται για να καταπιεί τον δημόσιο διάλογο. Το ίδιο έργο παίχτηκε και την εποχή των μνημονίων, όταν κάποιοι απειλούσαν πολιτικούς αντιπάλους με ειδικά δικαστήρια και ονειρεύονταν επιστροφή στη δραχμή, έξοδο από το ΝΑΤΟ, κι αγκαλιές με τον Πούτιν.

Ο σημερινός πυρήνας κομμάτων όπως η Πλεύση Ελευθερίας, η Νίκη και η Ελληνική Λύση δεν είναι τίποτα άλλο από μετεμψύχωση παλιών θραυσμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ και της Χρυσής Αυγής. Είναι τα άκρα που κάθε φορά, πάνω σε κρίσεις, χρεοκοπίες και θανάτους, προσπαθούν να επιβάλουν την ατζέντα τους.

Ας αναζητήσει κάποιος το κοινό γεωπολιτικό προσανατολισμό αυτών των δυνάμεων για να αναλογιστεί να υπάρχουν ενδείξεις συμμετοχής σε κάποιου είδους υβριδικό πόλεμο εναντίον της χώρας και του πολιτεύματος. Αν συμβαίνει αυτό τότε αθροίζονται όντως ενδείξεις για εσχάτη προδοσία, κάτι που βέβαια σηματοδοτεί και την εσχάτη βλακεία των άκρων…