Ο ΧΡΥΣΟΣ ΑΙΩΝΑΣ ΤΟΥ ΤΡΑΜΠ

Ο πρόεδρος Τραμπ σχεδιάζει να θέσει σε επαναλειτουργία τις φυλακές του Αλκατράζ. «Για πολύ καιρό, η Αμερική είναι αντιμέτωπη με μάστιγα εγκληματιών—άγριων, βίαιων, υπότροπων, κατακαθιών της κοινωνίας—που δεν φέρνουν ποτέ τίποτε άλλο πέρα από δυστυχία και δεινά», ανέφερε ο πρόεδρος μέσω της πλατφόρμας Truth Social.

Οι δεξιοί θα συμφωνήσουν, και οι φιλελεύθεροι που πιστεύουν πως ο σωφρονισμός προέχει της τιμωρίας θα αντιδράσουν. Το ίδιο και οι αστοί των προαστίων. Οι νοικοκυραίοι, όμως, των λαϊκών τάξεων, που ζουν σε περιοχές με αυξημένη εγκληματικότητα και βλέπουν τις γειτονιές τους να καταλαμβάνονται από παράνομους μετανάστες με παράξενες συμπεριφορές, θα ανανεώσουν τους όρκους πίστης τους.

Η κωλοτούμπα των δασμών θα ξεχαστεί—βοηθάει σε αυτό και η άνοδος του χρηματιστηρίου (όσο διαρκεί).  Αν δεν παρθούν μέτρα, όμως, για το χρέος και δεν αντιμετωπιστεί το εξωτερικό εμπορικό ισοζύγιο, οι ΗΠΑ θα χρεοκοπήσουν, ενδεχομένως και στα χέρια του τωρινού προέδρου.

Ο Τραμπ κέρδισε τις εκλογές γιατί έπιασε τον σφυγμό του μέσου Αμερικανού, που δεν ξέρει τι φταίει και αισθάνεται πως ο κόσμος στον οποίο μεγάλωσε καταρρέει γύρω του. Ούτε ο Τραμπ ξέρει, και γι’ αυτό έχει μαζέψει διάφορους «αντισυστημικούς» εμπειρογνώμονες γύρω του, με αντιφατικές και αντίθετες μεταξύ τους απόψεις.

Πολλοί από τους «αντισυστημικούς», όμως, είναι «αντισυστημικοί» γιατί, ως γραφικοί ή ανίκανοι για πρακτικά αποτελέσματα, βρέθηκαν εκτός συστήματος.  Όλα αυτά συναρθρώνουν ένα θίασο ποικιλιών, ορχούμενο, ανάλογο με εκείνον των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η διαφορά έγκειται στα μεγέθη. Η Ελλάδα είναι μικρή, και όταν το ’15 την έριξαν στα βράχια, το «ρυμουλκό» της Ευρώπης μπόρεσε να την κρατήσει στην επιφάνεια.

Για να καταλάβουμε τι επιδιώκει η προεδρία Τραμπ, θα πρέπει να ανατρέξουμε στις απόψεις των συμβούλων του, πολλοί από τους οποίους, όπως είπαμε, επιδιώκουν διαφορετικά πράγματα. Ο Στίβεν Μίραν, π.χ., πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Συμβούλων, είναι αυτός που προωθεί τη συμφωνία «Mar-a-Lago», που έλαβε το όνομά της από την τοποθεσία του εξοχικού του Τραμπ, μιμούμενος προφανώς τη συμφωνία Bretton Woods μετά τον πόλεμο, που διαμόρφωσε τον μεταπολεμικό κόσμο.

 Σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας αυτής, οι άλλες χώρες θα ενίσχυαν τα νομίσματά τους έναντι του δολαρίου και θα παρείχαν χρηματοδότηση χαμηλού κόστους σε αντάλλαγμα για την ομπρέλα ασφαλείας της Αμερικής.  Υπό το πρίσμα αυτό, η επιβολή δασμών, κατά τον κ. Μίραν, είναι μια μορφή «κατανομής των βαρών».

«Στην ανάλυσή του, η Αμερική έχει πληρώσει ένα βαρύ κόστος παρέχοντας το δολάριο και τα ομόλογα του Δημοσίου στον κόσμο ως αποθεματικά περιουσιακά στοιχεία που υποστηρίζουν τα παγκόσμια εμπορικά και χρηματοπιστωτικά συστήματα.Ως αποτέλεσμα αυτού, έχει υποφέρει από στρεβλώσεις των νομισματικών ισοτιμιών, οι οποίες έχουν οδηγήσει σε μη βιώσιμα εμπορικά ελλείμματα και σε μείωση της εγχώριας μεταποίησης.

Κατά την άποψη του κ. Μίραν, οι χώρες θα μπορούσαν να μοιραστούν το βάρος με άλλους τρόπους: αγοράζοντας περισσότερα από την Αμερική, επενδύοντας στα εργοστάσιά της ή απλώς στέλνοντας επιταγές στο Υπουργείο Οικονομικών. Απλώς οι δασμοί ξεχωρίζουν ως το πιο άμεσα διαθέσιμο εργαλείο για την επίλυση του προβλήματος...»

Με απλά λόγια, ο σύμβουλος του προέδρου σχεδιάζει να μεταφέρει το πρόβλημα των ΗΠΑ στους συμμάχους της, αναγκάζοντάς τους να χρηματοδοτούν τα ελλείμματά της.  Επειδή η κυβέρνηση μοιάζει με «τσίρκο», όμως, το μόνο που έχει πετύχει μέχρι στιγμής είναι να έχει στρέψει όλο τον κόσμο εναντίον των ΗΠΑ.  Αυτό που προτείνει ο κ. Μίραν δεν είναι κάτι που γίνεται πρώτη φορά στην ιστορία. Είναι σύνηθες οι ηγέτιδες μεγάλων συμμαχιών, στο τέλος, να προσπαθούν να πουλήσουν «προστασία» στους συμμάχους τους.

Με έναν παρόμοιο τρόπο χτίστηκε και ο Παρθενώνας. Στην αρχαιότητα, μετά το τέλος των Περσικών Πολέμων, οι Αθηναίοι συνέστησαν τη συμμαχία της Δήλου, προκειμένου να κρατήσουν τους Πέρσες μακριά από το Αιγαίο και τα παράλια της Ιωνίας.  Όπου «Πέρσες», βάλτε «Ρώσοι», και όπου «Αιγαίο», βάλτε «Ευρώπη». Όπου «συμμαχία της Δήλου», βάλτε «ΝΑΤΟ».

Έδρα της συμμαχίας ήταν η Δήλος, όπου κρατιόταν και το ταμείο της. Στην αρχή, κάποιες μεγάλες πόλεις μετείχαν με την υποχρέωση να συνεισφέρουν πολεμικά πλοία και μονάδες οπλιτών. Οι μικρότερες συνεισέφεραν οικονομικά.  Αργότερα, όταν οι Αθηναίοι ξόδευαν περισσότερα απ’ όσα είχαν και δημιουργούσαν ελλείμματα, ανάγκασαν τους συμμάχους να προσφέρουν μόνο χρυσάφι, και αυτοί τους προστάτευαν με το ναυτικό τους.

Για μεγαλύτερη ασφάλεια, μετέφεραν το συμμαχικό ταμείο από τη Δήλο στην Ακρόπολη και, με τα χρήματά του, χρηματοδότησαν τεράστια έργα. Η εποχή έμεινε στην ιστορία ως ο «Χρυσός αιώνας του Περικλέους».  Μετά ακολούθησε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος και οι Τριάκοντα Τύραννοι. Στο τέλος, η Αθήνα κατελήφθη από τη Σπάρτη.  Έχετε ακούσει τον Τραμπ να αναφέρεται στον «χρυσό αιώνα» που σχεδιάζει;

Θα έγραφα τη γνωστή ρήση του Μαρξ πως «η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, και όταν το κάνει, την πρώτη φορά μοιάζει με φάρσα και τη δεύτερη με τραγωδία», αλλά οι Έλληνες τραμπικοί με κατηγορούν ήδη για κρυπτομαρξιστή, οπότε το παραλείπω...