ΠΕΦΤΟΝΤΑΣ ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ

Αν όλο το τελευταίο διάστημα παρακολουθούσαμε τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ on camera, στο ΓΚΑΖΙ live παρακολουθήσαμε την τελική πράξη ύπαρξης αυτού του κόμματος, που κλείνει τον πολιτικό κύκλο του με αξιοθρήνητες εικόνες και έχοντας προλάβει η υποτιθέμενη πλειοψηφία του να δώσει μαθήματα πρωτοφανούς αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς, αυταρχισμού, ετσιθελισμού.

Ότι συνέβη, έχει καταγραφεί στο μυαλό της κοινής γνώμης και βέβαια των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ σαν εφιάλτης και αυτό τους ωθεί στην αποστασιοποίηση ή στην αναζήτηση άλλων λύσεων. Μπορεί τα εναπομείναντα στελέχη του να έβγαζαν ηρωικούς λόγους αργά το βράδυ σε ένα Συνέδριο από το οποίο αποκλείστηκαν περίπου οι μισοί σύνεδροι, αλλά αυτή η αντίληψη, αυτές οι πρακτικές θα τους συνοδεύουν για πάντα και θα τους βυθίζουν δημοσκοπικά, πολιτικά, ηθικά.

Μπορεί να χαίρονται που επιτέλους τα κατάφεραν να διώξουν τον Σ. Κασσελάκη, αλλά όταν σύντομα θα κοιτάξουν πόσοι έμειναν γύρω τους θα κατανοήσουν το αδιέξοδο. Μπορεί βέβαια και να μην τους νοιάζει. Πήραν τα κλειδιά, το κτίριο της Κουμουνδούρου και την κρατική επιχορήγηση για τρία χρόνια, κάποιοι είναι και βουλευτές, άλλοι αποσπασμένοι στη Βουλή. Μια χαρά, αλλά αυτό δεν είναι Πολιτική.

Είναι πάντως τρομερό, ότι όλα αυτά τα μεγάλα, σημαντικά στελέχη, κάποια από τα οποία αυτοκαθορίζονται και ιστορικά, όλοι αυτοί μαζί να μην μπορούν να πάρουν πλειοψηφία σε ένα Συνέδριο. Να χρειάζονται αποκλεισμό της υποψηφιότητας του π. Προέδρου, να χρειάζονται «επιτροπές νομιμοποίησης», κόψιμο συνέδρων, πρόσθεση συνέδρων κατά το δοκούν, πλήρη αδιαφάνεια, μεταμεσονύκτιες μυστικές συνεδριάσεις, εξευτελιστική επιλογή χώρου για την πραγματοποίηση του Συνεδρίου για λόγους ελέγχου του χώρου όπως φάνηκε, αποκλεισμό της άλλης πλευράς από το Προεδρείο.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι τελικά ακόμα και στα οργανωμένα μέλη ήταν μειοψηφία, πολύ περισσότερο στη λαϊκή βάση του ΣΥΡΙΖΑ όπως έδειχναν όλες μα όλες οι δημοσκοπήσεις. Ας μην κρυβόμαστε. Τυχόν υποψηφιότητα Κασσελάκη θα έφερνε σαν αποτέλεσμα την εκλογή του πιθανότατα και από τον πρώτο γύρο και γι αυτό έγιναν όλα αυτά από μια Κ.Ε που έχει προβληματική νομιμοποίηση, αφού τουλάχιστον 100 μέλη της από τα 300 είχαν διοριστεί στο ενδιάμεσο διάστημα λόγω της διάσπασης ή και αποστασιοποίησης άλλων.

Όλα αυτά τα στελέχη, στελέχη πολλά από τα οποία μας κυβέρνησαν, κατάφεραν να απαξιώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και να ανοίξουν τον δρόμο στη δημιουργία Κόμματος Κασσελάκη που να είναι σίγουροι ότι θα το βρουν μπροστά τους. Μεγάλη η οξυδέρκεια και η πολιτική τους ικανότητα… Μ΄αυτά και με εκείνα the game is over. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πριν απ΄όλα αυτά βρισκόταν στο 8%-9% στην εκτίμηση ψήφου, τώρα που να βρίσκεται άραγε;

Θα δούμε… Θα δίνει μάχη για την πέμπτη θέση απαξιωμένος, αδύναμος και με την ελπίδα κάποιων στελεχών του μήπως και επανεμφανιστεί σαν από μηχανής Θεός ο Αλέξης Τσίπρας για να πάρει μια μεγάλη πρωτοβουλία ανασυγκρότησης του χώρου και τους ανακουφίσει.

Όμως και ο Α. Τσίπρας αυτή τη στιγμή είναι απαξιωμένος όχι μόνο γενικά στα μάτια της κοινής γνώμης, αλλά και σημαντικών δυνάμεων που κάποτε πήγαν τον ΣΥΡΙΖΑ στο 36.5%. Σήμερα υπάρχει πια ο εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα Κασσελάκη, η ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, το ΜΕΡΑ 25, η ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ κ.ά., κόμματα δηλαδή που προέρχονται λίγο ή πολλοί από αυτή τη δεξαμενή, ενώ αρκετοί οδεύουν προς το ΠΑΣΟΚ που δείχνει σημάδια ανάκαμψης, ανόδου των δυνάμεών του.

Επιπλέον, πολλά ηγετικά στελέχη αυτών των χώρων που συλλειτούργησαν με τον Α. Τσίπρα δε φαίνεται να του έχουν και ιδιαίτερη εμπιστοσύνη. Τον κατηγορούν ευθέως για εύκολες κωλοτούμπες, για ρητορική κοροϊδίας του λαού, αλλά και για προώθηση του Κασσελάκη ίσως ως πρόθυμου ενδιάμεσου μέχρι να αποφασίσει να επανέλθει, όταν και αν κρίνει. Άρα, σε ποιους θα απευθύνεται αυτή η μεγάλη δήθεν πρωτοβουλία από ένα ηγέτη που έβλεπε το κόμμα του να διαλύεται και δε μιλούσε, κάνοντας εκδηλώσεις του Ινστιτούτου του;

Καλά είναι τα rebranding, αλλά δεν πιάνουν πάντα. Καλή η βούληση θριαμβευτικής επιστροφής, αλλά πρέπει κάτι τέτοιο να αποτελεί και ανάγκη της κοινωνίας. Πολύ περισσότερο που είδαμε τι κόμμα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και τι μπορούσε να κάνει ο Α. Τσίπρας. Όταν ο Τσίπρας επέλεξε - δυο φορές - ως κυβερνητικό εταίρο τον Πάνο Καμμένο για να κυβερνήσει τη χώρα ως «πρώτη φορά Αριστερά».

Όταν θα καταργούσε τα Μνημόνια και υπέγραφε το 3ο αχρείαστο Μνημόνιο. Όταν κορόιδεψε κατάμουτρα τους ψηφοφόρους του μετατρέποντας το «όχι» του δημοψηφίσματος σε «ναι». Όταν έστησε τη σκευωρία Novartis σε βάρος των πολιτικών του αντιπάλων. Όταν προσπάθησε να ελέγξει τα ΜΜΕ μέσω των τηλεοπτικών αδειών. Όταν σάρωσε τη μεσαία τάξη. Όταν, όταν, όταν... Θα χρειαζόταν βιβλίο για να καταγραφούν όλα αυτά τα όταν.

Όλα αυτά όμως ηττήθηκαν κατ' επανάληψη όμως, όπως το 2023 που επί ηγεσίας όλης αυτής της δρακογενιάς ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγούταν από το 32% στο 17% και τώρα η παράσταση τελειώνει με ένα Συνέδριο παρωδία, παράδειγμα προς αποφυγή για κάθε κόμμα που επιθυμεί να λέγεται δημοκρατικό που οδηγεί σε εκλογή νέας ηγεσίας. Όποιος και αν εκλεγεί θα πορευτεί στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα και με ελάχιστες πιθανότητες να επιτύχει κάτι.

Περίεργο πράγμα. Αυτό που ζούμε μοιάζει σαν εκδίκηση της ζωής και της μοίρας προς ένα κόμμα που φούσκωσε και βρέθηκε στην κορυφή λέγοντας ότι θα καταργήσει τα Μνημόνια και οδεύει στην ουσιαστική απαξίωση και συρρίκνωση, ακολουθώντας τον δρόμο όλων των κομμάτων που ιδρύθηκαν στις μέρες της κρίσης. «Ότι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με πόνο» που λέει το λαϊκό άσμα.