ΤΙ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΡΑΝΕΙΑ;

Κι επειδή δεν υπάρχει Έλληνας πρωθυπουργός που θα συμφωνήσει αδιανόητα πράγματα με την γείτονα Τουρκία, θα έρθουν στη συνέχεια οι «διαφωνούντες» και θα υποστηρίξουν ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα της δικής τους «πίεσης». Ότι υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν ακόμη στα σοβαρά ότι ο κ. Μητσοτάκης θα έβαζε τον εαυτό του σε αυτήν τη δυσχερή θέση που υπαινίσσονται, μας ξεπερνάει. Ότι προκαλούν ανυπολόγιστη ζημιά στα ελληνοτουρκικά, αυτό δεν φαίνεται να τους απασχολεί…

Υπάρχει, άραγε, η προοπτική μιας «έντιμης λύσης» με την Τουρκία; Υπό τις παρούσες συνθήκες, όχι. Η Τουρκία που ονειρεύεται να επανέλθει στα σύνορα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν είναι έτοιμη για οποιαδήποτε συμφωνία. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν συζητάμε μαζί της! Πολύ απλά επειδή η άλλη επιλογή είναι ο πόλεμος. Κι αν φτάσουμε σε εκείνο το σημείο, η απόφαση δεν πρέπει να είναι δική μας, αλλά ξεκάθαρα δική τους. Δεν πρέπει να επαναλάβουμε τα λάθη που συνέβησαν στην Κύπρο.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι κλείνουμε τις πόρτες. Ότι αποκλείουμε την πιθανότητα να βρεθεί κάποτε ένας δρόμος που θα μας οδηγήσει τελικά σε μια έντιμη και μακροχρόνια συμφωνία ειρήνης. Εμείς πρέπει να βάζουμε τους όρους μας γι' αυτό, ανεξάρτητα από το αν η Τουρκία είναι έτοιμη να τους ακούσει σήμερα ή όχι. Είναι βέβαιο ότι ο μικρομεγαλισμός της Τουρκίας θα «τιμωρηθεί», όπως τιμωρήθηκε στο παρελθόν η αντίστοιχη αντίληψη της Ελλάδας. Για εκείνη τη στιγμή θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Διότι εκείνη η στιγμή θα είναι και η μόνη που θα μπορεί να υπάρξει μια ουσιαστική συζήτηση.

Θα ήταν ευχής έργο να μπορούσαμε να συνεννοηθούμε από σήμερα. Αλλά πώς θα γίνει αυτό, όταν η τουρκική πλευρά θεωρεί «πρόκληση» τη διάνοιξη δρόμου στην Ρω; Στην Τουρκία ηχούν ήδη τα τύμπανα του πολέμου. Η πολιτική της γαλάζιας πατρίδας είναι η προετοιμασία ενός λαού για πόλεμο. Αν σε αυτήν τη λογική εμείς έχουμε να αντιτάξουμε μόνο το «δεν συζητάμε», δεν κάνουμε κάτι άλλο από το να βοηθούμε τον αντίπαλο να κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του.

Την ίδια ώρα που η χώρα εξοπλίζεται και ετοιμάζεται για το απευκταίο, υπάρχουν φωνές που θέλουν με κάθε τρόπο να δηλώσουν τον … υπερπατριωτισμό τους. Δεν μας λένε οι υπερπατριώτες γιατί δεν πίεσαν αντίστοιχα τις προηγούμενες κυβερνήσεις για επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια. Δεν μας λένε τι ακριβώς πέτυχαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις με τη λογική της αδράνειας. Κι εν πάση περιπτώσει, εφόσον κάτι κατάφεραν, γιατί άραγε φτάσαμε στο σημερινό σημείο να χρειάζεται να ξοδεύουμε τόσα χρήματα για την άμυνα; Γιατί η Τουρκία έχει αποθρασυνθεί τόσο πολύ, αν οι ίδιοι έκαναν καλή δουλειά στο παρελθόν;