ΟΤΑΝ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΔΙΕΓΡΑΨΕ ΤΟΝ ΣΟΥΦΛΙΑ

Και δεν ήταν μόνον ο Γιώργος Σουφλιάς που διαγράφηκε. Μαζί του και οι Στέφανος Μάνος και Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, ενώ επιβλήθηκε ποινή ενός έτους στους Παπαληγούρα, Τατούλη, Κάκκαλο. Η ημερομηνία έδειχνε 3 Φεβρουαρίου 1998, ενώ δεν είχε συμπληρωθεί καν χρόνος από την ανάδειξή του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.

Στις εσωκομματικές εκλογές, στις οποίες συμμετείχε ένα διευρυμένο σώμα αντιπροσώπων, επικράτησε του Γ. Σουφλιά στον δεύτερο γύρο. Συνεπώς, ο Κώστας Καραμανλής δε διέγραφε έναν απλό συνεργάτη του, αλλά τον συνδιεκδικητή της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας.

Η αιτία των παραπάνω ποινών ήταν πως όλοι αυτοί δεν πειθάρχησαν στην κομματική γραμμή σε ένα όχι μείζον νομοσχέδιο που αφορούσε τη λειτουργία των ΔΕΚΟ. Να υπενθυμίσω ότι το 1998 πρωθυπουργός ήταν ο Κώστας Σημίτης.

Με αυτές τις διαγραφές είχε διαφωνήσει ο Μιλτιάδης Έβερτ ο οποίος μάλιστα είχε ζητήσει να μη συνεδριάσει το Πειθαρχικό Συμβούλιο του κόμματος, ώστε να χαμηλώσουν στο μεταξύ οι τόνοι. Δεν εισακούστηκε και ο φιλικός προς τη Νέα Δημοκρατία Τύπος μίλησε για μια ηγετικού επιπέδου κίνηση του Κώστα Καραμανλή.

Αυτά, για να ξέρουμε τι λέμε και κυρίως να μην προσαρμόζουμε τις απόψεις μας στις τρέχουσες πολιτικές σκοπιμότητες. Σε όλα τα κόμματα διαγράφονται στελέχη και μάλιστα πρωτοκλασάτα. Αυτό είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Μεγάλο, μαζικό, ιστορικό κόμμα χωρίς διαγραφές δεν έχει υπάρξει.

Το ζητούμενο κάθε φορά είναι οι λόγοι της διαγραφής. Αν με τη συμπεριφορά του το διαγραφέν στέλεχος κινήθηκε έξω από τα ιδεολογικά, πολιτικά και ηθικά όρια της παράταξής του η διαγραφή του είναι δικαιολογημένη, για να μην πω επιβεβλημένη. Και ποιος κρίνει αν αυτό το στέλεχος υπερβαίνει αυτά τα όρια; Μα προφανώς η ηγεσία του κόμματος.

Επίσης, είθισται ένας πολιτικός να διαγράφεται αν έσπασε με τη στάση του την κομματική πειθαρχία. Βέβαια, σηκώνει πολλή συζήτηση η έννοια και κυρίως η δημοκρατικότητα της κομματικής πειθαρχίας, καθώς έτσι χειραγωγείται και προσβάλλεται η συνείδηση του βουλευτή. Στα κόμματα εξουσίας η κομματική πειθαρχία εφαρμόζεται σε οριακές περιπτώσεις.

Χθες ο Κώστας Καραμανλής τόνισε ότι «η έντονη κριτική δεν πρέπει να δαιμονοποιείται». Τι σημαίνει έντονη κριτική; Ποια είναι τα όριά της; Ουδείς μιλά για «δαιμονοποίηση», διότι στα μεγάλα κόμματα δεν υπάρχουν δαίμονες. Υπάρχουν κανόνες διαλόγου που ορίζουν πότε αυτή η έντονη κριτική λειτουργεί αρνητικά για την παράταξη. Πότε προσβάλλει τον πατριωτισμό πολιτικών που κατέχουν υπεύθυνες θέσεις.

Για αυτό κάθε φορά, κάθε διαγραφή θα πρέπει να την κρίνουμε κάτω από ένα πολύ συγκεκριμένο πρίσμα, από το οποίο δε θα μπορούμε να εξαιρέσουμε και το ύφος και την ένταση «της έντονης κριτικής». Αν είναι επιθετικό και προσβλητικό προς συγκεκριμένα στελέχη του ιδίου κόμματος, τότε τι θα πρέπει να γίνει; (βλέπε περίπτωση «Σαλώμης»). Η ηγεσία θα αφήσει ακάλυπτα αυτά τα στελέχη; Ή μήπως θα πρέπει να τα προφυλάξει, και διότι έτσι θα αποφευχθεί στο μέλλον η διατύπωση, με παρόμοιο τρόπο, «έντονης κριτικής;»

Δια ταύτα: η χθεσινή θέση του Κώστα Καραμανλή, πολύ προσεκτικά διατυπωμένη, δεν αναφέρεται στην ποινή της διαγραφής που είναι ένα πολύ συγκεκριμένο πειθαρχικό μέτρο. Μιλά για «δαιμονοποίηση», κάτι που είναι εντελώς διαφορετικό μέσα στην ασάφειά του.