Η ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΙΤ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ

Τελικά, τη νίκη στις προεδρικές εκλογές δεν την έφερε ούτε η Τέιλορ Σουίφτ, ούτε η Τζένιφερ Λόπεζ, ούτε η Μπιγιονσέ, ούτε ο Μπρους Σπρίνγκστιν, ούτε η Λαίδη Γκάγκα, ούτε η Πινκ, ούτε η Χριστίονα Αγκουιλέρα, ούτε ο Τζωρτζ Κλούνεϊ, ούτε ο Ρίκυ Μάρτιν, ούτε ο Μαρκ Ρουφάλο, ούτε κανείς άλλος από τους φαντεζί καλλιτέχνες.

Τη νίκη την πήρε κάποιος που είχε κριθεί ένοχος και είχε καταδικαστεί για 34 κατηγορίες πλαστογράφησης των επιχειρηματικών του αρχείων. Κάποιος του οποίου ο επιχειρηματικός όμιλος είχε κριθεί ένοχος για απάτη και φοροδιαφυγή.

Κάποιος δισεκατομμυριούχος, ο οποίος με τη χρήση ενός περιορισμένου λεξιλογίου και μιας απλοϊκής λογικής, κατάφερε να πείσει τη λαϊκή ψήφο, ότι μπορεί να εκφράσει τον αντισυστημισμό απέναντι στην πολιτική, πνευματική κοινωνική και οικονομική ελίτ των ΗΠΑ, που σύμφωνα με τον ίδιο αδιαφορεί για τους πολίτες. Και να την ανατρέψει. Αυτός ο κάποιος, είναι ο Ντόναλντ Τραμπ.

Διότι αυτό συνέβη. Όσοι αισθάνονταν αποκλεισμένοι από το «σύστημα», όσοι αισθάνονταν εκτός κυβερνητικής ατζέντας και προεδρικών προτεραιοτήτων, όσοι είχαν κατακλυστεί από συναισθήματα ανασφάλειας απέναντι σε έναν πολύπλοκο κόσμο που άλλαζε τη ζωή τους, βρήκαν στο πρόσωπο και τη φωνή του Ντόναλντ Τραμπ, τη δύναμη της απρεπούς διαμαρτυρίας, την ελπίδα ότι τους αξίζει κάτι καλύτερο και τη δικαίωση του φόβου τους, του θυμού τους και της αγανάκτησης τους.

Του φόβου τους, του θυμού τους και της αγανάκτησης τους, ως αποτέλεσμα της πλήρους αποσύνδεσης της πολιτικής, ακαδημαϊκής και πολιτικής ελίτ, από την πραγματική Αμερική. Τα προτάγματα των Δημοκρατικών, δεν είχαν την παραμικρή σχέση με τις ανησυχίες των πολιτών. Η πλήρης και υπερβολική υιοθέτηση της woke κουλτούρας και της cancel κουλτούρας, που αναθεωρεί και ακυρώνει τον τρόπο ζωής του μέσου Αμερικανού, δεν είχε σχέση με το μέσο Αμερικανό. 

Με αποτέλεσμα η λαϊκή ψήφος να γυρίσει την πλάτη της στους εκφραστές αυτής της λογικής. Και η συγκεκριμένη κουλτούρα της ελίτ να απομακρύνει από κοντά της, όλους όσοι δεν ενστερνίζονταν τη συγκεκριμένη ατζέντα. Ούτε τα λαμπερά ονόματα της καλλιτεχνικής ζωής, ούτε τα φωτεινά τηλεοπτικά πρόσωπα κατάφεραν να αντιστρέψουν αυτό το ρεύμα. Το πιθανότερο είναι ότι το ενδυνάμωσαν. 

Διότι εάν η woke και cancel κουλτούρα εμφανιζόταν ως αδιάφορη ή ακόμα και εχθρική προς τη λαϊκή ψήφο, η υποστήριξη της από πολυεκατομμυριούχους ηθοποιούς, τραγουδιστές και τηλεοπτικούς αστέρες, οι οποίοι εκ των πραγμάτων ζουν σε ένα διαφορετικό κόσμο, δεν θα μπορούσε να μεταβάλει στο ελάχιστο την παγιωμένη αντισυστημική στάση της λαϊκής ψήφου.

Το αποτέλεσμα αποτελεί παράλληλα μια σαφέστατη ήττα των Δημοκρατικών. Που δεν βρήκαν μέσω των διαδικασιών των primaries εκλογών, κάποια ισχυρή υποψηφιότητα, με δεδομένη την αδυναμία του Τζο Μπάιντεν να σταθεί απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ. Ο ηλικίας 51 ετών μετριοπαθής Τζος Σαπίρο, ο οποίος θα αποτελούσε μια εξαιρετική επιλογή, δεν είχε κανένα μέλλον λόγω της ισχυρής υποστήριξης του προς το Ισραήλ που τον έχει φέρει σε πλήρη αντιπαράθεση με την αριστερή φιλομουσουλμανική πτέρυγα των Δημοκρατικών.

Κι έτσι οι εσωκομματικοί μηχανισμοί των Δημοκρατικών προσέφεραν το δακτυλίδι στην Κάμαλα Χάρις, λησμονώντας ότι ο Ντόναλντ Τραμπ είχε νικήσει το 2016 και την προηγούμενη γυναίκα υποψήφιο, τη Χίλαρι Κλίντον. Που κι εκείνη τότε, εκπροσωπούσε το «σύστημα» και την «ελίτ».

Η Κάμαλα Χάρις απέτυχε σε όλα. Δεν κατάφερε να κινητοποιήσει την περίφημη ακτιβίστικη νεολαία στην οποία υποτίθεται ότι είχε πρόσβαση λόγω της πολιτικής της υπέρ των δικαιωματιστών. Δεν κατάφερε να κρατήσει τις ψήφους των ισπανόφωνων και των αφροαμερικανών. Δεν κατάφερε να μιλήσει για το οικονομικό της πρόγραμμα και να παρουσιάσει με επάρκεια το οικονομικό έργο του Λευκού Οίκου. 

Δεν κατάφερε να παρουσιάσει τις θέσεις της σχετικά με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Στο θέμα του Ισραήλ προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στις πιέσεις από το μουσουλμανικό λόμπι και στις πάγιες αμερικανοϊσραηλινές σχέσεις.

Η νίκη Τραμπ, ισοδυναμεί με το άνοιγμα ενός κουτιού με άγνωστο περιεχόμενο. Θα είναι η εποχή των τεράτων, με την παντοκρατορία του Προέδρου, που θα πορεύεται δίχως τα περίφημα «checks & balances»; Θα είναι η εποχή του απομονωτισμού για την Αμερική; Θα είναι η εποχή του ρεαλισμού και όχι των αξιών; Ουδείς γνωρίζει.

Πολλά θα φανούν και από τις επιλογές των προσώπων που θα στελεχώσουν την κυβέρνηση. Ειδικά των υπουργών Εξωτερικών, Οικονομικών και Άμυνας.Η ήττα Χάρις, θα πρέπει να αποτελέσει έναυσμα για την προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων που μπορεί να δημιουργηθούν στις δημοκρατίες. Καθώς το εν δυνάμει χάσμα ανάμεσα στη «λαϊκή ψήφο» και το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, είναι ήδη ορατό και στην Ευρώπη.

Ο κίνδυνος απομάκρυνσης των κυβερνήσεων από τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών και η επιλεκτική προώθηση προτεραιοτήτων που κάποιοι έχουν στο μυαλό τους, πιθανότατα θα ανοίξουν διάπλατα τον δρόμο στους φιλόδοξους Τραμπ της Ευρώπης. Η έπαρση που προκαλεί η αίσθηση της κατοχής της απόλυτης αλήθειας και της δύναμης των μηχανισμών, μπορεί να φέρει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα, με τους πάσης φύσεως «γητευτές» και «πατερούληδες» να παραμονεύουν.