ΥΠΑΡΧΕΙ «ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΤΕΤΡΑΕΤΙΑΣ»;

Συχνά γίνεται λόγος γι’ αυτήν. Επειδή όμως η νεωτερική εποχή δεν ανέχεται μεταφυσικές ερμηνείες, ίσως ορθότερο θα ήταν να γίνεται λόγος για σφάλματα της δεύτερης τετραετίας. Συχνά οφειλόμενα στην έπαρση ή το αίσθημα αυτάρκειας που δημιουργούν οι αλλεπάλληλες εκλογικές νίκες.

Ιδιαίτερα αν συνδέονται με ανάκτηση απόλυτης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Για παράδειγμα, και ο τόσο έμπειρος Σημίτης έκανε το πελώριο τακτικό λάθος να ανοίξει ταυτόχρονα το ασφαλιστικό (μέτωπο προς μια κακομαθημένη -πριν γίνει κακοπαθημένη- και εθελότυφλη κοινωνία) και το θέμα των ταυτοτήτων (μέτωπο προς την εκκλησία).

Αλλά για να έρθουμε στα τωρινά:

Παρά τα λάθη ή κάποιες προκλητικές κινήσεις, ενίοτε με ταξικό πρόσημο, της πρώτης τετραετίας (για παράδειγμα το αφορολόγητο της δυνατότητας ενδοοικογενειακής μεταβίβασης μεγάλων περιουσιών, στην πραγματικότητα πολύ άνω του τυπικού ορίου των 4.800.000 ευρώ…).

Παρά κάποια θεσμικά ατοπήματα: Από την απαράδεκτη παρακολούθηση, υποψήφιου τότε, αρχηγού αντιπολιτευτικού κόμματος (πολιτικά πιο δικαιολογημένες θα μπορούσαν να θεωρηθούν οι ανάλογες κορυφαίων κυβερνητικών και στρατιωτικών στελεχών που διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα…).

Μέχρι τη μεταφορά σε μονοκομματική/κυβερνητική πλειοψηφία της δυνατότητας εκλογής ΠτΔ, θεσμού εκ φύσεως υπερκομματικού, μολονότι υπήρχαν άλλοι προσφορότεροι τρόποι -έχω επανειλημμένα προτείνει τέτοιους- για να αποσυνδεθεί η εκλογή αυτή από την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.

Που συντέμνει τον εκλογικό κύκλο και έχει, λόγω της παραγόμενης πολιτικής ανασφάλειας, δυσμενείς συνέπειες για την οικονομία… (Σημειωτέον πως η δυνατότητα μονοκομματικής ανάδειξης του αρχηγού του κράτους θα δημιουργήσει στον πρωθυπουργό, ήδη του έχει δημιουργήσει, και εσωκομματικά προβλήματα, τροφοδοτώντας τις φιλοδοξίες ισχυρών ή ιστορικών στελεχών της παράταξής του…) Παρόλα αυτά λοιπόν…

Ο Μητσοτάκης…

Χάρη στη σοβαρότητα που αποπνέει… Την αναβάθμιση του διεθνούς κύρους της χώρας… Τη γρήγορη και εύστοχη αντίδραση στις πολυειδείς κρίσεις που χτύπησαν την πρώτη πρωθυπουργική θητεία του… Τα σχετικώς καλά οικονομικά αποτελέσματα της κυβερνητικής δράσης και την προώθηση της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης… Αλλά και τη διαφορά αξιοπιστίας σε σχέση προς τα ανταγωνιστικά κομματικά μορφώματα… Πέτυχε το δυσεπίστευκτο… Μετά από 4 χρόνια εξουσίας σε δύσκολες συνθήκες… Να διατηρήσει το πανύψηλο εκλογικό ποσοστό του…

Και ύστερα… Άρχισε η σώρευση

λαθών. Ειδικότερα είχαμε…

-Καθολική μετεκλογική μετακίνηση του συνόλου των υπουργών… Κάτι που και το κράτος ξεχαρβάλωσε για αρκετούς μήνες, μέχρι την προσαρμογή των πολιτικών προϊσταμένων των υπουργείων στα νέα καθήκοντά τους… Και σε όλους έστειλε το μήνυμα, δεν ξέρω πόσο προωθητικό της κυβερνητικής αποτελεσματικότητας και της ψυχικής ταύτισης του πρωθυπουργού με τους συνεργάτες του: «μόνο εγώ είμαι αναντικατάστατος, εσείς όλοι είστε προσωρινοί, αναλώσιμοι, φθαρτοί, πρόσκαιροι, ίσως και επικίνδυνοι για διάθεση δημιουργίας πολιτικών φέουδων»…

-Κυβερνητικό σχήμα 70 υπουργών. Με ένα ολιγομελές κυβερνητικό σχήμα, στο οποίο θα μετείχαν ίσως κάποιες προσωπικότητες από την κοινωνία και τα πολύ βαριά χαρτιά της κυβερνητικής παράταξης, πιθανότατα δε θα τροφοδοτείτο η -υπονομευτική για την παραταξιακή συνοχή- ζηλοφθονία των εκτός υπουργικού συμβουλίου στελεχών της, η βασιζόμενη στη λογική «γιατί ο άλλος καραγκιόζης και όχι εγώ;» ή, ακόμη, «γιατί από τον άλλο νομό να υπάρχουν υπουργοί και όχι από τον δικό μας;»

-Απογειωτική για την εκλογική δυναμική των εκ δεξιών του κομμάτων θεσμοθέτηση -όχι τόσο του δικαιώματος γάμου των ομοφύλων, όσο- του δικαιώματος τεκνοθεσίας, και όταν ακόμη δεν πρόκειται για τέκνο του ενός ή της μιας εκ των συζύγων, επί ίσοις όροις μάλιστα με τα αλλόφυλα ζευγάρια, τα ανταποκρινόμενα στο παραδοσιακό πρότυπο οικογένειας…  

-Κατά παράβαση του καραμανλικού κανόνα πως, ειδικά στην εξωτερική πολιτική, «υπάρχουν πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται», δήλωση Γεραπετρίτη «ας με πουν προδότη, για να υπηρετήσω το εθνικό συμφέρον». (Αν και εν προκειμένω υπάρχει το ελαφρυντικό πως διαφορετικά, και στην ελάχιστη εύλογη συμβιβαστική διάθεση με τη γείτονα που θα προκαλούσε αντιδράσεις, πολλοί θα έλεγαν πως η κυβέρνηση κινήθηκε χωρίς να έχει προετοιμάσει την κοινή γνώμη.)

Σε όλα αυτά, δε, φυσικά θα μπορούσαν να προστεθούν και κάποια, ήσσονα ασφαλώς πλην δηλωτικά αλαζονείας ατοπήματα, όπως η προσβλητική στο κοινοβούλιο στάση -που υποδήλωνε και λάθος τρόπο και λάθος ευκαιρία για να σηκώσει το γάντι στον Σαμαρά- προς τον εκπρόσωπο της εισέτι μείζονος αντιπολίτευσης:

Οι κυβερνώντες δεν κρίνουν την ποιότητα της εκπροσώπησης των άλλων κομμάτων, αντιμετωπίζουν τους εκπροσώπους τους κατά την κοινοβουλευτική τάξη. Πέραν του ότι η συγκεκριμένη στάση του ήταν προσβλητική και προς τους εθνικούς δικαιοδοτικούς θεσμούς, αφού ο σήμερα προεδρεύων του ΣΥΡΙΖΑ δεν καταδικάστηκε στην παρακολουθηματική ποινή της αποστέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων του. Ανακεφαλαιώνοντας: Μάλλον δεν υπάρχει «κατάρα της δεύτερης τετραετίας». Υπάρχουν τα φουσκωμένα μυαλά -αλαζονεία; υβρις;- που ενίοτε δημιουργεί η αίσθηση παντοδυναμίας.