ΕΝΩ ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΕΥΗΜΕΡΟΥΝ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ

Ψήφο εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία δίνει η ειδική έκθεση του οίκου Fitch που δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα, επισημαίνοντας ότι, από την κρίση χρέους μέχρι σήμερα, έχει καταγραφεί σημαντική πρόοδος στην ανάπτυξη, στη δημοσιονομική πειθαρχία και στους δείκτες διακυβέρνησης.

Ο οίκος Fitch, αφού επαινεί την κυβέρνηση για την οικονομική της πολιτική, αναφέρει ότι αναμένεται να επιτευχθεί ο στόχος για πλεόνασμα 2,5% του ΑΕΠ την επόμενη τριετία, να πέσει το δημόσιο χρέος στο 156% του ΑΕΠ και να υποχωρήσει η ανεργία στα προ κρίσης επίπεδα έως το 2026, ενώ και οι δείκτες απορροφητικότητας κονδυλίων και αναπτυξιακής προοπτικής εμφανίζουν αισθητή βελτίωση.

Αυτά λέει η αξιολόγηση του διάσημου αμερικανικού οίκου, που για πολλούς θεωρείται ο… γκουρού της παγκόσμιας οικονομίας. Και όντως τα στοιχεία που επικαλείται είναι εντυπωσιακά. Οι αριθμοί σίγουρα ευημερούν. Η οικονομία, όμως, δεν είναι μόνο αριθμοί.

Το κράτος δεν αποτελείται από αριθμούς αλλά από ανθρώπους, από πολίτες. Αν πάει κάποιος αύριο στη λαϊκή της γειτονιάς του και φωνάξει ότι η οικονομία πάει… πρύμα, ότι δεν έχουμε ανεργία, ότι ανεβήκαμε σκαλοπάτια στην παγκόσμια οικονομική κλίμακα, ότι έχουμε ανάπτυξη που τη… ζηλεύουν όλοι, θα του φορέσουν ζουρλομανδύα και θα τον στείλουν σε ψυχιατρική κλινική.

Γιατί, όταν τα φασολάκια έχουν πάει στα 4 ευρώ το κιλό, τα μαρούλια στο 1 ευρώ το κομμάτι, τα μήλα, που είναι και η εποχή τους, στο 1,5 ευρώ το κιλό, τα χόρτα στα 2,5 ευρώ και τα λεμόνια στα 2 ευρώ το κιλό, ό,τι και να λένε οι διεθνείς οίκοι, οι μεγαλόσχημοι οικονομολόγοι, οι διάσημοι αναλυτές, ο κόσμος τ’ ακούει βερεσέ. Τι τον νοιάζει τον συνταξιούχο με τη σύνταξη των 650 ευρώ, που έχει να πληρώσει ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, φάρμακα και δεν του περισσεύουν για να πάρει ούτε έναν καφέ, αν οι δείκτες ανεβαίνουν, αν μειώθηκε το χρέος κ.λπ.; Εκείνο που τον νοιάζει είναι να έχει στο τέλος του μήνα να πάρει ένα κομμάτι ψωμί, μια μερίδα μπάμιες, ένα σουβλάκι. Όταν δεν έχει, που δεν έχει, για ποια ανάπτυξη να του μιλήσει κανείς; Για ποια ευημερία να του πει όταν δεν του περισσεύουν 2 ευρώ για να πάρει μια σοκολάτα στο εγγόνι του;

Καλές οι αναλύσεις, καλές οι εκτιμήσεις για πρόοδο και προοπτική, αλλά η πραγματικότητα που βιώνει το νοικοκυριό, ο βιοπαλαιστής, ο υπάλληλος, ο επαγγελματίας είναι διαφορετική. Η ανάπτυξη που λένε οι αναλυτές δεν φαίνεται στον φούρνο, στο σούπερ μάρκετ, στο περίπτερο. Οι αριθμοί μπορεί να ευημερούν, αλλά ο κόσμος υποφέρει. Και οι πανηγυρισμοί για τις επιτυχίες του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, για τα «μπράβο» που εισπράττει από τους ξένους οίκους, μάλλον προκαλούν παρά ενθουσιάζουν τον κόσμο.

Όταν οι μισοί Έλληνες χρωστάνε στην εφορία, που τους απειλεί με κατασχέσεις, και οι άλλοι μισοί έχουν μείνει χωρίς σπίτι, γιατί τους το πήραν οι τράπεζες, πού τη βλέπουν την ανάπτυξη; Στο ότι ξεπούλησαν οι τράπεζες τα δάνεια στα διάφορα –ντόπια και ξένα– «κοράκια» αντί πινακίου φακής, μηδενίζοντας τις ζημίες τους, αφού πρώτα καρπώθηκαν τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις;

Στο ότι δεν πεθαίνει ο κόσμος από την πείνα επειδή υπάρχουν τα συσσίτια των ενοριών και των δήμων; Στο ότι δεν βγαίνει κανείς στον δρόμο να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί, επειδή η κοινωνία έχει λοβοτομηθεί από το διαδίκτυο και την τηλεόραση; Αν η ανάπτυξη και η πρόοδος στοιχειοθετούνται από αυτά, σίγουρα είμαστε μια ευτυχισμένη χώρα.

Αν, όμως, μετριούνται με το επίπεδο διαβίωσης του κόσμου, με το πόσο εύκολα ή δύσκολα τα φέρνει βόλτα, με το κατά πόσο αναπνέει ή ασφυκτιά στον χώρο όπου μένει, ζούμε σε μια οικονομική κόλαση και όσα λένε δεν μας αφορούν. Μπορεί να αφορούν τους ατσαλάκωτους, εκείνους που μετράνε την οικονομία με τους δείκτες και τα στοιχεία. 

Εκείνους, όμως, που τη μετράνε με τις τιμές που ανεβαίνουν, με τις τσέπες που αδειάζουν, με την πίεση και τη δυστυχία που βιώνουν, όχι απλώς δεν τους αφορούν αλλά και τους ξενίζουν και τους προκαλούν αγανάκτηση. Γιατί οι αριθμοί μπορεί να βελτιώνονται, να διορθώνονται, να φτιάχνουν, αλλά η κοινωνία δεν είναι νούμερο και, ως εκ τούτου, δεν έχει τη δυνατότητα αυτή. Απλώς, καταρρέει…