Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΡΑΧΥΚΥΚΛΩΝΕΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Μόλις δέκα ημέρες μετά τις εκλογές στα γερμανικά κρατίδια της Θουριγγίας και της Σαξονίας, όπου τα κόμματα του ομοσπονδιακού κυβερνητικού συνασπισμού υπέστησαν ηχηρή αποδοκιμασία, οι επιπτώσεις στη στάση του Βερολίνου ως προς μία σειρά θεμάτων πανευρωπαϊκού ενδιαφέροντος είναι ήδη αισθητές.

Ο Σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Όλαφ Σολτς έδωσε ήδη το σινιάλο εγκατάλειψης της γραμμής της μέχρι τέλους υποστήριξης της Ουκρανίας προαναγγέλλοντας την επεξεργασία ενός ειρηνευτικού σχεδίου, το οποίο θα αναγνωρίζει εδαφικά κέρδη στην Ρωσία.

Σύμφωνα με όσα διαρρέουν από την καγκελαρία, θα πρόκειται για ένα "Μινσκ 3”, το οποίο θα προβλέπει την μετατροπή των εδαφών που έχει καταλάβει η Ρωσία σε ουδέτερη ζώνη με απόσυρση όλων των στρατευμάτων, θα επισημοποιεί την προσάρτηση της Κριμαίας και θα "ανταλλάσσει” την ακύρωση της προοπτικής ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ με μια πορεία ένταξής της στην Ε.Ε.

Χώρος για την διαπραγμάτευση επί ενός τέτοιου σχεδίου αναμένεται να είναι μια διεθνής διάσκεψη στην οποία (σε αντίθεση με αυτήν που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο στην Ελβετία) θα συμμετέχει και η Ρωσία, όπως δέχθηκε και ο Ουκρανός πρόεδρος Ζελένσκι κατά την συνάντησή του την προηγούμενη εβδομάδα με τον Σολτς στο περιθώριο της συνόδου των Φίλων της Ουκρανίας στην αμερικανική στρατιωτική βάση στο Ράμσταϊν της Γερμανίας.

Ο Γερμανός καγκελάριος δεν δίστασε να παραδεχθεί, μιλώντας στην ZDF, ότι ένας από τους παράγοντες που ερμηνεύουν το εκλογικό αποτέλεσμα της Θουριγγίας και Σαξωνίας (όπου το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα απέσπασε λιγότερο από 10% των ψήφων) ήταν και οι διαφωνίες με την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση στο ουκρανικό ζήτημα. Ήδη πάντως, οι μεγάλοι νικητές αυτών των εκλογών, δηλ. η ακροδεξιά Εναλλακτική για την Γερμανία και η αριστερή Κίνηση Ζάρα Βάγκενκνεχτ, που αντιτίθενται στην συνέχιση του πολέμου, έσπευσαν να χαιρετήσουν την προσχώρηση του καγκελαρίου, όπως την ερμηνεύουν, στις ιδέες τους.

Είναι βέβαια πολύ αμφίβολο, αν οι σύμμαχοι και εταίροι του Βερολίνου σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ ενθουσιάζονται με το άνοιγμα αυτής της συζήτησης. Αλλά ειδικότερα στις Βρυξέλλες ήρθε η ώρα να σημάνει ο συναγερμός για μια άλλη γερμανική πρωτοβουλία προς την οποία ωθούν οι πιέσεις της εσωτερικής πολιτικής.

Υπό το βάρος εγκληματικών ενεργειών, όπως αυτή στο Ζόλινγκεν, με δράστες αλλοδαπούς, η Γερμανία στρέφεται προς την επαναφορά των συνοριακών ελέγχων, προβάλλοντας τον "ισλαμικό εξτρεμισμό” ως τον "υπέρτατο λόγο εθνικής ασφαλείας” που δικαιολογεί την αναίρεση του συστήματος Schengen. Δρομολογείται έτσι ένα "ντόμινο”, που σε πρώτη φάση θα οδηγήσει την Αυστρία να κλείσει και τα δικά της σύνορα, για να παραλάβουν τη σκυτάλη άλλες χώρες στα ανατολικά.

Ωστόσο, η αντιπολίτευση στη Γερμανία πιέζει για περισσότερα. Ο πρόεδρος των Χριστιανοδημοκρατών Φρίντριχ Μερτς θέλει η αστυνομία συνόρων να μπορεί να απορρίπτει ακόμη και άτομα που ζητούν άσυλο. Το επιχείρημα του είναι ότι η Γερμανία συνορεύει μόνο με ασφαλείς χώρες, επομένως είναι τεχνικά αδύνατο για κανέναν να ζητήσει άσυλο σε γερμανικά χερσαία σύνορα.

Υποστηρίζει επίσης ότι ο νόμος και η τάξη στη Γερμανία έχουν μεγαλύτερη προτεραιότητα από τις υποχρεώσεις της Γερμανίας βάσει του διεθνούς δικαίου. Πρόκειται για μία λογική επανεθνικοποίησης πολιτικών στον αντίποδα του καλέσματος για εμβάθυνση που απηύθυνε ο πρώην πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι στην έκθεσή του για την ευρωπαϊκή ανταγωνιστικότητα που μόλις παρουσίασε κατά παραγγελία της Κομισιόν.

Ο Ντράγκι τονίζει ότι η Ε.Ε. είναι αδύνατο να κερδίσει το χαμένο έδαφος στην καινοτομία έναντι του κινεζικού και αμερικανικού ανταγωνισμού εάν μεταξύ άλλων δεν προχωρήσει σε θηριώδεις επενδύσεις της τάξης του 5% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ για τον σκοπό αυτό. Και βέβαια αυτό σημαίνει και κοινό δανεισμό.

Χρειάστηκαν μόλις τρεις ώρες για να απορριφθούν οι προτάσεις του Μάριο Ντράγκι από τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας Κρίστιαν Λίντνερ, ηγέτη του κόμματος FDP, το οποίο σύμφωνα με τις ασφαλέστερες προγνώσεις θα είναι μετά τις εθνικές εκλογές του επόμενου φθινοπώρου εξωκοινοβουλευτικό... Με άλλα λόγια, η Γερμανία "τραβά το φρένο” οποτεδήποτε μπορεί, αναπληρώνοντας με αυτό τον τρόπο την στρατηγική της αμηχανία σε έναν δραματικά τροποποιούμενο διεθνή συσχετισμό