Υφίσταται πράγματι ήδη από το 2017 μία σταδιακή άνοδος των τιμών πώλησης και ενοικίασης, άνοδος η οποία μετά το 2020 έχει λάβει διαστάσεις οιονεί "φούσκας". Στην αγορά ενοικίασης πράγματι οι τιμές ωθούνται προς τα πάνω επηρεαζόμενες σε μεγάλο βαθμό από την αλματώδη τουριστική ανάπτυξη της τελευταίας δεκαετίας και την βραχυχρόνια μίσθωση.
Πρόκειται για μία διεθνή μάλλον τάση που συναντάται σε όλους τους δημοφιλείς ευρωπαϊκούς τουριστικούς προορισμούς. Στα καθ ημάς η διάθεση χιλιάδων διαμερισμάτων στο κέντρο και πέριξ του κέντρου της Αθήνας για σκοπούς βραχυχρόνιας μίσθωσης, έχει στερήσει την δυνατότητα σχετικά "φτηνής στέγης" από πολλά νοικοκυριά χαμηλότερων εισοδημάτων.
Για να είμαι ειλικρινής δεν θεωρώ ότι είναι εξ ορισμού απορριπτέα ούτε η άνοδος των τιμών ούτε η διάθεση ακινήτων προς βραχυχρόνια μίσθωση.Για ποιο λόγο ένας ιδιοκτήτης να μην διαθέσει το ακίνητο του στην βραχυχρόνια μίσθωση κερδίζοντας σημαντικά ποσά (?). Η αγορά ενοικίασης μακροπρόθεσμα έχει σημαντικά περιθώρια ανόδου των τιμών.
Ακόμη και μία κάμψη του τουριστικού προϊόντος , απλώς θα προκαλέσει πτώση τιμών στις περιοχές όπου παρατηρείται υψηλή δραστηριότητα βραχυχρόνιας μίσθωσης, αφήνοντας μάλλον σχετικώς ανεπηρέαστη την υπόλοιπη αγορά. Η βραχυχρόνια μίσθωση δεν είναι όμως ο αποκλειστικός λόγος ανόδου των τιμών ενοικίασης.
Πχ στα βόρεια προάστια της Αθήνας (περιοχή όπου διαμένω και εργάζομαι) δεν συναντάται συχνά δραστηριότητα βραχυχρόνιας μίσθωσης. Παρ όλα αυτά οι τιμές για ένα διαμέρισμα 85 τμ στο Χαλάνδρι ή στο Μαρούσι υπερβαίνουν τα 800-900 ευρώ το μήνα. Αυτές οι τιμές οφείλονται ξεκάθαρα σε αυξημένη ζήτηση από Έλληνες ενοικιαστές και προφανώς δεν αφορούν νοικοκυριά χαμηλού εισοδήματος.
Αντιθέτως πρόκειται για νοικοκυριά μάλλον μεσαίων ή ανώτερων εισοδημάτων που όμως κατά τα φαινόμενα δεν ενδιαφέρονται για αγορά κατοικίας και ίσως εδώ να διαφαίνεται μία σταδιακή μετατόπιση οικονομικών προτιμήσεων από τις νεότερες γενεές. Κατά την άποψη μου λοιπόν ο δεύτερος βασικός λόγος πέρα από την τουριστική δραστηριότητα για την οποία οι τιμές ανεβαίνουν και θα συνεχίσουν μάλλον να ανεβαίνουν οφείλεται στην συνεχιζόμενη πτώση του ποσοστού ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα.
Από το υψηλό του 85% το 2005 έχει υποχωρήσει σήμερα στο 73% και διαρκώς μειώνεται με αργό αλλά σταθερό ρυθμό. Περισσότεροι εν δυνάμει ενοικιαστές μεταφράζεται σε περισσότερη ζήτηση και εκεί απλώς λειτουργεί ο θεμελιώδης νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Αυτή η εξέλιξη δεν είναι κατ ανάγκην αρνητική.
Σε μία οικονομία όπου σε κάθε σχεδόν νοικοκυριό και ανεξαρτήτως πραγματικών δυνατοτήτων κυριαρχούσε επί δεκαετίες το όνειρο της απόκτησης ιδιόκτητης κατοικίας, η εξισορρόπηση και η σύγκλιση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο ιδιοκατοίκησης (πέριξ του 67-68%) μάλλον θετική εξέλιξη συνιστά και όχι αρνητική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου