ΣΑΘΡΑ «ΔΟΚΑΡΙΑ»

 

Η διαχείριση κρίσεων είναι η μεγάλη μας κατάρα. Το είδαμε παλιότερα, το ξαναείδαμε στις φωτιές το περασμένο καλοκαίρι, το παρακολουθήσαμε στο φιάσκο του χιονιά. Οταν ξεσπάει μία κρίση, οιασδήποτε μορφής, βγαίνουν όλες μας οι συσσωρευμένες παθογένειες δεκαετιών. Και μας λιώνουν, λιώνουν το ελληνικό κράτος μέσα σε λίγα λεπτά.

Αν κάποιος ψάξει, θα δει ότι μερικοί άνθρωποι σε θέσεις-κλειδιά δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Κάποιος κρίκος σε μια αλυσίδα σπάει, τη χειρότερη στιγμή. Στο Μάτι ήταν όποιος έδωσε τη λάθος εκτροπή των αυτοκινήτων και όποιος έστειλε αλλού όλα τα πυροσβεστικά μέσα.

Προχθές, κάποιος είδε στην οθόνη κεντρικού ελέγχου της Αττικής Οδού ότι κάτι πάει στραβά, αλλά δεν πήρε την απόφαση να κλείσει εκείνη την ώρα τον δρόμο. Και μετά το σύστημα κατέρρευσε. Η Τροχαία δεν είχε αλυσίδες για τα αυτοκίνητά της, η «Αττική Οδός» τα έχασε, ο στρατός δεν ήξερε τι να κάνει, γιατί φυσικά δεν έχει συνηθίσει σε αποστολές χωρίς σχέδιο και οργάνωση, ό,τι ήταν να πάει στραβά πήγε. Είναι ασφαλώς σημαντικό πως δεν υπήρξαν θύματα.

Υπάρχει πολιτική ευθύνη για όλα αυτά; Ναι, προφανώς, και η κοινωνία τη ζυγίζει και την αποδίδει. Ομως, για να είμαστε σοβαροί, η πολιτική ευθύνη πρέπει να αφορά ένα κυρίως πράγμα: τη διαχρονική αδυναμία των πολιτικών μας να φτιάξουν ένα κράτος που θα μπορεί να αντέχει στις κρίσεις και δεν θα λιώνει στην πρώτη περιπέτεια.

Τι σημαίνει αυτό; Οχι ρουσφέτια, απόλυτη αξιοκρατία στις υπηρεσίες που μετράνε, συνεχείς εκπαιδεύσεις και επανεκπαιδεύσεις, συνεχείς συνασκήσεις κρατικών και ιδιωτικών φορέων, καθαροί κανόνες διαχείρισης και σαφείς αρμοδιότητες. Πρέπει να φτάσουμε στο σημείο που από τον επιτελικό του Μαξίμου και τον περιφερειάρχη έως τον αστυνόμο στο επιχειρησιακό κέντρο θα ξέρουν όλοι τι πρέπει να κάνουν, πότε, την κρίσιμη ώρα. Μέχρι τότε θα ψάχνουμε αν φταίει ο Γιάννης, ο Μάκης ή ο Χατζηπετρής. Και ο Σούπερμαν να αναλάβει, δεν θα κάνει τίποτα εάν έχει να βασισθεί σε σαθρά «δοκάρια».