Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΑΡΟΥΣΑ ΣΤΗΝ
ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΤΟΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ
Τά κύματα εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων πού έφτασαν, κάτω άπό απερίγραπτες συνθήκες, στήν Ελλάδα, δέν ήταν καθόλου εύκολο νά τακτοποιηθούν άπό ένα κράτος πού καί τό ίδιο ήταν εξαντλημένο οικονομικά καί βυθισμένο στή διχόνοια, μέ ασταθείς Κυβερνήσεις κ.λπ. Έγραφε, γιά παράδειγμα, στις 25.9.1922 ό νομάρχης Ηρακλείου Κρήτης:«Ένταύθα περιθάλπομεν περί τάς 15.000 προσφύγων έκ Μικράς Ασίας, θύματα βαρβαρότητος.
Επειδή ή στέγασίς των ήτο λίαν δυσχερής, έγκατεστήσαμεν τούτους εις διάφορα τεμένη καί άποθήκας, αίτινες στερούνται πατωμάτων καί ούτω μένουσιν ούτοι έπί τού χώματος...». Στή συνέχεια τού έγγράφου του παρακαλεί, μεταξύ άλλων, καί τόν Πατριάρχη Αλεξανδρείας νά βοηθήσει γιά τή βελτίωση τών συνθηκών στέγασης τών προσφύγων.
Καί στήν περίσταση αυτή οι Όρθόδοξες Εκκλησίες δέν έμειναν άπραγες. Κινητοποίησαν κληρικούς καί λαϊκούς, Ναούς καί Μοναστήρια, μέ σκοπό νά παράσχουν αρχικά τίς «πρώτες βοήθειες» στους ταλαιπωρημένους πρόσφυγες. Μέ εγκυκλίους, κήρυγμα, δημοσιεύσεις κ.α. διεκτραγώδησαν τήν κατάσταση. Ιδού ένα δείγμα άπό εγκύκλιο:
Συντρίμματα οικογενειών πού μέχρι χθες ευημερούσαν, μητέρες πού έχασαν τα παιδιά τους, τέκνα που έμειναν ορφανά γονείς, ηλικιωμένοι πού στερήθηκαν άπό τά στηρίγματα καί τίς ελπίδες τους, σύζυγοι χωρίς τούς συντρόφους τους, νέες χωρίς προστασία, άρρωστοι, τραυματίες, φυγάδες εξαιτίας σφαγών, πυρός καί διωγμών, πεινασμένοι, άποροι, στενοχωρημένοι, γυμνοί καί εκτεθειμένοι στή ζέστη καί τό κρύο, μακριά άπό τά σπίτια τους τριγυρνούν στους δρόμους καί τά σοκάκια άστεγοι καί κουρελιασμένοι.
Δέν ξέρουν οι ταλαίπωροι γιά ποιό πράγμα νά στενάξουν καί νά θρηνήσουν πρώτα. Αυτοί πού μέχρι χθες ήταν σέ θέση νά βοηθούν τούς άλλους, τώρα έχουν άμεση ανάγκη γιά στέγαση, τροφή, σκεπάσματα, ρουχισμό, υποδήματα, γιά νά μή χάσουν τή ζωή τους άπό πείνα καί δίψα καί κρύο, αυτοί πού τήν γλίτωσαν από τό μαχαίρι τών Τούρκων, τή φωτιά, τά κύματα...».Ή ανταπόκριση τόσο τών απλών Χριστιανών καί τών Ιερωμένων υπήρξε συγκινητική.
Ένα ενδεικτικό παράδειγμα: Ανώνυμος προσήλθε καί παρέδωσε σέ Πατριάρχη
«ζεύγος διαμαντένιων σκουλαρικιών, ζεύγος χρυσών δαχτυλιδιών μέ πολύτιμους
λίθους καί άλλα κοσμήματα καί χρυσά αρχαία νομίσματα υπέρ τών προσφύγων. Καί
πρόσθεσε: Λυπούμαι πού δέν μπορώ νά προσφέρω καί τή ζωή μου υπέρ τών αδελφών
μου, ή ηλικία μέ εμπόδιζε, άλλά είναι αμαρτία νά έχω έγώ αυτά καί οι αδελφοί
μου νά είναι όπως είναι...
Καί έκλαψε». Καί ποιος μπορεί νά ξεχάσει τίς χιλιάδες τών περιπτώσεων πού Ιερείς καί Ενορίτες πολλών Εκκλησιών σέ όλη τήν επικράτεια έδειξαν έμπρακτη προθυμία γιά τήν περίθαλψη, τή στέγαση, τήν προσφορά τροφής, ιματισμού, μαγειρικών σκευών κ.λπ. πρός αναξιοπαθούντες πρόσφυγες, πρός χήρες καί ορφανά, πρός άρρωστους καί μοναχικούς ανθρώπους; Άλλά καί ή Εκκλησία της 'Ελλάδος έδωσε συγκλονιστικό παρών:
Στό πρόσφατο έργο του μέ τίτλο «Συνοπτική θεώρηση τής εκκλησιαστικής περιουσίας» (Αθήνα, 2020), ό Αρχιεπίσκοπος Αθηνών καί πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος Β', αναφέρεται σέ νομοθετικές ρυθμίσεις του ελληνικού κράτους τής κρίσιμης αυτής περιόδου, γιά τήν απαλλοτρίωση «αγροτικών ακινήτων» που ανήκαν σε Μονές ή άλλα συναφή Ιδρύματα, μέ σκοπό νά εγκατασταθούν σ' αυτά ακτήμονες γεωργοί ή ομογενείς πρόσφυγες.
Καί επειδή ή απαλλοτρίωση ήταν «αναγκαστική» το κράτος όρισε καί μία χρηματική αποζημίωση, ή οποία γιά τήν περίοδο 1917-1930 ανερχόταν στό ποσό του 1.000.000.000 (ενός δισεκατομμυρίου) προπολεμικών δραχμών. Τό κράτος κατέβαλε τά 40 εκατομμύρια καί τά υπόλοιπα 960 τά οφείλει ακόμη. Αυτό σημαίνει ότι σέ Εκκλησιαστικά, κυρίως Μοναστηριακά, κτήματα τακτοποιήθηκαν δωρεάν χιλιάδες ακτήμονες γεωργοί καί πρόσφυγες.
Ας σημειωθεί έδώ ότι τά Ορθόδοξα Μοναστήρια μας υπήρξαν τροφοδότες καί τών αγωνιστών τού 1821, όπως προβλήθηκε μέ εκδόσεις καί ομιλίες στή διάρκεια του προηγούμενου έτους 2021, πού ως Έθνος τιμήσαμε τά 200 χρόνια άπό τήν έναρξη τής Ελληνικής Επανάστασης. Σύμφωνα μέ τή Συνθήκη τής Λοζάνης, τά σύνορα της Έλλάδας περιορίστηκαν στόν Έβρο καί ρυθμίστηκαν οι όροι τής άνταλλαγής τών πληθυσμών.
Ή ανταλλαγή αυτή αποτελεί μία άπό τίς θλιβερότερες σελίδες τής ελληνικής Ιστορίας. Εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων του Πόντου, τής Ανατολικής Θράκης καί τής Μικρός Ασίας αναγκάστηκαν νά εγκαταλείψουν τίς πατρογονικές τους εστίες, στίς όποιες όχι μόνο είχαν αντέξει τήν τουρκική καταπίεση επί τόσους αιώνες, άλλά είχαν διατηρήσει καί αναπτύξει τόν ελληνορθόδοξο πολιτισμό τους, τά γράμματα, τίς τέχνες...
Κάτω άπό τέτοιες συνθήκες ήταν δυνατόν νά ορθοποδήσει σύντομα ή Ελλάδα; Καί όμως! Χάρη καί στό νέο αίμα τών Ποντίων, τών Θρακών καί τών Μικρασιατών, ύστερα άπό 15 χρόνια ή Ελλάδα μεγαλούργησε στά Βορειοηπειρωτικά βουνά, νικώντας τούς πολυάριθμους καί καλά εξοπλισμένους Ιταλούς.
Πράγμα πού δείχνει ότι, παρά τίς αδυναμίες, τό μικρό μέγεθος καί τή σχετική φτώχεια του, ό Έλληνισμός κρύβει στά σπλάχνα του ανεξάντλητες δυνάμεις, τίς οποίες αρδεύουν ή Όρθόδοξη Πίστη καί ή αγάπη πρός τήν Πατρίδα.
Τομέας
Ενημέρωσης: Voiotosp.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου