Τὸν καιρὸ ποὺ τὰ μαῦρα σύννεφα τῆς εἰδωλολατρείας σκέπαζαν ἀπειλητικὰ ὅλη τὴν οἰκουμένη, στὰ τέλη δηλαδὴ τοῦ τρίτου αἰώνα μετὰ Χριστόν, γεννήθηκε στὴ Νικομήδεια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ὁ Ἅγιος μεγαλομάρτυρας Παντελεήμων.Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη αὐτοκράτορας τῆς Ρώμης ἦταν ὁ φοβερὸς διώκτης τῶν Χριστιανῶν, ὁ Μαξιμιανός.Ὁ πατέρας του λεγόταν Εὐστόργιος καὶ ἦταν εἰδωλολάτρης ἀξιωματοῦχος, μέλος τῆς συγκλήτου.
Ἡ μητέρα του λεγόταν Εὐβούλη καὶ ἦταν θερμὴ Χριστιανή. Τὸ ὄνομα ποὺ ἔδωσαν στὸ παιδί τους ἦταν Παντολέον. Ὁ Παντολέον ἦταν πολὺ ἔξυπνος, εὐγενικός, ἐπιμελής, ταπεινὸς καὶ πράος, γεμάτος ἀρετή, παρ’ ὅλο ποὺ ἀκόμη δὲν εἶχε βαπτιστεῖ Χριστιανός. Ὅταν μεγάλωσε, ὁ πατέρας του τὸν παρέδωσε σ’ ἕνα φημισμένο γιατρό, τὸν Εὐφρόσυνο, γιὰ νὰ τοῦ διδάξει τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη.
Σὲ λίγο καιρὸ ὁ Παντολέον ξεπέρασε ὅλους τους συνομήλικούς του στὴν μόρφωση καὶ ὅλοι μιλοῦσαν μὲ θαυμασμὸ γιὰ τὸ χαρακτήρα του.Ὁ ἴδιος ὁ αὐτοκράτορας, μαθαίνοντας γιὰ τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν ἐξυπνάδα του, τὸν προόριζε γιὰ νὰ γίνει γιατρὸς στὸ παλάτι, ὁ γιατρὸς τῶν ἀνακτόρων.
Τὸν ἴδιο καιρὸ, ὁ γέροντας ἱερέας τῆς Νικομήδειας Ἐρμόλαος, φωτισμένος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, κάλεσε στὸ σπίτι ποὺ κρυβόταν τὸν Παντολέοντα γιὰ νὰ τὸν γνωρίσει. Ἀφοῦ συνομίλησαν γιὰ πολλὴ ὥρα, ὁ Ἐρμόλαος κατενθουσιάστηκε ἀπὸ τὶς ἀρετὲς ποὺ κοσμοῦσαν τὸ νέο καὶ ἀποφάσισε νὰ τοῦ γνωρίσει τὴν πίστη στὸ Χριστό. Ἔτσι ἀναπτύχθηκε ἀνάμεσά τους μιὰ ἄριστη πνευματικὴ σχέση.
Ὁ Παντολέον ἐπισκεπτόταν καθημερινὰ τὸν Ἅγιο Ἐρμόλαο καὶ ἀπολάμβανε τοὺς Χριστιανικούς του λόγους. Στερεωνόταν ἔτσι, σιγὰ - σιγὰ, στὴν ἀληθινὴ πίστη.Ἕνα ἐντυπωσιακὸ γεγονὸς κάνει τὸν Παντολέοντα νὰ πάρει τὴ σοβαρὴ καὶ γενναία ἀπόφαση νὰ δεχθεῖ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα, νὰ γίνει Χριστιανός. Ἐνῶ περπατοῦσε στὸν δρόμο συνάντησε ἕνα παιδὶ ποὺ τὸ δάγκωσε μία ὀχιὰ καὶ πέθανε.
Λέει λοιπὸν στὸν ἑαυτό του: Θὰ προσευχηθῶ στὸ Χριστὸ νὰ ἀναστήσει αὐτὸ τὸ παιδὶ καὶ ἂν πράγματι τὸ παιδὶ ἀναστηθεῖ, ἐγὼ πιὰ δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ καθυστερῶ τὴν βάπτισή μου, θὰ γίνω Χριστιανός, θὰ πιστέψω ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Θεὸς ὁ ἀληθινός, ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου. Αὐτὰ σκέφτηκε καὶ προσευχήθηκε θερμὰ στὸν Κύριο. Ἀμέσως τὸ παιδὶ ζωντάνεψε καὶ τὸ φίδι πέθανε.
Γεμάτος χαρὰ ὁ Παντολέον τρέχει στὸ γέροντα Ἐρμόλαο, τοῦ διηγεῖται τὸ θαῦμα καὶ τοῦ ζητᾶ νὰ τὸν βαπτίσει. Καὶ ὁ Ἐρμόλαος, ἐπειδὴ γνώριζε ποιὸς ὁδηγεῖται στὴν τελειότητα, γεμάτος συγκίνηση ὁδήγησε στὸ φωτισμὸ τοῦ Θείου Βαπτίσματος τὸν Παντολέοντα.Ἀπὸ τότε ὁ Παντολέον ἔγινε ἀνάργυρος ἰατρός. Θεράπευε μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοὺς ἀσθενεῖς, χωρὶς νὰ παίρνει καθόλου χρήματα.
Ἀκόμη, ὅταν εὕρισκε φτωχοὺς τοὺς βοηθοῦσε ποικιλότροπα, δίνοντάς τους χρήματα καὶ ἄλλα ἀναγκαῖα εἴδη. Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ἐντυπωσιακὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου ἦταν ἡ θεραπεία ἐνὸς τυφλοῦ, μὲ τὴ δύναμη καὶ πάλι τοῦ παντοδύναμου Θεοῦ μας, τοῦ Χριστοῦ.Οἱ θαυμαστὲς θεραπεῖες τοῦ Ἁγίου προκάλεσαν τὸ θαυμασμὸ τῶν κατοίκων τῆς Νικομήδειας, ἀλλὰ καὶ τὸ μίσος καὶ τὸ φθόνο τῶν ἄλλων ἰατρῶν τῆς πόλης.
Οἱ τελευταῖοι κατάγγειλαν τὸν Παντολέοντα στὸν αὐτοκράτορα Μαξιμιανό, τὸν φοβερὸ αὐτὸ διώκτη τοῦ Χριστιανισμοῦ.Ὁ Μαξιμιανὸς κάλεσε τὸν Ἅγιο στὰ ἀνάκτορα γιὰ νὰ ζητήσει ἐξηγήσεις. Ὁ Ἅγιος ὁμολόγησε μὲ θάρρος ὅτι εἶναι Χριστιανός. Ὁ αὐτοκράτορας στὴν ἀρχὴ προσπάθησε νὰ τὸν πείσει μὲ διάφορες κολακεῖες καὶ ὑποσχέσεις νὰ ἀρνηθεῖ τὸ Χριστὸ καὶ νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ὁ Παντολέον ὅμως ἔμεινε πιστὸς καὶ ἀκλόνητος.
Δὲν ἀρνήθηκε. Δὲν πρόδωσε τὸ Χριστό.Ὁ αὐτοκράτορας ἐξαγριωμένος, διέταξε φοβερὰ βασανιστήρια, γιὰ νὰ κλονίσει τὸν Ἅγιο καὶ νὰ τὸν ἐξαναγκάσει νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα.
Οἱ στρατιῶτες τοῦ αὐτοκράτορα, ἄρχισαν νὰ τοῦ ξέουν τὴ σάρκα μὲ μαχαίρια καὶ νὰ καῖνε τὶς πληγὲς μὲ λαμπάδες. Ὁ Χριστός, ὅμως, ἦλθε σὲ βοήθεια τοῦ Ἁγίου καὶ τοῦ θεράπευσε τὶς πληγές, φωτίζοντάς τον μὲ ἀστραπές. Στὴ συνέχεια ἔβαλαν τὸν Παντολέοντα μέσα σὲ ἕνα καζάνι ποὺ ἔβραζε. Μὲ τὴ βοήθεια ὅμως καὶ πάλι τοῦ Θεοῦ ὁ Ἅγιος ἔμεινε σῶος καὶ ἀβλαβὴς καὶ ἡ φωτιὰ θαυματουργικὰ ἔσβησε.
Ἀκολούθως βύθισαν τὸν Ἅγιο στὰ βάθη τῆς θάλασσας, ἀφοῦ ἔδεσαν στὸ λαιμό του μιὰ τεράστια πέτρα. Ὁ Χριστός, ὅμως, ἔκανε τὴν πέτρα πιὸ ἐλαφριὰ ἀπὸ φύλλο καὶ ἔδωσε στὸν Παντολέων τὴν δύναμη νὰ περπατᾶ πάνω στὰ νερά. Ἔτσι σῶος καὶ ἀβλαβής, βγῆκε στὴ στεριά. Στὴ συνέχεια ἔρριξαν τὸν Ἅγιο σὲ πεινασμένα ἄγρια θηρία.
Ὅμως τὰ ζῶα, ἀντὶ νὰ τὸν κατασπαράξουν, ἔγλειφαν ἤρεμα καὶ εἰρηνικὰ μὲ τὴ γλώσσα τους τὰ πόδια του, κουνόντας τὶς οὐρές τους.Ἔκπληκτος ἀλλὰ καὶ ἐξαγριωμένος ὁ ἡγέμονας, διατάσσει τὸν ἀποκεφαλισμὸ τοῦ Ἁγίου.Ὅμως, θαυματουργικῶς, τὸ ξίφος λυγίζει καὶ ἀντὶ αἷμα τρέχει γάλα. Λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ μαρτυρικὸ διὰ ἀποκεφαλισμοῦ θάνατο τοῦ Ἁγίου, ἀκούσθηκε φωνὴ ἀπ’ τὸν οὐρανό.
Ἦταν ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ τοῦ ἔδωσε τὸ ὄνομα Παντελεήμων, ποὺ σημαίνει τὸν Ἅγιο ποὺ ὅλους τους βοηθᾶ καὶ τοὺς ἐλεεῖ ἀκόμη καὶ τοὺς ἐχθρούς του. Τὸ Τίμιο Σῶμα τοῦ Ἁγίου τάφηκε μὲ τιμὲς ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς.
ΑΓΙΟΥ
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ
Βρίσκεται στη ΝΔ. παραλία του Άθω, κοντά στη θάλασσα, και σε απόσταση 60’ από τη Δάφνη και τη Μονή Ξενοφώντος. Ιδρύθηκε στις αρχές του 11ου αιώνα στη θέση όπου το σημερινό Παλαιομονάστηρο, μία ώρα περίπου ανατολικά της σημερινής μονής, και ονομαζόταν Μονή του Αγίου Παντελεήμονος του Θεσσαλονικέως, πιθανώς από τον τόπο καταγωγής του Ιδρυτή της. Η μονή αυτή βρισκόταν σε ακμή στον 11ο και στις αρχές του 12ου αιώνα, όπως μας πληροφορούν σχετικά έγγραφα της εποχής.
Το 1169 όμως, έρημη πια, παραχωρήθηκε από τον Πρώτο του Αγίου Όρους στον ηγούμενο της Μονής του Ξυλουργού Λαυρέντιο και τους μοναχούς του, με σκοπό να την ανακαινίσουν. Για την τύχη της μονής στους επόμενους αιώνα έχουμε ελάχιστες ειδήσεις, γιατί τα ιστορικά αρχεία της κάηκαν το 1312, οπότε ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Β’ ο Παλαιολόγος εξέδωσε χρυσόβουλλο που κατοχύρωνε τα κτήματα της μονής. Εδώ Μόνασε ο γιος του Στέφανου Νεμάνια, αλλάζοντας το όνομα του από Ράστκο σε Σάββας.
Παρά την ονομασία- Μονή των Ρώσων- ο ηγούμενός της υπογράφει Ελληνικά και θεωρείται βέβαιο ότι η μονή ήταν επανδρωμένη με Έλληνες ή ότι οι Έλληνες ήταν αριθμητικά οι περισσότεροι. Τον 15ο και τον 16ο αιώνα κατοικείται από Σέρβους, όπως και άλλα μοναστήρια του Αγίου Όρους. Το 1394 κατείχε τη 15η θέση μεταξύ των 25 μονών. Το 1452 ίδρυσε αποθήκη και καραβοστάσια στην Καλλιάγρα, μεταξύ των Μονών Ιβήρων και Παντοκράτορα.
Τα οικονομικά της μονής ενίσχυαν κατά καιρούς οι ηγεμόνες των Παραδουνάβιων περιοχών και οι τσάροι, οι οποίοι επέτρεπαν στους μοναχούς τη συλλογή χρημάτων στη χώρα τους. Αργότερα πάντως έπεσε σε παρακμή και στα μέσα τού 18ου αιώνα ερημώθηκε σχεδόν εντελώς. Το 1765 οι μοναχοί εγκατέλειψαν τη Μονή του Θεσσαλονικέως και ίδρυσαν τη σημερινή μονή στην παραλία, όπου βρισκόταν το μονύδριο της Αναστάσεως, που είχε ιδρύσει το 1676 ο επίσκοπος Ιερισσού Χριστόφορος.
Στις αρχές του 19ου αιώνα οι χρηματικές χορηγίες του ηγεμόνα της Μολδαβίας Σκαρλάτου Καλλιμάχη ενίσχυσαν τα οικονομικά της μονής και οικοδομήθηκαν νέα και μεγάλα κτήρια, έτσι ώστε το 1806 ο πατριάρχης Καλλίνικος Ε’ εξέδωσε σιγίλιο, στο οποίο αναφέρεται ότι στο εξής η μονή θα ονομάζεται «αυθεντικόν κοινόβιον των Καλλιμάχηδων». Το 1840 άρχισαν να εμφανίζονται στη μονή Ρώσοι μοναχοί, οι οποίοι αυξήθηκαν σύντομα, δημιουργώντας προβλήματα στις σχέσεις με τους Έλληνες μοναχούς.
Αποτέλεσμα της συγκέντρωσης των πολυάριθμων Ρώσων μοναχών και των θησαυρών που έρχονταν από τη χώρα τους ήταν η πλούσια οικοδομική δραστηριότητα με τα πολυώροφα κτήρια, τα οποία σήμερα είναι έρημα και εγκαταλειμμένα. Το 1887 κάηκε το βόρειο τμήμα της μονής, αλλά ανοικοδομήθηκε σύντομα. Τελευταία όμως κάηκαν και οι δύο αρχαιότερες πτέρυγες, ανατολική και νότια, και παραμένουν μέχρι σήμερα στην ίδια ερειπωμένη κατάσταση.
Το καθολικό χτίστηκε μεταξύ των ετών 1812 και 1821. Το τέμπλο και οι τοιχογραφίες χρονολογούνται μέσα στην ίδια εποχή και είναι ρωσικής τέχνης. Με πατριαρχικό σιγίλιο του 1875 ορίστηκε οι ακολουθίες να ψάλλονται στην ελληνική και ρωσική γλώσσα και το ίδιο ισχύει μέχρι σήμερα. Η τράπεζα απέναντι από το καθολικό χτίστηκε το 1890 και πάνω από την είσοδο της υψώθηκε το μεγάλο κωδωνοστάσιο. Παρεκκλήσια μέσα στη μονή υπάρχουν 12. Η βιβλιοθήκη περιλαμβάνει 1.300 περίπου ελληνικά χειρόγραφα και 600 σλαβικά.
Εξαρτήματα της μονής είναι:
α).το
Παλαιομονάστηρο (η αρχαία μονή),
β).το Μετόχι
της Χρωμίτσας,
γ).η
εγκαταλειμμένη σήμερα Σκήτη της Θηβαΐδας και
δ).η Σκήτη
Βογορόδιτσα ή του Ξυλουργού.
Mετάβαση στη Μονή: Από Ουρανούπολη →Μονή
Αγίου Παντελεήμονος, με το πλοίο της γραμμής (φερυμπωτ)
ή θαλάσιο ΤΑΧΙ (είναι η πέμπτη στάση με το πλοίο της γραμμής)
Η Μονή είναι στη παραλία.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΥΣ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου