ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΑ ΣΕΠΤΑ Η ΠΑΡΟΥΣΑ ΗΜΕΡΑ ΩΣ ΦΩΤΑ ΣΩΣΤΙΚΑ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ ΤΩ ΚΟΣΜΩ

 

«Τα Πάθη τα σεπτά, η παρούσα ημέρα,

ως φώτα σωστικά ανατέλλει τω κόσμω».

Αυτός ο αριστουργηματικός ύμνος εξαγγέλλει τα «Πάθη τα σεπτά», τα οποία αρχίζουν σήμερα. Είναι Μεγάλη Δευτέρα. Το ξεκίνημα μιας πορείας ματωμένης και μαρτυρικής, του πιο μεγάλου μάρτυρα που γνώρισε ποτέ η πλάση. Αφού ο ίδιος ο Πλάστης της, έρχεται θεληματικά και από αγάπη για να πάθει, για να λυτρώσει εμάς από τα πάθη μας, τα μικρά και τα μεγάλα μας.

Έρχεται «εν τω μέσω της νυκτός» και μάλιστα ως Νυμφίος, με πάθος αγαπητικό προς το εκούσιον πάθος, γιατί όποιος αγαπά πραγματικά θυσιάζεται, δίχως όρους και όρια, χωρίς υπολογισμούς.Άλλωστε, η αγάπη είναι ανένταχτη, δεν μπορεί να μπει σε καλούπια και ποσοστιαίες διαβαθμίσεις.

Δεν είναι τυχαία η λέξη «Πάθος», την οποία χρησιμοποιεί η Εκκλησία για να ορίσει και περιγράψει το μέγεθος της αγαπητικής παραφοράς του Νυμφίου Χριστού, προς την νύμφη – ψυχή μας.Γι’ αυτό άλλωστε κι’ ο υμνωδός, της κρούει τόσο ηχηρά τον κώδωνα της εγρήγορσης λέγοντάς της: «βλέπε ουν ψυχή μου, μη τω ύπνω κατανεχθείς, ίνα μη τω θανάτω παραδοθείς και της Βασιλείας έξω κλεισθείς».

Μα ποιος είναι Αυτός που έρχεται μέσα στο σκοτάδι της νυχτιάς; Η απάντηση συγκλονίζει διότι είναι «ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού» ο Οποίος έρχεται για να πρωταγωνιστεί σ’ ένα κυριολεκτικό «δράμα», ώστε να καταργήσει μια για πάντα το δικό μας το δράμα, το αίνιγμα του θανάτου μας.

Έρχεται ο Θεάνθρωπος και πάσχει ως Φιλάνθρωπος, γιατί λαχταρά να κάνει και πάλι «θεό» τον άνθρωπο, κατά χάριν.Η μορφή Του λαμποκοπά μέσα στης νύχτας τη σκοτεινιά, και ζητά να φωτίσει πλέρια το σύθαμπο και της μορφής μας και της ψυχής μας, επειδή ακριβώς μας αγαπά πολύ. Εμείς από τη μεριά μας, αντίδοτο στην αγάπη Του,

 Τον υποβάλλουμε σε πάθη φρικτά και αδυσώπητα, με τρόπο πέρα για πέρα ανάλγητο, λες και θέλουμε να αντισταθμίσουμε το μέγεθος του «πάθους» της δικής Του αγάπης και μακροθυμίας, με πάθη κακίας και εκδίκησης. Φοβερό! Ιδού τα κατορθώματά μας!  Της προδοσίας το φίλημα. Η σύλληψη και το δέσιμο, λες κι’ είναι κακούργος, ο αναμάρτητος. Το φτύσιμο.

Το ράπισμα. Η κοροϊδία. Το μαστίγωμα. Η απάρνηση. Το καλάμι. Η χολή. Το ξύδι. Το ακάνθινο στεφάνι. Η λόγχη. Ο σταυρωμός. Ο θάνατος. Τα πάθη τα αδυσώπητα και τα μαρτυρικά, πώς και γιατί ονομάσθηκαν «τα Πάθη τα σεπτά»; Τα «άχραντα Πάθη»;

Τα «σωτήρια Πάθη»; Τα «Πάθη τα ζωοποιά»; Επειδή ακριβώς ο πάσχων είναι ο Χριστός, ο Ένας της Τριάδας. Ο Χριστός έπαθε κυριολεκτικά, ως άνθρωπος. Η θεότητά Του όμως, «απαθής διέμεινε». Η ανθρώπινη φύση Του υπέστη όλη αυτή την περιπέτεια. Δεν έχουμε Θεοπασχία.Ο Θεός δεν πάσχει. Δεν μπορεί να υποβληθεί σε παθήματα. Μήτε να θανατωθεί. Ο άνθρωπος Ιησούς έπαθε και απέθανε, όντας αναμάρτητος και απέθαντος.

Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το μυστήριο της μακροθυμίας Του, και το μέγεθος της αγάπης Του, με την οποία τόλμησε τα πάντα.Αυτά όλα θα τα ζήσουμε για μια ακόμα φορά, όχι σαν μια ιστορική αναδρομή και θύμηση της ζωής και των παθημάτων του Χριστού, αλλά εμπειρικά μέσα στον αδιάστατο χωρόχρονο της Εκκλησίας, σήμερα.

Δεν πρέπει ούτε προς στιγμήν να μας διαφεύγει, πως τα πάντα συμβαίνουν σήμερα, δηλαδή «τα Πάθη τα σεπτά η παρούσα ημέρα, ως φώτα σωστικά ανατέλλει τω κόσμω.  Χριστός γάρ επείγεται του παθείν αγαθότητι…», σήμερα.Να μη ξεχνούμε πως «ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός», σήμερα. Ναι σήμερα. Όλα συμβαίνουν σήμερα.

Μεγάλη Δευτέρα σήμερα κι εμείς «ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα» πεζοπορούντες αντάμα με Εκείνον που μας αγάπησε με «πάθος», ιχνηλάτες και εμείς του πάθους της ερωτικής Του αναζήτησης για μας, γιατί διψούμε τη ζωή απαλλαγμένη από τα πάθη της κακίας, του ψεύδους και του μίσους.