Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ

 

Εκτυλίχθηκε στη Βηθλεέμ λίγο μετά τη γέννηση του Ιησού Χριστού, σύμφωνα με τις Γραφές. Με διαταγή του διανοητικά ανισόρροπου βασιλιά της Ιουδαίας, Ηρώδη, θανατώθηκαν όλα τα νήπια έως δύο ετών...Εκτυλίχθηκε στη Βηθλεέμ λίγο μετά τη γέννηση του Ιησού Χριστού, σύμφωνα με τις Γραφές.

Με διαταγή του διανοητικά ανισόρροπου βασιλιά της Ιουδαίας Ηρώδη του Μεγάλου (73-4 π.Χ.) θανατώθηκαν όλα τα νήπια έως δύο ετών, στην προσπάθειά του να ανακαλύψει και να εξαφανίσει από προσώπου γης τον Ιησού Χριστό, που σύμφωνα με προφητεία θα αμφισβητούσε την εξουσία του. 

Ο χριστιανικός κόσμος, που θεωρεί τα θανατωθέντα νήπια ως τους πρώτους μάρτυρες της πίστης, τιμά τη μνήμη τους κάθε χρόνο στις 28 Δεκεμβρίου (Καθολική Εκκλησία) και στις 29 Δεκεμβρίου (Ορθόδοξη Εκκλησία). Το ιστορικό γεγονός της σφαγής των νηπίων δεν αναφέρεται καν από τον σπουδαίο ιστορικό της εποχής εκείνης Φλάβιο Ιώσηπο (37 -100).

Ενώ σύγχρονοι Δυτικοί θεολόγοι, κυρίως Αγγλοαμερικανοί, εκφράζουν προβληματισμό ή και αμφισβητούν τη σφαγή των νηπίων.Σύμφωνα με την αφήγηση του ευαγγελιστή Ματθαίου (β’ 1-18), λίγο μετά τη γέννηση του Χριστού τρεις Μάγοι από την Ανατολή κατέφθασαν στην Ιερουσαλήμ και ρωτούσαν για το πού θα βρουν τον νεογέννητο βασιλιά των Ιουδαίων. 

Μόλις το έμαθε ο βασιλιάς των Ιουδαίων Ηρώδης ταράχθηκε. Συγκάλεσε σύσκεψη των Αρχιερέων και Γραμματέων και τους ζήτησε πληροφορίες για τον τόπο γέννησης του Χριστού. Αυτοί του είπαν ότι σύμφωνα με τις Γραφές θα γεννηθεί στη Βηθλεέμ. Αμέσως μετά, ο Ηρώδης κάλεσε κρυφά τους Μάγους και τους είπε να του υποδείξουν πού βρίσκεται το παιδί για να πάει και ο ίδιος να το προσκυνήσει.

Πράγματι, οι Μάγοι καθοδηγούμενοι από το Άστρο βρήκαν το θείο βρέφος και αφού το προσκύνησαν, του προσέφεραν δώρα (σμύρνα, χρυσό, λιβάνι). Όμως, το βράδυ στον ύπνο τους είδαν όνειρο με τη θεϊκή εντολή να μην συναντηθούν ξανά με τον Ηρώδη κι έτσι αναχώρησαν για την πατρίδα τους από άλλο δρόμο. 

Στη συνέχεια, ένας άγγελος φάνηκε στον ύπνο του Ιωσήφ και του διαμήνυσε να πάρει το μικρό Χριστό και τη Μαρία και να πάνε στην Αίγυπτο, γιατί ο Ηρώδης σκοπεύει να το σκοτώσει. Όταν ο Ηρώδης αντιλήφθηκε ότι οι Μάγοι τον εξαπάτησαν και δεν εμφανίστηκαν στην προγραμματισμένη συνάντησή τους, εξοργίστηκε και διέταξε τους στρατιώτες του να σφάξουν όλα τα νήπια της Βηθλεέμ μικρότερα των δύο ετών. 

Με αυτό τον τρόπο εκπληρώθηκε η προφητεία του Ιερεμία «Κραυγή πόνου και σπαραγμός ακούσθηκε στην περιοχή Ραμά.Η Ραχήλ έκλαιγε τα παιδιά της». Την ιστορία της σφαγής των νηπίων επαναλαμβάνει και το απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιακώβου. 

Ο ρωμαίος ιστορικός Μακρόβιος, που έζησε τον 5ο αιώνα, αναφέρει ότι ανάμεσα στα θύματα ήταν και ο μικρός γιος του Ηρώδη, Αντίπατρος, για τον οποίο ο παρανοϊκός βασιλιάς είπε το εξής αμίμητο: «Κρείσσον Ηρώδου ύα είναι, ή υία» («Καλλίτερα να είναι κάποιος χοίρος του Ηρώδη παρά γιος του»). Όσον αφορά τον αριθμό των θανατωθέντων νηπίων, αυτοί ποικίλουν, από 14.000 έως 144.000, σύμφωνα με βυζαντινές και κοπτικές πηγές. 

Οι αριθμοί αυτοί φαίνονται αρκούντως υπερβολικοί έως εξωπραγματικοί, δεδομένου ότι ο πληθυσμός της Βηθλεέμ δεν ξεπερνούσε τους 1.000 κατοίκους την εποχή της σφαγής, σύμφωνα με τον αμερικανό καθολικό ιερωμένο Ρέιμοντ Μπράουν (1928-1998). Η πιο προσγειωμένη «Καθολική Εγκυκλοπαίδεια» κάνει λόγο για 6 έως 20 παιδιά.

Ο μεγάλος ιστορικός της περιόδου εκείνης Φλάβιος Ιώσηπος δεν αναφέρει λέξη για το γεγονός. Ίσως, ο θάνατος ολίγων νηπίων σ’ ένα χωριό της Ιουδαίας να μην θεωρήθηκε σημαντικό γεγονός για να απασχολήσει τους ιστορικούς και βιογράφους του Ηρώδη, όπως ο Ιώσηπος, αναφέρει ο άγγλος ιερωμένος και θεολόγος Ρίτσαρντ Φρανς (1938-2012). 

Ο αμερικανός Καινοδιαθηκολόγος Ντάνιελ Χάρινγκτον (1940-2014) εκφράζει τις αμφιβολίες του για την ιστορικότητα της σφαγής των νηπίων, ενώ το περιοδικό «National Geographic» σε έρευνά του, αθωώνει τον Ηρώδη. Ο ούγγρος θεολόγος Γκέζα Βέρμες (1924-2013) και ο αμερικανός συνάδελφός του Εντ Σόντερς (1937) θεωρούν τη σφαγή των νηπίων «δημιουργική αγιογραφία».

Ο Ηρώδης (73-4 π.Χ.), Άραβας την καταγωγή, υπήρξε διορισμένος από τους Ρωμαίους βασιλιάς της Ιουδαίας. Διακρίθηκε τόσο για τις στρατιωτικές, όσο και τις διοικητικές του ικανότητες. Έχτισε πολλά φρούρια, υδραγωγεία, θέατρα και άλλα δημόσια κτίρια, και ανύψωσε σημαντικά το βιωτικό επίπεδο των υπηκόων του. Γι’ αυτό ονομάστηκε Μέγας. 

Με την πάροδο του χρόνου άρχισε να παρουσιάζει διανοητική αστάθεια, με αποτέλεσμα να εμπλακεί σε οικογενειακές δολοπλοκίες και απάτες, που αμαύρωσαν τη φήμη του και τον έκαναν μισητό στο λαό του. Έτσι, η σφαγή των νηπίων στη Βηθλεέμ, λίγο πριν από τον θάνατό του, ήταν απόλυτα συνεπής με την διανοητική σύγχυση, στην οποία είχε περιπέσει.

Μια από τις εξέχουσες προσωπικότητες του Θ’ αιώνα αλλά και της πατερικής παράδοσης είναι ο πατριάρχης Κων/πόλεως Φώτιος. Το έργο του ιερού Φωτίου ποικίλη και αγγίζει σχεδόν όλα τα φάσματα της θεολογίας και της επιστήμης γενικότερα. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ερμηνευτές Πατέρες της Εκκλησίας. 

Ως πιστό τέκνο αυτής και υπέρμαχος αγωνιστής της Ορθόδοξης πίστης, δέχεται ολόκληρη την Αγία Γραφή ως θεόπνευστη, ακολουθώντας έτσι την προ αυτού πατερική παράδοση. Κατά την περίοδο του Αγίου Δωδεκαημέρου όλες οι ακολουθίες που τελούνται έχουν ιδιαίτερο τόνο χαράς και ελπίδας. Ο λόγος είναι εμφανείς «Θεός εφανερώθει εν σαρκί» θα τονίσει ο απόστολος των εθνών Παύλος. 

Μέσα όμως σε αυτή την εορταστική περίοδο για την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού, η Εκκλησία μας καθιέρωσε να εορτάζεται στις 29 Δεκεμβρίου η μνήμη των Αγίων Νηπίων, τα οποία σφαγιάστηκαν από τον Ηρώδη και έγιναν κατά αυτόν τον τρόπο οι πρώτοι μάρτυρες του Χριστιανισμού.Στα Αμφιλόχια, το κατεξοχήν ερμηνευτικό έργο του Μεγάλου Φωτίου, ο Αμφιλόχιος Κυζίκου  υποβάλει το εξής ερώτημα στον ιερό Φώτιο: 

«Για ποιο λόγο ο Χριστός κατά την γέννηση του επέτρεψε να γίνει η σφαγή των νηπίων»;Εξ’ αρχής ο ιερός Φώτιος δέχεται ως πολύ εύστοχη την ερώτηση που του υποβάλει το πνευματικό του τέκνο, αναφέροντας του σχετικά πως είναι από τις καλύτερες ερωτήσεις που του έχει υποβάλει μέχρι στιγμής. 

Εν συνεχεία ο ιερός Φώτιος δεν διαπραγματεύεται το θέμα προβάλλοντας διάφορα επιχειρήματα, αλλά αμέσως μπαίνει στην ουσία της ερώτησης. Ο Ηρώδης, αναφέρει ο Φώτιος, έπρεπε να επιδείξει όλη την μισανθρωπία του για ακόμη μια φορά, και αυτή την φορά επέλεξε να το πράξει αυτό στα αθώα νήπια. 

Ο λόγος για τον οποίο προβαίνει σε αυτή την ενέργεια , κατά τον ιερό Πατέρα είναι ότι, αν επέλεγε να θανατώσει ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας οι οποίοι είχαν διαπράξει διάφορα αδικήματα κατά το παρελθόν, τίποτα δεν θα μπορούσε να σταματήσει το έθνος των κολάκων από το να παρουσιάσουν ως μια μετριότητα τα εγκλήματα και εν τέλει στο τέλος να αποφανθούν ότι ορθά τα έπραξε.

Αντίθετα τώρα, όταν κάποιος στρέφεται εναντίον νηπίων, ούτε ο πιο αισχρός μύθος δεν θα μπορούσε να τον δικαίωση, τονίζει ο ιερός Πατήρ.Τα βρέφη, συνεχίζει, σφαγιάζονται γιατί δεν τα έχει αγγίξει ακόμη η αμαρτία, είναι ακηλίδωτα, όπως ήταν και ο Ιησούς Χριστός, αμνός που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου. Αυτό θα γίνει, τονίζει, και παραμυθία για τους υπολοίπους. 

Διότι δεν θα μπορεί κάποιος όταν πάσχει να θεωρεί ότι πάσχει για την σοβαρότητα των αμαρτημάτων του και να νιώθει οδυνηρότερο το χτύπημα των παθών του, αλλά έχοντας ως παράδειγμα παρηγοριάς τα αναμάρτητα βρέφη και την θρασύτητα που υπέστησαν από τους διώκτες τους, θα προβαίνουν σε ευχαριστία προς αυτόν που οικονομεί σε εκείνους να υποστούν οποιαδήποτε δυσκολία επέλθει σε αυτούς.

Στην συνέχεια ο ιερός Φώτιος προτυπώνει στη σφαγή των νηπίων, τον σταυρικό θάνατο του Κυρίου. Το μισόχριστο γένος των Ιουδαίων, αναφέρει χαρακτηριστικά, με την ίδια βαναυσότητα που αντιμετώπισε τα βρέφη, αντιμετώπισε και τον Σωτήρα του κόσμου Ιησού Χριστό, ο οποίος θεράπευε τις ανίατες ασθένειες τους και ήρθε να προσφέρει την λύτρωση στην ανθρωπότητα, ενώ αυτοί ως αντίδωρο σε όλα αυτά τον καταδίκασαν σε επώδυνο και σταυρικό θάνατο. 

Και ένα εύλογο ερώτημα – συμπέρασμα γεννάται στο ιερό Φώτιο: «Αν ο ηγεμόνας των Ιουδαίων, χρησιμοποίησε τη σφαγή εναντίον αυτών των αθώων νηπίων, για τα οποία δεν είχε καμία θέση ο φθόνος, δεν θα τολμούσαν εκείνοι που είχαν ασκηθεί και προγυμναστεί από αυτόν (το φθόνο εννοεί εδώ) με τις δολοφονίες και μάλιστα έχοντας ως οδηγό τους εδώ έναν τόσο μεγάλο φθόνο να πράξουν το ίδιο και για τον Κύριο»;

Στη συνέχεια ο ιερός Φώτιος παραθέτει τρία παραδείγματα από την Παλαιά Διαθήκη, για να προβάλει με αυτόν τον τρόπο την αδικία και τον φθόνο έναντι της αθωότητας. Αρχικά αναφέρεται στην δολοφονία του Άβελ από τον αδελφό του Κάιν. Ως δεύτερο παράδειγμα προβάλει την διήγηση για την περιπέτεια του Ιωσήφ και την αδικία που υπέστη αυτός από τους αδελφούς του. 

Ως τελευταίο παράδειγμα προβάλει την διάσωση του Μωυσή και τον ρόλο που αυτός διαδραμάτισε για τον λαό του Ισραήλ. Ως κατακλείδα ο ιερός Φώτιος αναφέρει πως θα μπορούσε να παραθέσει πάρα πολλά παραδείγματα από την ζωή της Εκκλησίας σχετικά με τον φθόνο και την αδικία. 

Με αυτό όμως το ζωντανό παράδειγμα της σφαγής των νηπίων στολίστηκαν με άνθη και πλέχτηκαν τα αιώνια στεφάνια μαρτυρίου για τους αγίους τονίζει. Με αυτόν τον τρόπο, συνεχίζει, κερδήθηκε η αιώνια παραμονή τους δίπλα στη βασιλεία του Θεού. Έτσι δεν ήταν καλύτερο να αποτραπεί με κανέναν τρόπο ο πρόωρος θάνατος των βρεφών, αλλά πολύ καλύτερα από αυτό ήταν να επιτραπεί και να συμβεί. 

Αναφερόμενος εν κατακλείδι τώρα προς τον Αμφιλόχιο, του αναφέρει πως όλα τα ανωτέρω που ανέπτυξε είναι μια μικρή προσφορά στην φιλομάθεια του.  Και του φέρνει ως χαρακτηριστικό παράδειγμα μιμήσεως και διδασκάλου τον απόστολο Παύλο, τον οποίο και των προτρέπει να μαθητεύσουν μαζί στην σοφία και την θεοπνευστία των γραφών του.