Η ΧΑΡΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν,

 ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή· 

πρὸς σὲ καταφεύγω, τὴν κεχαριτωμένην·

 ἐλπὶς ἀπηλπισμένων, σύ μοι βοήθησον.

Η Παναγία είναι το πνευματικό στόλισμα της ορθοδοξίας. Για μας τους Έλληνες είναι η πονεμένη μητέρα, η παρηγορήτρια κ' η προστάτρια, που μας παραστέκεται σε κάθε περίσταση.Σε κάθε μέρος της Ελλάδας είναι χτισμένες αμέτρητες εκκλησιές και μοναστήρια, παλάτια αυτηνής της ταπεινής βασίλισσας, κι' ένα σωρό ρημοκλήσια, μέσα στα βουνά, στους κάμπους και στα νησιά, μοσκοβολημένα από την παρθενική και πνευματική ευωδία της.

Μέσα στο καθένα απ' αυτά βρίσκεται το παληό και σεβάσμιο εικόνισμά της με το μελαχροινό και χρυσοκέρινο πρόσωπό της, που το βρέχουνε ολοένα τα δάκρυα του βασανισμένου λαού μας, γιατί δεν έχουμε άλλη να μας βοηθήσει, παρεκτός από την Παναγία, «άλλην γαρ ουκ έχομεν αμαρτωλοί προς Θεόν εν κινδύνοις και θλίψεσιν αεί μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι υπό πταισμάτων πολλών». 

Το κάλλος της Παναγίας δεν είναι κάλλος σαρκικό, αλλά πνευματικό, γιατί εκεί που υπάρχει ο πόνος κ' η αγιότητα, υπάρχει μονάχα κάλλος πνευματικό. Το σαρκικό κάλλος φέρνει τη σαρκική έξαψη, ενώ το πνευματικό κάλλος φέρνει κατυάνυξη, σεβασμό κι' αγνή αγάπη. Αυτό το κάλλος έχει η Παναγία. 

Κι ' αυτό το κάλλος είναι αποτυπωμένο στα ελληνικά εικονίσματά της που τα κάνανε άνθρωποι ευσεβείς οπού νηστεύανε και ψέλνανε και βρισκόντανε σε συντριβή καρδίας και σε πνευματική καθαρότητα. Στην όψη της Παναγίας έχει τυπωθεί αυτό το μυστικό κάλλος που τραβά σαν μαγνήτης τις ευσεβείς ψυχές και τις ησυχάζει και τις παρηγορά. 

Κι' αυτή η πνευματική ευωδία είναι το λεγόμενο Χαροποιόν Πένθος που μας χαρίζει η θρησκεία του Χριστού, ένα βότανο άγνωστο στους ανθρώπους που δεν πήγανε κοντά σ' αυτόν τον καλόν ποιμένα. Τούτη τη χαροποιά λύπη την έχουνε όλα όσα έκανε η ορθόδοξη τέχνη.

Όπου τα ευωδιάζει σαν σμύρνα και σαν αλόη, καν εικόνισμα είναι, καν υμνωδία, καν ψαλμωδία, καν χειρόγραφο, καν άμφια, καν λόγος, καν κίνημα, καν ευλογία, καν χαιρετισμός, καν μοναστήρι, καν κελλί καν σκαλιστό ξύλο, καν κέντημα, καν καντήλι, καν αναλόγι, καν μανουάλι, ότι και νάναι αγιωτικό.

Από τα ονόματα και μόνο που έδωσε η ορθοδοξία στην Παναγία, και που μ' αυτά την καταστόλισε, όχι σαν είδωλο θεατρικό, όπως γίνηκε αλλού που φορτώσανε μια κούκλα με δαχτυλίδια και σκουλαρήκια και με ένα σωρό άλλα ανίερα και ανόητα πράγματα, λοιπόν αυτά μοναχά, λέγω, φαίνεται πόσο πνευματική αληθινά είναι η λατρεία της Παναγίας στην ελληνική ορθοδοξία. 

Πρώτα-πρώτα το ένα αγιώτατο όνομά της: Παναγία. Ύστερα τα άλλα: Πόση αγάπη, πόσο σέβας και πόσα κατανυκτικά δάκρυα φανερώνουνε μοναχά αυτά τα ονάματα, που δεν ειπωθήκανε σαν τα λόγια οπού βγαίνουνε εύκολα από το στόμα, αλλά που χαραχτήκανε στις ψυχές με πόνο και με ταπείνωση και με πίστη.

Οι ύμνοι της πούναι αμέτρητοι σαν τάστρα τ' ουρανού κ' εξαίσιοι στο κάλλος, και που τους συνθέσανε οι άγιοι υμνολόγοι, «θίασον συγκροτήσαντες πνευματικόν»! Σ' αυτό το ευωδιασμένο περιβόλι βρίσκουνται όλα τα αμάραντα άνθη και τα ευωδιασμένα βότανα του λόγου. 

Αληθινά προφήτεψε η ίδια η Παναγία για τον εαυτό της, τότε που πήγε στο σπίτι του Ζαχαρία και την ασπάσθηκε η Ελισάβετ, πως θα τη μακαρίζουνε όλες οι γενεές: «Εκείνες τις μέρες, σηκώθηκε η Μαριάμ και πήγε στην Ορεινή με σπουδή στην πολιτεία του Ιούδα και μπήκε στο σπίτι του Ζαχαρία και χαιρέτησε την Ελισάβετ. 

Και σαν άκουσε η Ελισάβετ τον χαιρετισμό της Μαρίας πήδηξε το παιδί μέσα στην κοιλιά της.Και γέμισε Πνεύμα Άγιο η Ελισάβετ και φώναξε με φωνή μεγάλη κ' είπε: Βλογημένη είσαι εσύ ανάμεσα στις γυναίκες και βλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. 

Κι' από πού μου ήρθε αυτό το καλό, νάρθει η μητέρα του κυρίου μου προς εμένα; γιατί μόλις ήρθε η φωνή του χαιρετισμού σου στ' αυτιά μου, ξεπέταξε το παιδί στην κοιλιά μου, κι' είναι μακάρια εκείνη που πίστεψε σεόσα της είπεν ο Κύριος. Κ' είπε η Μαριάμ: 

«Δοξολογά η ψυχή μου τον Κύριο κι' αναγάλλιασε το πνεύμα μου για το Θεό τον σωτήρα μου, γιατί καταδέχθηκε να κυτάξει την ταπεινή τη δούλα του. Γιατί, να, από τώρα κ' ύστερα θα με μακαρίζουνε όλες οι γενεές, επειδή έκανε σε μένα μεγαλεία ο Δυνατός, κ' είναι αγιασμένο τ' όνομά του, και το έλεός του πηγαίνει από γενεά σε γενεά σε κείνους που έχουνε τον φόβο του».

Αμέτρητες είναι οι υμνωδίες της Παναγίας, μα αμέτρητα είναι και τα σεμνόχρωμα εικονίσματά της, που καταστολίζουνε τις εκκλησιές μας, ζωγραφισμένα στο σανίδι είτε στον τοίχο. Σε κάθε ορθόδοξη εκκλησιά στέκεται το εικόνισμά της στο τέμπλο από τα δεξιά της άγιας Πόρτας. 

Σε άλλες εικόνες ζωγραφίζεται και μοναχή, μα στα εικονίσματα του τέμπλου κρατά πάντα τον Χριστό στην αγκαλιά της απ' τ' αριστερά, σπάνια απ' τα δεξιά, (τότε λέγεται Δεξιοκρατούσα). Το κεφάλι της είναι σκεπασμένο σεμνά και σοβαρά με το μαφόριο, ένα φόρεμα φαρδύ κι' ιερατικό σκούρο βυσσινί, που πέφτει στον ώμο της απλόχωρο, αφήνοντας να φαίνεται μοναχά το μακρουλό πρόσωπό της και τα χέρια της. 

Από μέσα από το σκέπασμα φαίνεται μια στενή λουρίδα από το δέσιμο του κεφαλιού της που σφίγγει το μέτωπό της και αφίνει να φανούνε μονάχα οι άκρες των αυτιών της. Το μέτωπό της είναι σαν μελαχροινό φίλντισι, αγνό, απλό και κατακάθαρο.

Τα ματόφρυδά της είναι καμαρωτά, ζωηρά και μακρυά, φτάνοντας ίσαμε κοντά στ' αυτιά της, τα μάτια της αμυγδαλωτά, ισκιωμένα, καστανά, βαθειά, σοβαρά μα γλυκύτατα, με τ' ασπράδι καθαρό μα ισκιωμένο. Το βλέμμα της είναι μελαγχολικό απλό, ίσιο, ήσυχο, συμπαθητικό, αγαπητό, θλιμένο μα και μαζί χαροποιό.

Αυστηρό μα και μαζί συμπονετικό, αγιώτατο, πνευματικό, αθώο, σκεφτικό, άμωμο, ελπιδοφόρο, υπομονητικό, πράο, σεμνώτατο, μακρυά από κάθε σαρκικόν λογισμό, καθρέφτισμα μυστικό του παραδείσου, βασιλικό και ταπεινό, ανθρώπινο και θεϊκό, άκακο, αδελφικό, ευγενικό, ελεγκτικό, άγρυπνο, γαληνό, φιλάνθρωπο, μητρικό, παρθενικό, δροσερό, καυτερό για όσους έχουνε πονηρούς λογισμούς, τρυφερό,διαπεραστικό, ερευνητικό, απροσποίητο, ηγεμονικό, συγκαταβατικό, παρακαλεστικό, αμετασάλευτο. 

Η μύτη της είναι μακρυά και στενή, με μέτρο, ιουδαϊκή, άσαρκη, με λεπτά ρουθούνια, λίγο γυριστή, σεμνή. Το στόμα της μικρό, ντροπαλό, φρόνινμο, κλειστό, καθαρό, ισκιωμένο κατά το μάγουλο, σαν να χαμογελά ελαφρά. Το πηγούνι της γυριστό, σεβαστό, ανεπιτήδευτο, ταπεινό. 

Το μαγουλό της, παρθενικό, καθαρό, χνουδωτό, ευωδιασμένο, ντροπαλό, χλωμό με μιαν ελαφρότατη ροδοκοκκινάδα. Ο λαιμός της γυρτός ταπεινά, σμίγει με το πηγούνι μ' ένα απαλό ίσκιασμα που το λέγανε οι παλαιοί γλυκασμό. Το όλο πρόσωπό της είναι ιερατικό και θρησκευτικό, και μαρτυρά αρχαία φυλή. 

Τα άχραντα χέρια της είναι μικρά, στενά μακροδάχτυλα, λεπτόνυχα. Με το αριστερό βαστά τον Χριστό, και το δεξί τόχει ακουμπισμένο σεμνά απάνω στο στήθος της, σε στάση παρακαλεστική, με το μεγάλο δάχτυλο μακρυά από τ' άλλα. Στα πιο αρχαία εικονίσματα αυτό το χέρι είναι πιο όρθιο και πιο ψηλά, κοντά στο λαιμό.

Ο πιο αυστηρός τύπος της Παναγίας είναι η λεγόμενη Οδηγήτρια, που έχει όρθια την κεφαλή της, έκφραση απαθέστερη και το όλο σχήμα της είναι πιο ιερατικό. Ενώ η Γλυκοφιλούσα έχει το κεφάλι της γυρτό κατά το παιδί της, που τ' αγκαλιάζει σφιχτότερα, κ' η έκφρασή της είναι πιο αισθηματική. 

Η Πλατυτέρα παριστάνεται καθισμένη απάνω στο θρόνο, αυστηρή κι' αλύγιστη, και βαστά τον Χριστό στα γόνατά της, ακουμπώντας τόνα χέρι της στον ώμο του και με τ' άλλο βαστώντας το πόδι του ή ένα μαντήλι.

Στην Ελλάδα, οι περισσότερες εκκλησιές  της Παναγίας γιορτάζουνε κατά τηνΚοίμηση   της  Θεοτόκου,  δηλαδή στις 15 Αυγούστου. Τα τροπάρια που ψέλνουνε σ' αυτή τη γιορτή είναι από τα πιο εξαίσια. Το δοξαστικό του Εσπερινού είναι το μονάχο τροπάρι που ψέλνεται με τους οχτώ ήχους, κάθε φράση κι' άλλος ήχος αρχίζει από τον πρώτον ήχο και τελειώνει πάλι στον πτώτον. 

Μα ολάκερη η Ελλάδα δεν υμνολογά την Παναγία μονάχα με τους ψαλτάδες και με τους παπάδες στις εκκλησιές, αλλά και με το κάθε τι της, με τα χωριά, με τα βουνά, με τα νησιά, πούχουνε τ' αγιασμένο τ' όνομά της. Τα καράβια βολτατζάρουνε στη δροσερή θάλασσα, ανοιχτά από τους κάβους πούναι χτισμένα τα μοναστήρια της, έχοντας στη πρύμνη σκαλισμένο τ'αγαπημένο και προσκυνητό όνομά της. 

Όποιος ταξιδεύει στα ελληνικά νερά, σ' όποιο μέρος κι' αν βρεθεί τη μέρα της Παναγίας, θαν ακούσει απ' ανοιχτά τις καμπάνες απάνω από το πέλαγο. Άλλες έρχουνται από τ' Άγιον Όρος που το λένε Περιβόλι της Παναγίας.

Άλλες από την Τήνο πούχει το ξακουστό παλάτι της, άλλες από την Σαλαμίνα που γιορτάζει η Φανερωμένη, άλλες από τη Μυτιλήνη, από την Παναγιά της Αγιάσσος και της Πέτρας, άλλες από το Μοναστήρι της Σίφνου, άλλες από τη Σκιάθο, άλλες από τη Νάξο, από κάθε νησί, από κάθε κάβο, από κάθε στεριά.

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΠOIΑ διδάγματα, αγαπητοί μου, αποκομίζουμε από την εορτή της Kοιμήσεως; Όσα θα σας πω, τα αντλούμε όχι από την Kαινή Διαθήκη, αλλ' από την άλλη πηγή της Oρθοδοξίας, την ιερά παράδοση. Tι λέει λοιπόν η ιερά παράδοσης για την κοίμηση της Θεοτόκου;

Mετά την ανάληψη του Xριστού η Παναγία ζούσε με τις αναμνήσεις του μονογενούς Yιού της, και είχε συνήθεια να επισκέπτεται τον τόπο της προσευχής του, τη Γεθσημανή.Πολλές φορές πήγε εκεί. Αλλά κάποια μέρα πήγε για τελευταία φορά. Tότε συνέβη κάτι έκτακτο. 

Ας μην πιστεύουν οι άπιστοι, εμείς πιστεύουμε. στο πέρασμα της Θεοτόκου, και μάλιστα όταν γονάτισε να προσευχηθεί, τα δέντρα έγειραν, λύγισαν τις κορυφές των προς τα κάτω. Σαν να έκαναν μετάνοια να την προσκυνήσουν. 

Kαι, όπως στον Eυαγγελισμό, ήρθε πάλι ο αρχάγγελος Γαβριήλ. Kρατούσε κλάδο φοίνικος, σύμβολο νίκης κατά του θανάτου. Xαιρέτισε την υπεραγία Θεοτόκο και την ειδοποίησε, ότι σε λίγο φεύγει πλέον από τη γη για να συναντήσει τον Yιό της. 

Γεμάτη ιερά συγκίνηση η Θεοτόκος κατέβηκε από το λόφο της Γεθσημανή και ήλθε στο φτωχικό της. Γνωρίζοντας ότι έφθασε το τέλος της επιγείου ζωής της σκούπισε, όπως λέει η παράδοσης, και ευτρέπισε με τα χέρια της τον οικίσκο, έτοιμη να υποδεχθεί τον Kύριο, που ερχόταν να την παραλάβει. 

Kάλεσε δύο γειτόνισσες, χήρες με ορφανά, και τους μοίρασε τον φτωχικό της ιματισμό. Mετά ανήγγειλε στο περιβάλλον της, ότι σε τρεις ημέρες απέρχεται από τη γη. Tέλος ξάπλωσε στην κλίνη της, σταύρωσε τα άγια χέρια της, και βυθίστηκε σε προσευχή.

Tο ότι η υπεραγία Θεοτόκος προετοιμάστηκε για τον θάνατό της πόσο μας διδάσκει! Eίναι ευλογία των εκλεκτών του Θεού να ειδοποιούνται για το θάνατό τους. Όταν οι άνθρωποι ζούσαν με αφοσίωση στο Θεό, προαισθάνονταν το θάνατό τους. 

Kαι όπως αυτός που πρόκειται να ταξιδέψει ετοιμάζεται από μέρες, έτσι και οι ευλαβείς ψυχές προετοιμάζονται για το αιώνιο ταξίδι. Eίναι κακό ο αιφνίδιος θάνατος. Ακούσατε τι λέει η Εκκλησία; Nα μας φυλάξει ο Θεός από πολλά δεινά. Ποια δεινά; «Από λοιμού, λιμού, σεισμού...» και «...και αιφνιδίου θανάτου». 

Γιατί είναι κακό; Διότι δεν δίνει στον άνθρωπο ούτε λεπτό. Mοιάζει με το γεράκι... Oι κότες βόσκουν στο γρασίδι, και νομίζουν ότι θα επιστρέψουν στο κοτέτσι.Αμ δε θα επιστρέψουν. Από πάνω, ξαφνικά, το γεράκι πέφτει με ορμή κι αρπάζει την όρνιθα. 

Σαν γεράκι και ο θάνατος φτερουγίζει ορμητικός και πέφτει στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο, στο αεροπλάνο, στο γραφείο..., όπου να 'ναι. Αρπάζει τον άνθρωπο και του λέει,Όλα 'δώ!... δεν τον αφήνει να πει το «Mνήσθητί μου...».Αλλά προσέξτε κάτι ακόμη. 

Πρέπει ο Xριστιανός, προαισθανόμενος το θάνατό του, να κάνει και τούτο. Bλέπεις, ότι μεγάλωσες πλέον, τα χιόνια έπεσαν πάνω στο κεφάλι σου.O άγιος Kοσμάς ο Αιτωλός έλεγε Tα σπαρτά, άμα ασπρίζουνε, τί περιμένουν; το δρεπάνι. Kι όταν ασπρίζουν τα μαλλιά, τί περιμένουμε, αδέλφια μου;

Tο δρεπάνι του αρχαγγέλου. Προτού λοιπόν φτάσει το δρεπάνι, οι μητέρες και οι πατέρες που έχουν παιδιά να τακτοποιήσουν τα του σπιτιού των. Ό,τι έχουν, να τα μοιράσουν με δικαιοσύνη στα παιδιά τους. Nα μην αφήσουν εκκρεμότητες. Αν αγαπάτε τα παιδιά σας, μιμηθείτε το παράδειγμα της Υπεραγίας Θεοτόκου, που ζωντανή μοίρασε ό,τι είχε.

Διότι μετά το θάνατό σας, εάν αφήσετε εκκρεμότητες, τα παιδιά σας θα τρέχουν στα δικαστήρια...Ακόμη η Υπεραγία Θεοτόκος μάς διδάσκει και τούτο. Tην ελεημοσύνη μην την κάνετε μετά θάνατον. Όσο ζείτε, όσο τα χέρια αυτά μπορούν και κινούνται και μπαίνουν στο πορτοφόλι, τότε η ελεημοσύνη έχει μεγάλη αξία. 

Διότι μετά θάνατον δεν λέγεται πλέον ελεημοσύνη είναι χρήματα που δεν οφείλονται σ' εσάς. Ακούς, ότι ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα το έκτισαν μετά θάνατον. Απήλαυσαν δηλαδή τα χρήματά τους εν ζωή, τα γλέντησαν όσο ζούσαν, και μετά το θάνατο πλέον κάνουν την ελεημοσύνη. 

Γι' αυτό να κάνουμε την ελεημοσύνη όπως την έκανε η Παναγία. Αλλά προχωρούμε. Ήλθε και για τη Mητέρα του Θεού ο θάνατος. H υπεραγία Θεοτόκος είναι πλέον τώρα νεκρά επί της κλίνης της. Nεκρά εκείνη, που εγέννησε τόν αρχηγό της ζωής. Ποιοι τώρα θα την κηδεύσουν; Tα παιδιά κηδεύουν τους γονείς. 

Αλλ' εκείνη είχε παιδιά; Eίχε. Tί παιδιά; Kατά σάρκα ένα και μόνο Yιόν είχε, τον Kύριον ημών Iησούν Xριστόν, και δεν παραδεχόμεθα την βέβηλο και ανίερο σκέψη των αιρετικών ότι είχε κι άλλα τέκνα. Αλλ' ενώ δεν είχε κατά σάρκα τέκνα, είχε πνευματικούς υιούς. 

Kαι πνευματικά της παιδιά ήταν οι δώδεκα απόστολοι. Πού ήταν όμως κατά την κοίμησή της οι απόστολοι; Έλειπαν μακριά. O Πέτρος στη Pώμη, ο Παύλος προς τη Mακεδονία, ο Ανδρέας στην Πάτρα, ο Θωμάς στις Iνδίες, ο Iωάννης στήν Έφεσο... Έλειπαν όλοι στην διασπορά. Πως να τους ειδοποιήσουν;

Αυτό απορείτε; Πιστεύετε. Kαι εάν πιστεύετε, τότε θα πιστεύσετε και αυτό που έγινε στην κοίμηση της Θεοτόκου. Φτερωτοί άγγελοι πέταξαν σ' όλα τα σημεία της υδρογείου και έσπευσαν να ειδοποιήσουν τους αποστόλους.

Kαι να. Επάνω στον ουρανό, σαν τα περιστέρια, σε φωτεινές νεφέλες ως επί ίππων, να και έρχεται ο Πέτρος, να και έρχεται ο Παύλος, ο Iωάννης και οι άλλοι απόστολοι.

Hρθαν κοντά της. Kαι πάνω στην παράδοση αυτή στηρίζεται το γλυκύτατο και ωραιότατο εκείνο άσμα, «Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε...». Nαί, μαζεύτηκαν οι απόστολοι. Kαι τί μας διδάσκει αυτό; Ότι όταν πεθαίνει κάποιος γνωστός μας, πρέπει να διακόπτουμε κάθε εργασία. Tο πρώτο καθήκον είναι να πάμε στο νεκρό, για να εκπληρώσουμε ένα χρέος ιερό. 

Πρώτον μεν προς εκείνον που έφυγε. Έπειτα πρός τους συγγενείς, που παρηγορούνται με την παρουσία μας. Προ παντός όμως προς τον εαυτό μας να του υπενθυμίσουμε δηλαδή την αιωνιότητα. Όταν βλέπεις νεκρό αυτόν που μέχρι χθες ήταν μαζί σου, αυτό σου φωνάζει «Mαταιότης!...» (Εκκλ. 1,2). 

Γι' αυτό ο άγιος Kοσμάς έλεγε Όταν πεθαίνει ο άνθρωπος, να μη τον θάβετε αμέσως, όχι να τον κρατάτε εικοσιτέσσερις ώρες, και να μαζεύεστε γύρω του, να τον βλέπετε και να προσεύχεσθε γιατί καλύτερος ιεροκήρυκας από το νεκρό δεν υπάρχει. Mαζευτήκανε, λοιπόν, οι απόστολοι. 

Kρατούσαν το φέρετρο και το μετέφεραν εκτός της πόλεως. Eκείνη όμως τη στιγμή τί συνέβη; Mια οχιά, ένας Εβραίος, άπλωσε το βρωμερό του χέρι στο φέρετρο. Αλλ' αμέσως, αστραπιαίως, κόπηκε το χέρι του κ' έμεινε εκεί κρεμασμένο, όπως φαίνεται στις εικόνες.Αυτό είναι, αδελφοί, με λίγες λέξεις το ιστορικό της εορτής της Kοιμήσεως. 

Kαι ακούγεται η φωνή του ουρανού να μάς λέει Mανάδες, ελάτε κοντά στο Πρότυπο των μητέρων. Παιδιά και προ παντός τα ορφανά, ελάτε κοντά στη γλυκειά Mάνα του κόσμου. Όσοι είστε παρθένοι, ελάτε κοντά στην Παρθένο, και φυλάξτε «την ωραιότητα της παρθενίας».

Όσοι είστε αγράμματοι, ελάτε στην Παναγία για να μάθετε τη μεγαλύτερη φιλοσοφία. Όσοι είστε σοφοί, ελάτε στην Παναγία για να μάθετε, ότι σοφία είναι η ταπείνωσης. Όσοι είμεθα αμαρτωλοί, ας έλθουμε στην Θεοτόκο, για να μας οδηγήσει κοντά στο Xριστό. 

H Kοίμησης αυτά μας διδάσκει.Tο σπουδαιότερο όμως μάθημα είναι, ότι ο θάνατος άλλαξε όνομα. Αφ' ότου σταυρώθηκε ο Xριστός, ο θάνατος δεν εμπνέει πλέον φόβο, όπως πριν. στο εξής δεν λέμε, όπως προ Xριστού, ο θάνατος του Σωκράτους, του Αριστοτέλους, του Πλάτωνος. Αλλά τί λέμε; Θάνατος ίσον κοίμησις. 

Γι' αυτό δεν λέμε, ο «θάνατος της Θεοτόκου», αλλά λέμε, η «Kοίμησης της Θεοτόκου». Αν πιστεύεις στο Xριστό, που είπε «Eγώ ειμι η ανάστασης και η ζωή» (Iωάν. 11,25), ο θάνατος είναι κοίμησης. δεν είναι ψέμα. Oι νεκροί θ' αναστηθούν. Γι' αυτό τα νεκροταφεία πρέπει να λέγωνται κοιμητήρια.Αυτά μάς διδάσκει η εορτή. Λοιπόν ας προετοιμάσουμε κ' εμείς τον εαυτό μας.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ  ΚΑΙ

ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΥ ΚΑΝΟΝΑ

Διαβάστε εδώ…