Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΤΙΜΙΩΝ ΔΩΡΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΣΕΦΕΡΑΝ ΟΙ ΜΑΓΟΙ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

Το 1925 ο Π. Σνάμπελ μας πληροφορεί ότι ένα κείμενο αστρονομικών δελτίων σε νεοβαβυλωνιακή σφηνοειδή γραφή, που προέρχεται από το φημισμένο ιερό της Σιππάρ, αναφέρει ότι το 7 πΧ. αι. τουλάχιστον πέντε από τα αστρονομικά αυτά δελτία παρατηρήσεων αρχίζουν με τη φράση: «Δίας και Κρόνος στους Ιχθείς».

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Κέπλερ, που προσδιόριζε τη χρονολογία της γέννησης του Χριστού στο έτος 6 πΧ. οι πλανήτες Δίας και Κρόνος στη διάρκεια του 7 και του 6 πΧ. έλαβαν μέρος σε μια τριπλή ή μεγάλη συζυγία.

Ας εξηγηθούμε όμως καλύτερα. Οι πλανήτες, στις κανονικές τους κινήσεις γύρω από τον Ήλιο φαίνονται να κινούνται στον ουρανό από τη Δύση στην Ανατολή. Οι πλανήτες που βρίσκονται πλησιέστερα στον Ήλιο φαίνονται να κινούνται ταχύτερα, ενώ οι πιο απομακρυσμένοι φαίνονται να κινούνται βραδύτερα.

Μ' αυτόν τον τρόπο ένας από τους πλανήτες είναι δυνατόν να φτάσει και να προσπεράσει κάποιον άλλον. Το προσπέρασμα αυτό το ονομάζουμε σύνοδο ή συζυγία των δύο πλανητών. Δεν είναι μάλιστα καθόλου παράξενο το να δει κάποιος έναν πλανήτη να σταματά την κανονική του πορεία και να οπισθοδρομεί προς τη Δύση. Αυτή η κίνηση παραξένευε και βασάνιζε τους αρχαίους.

Σήμερα όμως ξέρουμε ότι οι πλανήτες στην πραγματικότητα δεν αλλάξουν κατεύθυνση ποτέ. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι καθώς περιφέρεται η Γη μας γύρω από τον Ήλιο, έρχεται πολλές φορές στη θέση να προσπεράσει έναν από τους εξωτερικούς πλανήτες και τότε ο πλανήτης αυτός φαίνεται να κινείται προς τα πίσω, όπως όταν ένα αυτοκίνητο προσπερνάει κάποιο άλλο.

Την Άνοιξη του 7 πΧ. λοιπόν υπήρχαν αρκετοί πλανήτες στον ουρανό. Η κίνηση του Δία, είναι πιο γρήγορη από του Κρόνου, γιατί ο Δίας βρίσκεται πλησιέστερα στον Ήλιο από τον Κρόνο. Με αυτήν την ταχύτητα ο Δίας και ο Κρόνος έρχονται σε σύνοδο (προσπερνά δηλ. ο ένας τον άλλο) μια φορά κάθε 20 χρόνια. 

Μια τέτοια σύνοδος έγινε στις 27 Μαίου του 7 πΧ. Αμέσως μετά ο Δίας συνέχισε να προχωρεί προς τα εμπρός και οι δύο πλανήτες άρχισαν να απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον. Τον Ιούνιο οι δύο πλανήτες φαίνονται πως άρχισαν να μειώνουν την ταχύτητα τους, και μετά άρχισαν να κινούνται προς τα πίσω. 

Το γεγονός αυτό θα έπρεπε να εξέπληξε τους Μάγους που μελετούσαν τις κινήσεις των πλανητών. Παρ' όλο που είχαν αφιερώσει όλη τους τη ζωή στη μελέτη των πλανητών δεν μπορούσαν να γνωρίζουν γιατί οι πλανήτες εκκινούνταν προς τα πίσω. 

Σήμερα γνωρίζουμε ότι η Γη μας είχε αρχίσει να προσπερνάει το Δία και τον Κρόνο, και γι' αυτό οι δύο αυτοί πλανήτες φαίνονταν να κινούνται προς τα πίσω μιας και η Γη τους προσπερνούσε.Επειδή ο Δίας είναι πλησιέστερα στη Γη φαινόταν ότι αυτός κινούταν προς τα πίσω με μεγαλύτερη ταχύτητα από τον Κρόνο. Έτσι οι δύο πλανήτες, Δίας και Κρόνος, ήλθαν και πάλι σε σύνοδο στις 6 Οκτωβρίου.

Κατόπιν η Γη συνέχισε το δρόμο της, ενώ οι άλλοι πλανήτες άρχισαν να μειώνουν και πάλι την ταχύτητα τους. Αργότερα ξανάρχισαν και πάλι την κανονική τους κίνηση προς την Ανατολή. Έτσι ξαναπέρασαν ο ένας τον άλλον και πάλι την 6η Δεκεμβρίου, κάτι που κανονικά συμβαίνει μια φορά κάθε 20 χρόνια.

Με έναν « παράξενο» για τους Μάγους τρόπο, είχε συμβεί τρεις φορές σε λιγότερο από ένα χρόνο. Κι όμως ο περισσότερος κόσμος ούτε καν το παρατήρησε. Οι Μάγοι όμως παρακολουθούσαν το φαινόμενο αυτό με μεγάλη προσοχή γιατί αυτή ήταν η δουλειά τους. Και το φαινόμενο αυτό ήταν κάτι που δεν είχαν ξαναδεί ποτέ ούτε είχαν ακούσει ότι είχε ξανασυμβεί.

Καθώς λοιπόν έμπαινε ο νέος χρόνος, το 6 πΧ, ένας τρίτος πλανήτης, ο Άρης, άρχισε να κινείται στην ίδια περιοχή του ουρανού. Ο Άρης είναι πλησιέστερα στον Ήλιο και από τον Δία και από τον Κρόνο, γι' αυτό κινείται στον ουρανό γρηγορότερα. 

Στις 25 Φεβρουαρίου του 6 πΧ ο πλανήτης Άρης βρισκόταν σε μια θέση πάνω και ανάμεσα στον Δία και τον Κρόνο σχηματίζοντας ένα λαμπρό ισοσκελές τρίγωνο, στέφοντας έτσι θεαματικά την πιο παράξενη σειρά φαινομένων που είχαν παρατηρήσει ποτέ οι Μάγοι.

Οι πλανήτες όμως δεν σταματούν ποτέ την κίνηση τους. τέτοιου είδους συμπεριφορά συμβαίνει συχνά. Πάρτε για παράδειγμα όλα όσα συνέβησαν μερικά χρόνια αργότερα, στη διάρκεια των ετών 3 και 2 πΧ. Στις 19 Μαΐου του 3 πΧ. λοιπόν βλέπουμε τον Ερμή να προσπερνάει τον Κρόνο πάρα πολύ κοντά ο ένας στον άλλον.

Στις 12 Ιουνίου είναι η σειρά της Αφροδίτης να προσπεράσει τον Κρόνο, σε ακόμη πιο μικρή απόσταση. Στις 12 Αυγούστου έχουμε ένα ακόμη πιο θεαματικό προσπέρασμα δύο πλανητών. Αυτήν τη φορά πρόκειται για τους πλανήτες Δία και Αφροδίτη, σε απόσταση ενός δεκάτου της μοίρας ο ένας από τον άλλο. 

Η συζυγία αυτή συνέβη στον αστερισμό του Λέοντα, που περιλαμβάνει ένα από τα λαμπρότερα άστρα στον ουρανό, τον Βασιλίσκο. Δύο βδομάδες αργότερα η Αφροδίτη, ήρθε σε σύνοδο με τον Ερμή, ενώ ο Δίας πλησιάζει τον Βασιλίσκο που θα τον προσπεράσει στις 14 Σεπτεμβρίου. 

Καθώς λοιπόν περνούσε ο καιρός, ο Δίας κοντοστάθηκε για λίγο και άρχισε να γυρίζει πάλι προς τα πίσω, όπως είδαμε ότι είχε κάνει νωρίτερα.Έτσι ο Δίας ξαναπέρασε τον Βασιλίσκο για δεύτερη φορά στις 17 Φεβρουαρίου του 2 πΧ Με την πάροδο του χρόνου, ο Δίας ξανάρχισε την κανονική του πορεία προς την ανατολή και ξαναπέρασε τον Βασιλίσκο για τρίτη φορά στις 8 Μαΐου του 2 πΧ»

Αυτού του είδους οι τριπλές σύνοδοι, παρ όλο που θεωρούνται σημαντικές από τους αστρολόγους, δεν είναι  ούτε σπάνιες, αφού συμβαίνουν μια φορά κάθε 40 περίπου χρόνια, ούτε μπορούν να επηρεάσουν οποιαδήποτε γεγονότα πάνω στη Γη ή πάνω στους άλλους πλανήτες του Ηλιακού μας Συστήματος.

Είναι απλά, και σήμερα εύκολα εξηγήσιμα, ουράνια φαινόμενα που φαίνονται ότι συμβαίνουν απλώς γιατί εμείς τα παρατηρούμε από το κινούμενο διαστημόπλοιο μας που ονομάζουμε Γη, ταξιδιώτες και 'μεις στο αέναο ταξίδι του γύρω από τον Ήλιο, όπως κάνουν άλλωστε και οι άλλοι πλανήτες.

Με όλα αυτά λοιπόν καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το Άστρο της Βηθλεέμ δεν θα μπορούσε να ήταν κάποια πολλαπλή σύνοδος των πλανητών είτε μεταξύ τους είτε με κάποιο άστρο, γιατί τέτοιοι σύνοδοι συμβαίνουν συχνά». Το 1913, ο Α. Stenzel, επηρεασμένος από την εμφάνιση, το 1910, του φαντασμαγορικού κομήτη του Χάλεϊ υποστηρίξει ότι το Άστρο της Βηθλεέμ ήταν ο εμφανιστείς το 12 μ.Χ ανωτέρω κομήτης. 

Η πιο δημοφιλής θεωρία παραμένει μέχρι σήμερα να είναι του Κέπλερ και πολλοί μεταγενέστεροι αστρονόμοι επιχείρησαν να την υποστηρίξουν με νέες αστρονομικές μετρήσεις και περισσότερα δεδομένα. Μια από τις πιο πλήρεις προσπάθειες συμπλήρωσης της θεωρίας του Κέπλερ για την ερμηνεία του Άστρου της Βηθλεέμ διατυπώθηκε το 1970 από τον Έλληνα αστρονόμο, αείμνηστο Κωνσταντίνο Χασάπη, στο εκτενέστατο βιβλίο του «Ο Αστήρ της Βηθλεέμ».

Στο τέλος της αστρολογικής αυτής ερμηνείας του, ο Χασάπης καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η γέννηση του Χριστού πρέπει να ορισθεί στις 6 Δεκεμβρίου του 5 πΧ, η δε προσκύνηση των Μάγων 13 ημέρες αργότερα στις 19 Δεκεμβρίου του 5. Ως Άστρο της Βηθλεέμ αποδέχεται τον πλανήτη Κρόνο, τον οποίο αποκαλεί «ηγετικό πλανήτη της μεγάλης συγκεντρώσεως του 6 πΧ».  (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)