ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ἀριθμ. Πρωτ. 1099/2018

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἀδελφοί,

Προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Δοξάζομεν τόν Πανάγιον καί Πανοικτίρμονα Θεόν, διότι ἠξιώθημεν καί ἐφέτος νά φθάσωμεν εἰς τήν πανέορτον ἡμέραν τῶν Χριστουγέννων, τήν ἑορτήν τῆς σαρκώσεως τοῦ προαιωνίου Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ «δι᾿ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν».

Διά τοῦ «ἀεί μυστηρίου» καί «μεγάλου θαύματος» τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως, τό «μέγα τραῦμα», ὁ ἐν σκότει καί σκιᾷ καθήμενος ἄνθρωπος, καθίσταται «υἱός φωτός καί υἱός ἡμέρας»[1] , ἀνοίγει δι᾿ αὐτόν ἡ εὐλογημένη ὁδός τῆς κατά χάριν θεώσεως.

Ἐν τῷ θεανδρικῷ μυστηρίῳ τῆς Ἐκκλησίας καί διά τῶν ἱερῶν μυστηρίων της, γεννᾶται καί μορφοῦται ὁ Χριστός εἰς τήν ψυχήν καί τήν ὕπαρξίν μας.

«Ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος», θεολογεῖ ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, «ἐφάπαξ κατά σάρκα γεννηθείς, ἀεί γεννᾶται θέλων κατά πνεῦμα διά φιλανθρωπίαν τοῖς θέλουσι· καί γίνεται βρέφος, ἑαυτόν ἐν ἐκείνοις διαπλάττων ταῖς ἀρεταῖς καί τοσοῦτον φαινόμενος, ὅσον χωρεῖν ἐπίσταται τόν δεχόμενον»[2].

Δέν εἶναι «Θεός - Ἰδέα», ὡς ὁ θεός τῶν φιλοσόφων, οὔτε Θεός κεκλεισμένος εἰς τήν ἀπόλυτον ὑπερβατικότητά του καί ἀπροσπέλαστος, ἀλλά εἶναι ὁ «Ἐμμανουήλ», ὁ «Θεός μεθ᾿ ἡμῶν»[3],εὑρίσκεται ἐγγύτερον εἰς ἡμᾶς, ἀπό ὅσον ἡμεῖς οἱ ἴδιοι εἰς τόν ἑαυτόν μας, εἶναι «καί ἡμῶν αὐτῶν συγγενέστερος»[4].

Ἡ πίστις εἰς τήν ἀπρόσιτον καί ἄσαρκον Θεότητα δέν μεταμορφώνει τήν ζωήν τοῦ ἀνθρώπου, δέν αἴρει τήν πόλωσιν μεταξύ ὕλης καί πνεύματος, δέν γεφυρώνει τό χάσμα μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς.

Ἡ Σάρκωσις τοῦ Θεοῦ Λόγου εἶναι ἡ φανέρωσις τῆς ἀληθείας περί Θεοῦ καί ἀνθρώπου, ἡ ὁποία σώζει τό ἀνθρώπινον γένος ἀπό τούς σκοτεινούς λαβυρίνθους, τόσον τοῦ ὑλισμοῦ καί τοῦ ἀνθρωπομονισμοῦ, ὅσον καί τοῦ ἱδεαλισμοῦ καί τοῦ δυϊσμοῦ.

Ἡ καταδίκη τοῦ νεστοριανισμοῦ καί τοῦ μονοφυσιτισμοῦ ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας σηματοδοτεῖ τήν ἀπόρριψιν δύο καθολικωτέρων τάσεων τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς.

Καί δή ἀφ᾽ ἑνός τῆς ἀπολυτοποιήσεως τοῦ ἀνθρωποκεντρισμοῦ καί ἀφ᾽ ἑτέρου τῆς ἐξιδανικεύσεως τῆς ἰδεαλιστικῆς ἐκδοχῆς τῆς ζωῆς καί τῆς ἀληθείας, παρεκκλίσεων ἰδιαιτέρως διαδεδομένων καί εἰς τήν ἐποχήν μας.

Ὁ σύγχρονος «νεστοριανισμός» ἐκφράζεται ὡς πνεῦμα ἐκκοσμικεύσεως, ὡς ἐπιστημονισμός καί ἀπόλυτος προτεραιότης τῆς χρηστικῆς γνώσεως, ὡς ἀπόλυτος ἰδιονομία τῆς οἰκονομίας, ὡς αὐτοσωτηρική ἀλαζονεία καί ἀθεΐα.

Ως ὁ «μή πολιτισμός» τοῦ ἀτομοκεντρισμοῦ καί τοῦ εὐδαιμονισμοῦ, ὡς νομικισμός καί ἠθικισμός, ὡς «τέλος τῆς αἰδοῦς» καί ταύτισις τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης καί τῆς μετανοίας μέ τήν λεγομένην «ἠθικήν τῶν ἀδυνάτων».

Ὁ «μονοφυσιτισμός» πάλιν ἐκπροσωπεῖται σήμερον ἀπό τάς τάσεις δαιμονοποιήσεως τοῦ σώματος καί τοῦ φυσικοῦ ἀνθρώπου, ἀπό τόν πουριτανισμόν καί τά σύνδρομα «καθαρότητος», τήν ἐσωστρεφῆ ἄκαρπον πνευματικότητα καί τούς ποικίλους μυστικισμούς, ἀπό τήν περιφρόνησιν τοῦ ὀρθοῦ λόγου, τῆς τέχνης καί τοῦ πολιτισμοῦ, ἀπό τήν ἄρνησιν τοῦ διαλόγου καί τήν ἀπόρριψιν τοῦ διαφορετικοῦ.

Μέ ἐπικίνδυνον ἐκφραστήν, ἐν ὀνόματι τῆς «μόνης καί ἀποκλειστικῆς ἀληθείας», τόν θρησκευτικόν φονταμενταλισμόν, ὁ ὁποῖος τρέφεται ἀπό ἀπολυτοποιήσεις καί ἀπορρίψεις καί τροφοδοτεῖ τήν βίαν καί τήν διάσπασιν.

Εἶναι προφανές ὅτι, τόσον ἡ νεστοριανίζουσα ἀποθέωσις τοῦ κόσμου, ὅσον καί ἡ μονοφυσιτίζουσα δαιμονοποίησίς του, ἀφήνουν τόν κόσμον καί τήν ἱστορίαν, τόν πολιτισμόν καί τούς πολιτισμούς, ἐκτεθειμένους εἰς τάς δυνάμεις τοῦ «νῦν αἰῶνος», καί παγιώνουν τοιουτοτρόπως τήν αὐτονόμησιν καί τά ἀδιέξοδά των. 

Ἡ χριστιανική πίστις εἶναι ἡ βεβαιότης τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου ὑπό τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης, ὁ ὁποῖος προσέλαβε φιλανθρώπως τήν ἡμετέραν φύσιν καί ἐχαρίσατο ἡμῖν πάλιν τό διά τῆς πτώσεως ἀπολεσθέν «καθ᾽ ὁμοίωσιν», ἱκανώσας ἡμᾶς εἰς τήν κατ᾽ ἀλήθειαν ζωήν ἐν τῷ Σώματι Αὐτοῦ, τῇ Ἐκκλησίᾳ. Σύνολος ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζει τό μυστήριον τῆς θεανθρωπότητος.

Ὁ Θεάνθρωπος Σωτήρ ἀνέλαβεν «ἐκκλησίας σάρκα»[5]  καί ἔδειξε, «πρῶτος καί μόνος», «τόν ἀληθινόν ἄνθρωπον καί τέλειον καί τρόπων καί ζωῆς καί τῶν ἄλλων ἕνεκα πάντων»[6].

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ τόπος τῆς «κοινῆς σωτηρίας», τῆς «κοινῆς ἐλευθερίας» καί τῆς ἐλπίδος τῆς «κοινῆς βασιλείας», εἶναι ὁ τρόπος τῆς βιώσεως τῆς ἐλευθεροποιοῦ ἀληθείας, ὁ πυρήν τῆς ὁποίας εἶναι τό ἀληθεύειν ἐν ἀγάπῃ.

Ἡ ἀγάπη αὐτή ὑπερβαίνει τά ὅρια τῆς ἁπλῆς ἀνθρωπιστικῆς δράσεως, καθ᾽ ὅτι ἡ πηγή καί τό πρότυπον αὐτῆς εἶναι ἡ ὑπερβαίνουσα τόν ἀνθρώπινον λόγον θεία φιλανθρωπία.«Ἐν τούτῳ ἐφανερώθη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐν ἡμῖν, ὅτι τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἀπέσταλκεν ὁ Θεός εἰς τόν κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι᾽ αὐτοῦ.

Ἐν τούτῳ ἐστίν ἡ ἀγάπη, οὐχ ὅτι ἡμεῖς ἠγαπήσαμεν τόν Θεόν, ἀλλ᾽ ὅτι αὐτός ἠγάπησεν ἡμᾶς ...

Ἀγαπητοί, εἰ οὕτως ὁ Θεός ἠγάπησεν ἡμᾶς, καί ἡμεῖς ὀφείλομεν ἀλλήλους ἀγαπᾶν»[7]. Ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, ἐκεῖ εἶναι παρών ὁ Θεός.

Αὐτή ἡ σωτηριώδης ἀλήθεια πρέπει νά ἐκφράζεται καί εἰς τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον ἑορτάζομεν τό σεπτόν Γενέθλιον τοῦ ἐπισκεψαμένου ἡμᾶς ἐξ ὕψους Σωτῆρος ἡμῶν.

Ἡ ἑορτή εἶναι πάντοτε «πλήρωμα χρόνου», καιρός αὐτογνωσίας, εὐχαριστίας διά τό μέγεθος τῆς θείας φιλανθρώπου ἀγάπης, μαρτυρία τῆς ἀληθείας τῆς θεανθρωπότητος καί τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας.

Ὁ χριστοτερπής ἑορτασμός τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου εἶναι μία πρᾶξις ἀντιστάσεως εἰς τήν ἐκκοσμίκευσιν, εἰς τόν ἀποχρωματισμόν τῆς ἑορτῆς καί τήν μετατροπήν της εἰς «Χριστούγεννα χωρίς Χριστόν» καί εἰς πανήγυριν τοῦ Ἔχειν, τοῦ καταναλωτισμοῦ καί τῆς ματαιοδοξίας.

Καί δή εἰς ἕνα κόσμον πλήρη κοινωνικῶν ἐντάσεων, ἀξιολογικῶν ἀνατροπῶν καί συγχύσεως, βίας καί ἀδικίας, ὅπου τό «παιδίον Ἰησοῦς» εὑρίσκεται καί πάλιν ἀντιμέτωπον μέ ἄτεγκτα συμφέροντα ποικιλωνύμων ἐξουσιῶν.

Τιμιώτατοι ἀδελφοί καί πεφιλημένα τέκνα, 

Γενεά παρέρχεται καί γενεά ἔρχεται, καί αἱ ἐπερχόμεναι ἐξελίξεις εἶναι κατ᾿ ἄνθρωπον δυσκόλως προβλέψιμοι. Ἡ γνησία πίστις, ὅμως, δέν ἔχει διλήμματα. 

Ὁ Λόγος ἐγένετο σάρξ, ἡ «ἀλήθεια ἦλθε» καί «παρέδραμεν ἡ σκιά», μετέχομεν ἤδη τῆς Βασιλείας ἐν τῇ πορείᾳ πρός τήν τελείωσιν τοῦ ἔργου τῆς ἐνσάρκου Θείας Οἰκονομίας.

Ἔχομεν ἀκλόνητον τήν βεβαιότητα, ὅτι τό μέλλον ἀνήκει εἰς τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος εἶναι «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας»[8], ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι καί θά παραμένῃ τόπος ἁγιασμοῦ καί ἐνθέου βιοτῆς, ἀνακαινίσεως τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου.

Πρόγευσις τῆς δόξης τῆς Βασιλείας, ὅτι θά συνεχίσῃ «νά δίδῃ τήν εὐαγγελικήν μαρτυρίαν» καί «νά διανέμῃ ἐν τῇ οἰκουμένῃ τά δῶρα τοῦ Θεοῦ: τήν ἀγάπην Του, τήν εἰρήνην, τήν δικαιοσύνην, τήν καταλλαγήν, τήν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως καί τήν προσδοκίαν τῆς αἰωνιότητος»[9].

Τό σύγχρονον ἰδεολόγημα περί «μεταχριστιανικῆς» ἐποχῆς εἶναι ἄτοπον. «Μετά Χριστόν», τά πάντα εἶναι, καί μένουν εἰς τόν αἰῶνα, «ἐν Χριστῷ».

Κλίνοντες εὐσεβοφρόνως τά γόνατα ἐνώπιον τοῦ Θείου Βρέφους τῆς Βηθλεέμ καί τῆς βρεφοκρατούσης Παναγίας Μητρός Αὐτοῦ, καί προσκυνοῦντες τόν ἐνανθρωπήσαντα «παντέλειον Θεόν», ἀπονέμομεν, ἐκ τοῦ ἀκοιμήτου Φαναρίου, τοῖς ἀνά τήν οἰκουμένην τέκνοις τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας τήν Πατριαρχικήν ἡμῶν εὐλογίαν

Επί τῷ Ἁγίῳ Δωδεκαημέρῳ, εὐχόμενοι ὑγιεινόν, ἀγλαόκαρπον καί εὐφρόσυνον τόν νέον ἐνιαυτόν τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου.

Χριστούγεννα ‚βιη΄

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

-----------------------
1. Α΄ Θεσσ. ε΄, 5.

2.Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Κεφάλαια διάφορα θεολογικά τε καί οἰκονομικά, PG 90, 1181.

3.πρβλ. Ματθ. α’, 23

4.Νικολάου Καβάσιλα, Περί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ΣΤ’, PG 150, 660.
5.Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ὁμιλία πρό τῆς ἐξορίας, PG 52, 429.

6.Νικολάου Καβάσιλα, Περί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, Στ´, PG 150, 680.
7.Α´ Ἰωάν. δ´, 9-11.

8.Ἑβρ. ιγ’, 8.

9.Ἐγκύκλιος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Κρήτη 2016), Προοίμιον.

                                                                 ΜΗΝΥΜΑ

ΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΘΕΙΟΤΑΤΗΣ ΜΑΚΑΡΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ κ.κ. ΘΕΟΔΩΡΟΥ Β΄

Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ   Β’

ΕΛΕΩι  ΘΕΟΥ  ΠΑΠΑΣ  ΚΑΙ  ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ 
ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, ΠΑΣΗΣ ΓΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ  ΠΑΣΗΣ  ΑΦΡΙΚΗΣ 

 ΠΑΝΤΙ  Τῼ  ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ 

 ΚΑΙ  ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ  ΘΡΟΝΟΥ  ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΧΑΡΙΣ  ΚΑΙ  ΕΛΕΟΣ  ΚΑΙ  ΕΙΡΗΝΗ  ΠΑΡΑ ΤΟΥ  ΕΝ  ΒΗΘΛΕΕΜ  ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ  ΘΕΟΥ ΚΑΙ  ΣΩΤΗΡΟΣ  ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ  ΧΡΙΣΤΟΥ

Χριστούγεννα ! 

Δεν είναι μια λαμπρή σελίδα της ανθρωπότητας από το παρελθόν, ούτε μια όμορφη γιορτή που καλλωπίζει το παρόν, αλλά γεγονός που σκοπεύει την αιωνιότητα, εκεί που είναι ενταγμένη και η ζωή μας, αυτή που προσπαθεί να βρει τρόπους να βελτιωθεί και λόγους να δικαιωθεί. 

Το ότι είναι μοναδικά και ανεπανάληπτα τα όσα συνέβησαν πριν δύο χιλιάδες και πλέον χρόνια στην Αγία Γη φαίνεται από τις δυνατότητες που προσφέρουν και τις ευκαιρίες που χαρίζουν. 

Συναντήθηκαν εκεί και τότε η γη και ο ουρανός, οι άγγελοι και ο ύμνος, το αστέρι και Εκείνος. Τότε ανταμώθηκε ο Θεός με τον άνθρωπο, ως Θεάνθρωπος, όχι της κρίσης, αλλά της καταλαγής όχι της ιστορίας, αλλά της σωτηρίας∙ όχι της απόρριψης, αλλά της συμφιλίωσης. 

Μπροστά στην φάτνη του Χριστού τα πάντα αλλάζουν. Οι ισχυροί γίνονται αδύνατοι, οι πλούσιοι φτωχοί, οι σοφοί αμαθείς. Οι πάντες πλέον καταλαβαίνουν την μικρότητά τους, την ατέλειά τους και την εύθραυστη – στην ουσία – δύναμή τους.

Αφού ο ίδιος ο Χριστός κατεβαίνει τόσο και γίνεται ένα μ’ όλους μας, τότε οι τίτλοι χάνουν την αξία τους, οι θέσεις την δόξα τους και τα αξιώματα την ισχύ τους.

Τούτη τη συνάντηση την βιώνει και η Αφρικανική Ήπειρος όχι μόνο στις 25 Δεκεμβρίου κάθε έτους, αλλά κάθε λεπτό και στιγμή.

Η πιο μικρή γωνιά της μεταβάλλεται σε ταπεινό σπήλαιο Γέννας Χριστού και κάθε ιεραπόστολος γίνεται ταπεινός διακονητής του και γνήσιος εκφραστής του μηνύματος που εκπέμπει, αυτό της ειρήνης και συνεργασίας Θεού και ανθρώπων και εκείνων μεταξύ τους σε μια οικογένεια, στην Εκκλησία Του.

Το αστέρι του ουρανού εκείνης της βραδιάς έρχεται και ρίχνει άπλετο φως στις καρδιές όλων όσων εργάζονται νυχθημερόν στον αγρό της Ορθοδοξίας - εδώ στην Αφρική μας - και εμπνέει αμέτρητες ψυχές ανεξάρτητα από την ηλικία και την καταγωγή, να διδάξουν ή να διδαχθούν το Ευαγγέλιο του Κυρίου.

Είναι όλοι αυτοί που συνδράμουν στο λειτουργικό, πνευματικό, κοινωνικό, εκπαιδευτικό, φιλανθρωπικό έργο του Πατριαρχείου μας και που το δέχονται χιλιάδες ψυχές κάθε μέρα. Προσφέρουν τις γνώσεις και τον κόπο τους για να γεννηθεί ο Χριστός στις ψυχές και άλλων ανθρώπων και η εργασία τους λαμβάνει πλούσιες τις ευλογίες από το Θείο Βρέφος. 

Η χαρά των όσων βιώνουμε, για μια ακόμη φορά σαν να είναι σήμερα, είναι έκδηλη στις καρδιές όλων μας. Από την προσωπική μου - ως Προκαθημένου του Αποστολικού Θρόνου του Ευαγγελιστού Μάρκου μέχρι καθενός από τους συνεργάτες μου, των Κληρικών παντός βαθμού και των Λαϊκών κάθε θέσης.

Ιδιαίτερα ευλογούμε και ευχαριστούμε τις τοπικές Κρατικές Αρχές που εγκρίνουν, που βοηθούν και που χαίρονται για τα όσα προσφέρουμε στους κατοίκους της όμορφης αυτής γειτονιάς του πλανήτη μας. 

Πιστεύουμε και χαρίζουμε Χριστό που ανταμώνει όσους Τον επιθυμούν, που ενδυναμώνει όσους Τον ακολουθούν, που αποκαλύπτεται σε όσους Τον πιστεύουν.

Για το Πατριαρχείο μας τα Χριστούγεννα δεν είναι μια ιερή ανάμνηση, μια ώρα τυπικών ευχών, μια ευκαιρία απλού στοχασμού. Είναι γεγονός με διάρκεια, με ζωντάνια, με διδάγματα.

Έχει τη θέληση, διαθέτει τις αποδείξεις, διατηρεί το δικαίωμα να συνεχίζει να μεταβάλει κάθε Ιεραποστολική πρωτοβουλία σε Γέννα Χριστού, κάθε τόπο σε Βηθλεέμ και κάθε καρδιά σε σπήλαιο.

                                     

                                                    Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ  Β ΄                                        

ΜΗΝΥΜΑ

ΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΘΕΙΟΤΑΤΗΣ ΜΑΚΑΡΙΟΤΗΤΟΣ

ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ. κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ Γ΄

ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ 2018

Βηθλεέμ ἑτοιμάζου, εὐτρεπιζέσθω ἡ φάτνη, τό Σπήλαιον δεχέσθω, ἡ ἀλήθεια ἦλθε,  ἡ σκιά παρέδραμε καί Θεός ἀνθρώποις ἐκ Παρθένου πεφανέρωται μορφωθείς τό καθ΄ἡμᾶς καί θεώσας τό πρόσλημμα.

( Ἰδιόμελον ἀκολουθίας Μεγάλων Ὡρῶν Χριστουγέννων,

Ποίημα  ἁγίου Σωφρονίου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων).

Κατά τάς χαρμοσύνους ἡμέρας τοῦ Δωδεκαημέρου, ἐξαιρέτως δέ κατά τήν ἡμέραν τῶν Γενεθλίων τοῦ Χριστοῦ, πρωτίστως δοξολογικῶς καί εὐχαριστιακῶς ἡ Ἐκκλησία, κοινωνικῶς δέ καί ἡ ἀνθρωπότης ὅλη, ἑορτάζουν γεγονός ὑπερφυές καί ἐξαίσιον, μυστήριον ξένον καί παράδοξον, ὑπερβαῖνον πᾶσαν ἀνθρωπίνην ἔννοιαν.

Τό ἑόρτιον γεγονός τοῦτο εἶναι ἡ σάρκωσις, ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ Θεοῦ Λόγου. «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσε ἐν ἡμῖν» (Ἰω. 1, 14) κατά  τόν Εὐαγγελιστήν τῆς ἀγάπης. Ἐν τῇ ὑπερβολῇ τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ πρός τόν ἄνθρωπον ὁ Θεός Πατήρ ἡμῶν ηὐδόκησε καί ὁ Υἱός Αὐτοῦ, Υἱός ἀνθρώπου γέγονε, σαρκωθείς καί τεχθείς κατά σάρκα ἐκ τῆς ἁγίας καί ἀμώμου Παρθένου. 

«Ὁ Θεός ὤφθη σαρκοφόρος ἐπί τῆς γῆς καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» κατά τόν ὑμνῳδόν τῆς Ἐκκλησίας. «Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ», κατά τόν θεοφόρον πατέρα  ἅγιον Ἰωάννην Δαμασκηνόν,  «μεταλαμβάνει τοῦ χείρονος, ἤτοι τῆς ἡμετέρας ἀνθρωπίνης  φύσεως.

Ίνα δι’ Ἑαυτοῦ ἐν Ἑαυτῷ ἀνακαινίσῃ τό κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν καί τῇ τῆς ζωῆς κοινωνίᾳ ἐλευθερώσῃ ἡμᾶς τῆς φθορᾶς, ἀπαρχή γενόμενος τῆς ἡμῶν ἀναστάσεως καί τό ἀχρειωθέν καί συντριβέν σκεῦος ἀνακαινίσῃ» (Ἔκδ. Ὀρθοδ. Πίστεως, οζ΄).

Τήν φιλάνθρωπον ἐνέργειαν ταύτην τοῦ Θεοῦ Γρηγόριος ὁ θεολόγος ὀνομάζει «ἐπιδημίαν τοῦ Θεοῦ εἰς τήν γῆν, ἵνα ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι εἰς οὐρανόν ἐνδημήσωμεν» (PG 36, 316A).

Ἡ ἐκ τῆς ἀειπαρθένου κατά σάρκα γέννησις τοῦ Θεοῦ Λόγου λαμβάνει χώραν εἰς τούς χρόνους ἀπογραφῆς τῆς οἰκουμένης ἐπί Καίσαρος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου καί ἐπί Ἡρώδου τοῦ βασιλέως εἰς τήν πόλιν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας, (Λουκ.2,1 και Ματθ. 2, 1). Τότε διά τό μή εἶναι τόπον ἐν τῷ καταλύματι (Λουκ. 2, 7), ὁ Χριστός «λαθών ἐτέχθη ὑπό τό σπήλαιον». 

Οὐχ ἧττον τό ὑπό τήν γῆν διά τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς κεκρυμμένον, ἤτοι ἡ κένωσις τῆς Ἐνανθρωπήσεως καί τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καί ἡ πτωχεία τοῦ σπηλαίου καί τῶν σπαργάνων, ἀπ’ οὐρανῶν ὑπό τοῦ Θεοῦ εἰς τούς ἀνθρώπους γνωρίζεται.

Ὁ Θεός δι’ ἀστέρος καλεῖ μάγους δωροφοροῦντας ἀπό ἀνατολῶν (Ματθ.2,1) καί ποιμένας ἀγραυλοῦντας, δι’ ἀγγέλων, ψαλλόντων «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία», (Λουκ. 2,14).

Τό οὐράνιον καί θεῖον μήνυμα τοῦτο τῆς εἰρήνης τοῦ Ἄρχοντος τῆς εἰρήνης, τοῦ Ἀγγέλου τῆς μεγάλης Βουλῆς, ἤτοι τῆς συνδιαλλαγῆς, τῆς συγκαταβάσεως τοῦ Θεοῦ πρός ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους, τῆς συγγνώμης, τῆς ἄκρας ταπεινώσεως.

Η ὁποία ἔφθασε καί μέχρι τῆς θυσίας τοῦ Σταυροῦ, ἐνστερνίζεται, οἰκειοποιεῖται, ἐπαγγέλλεται, ἐξασκεῖ καί κηρύττει ἡ ὑπό τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Χριστοῦ ἱδρυθεῖσα Ἐκκλησία. 

Πρός τούς ἐγγύς καί τούς μακράν, πρός τά μέλη αὐτῆς καί τόν κόσμον ὅλον, ἀνεξαρτήτως φυλῆς, θρησκεύματος, ἐθνικότητος, χρώματος καί γλώσσης, καλοῦσα καί λέγουσα ὡς ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν «προσλαμβάνετε  ἀλλήλους καθώς καί ὁ Χριστός προσελάβετο ἡμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ», (Ρωμ. 15, 7).

Ἰδιαιτέρως ἐκπέμπει τό μήνυμα τοῦτο πρός τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς, τούς κατευθύνοντας τάς ζωάς τῶν ἀνθρώπων καί καθορίζοντας τάς ἐξελίξεις εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν καί τήν Ἁγίαν Γῆν, ἵνα μή φυσιῶνται καί ὑπεραίνωνται, ἀλλά ἵνα ὡς ἄρχοντες διακονῶσι ἐν δικαιοσύνῃ καί ἀληθείᾳ τήν εὐημερίαν, τήν ἀξιοπρέπειαν καί τήν ἐλευθερίαν τῶν λαῶν αὐτῶν.

Ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ ἔχουσα  κατ’ ἐξοχήν ἐξ ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν τό προνόμιον τῆς εὐλογίας νά διακονῇ τόν Ἐνανθρωπήσαντα Χριστόν εἰς τό θεοδέγμον Σπήλαιον καί τήν ἄνωθεν τούτου Κωνσταντίνειον καί Ἰουστινιάνειον Βασιλικήν προσεύχεται ὑπέρ εἰρηνεύσεως τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, εὐημερίας τῆς πόλεως Βηθλεέμ ἑνότητος τῶν Ἐκκλησιῶν καί εὔχεται εἰς τό χριστεπώνυμον πλήρωμα αὐτῆς.

Τό διαβιοῦν εἰς τήν δικαιοδοσίαν αὐτῆς καί ὁπουδήποτε γῆς, ζωήν, ὑγιείαν, εἰρήνην, εὐημερίαν, πρόοδον, προκοπήν καί σωτηρίαν καί εἰς τούς προστρέχοντας ἐκ περάτων τῆς οἰκουμένης εὐσεβεῖς προσκυνητάς, τήν χάριν, τήν δύναμιν, τήν εἰρήνην καί  τήν εὐλογίαν τοῦ δι’ ἡμᾶς σαρκί νηπιάσαντος καί ἐκ τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας σαρκί τεχθέντος Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2018

Διάπυρος πρός Κύριον εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης  Ἱεροσολύμων

                                                            ΜΗΝΥΜΑ

ΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Β΄

Διαβάστε το Μήνυμα ΕΔΩ....

ΜΗΝΥΜΑ

ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΙΡΑΝΩΝ ΔΥΡΡΑΧΙΟΥ

ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

 Αντίδοτο στην ανασφάλεια

«Χριστός γεννάται, δοξάσατε…

Χριστός επί γης, υψώθητε».(Καταβασίες Χριστουγέννων)

Διάχυτη ανασφάλεια, σαν σκόνη πυρηνική, απλώνεται στη σύγχρονη κοινωνία, προκαλώντας ανησυχητική δύσπνοια. Πολλοί προσπαθούν να την αντιμετωπίσουν συσσωρεύοντας κάθε είδους υλικό πλούτο.

Άλλοι αναζητούν φίλους ισχυρούς, πολιτικούς ή οικονομικούς παράγοντες. Μερικοί καταφεύγουν σε περίεργες θρησκευτικές ιδεολογίες ασιατικής προελεύσεως. Με ποικίλους τρόπους επιδιώκουν οι άνθρωποι την ασφάλειά τους.

Η εορτή των Χριστουγέννων έρχεται να προσφέρει το θεραπευτικό αντίδοτο στον ιό της ανασφάλειας. Να ζωντανέψει στο νου και τη συνείδησή μας μια αλήθεια συχνά λησμονημένη: ότι «ο Θεός μεθ’ ημών». Αυτό ακριβώς σημαίνει το όνομα του ερχομένου Λυτρωτού: «Εμμανουήλ!». Ο Λόγος του Θεού «σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν,» (Ιω. 1:14).

Αυτό αποτελεί την κατεξοχήν εμπειρία της Εκκλησίας: Ο Θεός, ο άπειρος και απερινόητος δεν εγκατέλειψε τον κόσμο έρμαιο στις δυνάμεις του μίσους και του εγωκεντρισμού. Ο Υιός και Λόγος του Θεού προσέλαβε την ανθρώπινη φύση.

Κατά τη διατύπωση του Μεγάλου Βασιλείου, ήλθε στη γη «ίνα επαναγάγη πάσαν την ανθρωπότητα προς εαυτόν», για να επανασυνδέσει την ανθρωπότητα με τον δημιουργό της: τον προσωπικό Θεό «όστις αγάπη εστί».

Πολλοί απορρίπτουν την εν Χριστώ αποκάλυψη υποστηρίζοντας ότι το σύμπαν κυβερνάται από μια απρόσωπη Ανώτερη Διάνοια και Δύναμη. Διανοητικές ικανότητες διαθέτει και ο άνθρωπος, το τελειότερο δημιούργημα στον κόσμο. 

Όμως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι η αυτοσυνειδησία του, ότι είναι πρόσωπο. Γιατί λοιπόν, όσοι αναφέρονται αόριστα σε μια Ανώτερη Δύναμη, την θέλουν απρόσωπη; 

Γιατί αρνούνται ότι αυτή η Υπέρτατη Πραγματικότητα είναι συγχρόνως ένα Πρόσωπο, με αυτοσυνειδησία, που βεβαιώνει ότι είναι, κατά τη βιβλική έκφραση, «ο Ων», «ο Υπάρχων»;

Οι Χριστιανοί πιστεύουμε ότι ο Δημιουργός και Κύριος του σύμπαντος δεν είναι μια απρόσωπη, αόριστη δύναμη, αλλά είναι ο Ζων Θεός, ο οποίος αποκαλύπτεται εκουσίως και συνάπτει με τον άνθρωπο σχέση αγάπης.

Η Εκκλησία δεν ζητεί να επιβάλει αυτή την αλήθεια. Κατά τη μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων κατεξοχήν την κηρύσσει δοξαστικά, καλώντας μας να την προσεγγίσουμε ουσιαστικά με πίστη θερμή και γνήσια αγάπη.«Χριστός γεννάται, δοξάσατε… Χριστός επί γης, υψώθητε». 

Η εν Χριστώ πνευματική ανύψωση δεν συντελείται αυτόματα.Προϋποθέτει καταρχήν πίστη. Και η εορτή των Χριστουγέννων ζητεί να μας αφυπνίσει ώστε να δεχθούμε προσωπικά τον Ιησού Χριστό, ως Σωτήρα, ως Οδηγό, ως Εμπνευστή των σκέψεων, των συναισθημάτων, των αποφάσεων και των ενεργειών μας. 

Η συναίσθηση της συνεχούς παρουσίας Του ειρηνεύει και ενθαρρύνει, «ει ο Θεός υπέρ ημών, τις καθ’ ημών;» (Ρωμ. 8:31). Αυτή η βεβαιότητα εξουδετερώνει κάθε αίσθημα ανασφάλειας προσφέροντας παρηγοριά, αντοχή και ελπίδα. 

Και ο πιστός επαναλαμβάνει γαλήνια τον ψαλμό: «Εάν γαρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι συ μετ’ εμού ει» (Ψαλμ. 22).

«Χριστός επί γης, υψώθητε». Ο Ιησούς Χριστός δεν ήλθε ως απλός Προφήτης να επισημάνει τα κακώς κείμενα, να αναγγείλει ένα νέο σύστημα ιδεών και αρχών. 

Ήλθε να μας ανυψώσει, να μας κάνει παιδιά του Θεού: «ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν» (Γαλ. 4:5). Και αυτό ακριβώς συντελείται διά της πίστεως: «πάντες γαρ υιοί Θεού εστε διά της πίστεως εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ. 3:26). 

Όπως συγκλονιστικά συνοψίζει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης αναφερόμενος στην έλευση του Μεσσία «ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ᾿ έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιω. 3:16).

Ουσιαστικά η σχέση με τον Χριστό είναι σχέση αγάπης, η οποία διαμορφώνει μια γενικότερη στάση ζωής. Ο Ιησούς προ του πάθους Του την καθόρισε:

«ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνός εστιν ο αγαπών με· ο δε αγαπών με αγαπηθήσεται υπό του πατρός μου, και εγώ αγαπήσω αυτόν και εμφανίσω αυτώ εμαυτόν.» (Ιω. 14:21).

Καλές οι εξωτερικές εκφράσεις ευλάβειας και λατρείας, αλλά η ουσιαστική σχέση αγάπης μαζί Του σημαίνει συμμόρφωση προς το είδος αγάπης, που Εκείνος αποκάλυψε με τον λόγο, τη ζωή και τη θυσία Του.

Σχολιάζοντας ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος τον ύμνο του Αποστόλου Παύλου «τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού;» (Ρωμ. 8:31-39) καταλήγει με τη γνωστή του τόλμη: «Τούτον γαρ απάντων μείζον το τον Χριστόν ερώμενον έχειν ομού και εραστήν».

Ο συνεπής μαθητής του Χριστού δεν περιορίζεται να ασχολείται με τον εαυτό του. Αισθάνεται παράλληλα το χρέος να αγωνίζεται για τη δικαιοσύνη, την αλήθεια, τη συμφιλίωση και την ειρήνη στο άμεσο και ευρύτερο περιβάλλον του, συμβάλλοντας στην ασφαλή κοινωνική συνοχή.

Δεν περιορίζεται στα εξωτερικά θρησκευτικά καθήκοντα. Δεν λησμονεί ότι: «ποιείν δίκαια και αληθεύειν αρεστά παρά Θεώ μάλλον ή θυσιών αίμα.» (Παροιμ. 21:3).

Είναι πασίγνωστο ότι η αναταραχή και η αβεβαιότητα, που δηλητηριάζουν το κοινωνικό γίγνεσθαι, συντηρούνται από την πολύμορφη διαφθορά, την οποία τροφοδοτούν τα ψέματα, η πλεονεξία, ο εγωκεντρισμός, η αλαζονεία.

Αυτά ακριβώς ήλθε να ανατρέψει με την παρουσία Του ο ενανθρωπήσας Υιός και Λόγος του Θεού. Ο συντονισμός μας με τις αρχές, που Εκείνος καθόρισε, αποτελεί τη μεγαλύτερη εγγύηση για την ασφάλεια της ζωής μας και γενικότερα της κοινωνίας.

«Χριστός γεννάται, δοξάσατε…» αδελφοί μου, «Χριστός επί γης, υψώθητε». Ο Χριστός παραμένει μαζί μας όχι μόνο στις ώρες της κατανύξεως και της λατρείας, αλλά και στις θολές ημέρες της αμφιβολίας και της αδυναμίας.

Η συνείδηση της παρουσίας του σαρκωθέντος Λόγου του Θεού διαλύει τη νέφωση της αβεβαιότητος, κάθε φόβο και ανησυχία. Ας Τον υποδεχθούμε με αναζωογονημένη πίστη και αγάπη. 

Ας υψώσουμε λατρευτικά τον νου και την καρδιά μας ατενίζοντας το Πρόσωπο του Ηγαπημένου Χριστού. Και συγχρόνως ας εργασθούμε για να Τον γνωρίσουν και άλλοι συνάνθρωποί μας εγγύς και μακράν. 

Στην ανησυχία που δημιουργεί ο ιός της ανασφάλειας ο Χριστός προσφέρει το αποτελεσματικό αντίδοτο.

Ευλογημένα Χριστούγεννα! Το Νέον Έτος ας είναι γεμάτο από τη βεβαιότητα της παρουσίας Του στην καθημερινή μας βιοτή, καθώς και στην πορεία του κόσμου.

† Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Τιράνων ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

                                                     

                                                                   ΜΗΝΥΜΑ

ΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΗΤΟΣ ΤΟΥ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ κ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Ἀριθμός Πρωτ. 217/18/ 25 Δεκεμβρίου 2018

Καί καλεῖται τό ὄνομα Αὐτοῦ ... Ἄρχων Εἰρήνης» Ἠσαΐας 9:6

Πρός τούς Σεβασμιωτάτους καί Θεοφιλεστάτους Ἀρχιερεῖς,

Τούς Εὐλαβεστάτους Ἱερεῖς καί Διακόνους,

Τούς Μοναχούς καί Μοναχές,

Τούς Προέδρους καί Μέλη τῶν Συμβουλίων τῶν Ἑλληνορθοδόξων Κοινοτήτων, τῶν Διακεκριμένων Ἀρχόντων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου,

Τά Ἡμερήσια καί Ἀπογευματινά Σχολεῖα,

Τίς Φιλοπτώχους Ἀδελφότητες,

Τήν Νεολαία, τίς Ἑλληνορθόδοξες Ὀργανώσεις καί

Όλόκληρο τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα

τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς

Προσφιλεῖς Ἀδελφοί καί Ἀδελφές ἐν Χριστῷ,

Ἡ κατά σάρκα Γέννηση τοῦ Κυρίου καί Λυτρωτοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπεικονίζεται σέ ὅλες τίς ἐκκλησίες μας στή γνώριμη καί λαμπερή εἰκόνα τῆς Γεννήσεως. 

Κάθε στοιχεῖο τῆς Εὐαγγελικῆς ἀφηγήσεως, ἱστορικῶς καί θεολογικῶς, παρουσιάζεται μπροστά στά μάτια μας καί προκαλεῖ θαυμασμό, λατρεία καί εἰρήνη.

Σέ κάθε λεπτομέρεια, ἡ εἰκόνα διακηρύσσει χωρίς λέξεις ὅτι τό Παιδίον πού ἐγεννήθη τήν ἡμέρα αὐτή στή Βηθλεέμ δέν εἶναι ἄλλος παρά ὁ Ἄρχων τῆς Εἰρήνης. Διότι διά τῆς Γεννήσεώς Του, ἦλθε ἡ εἰρήνη σ’ἕναν κόσμο ὁ ὁποῖος σπαρασσόταν ἀπό μῖσος, πόνο καί φιλονικία.

Ὁ Κύριός μας ἦλθε γιά νά φέρῃ εἰρήνη μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς. Τό βλέπουμε αὐτό νά ἀπεικονίζεται στούς ποιμένες καθώς ἀκούουν τή φωνή τοῦ ἀγγέλου. Ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς μᾶς λέγει ὅτι οἱ ποιμένες ἐφοβήθησαν φόβον μέγαν ὅταν παρουσιάσθηκε ὁ ἄγγελος (Λουκᾶ 2:9).

Ἀλλά στήν εἰκόνα τά πρόσωπά τους ἀντανακλοῦν εὐλάβεια καί προσοχή, ὄχι τρόμο ἤ ἐνοχή. Καθώς ἡ μεγάλη στρατιά τῶν ἀγγέλων ἔψαλλε Δόξα ἐν Ὑψίστοις Θεῷ, οἱ ποιμένες ἔλαβαν τό μήνυμα ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία (Λουκᾶ 2:14) καί πίστευσαν σ’αὐτό.

Μέ τήν εἰρήνη αὐτή, ταξίδευσαν στή Βηθλεέμ ἀναζητῶντας τό Παιδίον τῆς ὑποσχέσεως. Ἐκεῖ, οἱ ποιμένες ἔγιναν μάρτυρες τῆς ἀπαντήσεως τοῦ Θεοῦ στήν ἁμαρτία καί τό θάνατο, καθώς τά δῶρα τῆς συγχωρήσεως, τῆς συμφιλιώσεως καί τῆς ζωῆς ἀνέβλυσαν ἀπό τόν Γεννηθέντα στό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ.

Ὁ Κύριός μας ἦλθε ἐπίσης γιά νά φέρῃ εἰρήνη στούς ἀνθρώπους ἐπί γῆς. Τό βλέπουμε αὐτό νά ἀπεικονίζεται στίς μορφές τῶν Μάγων.

Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος μᾶς λέγει ὅτι αὐτοί οἱ ἀστρολόγοι ἐξ Ἀνατολῆς ἀκολούθησαν τήν ἀνατολή ἑνός ἄστρου (Ματθ. 2:2) καί ἄφησαν τά σπίτια των, περιδιαβαίνοντας γιά πολλούς μῆνες καί διασχίζοντας μεγάλες ἀποστάσεις γιά νά φθάσουν στό σημεῖο ὅπου εὑρίσκετο ὁ νεογέννητος Βασιλεύς.

Αὐτοί οἱ Μάγοι ἦλθαν ἐν εἰρήνῃ, φέρνοντας δῶρα γιά νά τιμήσουν τόν γεννηθέντα  Μεσσίαν ὅπως εἶχαν προφητεύσει οἱ προφῆτες:

Πορεύσονται βασιλεῖς τῷ φωτί Σου καί ἔθνη τῇ λαμπρότητί Σου (Ἠσαΐα 60:3). Ὁ Κύριός μας ἦλθε νά φέρῃ εἰρήνη στό βασίλειο τῆς φύσεως.

Μποροῦμε νά τό δοῦμε αὐτό ἀπεικονισμένο στά ζῶα πού γονατίζουν νά προσκυνήσουν μπροστά στή φάτνη. Περίεργα θαύματα συμβαίνουν μπροστά στά μάτια τῶν ζώων: ἄγνωστοι ἐπισκέπτες συνωστίζονται στό σπήλαιο.

Ἀλλά τά ζῶα οὔτε φοβοῦνται οὔτε φεύγουν: παραμένουν ἥσυχα νά μαρτυρήσουν τό θαῦμα: ἔγνω βοῦς τόν κτησάμενον καί ὄνος τήν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ, ὅπως προεῖπε πάλι ὁ Ἠσαΐας (1:3).

Γιά τόσες πολλές χιλιετηρίδες, ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρώπινης ἀναπτύξεως ἔχει ταυτισθεῖ μέ τήν ἱστορία σκληρότητος πρός τά ζῶα, ἀλλά τή νύχτα αὐτή, καί μέ τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἐπεκράτησε γαλήνη καί εἰρήνη.

 Ὁ Κύριός μας ἦλθε νά φέρῃ εἰρήνη στήν πεπτωκυῖα ἀνθρώπινη φύση, ἡ ὁποία κατατρύχεται ἀπό ἀδυναμία καί θνητότητα. Στό κέντρο τῆς εἰκόνας βλέπουμε τήν Παναγία Μητέρα σκυμμένη σέ προσκυνηματική στάση μπροστά στόν Υἱό καί Θεό της.

Δέν δείχνει νά δοκιμάζῃ κάποιο πόνο ἤ τραῦμα παρά τό μεγάλο ταξίδι καί τόν τοκετό. Διότι μέ τήν εἴσοδό Του στόν κόσμο, ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἦλθε μόνο γιά νά προσφέρῃ ἴαση καί σωτηρία, καί ὄχι γιά νά βλάψῃ ἤ νά καταστρέψῃ. 

Δέν ἐπέφερε κανέναν τραυματισμό στή μητέρα Του κατά τή γέννησή Του.  Στό ἄσπιλο σῶμα της ἀποκαλύπτεται ὁ προορισμός γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα: ὑγεία, ἀποκατάσταση καί ἀνάσταση. 

Ἤδη ἀπό τή Γέννησή Του, ἡ εἰκόνα διακηρύσσει, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, καί μέσῳ Αὐτοῦ καταργεῖται ἡ ἀρχαία κατάρα πού συνδέεται μέ τήν πτώση τῶν Πρωτοπλάστων (Γένεσις 3:16).Ὁ Ἄρχων τῆς Εἰρήνης θά καταστρέψει τόν τελικό ἐχθρό, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ θάνατος (Α΄Κορ., 15:26).

Ἀδελφοί καί ἀδελφές ἐν Χριστῷ,

Δοξάζουμε τόν Ἄρχοντα τῆς Εἰρήνης μεταδίδοντας τήν εἰρήνη τήν ὁποία Ἐκεῖνος μᾶς ἔδωσε στή Γέννησή Του.

Σέ αὐτή τήν Χριστουγεννιάτικη περίοδο καθώς  συγκεντρωνόμεθα μέ τήν οἰκογένεια καί φίλους, καθώς λατρεύουμε στόν οἶκο τοῦ Κυρίου, καί καθώς μοιραζόμεθα τό φαγητό καί τήν ἀφθονία τῆς ζωῆς μας,  ἄς προσπαθήσουμε ἐπίσης νά εἴμεθα ἄνθρωποι εἰρήνης.

Ἔξω ἀπό τό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, λάμπει ἡ εἰρήνη ἐξ οὐρανοῦ: ἄς εἴμεθα λοιπόν οἱ ἄνθρωποι τῆς εἰρήνης ἕτοιμοι νά συγχωρήσουμε καί νά συμφιλιωθοῦμε μέ ὅλους γύρω μας.

Ἀπό τήν ταπεινή φάτνη τῆς Ἰουδαίας, ἡ εἰρήνη κυριαρχεῖ ἐπί τῶν ἀνθρώπων καί τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος: ἄς εἴμεθα λοιπόν ἐπιμελεῖς ὡς πιστοί θεματοφύλακες τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά μήν ὑπάρξῃ ἐκμετάλλευση ἤ κατάχρηση  τῶν δώρων Του μέσῳ ὑπερκαταναλώσεως, ὑλισμοῦ ἤ σπατάλης.  

Μέ τά δῶρα τῶν Μάγων προμηνύεται ἡ εἰρήνη γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους: ἄς γίνουμε λοιπόν μέ τήν φιλανθρωπία καί γενναιοδωρία μας ἰσχυροί  ὑποστηρικτές τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἰσότητος καί τῆς εὐσπλαγχνίας.

Ἀπό τό πρόσωπο τῆς Ἁγίας Θεοτόκου ἀναβλύζει εἰρήνη ὑπέρτατης λαμπρότητος καί ἁγνότητος: ἄς ἀγκαλιάσουμε λοιπόν τήν ἁγνότητα καί τήν πλήρη ἀφοσίωση στόν Χριστό μέ τήν διάνοια, τό σῶμα καί τό πνεῦμα μας, δοξάζοντας τόν Ἄρχοντα τῆς Εἰρήνης ὁ Ὁποῖος ἦλθε γιά νά μᾶς σώσῃ.

Εἴθε ἡ εἰρήνη, ἡ καλή θέληση καί ἡ δόξα τῆς Χριστουγεννιάτικης περιόδου νά εἶναι μαζί σας σήμερα καί πάντοτε καί στήν ἀπέραντη αἰωνιότητα. Χριστός Γεννᾶται! Δοξάσατε!

Μετά πατρικῆς ἀγάπης καί θερμοτάτων εὐχῶν

ἐν Χριστῷ Ἐνανθρωπήσαντι,

† Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Δημήτριος

ΜΗΝΥΜΑ 

ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ 

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ κ. ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ

Τομέας Ενημέρωσης: Voiotosp.blogspot.gr