ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΚΛΗΡΟ ΠΟΚΕΡ

Η επιχειρηματολογία Κωνσταντινούπολης – Mόσχας,

 το κύμα συμπαράστασης υπέρ της τελευταίας

και το διακύβευμα της Πανορθόδοξης Συνόδου

Με το Οικουμενικό Πατριαρχείο να τηρεί στάση εμφανώς αγωνιώδους αναμονής μετά την πλήρη διακοπή των εκκλησιαστικών σχέσεων που κήρυξε μονομερώς το Πατριαρχείο Μόσχας στις 15 Οκτωβρίου με την Πρωτόθρονη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, το σχίσμα στους κόλπους της Ορθόδοξης Ανατολικής Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας όλο και βαθαίνει.

Κάθε μέρα που περνά το κλίμα βαραίνει όλο και περισσότερο, με τις δυο πλευρές - Μόσχα και Κωνσταντινούπολη - να ανταλλάσσουν βαρύτατους χαρακτηρισμούς ένθεν κακείθεν. Ήδη βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ένας άγριος θρησκευτικός πόλεμος με εμφανή τα στοιχεία επικίνδυνου και σκληρού φονταμενταλισμού.

Αν δεν επικρατήσουν ψυχραιμία και νηφαλιότητα και από τις δύο πλευρές ελλοχεύει ο κίνδυνος όχι μόνο να αλλάξουν άρδην οι παραδοσιακές γεωπολιτικές ισορροπίες στους κόλπους των ορθόδοξων χωρών της Βαλκανικής και της Ανατολικής Ευρώπης, αλλά και να προκληθούν τριγμοί τεκτονικών διαστάσεων με πιθανή εμπλοκή και της ΕΕ, καθώς μερίδα των εμπλεκόμενων Εκκλησιών βρίσκεται στους κόλπους της.

Το πιο επικίνδυνο ρήγμα βρίσκεται στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, καθώς αναλόγως της στάσης που θα λάβουν οι αντίστοιχες Εκκλησίες και τα Πατριαρχεία σε αυτές τις ευαίσθητες και νευραλγικές περιοχές του πλανήτη, θα ανατραπούν οι δεδομένες γεωπολιτικές ισορροπίες.

Τα κομμάτια του πάζλ που τώρα ξαναπέφτουν στο μεγάλο τραπέζι της γεωπολιτικής στρατόσφαιρας φαίνεται ότι θα επανενωθούν αναλόγως των ισχυρών γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων σε όλο τον πλανήτη, αφού διακυβεύονται συμφέροντα τρισεκατομμυρίων στις περιοχές όπου εξελίσσεται αυτός ο ιδιότυπος θρησκευτικός ιερός πόλεμος.

Ένας πόλεμος μεταξύ θρησκευτικά ομόδοξων, αλλά εθνολογικά παντελώς ανόμοιων κρατών. Από τη μια, φαίνεται να παρατάσσονται τα σλαβικά έθνη και φύλα και από την άλλη τα υπόλοιπα ανόμοια μεταξύ τους έθνη-κράτη.

Πρόκειται για μείγμα εκρηκτικών διαστάσεων, αν σκεφτεί κανείς τα συμφέροντα που διακυβεύονται στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη, στην Παλαιστίνη, στη Δαμασκό και στο Ισραήλ αλλά και στις αραβικές μουσουλμανικές χώρες.

Αν η ένταση στους κόλπους της Ορθοδοξίας κορυφωθεί ανεξέλεγκτα από Κωνσταντινούπολη και Μόσχα, δεν αποκλείεται αυτή να πυροδοτήσει εκ νέου τον ισλαμικό παράγοντα, ο οποίος έχει υπάρξει, με αφορμή άλλες θρησκευτικές εντάσεις στους κόλπους των χριστιανικών Εκκλησιών, εφαλτήριο γεωπολιτικών ανατροπών κατά τους προηγούμενους αιώνες.

«Αν θα επιλέξουν, δηλαδή, την κορύφωση της έντασης μέχρις εσχάτων και όπου ο Θεός ορίσει», όπως έλεγε ανώτατος εκκλησιαστικός παράγοντας».

Η Ουάσιγκτον τηρεί στάση αναμονής, εξετάζοντας προς τα πού εντέλει θα κατευθυνθούν οι δύο θρησκευτικοί ηγέτες των ορθόδοξων Εκκλησιών, Κωνσταντινούπολης και Μόσχας και εν συνεχεία ποια στάση θα λάβουν οι λοιποί ορθόδοξοι προκαθήμενοι των αυτοκέφαλων Εκκλησιών καθώς και των άλλων Πατριαρχείων.

Την ίδια ώρα, στους κόλπους της παγκόσμιας ορθοδοξίας μαίνεται άγριος πόλεμος χαρακωμάτων με σαφείς πολιτικές σκοπιμότητες γεωπολιτικού χαρακτήρα.

Πίσω από τις διαφορές Μόσχας και Κωνσταντινούπολης τα νήματα κινούν συγκεκριμένα πρόσωπα σε Κρεμλίνο και Ουάσιγκτον, αντιστοίχως.

Δεν είναι τυχαία η υποστήριξη του Μάικ  Πομπέο, του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και πολύ μεγάλης μερίδας των Δημοκρατικών προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο. 

Στο ίδιο μήκος κύματος εντάσσονται και οι αναφορές του πρώην Αμερικανού αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν στο ζήτημα της παραχώρησης αυτοκεφαλίας κατά την επίσημη εμφάνισή του στην εκδήλωση της ανώτατης τιμητικής διάκρισης προς τον πατέρα Άλεξ Καρλούτσο.

Ευθύνες επιρρίπτονται εκατέρωθεν

Για την κρίση το Οικουμενικό Πατριαρχείο

δείχνει ευθέως προς τη Μόσχα με τις κατηγορίες ότι:

α).Υποπίπτει ευθέως στη μεγάλη αίρεση του Εθνοφυλετισμού, η οποία και καταδικάστηκε το 1872 με συνοδική απόφαση της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως την οποία εν συνεχεία αποδέχτηκαν όλες οι ορθόδοξες Εκκλησίες στον κόσμο αλλά και η Εκκλησία της Ρωσίας,

β).παραβιάζει τον ιερό νόμο, το κανονικό δίκαιο και τους ιερούς κανόνες που αναγνωρίζουν τα δικαιώματα της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως να αποφαίνεται περί του Εκκλήτου (δικαίωμα έφεσης) και άλλων Εκκλησιών, όταν ανακύπτουν διαφορές μεταξύ Επισκοπών ή άλλων Εκκλησιών μεταξύ τους, να στρέφονται προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο,

γ).για απολυταρχική, ολοκληρωτική και ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα συμπεριφορά προς τις άλλες αδελφές Εκκλησίες μετερχόμενη ανίερες μεθόδους ελέγχου και επιρροής προς Αυτές μέσω προσχηματικής χρηματοδότησής τους για κάλυψη ποιμαντικών και άλλων αναγκών τους σε κάθε επίπεδο (κοινωνικό, εκκλησιαστικό, οικονομικό κ.λπ.).

Εδώ και δύο δεκαετίες διακινείται πακτωλός χρημάτων πάνω και κάτω από το τραπέζι προς τα ταμεία των πιο αδύναμων οικονομικά ορθόδοξων Εκκλησιών με τη μορφή δωρεών σε μοναστήρια, αναστηλώσεων ιερών ναών, αποκαταστάσεων έργων και μνημείων, δωρεών για κοινωνικό, προνοιακό και ποιμαντικό έργο κ.λπ.

Από την άλλη, το Πατριαρχείο της Μόσχας αλλά και οι από Αυτού πλήρως ή μερικώς ελεγχόμενες λοιπές σλαβικές και σλαβόφωνες ορθόδοξες Εκκλησίες φαίνεται να αμφισβητούν ευθέως όχι μόνο τα προνόμια που αυτοκρατορικώ δικαίω φαίνεται να έχουν παραχωρηθεί συμβολικά, αλλά όχι ουσιωδώς, όπως λένε, στην Πρωτόθρονη Εκκλησία της Κων/πόλεως.

Δεδομένα που με βάση τις νέες υπάρχουσες καταστάσεις έχουν αλλάξει δραστικά και σε ορισμένες περιπτώσεις δραματικά στους κόλπους τής ανά τον κόσμο ορθοδοξίας.Ήδη ανασύρονται από το χρονοντούλαπο της εκκλησιαστικής ιστορίας ιεροί κανόνες, το Ιερό Πηδάλιο του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, καθώς και η υπ' Αυτού ερμηνεία αυτών των συγκεκριμένων κανόνων.

Μέχρι στιγμής, τη μεγαλύτερη επιρροή φαίνεται να διαμορφώνει η Εκκλησία της Ρωσίας, αφού Αυτή αφενός εμφανίζεται ως θεματοφύλακας των ιερών και απαράβατων κανόνων που κατηγορεί ευθέως το Οικουμενικό Πατριαρχείο ότι «τους παραβιάζει και τους μεθερμηνεύει κατά το δοκούν, εθιμικώ δικαίω και όχι με βάση τις πραγματικές και υπαρκτές ανάγκες των κατά τόπους Εκκλησιών».

Η Μόσχα στις 15 Οκτωβρίου απέστειλε επιστολή προς τις άλλες ορθόδοξες Εκκλησίες, παραθέτοντας τα δικά της ιστορικά δεδομένα και ντοκουμέντα με τους δικούς της ισχυρισμούς, και μάλιστα συνοδευόμενα με βαρύτατες κατηγορίες για τον ρόλο της Κωνσταντινούπολης την περίοδο που η Εκκλησία της Ρωσίας βρισκόταν υπό τον διωγμό των κομμουνιστικών καθεστώτων επί εβδομήντα και πλέον έτη.

Μάλιστα, αποκαλύπτονται προς τις άλλες Εκκλησίες ονόματα κληρικών της Κωνσταντινούπολης που φέρονται να συνεργάζονταν μετά σκληρά κομμουνιστικά καθεστώτα, παραβιάζοντας τα εκκλησιαστικά δεδομένα.

Η Εκκλησία της Ρωσίας ζητά τη σύγκληση Πανορθόδοξης Συνόδου με αφορμή το ζήτημα της εκχώρησης Τόμου Αυτοκεφαλίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο σε μια μερίδα σχισματικών Επισκοπών (αφορά στη μειοψηφία των Ουκρανών.

Οι οποίοι αναγνωρίζουν ως Πρώτο Αρχιεπίσκοπο τον καθαιρεθέντα και αναθεματισμένο  από την Εκκλησία της Ρωσίας Μητροπολίτη Φιλάρετο, ο οποίος αυτοανακηρύχθηκε Πατριάρχης Κιέβου).  

Επιζητά μια Σύνοδο οικουμενικών διαστάσεων, ανάλογη με τη Σύνοδο στο Κολυμπάρι της Κρήτης το 2016, που η ίδια τορπίλισε ευθέως, μη μετέχοντας προσχηματικά μαζί με τις Εκκλησίες της Βουλγαρίας, της Αντιόχειας και της Γεωργίας (τις πολυπληθέστερες των ορθόδοξων Εκκλησιών).

Με το αίτημα σύγκλησης της Πανορθόδοξης Συνόδου το Πατριαρχείο Μόσχας αμφισβητεί ευθέως κάθε ιστορικό προνόμιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που είναι σε ισχύ επί 17 αιώνες Πλέον, το αμείλικτο ερώτημα που τίθεται είναι ποιες ορθόδοξες Εκκλησίες θα ταχθούν στο πλευρό της ρωσικής Εκκλησίας έτοιμες να μετάσχουν.

Ας δούμε, λοιπόν, πώς διαμορφώνεται η κατάσταση μέχρι στιγμής.

Στο πλευρό της Ρωσίας

Η Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Λευκορωσίας (μια από τις εξαρχίες του Πατριαρχείου της Μό-σχας) εξέδωσε δήλωση διακηρύσσοντας «την ομόφωνη υποστήριξή της» για την ήδη εκφρασμένη θέση του Πατριάρχη Κυρίλλου στη Μόσχα, δι-αμαρτυρόμενη για τις ενέργειες του Οικουμενικού Πατριαρχείου με σαφείς αιχμές και κατά του Πατριάρχη Βαρθολομαίου.

Στις ΗΠΑ η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εκτός Ρωσίας (αυτόνομη Εκκλησία υπό το Πατριαρχείο της Μόσχας) ήδη έχει εκφράσει παρόμοια υποστήριξη, συμπεριλαμβανομένης της πλήρους αποσύνδεσης της Ευχαριστιακής Κοινωνίας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Επίσης, το Ελληνικό Ορθόδοξο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και η Πολωνική Ορθόδοξη Εκκλησία εξέδωσαν κοινή δήλωση υποστηρίζοντας την κανονική Ουκρανική Εκκλησία υπό τον Αρχιεπίσκοπο Ονούφριο και ζητώντας απ' όλους τους εμπλεκόμενους να «κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να αποτρέψουν τη σύγκρουση».

Ο Πατριάρχης Ειρηναίος της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας έδωσε μια συνέντευξη στην οποία καταδίκασε τις πράξεις του Οικουμενικού Πατριάρχη, ενώ αναμένεται να ληφθούν και αποφάσεις σε επικείμενη Σύνοδο της Ιεραρχίας της Σερβικής Εκκλησίας το αμέσως προσεχές διάστημα. 

Μέχρι στιγμής, ο Πατριάρχης Ιωάννης του ελληνόφωνου (ακόμα) Πατριαρχείου της Αντιόχειας επισήμως τηρεί σιγή ιχθύος, αλλά θεωρείται κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι θα ταχθεί στο πλευρό της Ρωσικής Εκκλησίας, δεδομένης και της προηγούμενης στάσης του κατά τη Σύνοδο της Κρήτης το 2016, όταν απείχε των εργασιών της ακολουθώντας την Εκκλησία της Μόσχας.

Ποιοι αποδέχονται τη Σύνοδο

Ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β' της Εκκλησίας της Κύπρου, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Πολωνίας, πρωτεύοντος του Μητροπολίτη Sawa (Hrycuniak), η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αμερική, πρωτεύοντος του Μητροπολίτη Τύχωνα (Mollard).

Και τρεις ιεράρχες της Βουλγαρικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (Μητροπολίτες Γαβριήλ του Λόβετς, Ιωάννης της Βάρνας και Veliki Preslav και Daniel της Vedin) έχουν εκφράσει την επιθυμία τους για την Πανορθόδοξη Σύνοδο, όπου θα επιλυθούν όλες οι διαφορές καταρχάς μεταξύ των Εκκλησιών της Ρωσίας και της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και μια σειρά ζητημάτων που βρίσκονται εδώ και αιώνες σε εκκρεμότητα.

Οι Πατριάρχες Ειρηναίος και Ιωάννης, αντίστοιχα, αμφότεροι έκαναν μια κοινή δήλωση, απευθύνοντας «έκκληση προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο στην Κωνσταντινούπολη για να αποκατασταθεί η ενότητα με αδελφικό διάλογο με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας, προκειμένου να προχωρήσουν ειρηνικά στην επίλυση της σύγκρουσης μεταξύ των Πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως και Μόσχας».

Διχασμένη η Γεωργία

Ο πρόεδρος του ουκρανικού Κοινοβουλίου, Αντρίι Παρουμπίι, θέλοντας να προκαταλάβει την επίσημη θέση της Γεωργίας δήλωσε στις 5 Οκτωβρίου, κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στην Τιφλίδα, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Γεωργίας κινείται προς την ορθή κατεύθυνση για την υποστήριξη του Κίεβου, αλλά λίγο αργότερα εκπρόσωπος του Πατριάρχη της Γεωργίας Ηλία Β'αρνήθηκεότι ισχύει κάτι τέτοιο.

Ο εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Γεωργίας, Μιχαήλ Μπο-τκοβέλι, δήλωσε επισήμως:«Χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο για να συζητήσουμε και να μελετήσουμε τα επιχειρήματα της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Όταν γίνει αυτό και δούμε και τα επιχειρήματα της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, η Γεωργιανή Ορθόδοξη Εκκλησία θα ανακοινώσει τη θέση της».

Εν τω μεταξύ, στους κόλπους της Γεωργίας γράφεται και ανα-φέρεται, σε συνδυασμό με τις παράλληλες πολιτικές εξελίξεις και τις ισχνές και υπό δοκιμασία σχέσεις Ρωσίας και Γεωργίας, ότι είναι παράλογο να υπάρχουν έντονες διαιρέσεις στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Γεωργίας, τις οποίες οι αναλυτές θεωρούν ως «τον πιο φιλορωσικό θεσμό σε μια αντιρωσική χώρα».

Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρουμανίας στις 26 Οκτωβρίου κάλεσε την Κωνσταντινούπολη να συνεργαστεί με τη Μόσχα για την επίλυση του θέματος και δήλωσε ότι «η συνοδικότητα σε πανορθόδοξο επίπεδο αποτελεί μόνιμη αναγκαιότητα στη ζωή της Εκκλησίας». Οι Εκκλησίες της Βουλγαρίας, της ΠΓΔΜ και του Μαυροβούνιου έχουν δηλώσει ότι δεν μπορούν ακόμη να σχολιάσουν.

Ανάλογη στάση με αυτή του Πατριαρχείου Αλεξάνδρειας αναμένεται να κρατήσει και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, καθώς ήδη η πλήρης οικονομική και σε έμψυχο ανθρώπινο δυναμικό εξάρτηση από τα ρωσικά συμφέροντα στον Πανάγιο Τάφο και την Αγιοταφική Αδελφότητα δεν αφήνουν πολλά περιθώρια επιλογής. Ακόμα και ο νυν Πατριάρχης οφείλει την πατριαρχική του υπόσταση προσωπικά στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο.

Ο ρόλος της Κίνας

Ένας σημαντικός παράγοντας στη διαμάχη αυτή είναι και ο κινεζικός παράγοντας, καθώς μέσα στην κινεζική κυβέρνηση θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι θα υπάρξουν και εκείνοι που θα διερευνήσουν τον ρόλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αμπχαζίας, η οποία βρίσκεται με την κινεζική κυβέρνηση σε υποβόσκουσα διαμάχη.

Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία προσφέρθηκε να διαμεσολαβήσει. Κάποιοι κληρικοί και ιεράρχες της Αμπχαζιανής Ορθόδοξης Εκκλησίας βλέπουν μια καλή αφορμή για να διατηρήσουν την καλή σχέση με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. 

Δεν λείπουν όμως και εκείνοι που θεωρούν ότι η Αμπχαζιανή Εκκλησία βρίσκεται ήδη υπό τον έλεγχο της Μόσχας ενώ άλλοι πάλι κατηγορούν τη Μόσχα για υποκρισία, με έναν πολύ γνωστό θεολόγο να υποστηρίζει δημοσίως ότι η Μόσχα τηρεί τη βιβλική αρχή «οφθαλμόν αντί οφθαλμού».

Σε τεντωμένο σχοινί

Οι ελληνόφωνες Εκκλησίες της Κύπρου και της Αλβανίας θεωρείται βέβαιο ότι θα ταχθούν με το πλευρό της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης. Δεν ισχύει το ίδιο όμως με την Ελλαδική Εκκλησία,

Καθώς οι σχέσεις -με ευθύνη των δύο ηγετών, Ιερωνύμου και Βαρθολομαίου - κύλησαν πάλι σε επικίνδυνο σημείο τριβής. Επομένως, η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης δεν μπορεί να θεωρεί σίγουρο ότι σε αυτή τη διαμάχη θα έχει σύμμαχο την Αθήνα.

Υπό αυτές τις συνθήκες το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως δεν μπορεί να συναινέσει στη σύγκληση μιας εκ προοιμίου σε βάρος του Συνόδου, πόσω μάλλον όταν είναι αμφίβολο αν θα μπορεί έστω και να προεδρεύσει.

Πέραν του δικαιώματος του να συγκαλεί ως Πρώτος μεταξύ Πρώτων Πανορθόδοξες Συνόδους, δεν είναι δυνατόν να θέσει σε συζήτηση το προνόμιό του να αποφαίνεται επί διαφορών μεταξύ Ιεραρχών  Μητροπολιτών, Επισκόπων Αυτοκέφαλων  Εκκλησιών, Πατριαρχείων αλλά και μεταξύ απλών Επισκοπών.

Κόντρας συνέχεια

Το πιο πρόσφατο επεισόδιο του... σίριαλ της κόντρας των δύο πλευρών αναφορικά με την αυτοκεφαλία της Ουκρανίας ήταν οι δηλώσεις αρχικά του Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα και εν συνεχεία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου.  

Ο Μητροπολίτης Ιλαρίωνας πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, στις 22 Οκτωβρίου ανέφερε ότι:

«Οι  ενέργειες του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο αναγνώρισε σχισματικούς στην Ουκρανία, εισπήδησε σε αλλότριο κανονικό έδαφος και διεκδικείτο δικαίωμα ακυρώσεως των αποφάσεων λοιπών Εκκλησιών, έχουν ριζικώς αλλοιώσει το σχήμα αλληλεπιδράσεως, το οποίο διαμορφώθηκε τον 20ό αιώνα». Και συνέχισε ρίχνοντας βέλη προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο λέγοντας:

«Ο Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος αυτοπαρουσιάζετο ως συντονιστής της κοινής ορθόδοξης δραστηριότητος, κωλύεται πλέον για λόγους προφανείς να λειτουργεί ως συντονιστής. Αυτοδιαλύθηκε ως συντονιστικό κέντρο των κανονικών Εκκλησιών με την επιλογή του υπέρ των σχισματικών, με τους οποίους ταυτίστηκε πλήρως...

Σχεδόν χίλια χρόνια πριν, όι ανεδαφικές αξιώσεις για τη μονοκρατορική εξουσία στην Εκκλησία ενός εκ των Προκαθημένων οδήγησαν σε σχίσμα μεγάλων διαστάσεων. Αυτή την επικίνδυνη οδό πορεύεται σήμερα ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.

Και τώρα πλέον με πικρία ερχόμεθα να διαπιστώσουμε τη διαίρεση, η οποία δεν επιτρέπει σε κανέναν να μιλά για κοινωνία 300 εκατομμυρίων Ορθοδόξων ως ενιαίο σύνολο.

Με την αναγνώριση των σχισματικών με τους οποίους εισήλθε σε κοινωνία, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως προσχώρησε στο σχίσμα. 

Επιπλέον, τα ανακοινωθέντα σχέδια ",εκχωρήσεως Αυτοκεφαλίας" δεν σημαίνουν τίποτε άλλο από τη σύσταση εκ των σχισματικών μιας παράλληλης οντότητος στην Ουκρανία, παρακάμπτοντας την ήδη υφιστάμενη κανονική Εκκλησία».

Από την πλευρά του, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος προτίμησε να αναφερθεί ευθέως στο ουκρανικό ζήτημα.Σε δηλώσεις του στις 24 Οκτωβρίου τόνισε: «Να είστε σίγουροι ότι θα επιλύσουμε το ουκρανικό ζήτημα κατά την κανονική τάξη και επ' αγαθώ του ουκρανικού λαού.

Αφενός οι Ουκρανοί δικαιούνται να λάβουν την Αυτοκεφαλία τους, όπως και όλοι οι βαλκανικοί λαοί, οι οποίοι υπήγοντο μέχρι κάποιας στιγμής στην άμεση δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου και κάποτε ήρθε η στιγμή κατά την οποίαν εχειραφετήθησαν. 

Και απέκτησαν την εκκλησιαστικήν ανεξαρτησίαν των και εσωτερικήν αυτοδιοίκησιν. Αφετέρου, είναι προνόμιο του Οικουμενικού Πατριάρχου να χορηγεί την Αυτοκεφαλία».

Και κατέληξε λέγοντας:«Το αίτημα των Ουκρανών για εκκλησιαστική ανεξαρτησία δεν είναι καινούριο. Κυρίως ανέκυψε μετά την ίδρυση του κυριάρχου, του ανεξαρτήτου ουκρανικού κράτους στις αρχές της δεκαετίας του '90, αλλά ήταν αίτημα πολύ παλαιότερο.

Όπως συνέβη με τους Ρώσους, τον 16ο αιώνα, και αργότερα με τους Σέρβους, τους Βουλγάρους, τους Ρουμάνους, την Εκκλησία της Ελλάδος το 1850, την Εκκλησία της Αλβανίας το 1937.

Γιατί, δηλαδή, όλοι οι άλλοι να έχουν δικαίωμα εις την αυτοκεφαλία και τα 45-50 εκατομμύρια των Ουκρανών να μην έχουν αυτό το δικαίωμα. Είναι αδικία».

Τομέας Ενημέρωσης: Voiotosp.blogspot.gr