Σεβασμιώτατοι
άγιοι. Αδελφοί,
«Ό
Χριστός έν τω μέσω ημών»
Τό
ανώτατο διοικητικό καί πνευματικό σώμα της Άγιωτάτης ’Εκκλησίας μας, ή Ιερά
Σύνοδος της Ιεραρχίας, συνέρχεται σήμερα καί γιά τέσσερις ημέρες (2 Όκτ.-5 Όκτ.) στην τακτική συνεδρία της γιά τό νέο Εκκλησιαστικό έτος.
Διατρανώνοντας έτσι τήν μεταξύ μας ενότητα, τήν συνοδική μας λειτουργία καί
μαρτυρώντας πρός πάντας τόν σωτήριο λόγο τού Κυρίου ήμών Ιησού Χριστού.
Είναι
σύνηθες ή σύγκληση τής Ιεραρχίας νά συμπίπτει μέ ιδιαίτερα εύαίσθητα κοινωνικά,
έθνικά, πολιτικά ή καί άλλα κρίσιμα γεγονότα όμως ή παρούσα χαρακτηρίζεται άπό
νέες προκλήσεις καί άπό σημαντικές γεωπολιτικές άλλαγές τόσο εντός, όσο καί
έκτος της πατρίδος μας.
Μέ άποτέλεσμα ή χριστιανική μας μαρτυρία, τό ’Ορθόδοξο
μήνυμά μας, νά καθίσταται επίκαιρο, επιτακτικό, άλλά καί αναγκαίο όσο ποτέ
άλλοτε.
Ή
άγια ’Εκκλησία μας, ώς «Σώμα τον σαρκωθέντος Θεού Λόγον»1, είχε, έχει καί δεν θά πάψει ποτέ, όσο καί αν κάποιοι διακαώς τό
επιθυμούν, νά έχει λόγο καί άποψη γιά κρίσιμα ζητήματα πού αφορούν στό μέλλον
της πατρίδος μας, πολλώ δε μάλλον όταν άπειλούνται ή καί διακυβεύονται τά
εθνικά της συμφέροντα.
Καί
τούτο, διότι δέν έπαψε ποτέ νά αποτελεί ενεργό καί άναπόσπαστο μέρος της
ιστορίας μας, νά ύπερασπίζεται καί νά διακονεί τόν πιστό λαό τού Θεού, ό όποίος
είναι ό θεματοφύλακας τής άληθείας τής ορθοδόξου πίστεώς μας καί ό άκοίμητος
φρουρός τής ευλογημένης παραδόσεώς μας.
Ξεκινώ
λοιπόν μέ τήν διαπίστωση αύτή, διότι πολλάκις τό ιερό Σώμα μας έχει επικριθεί
περί άπραξίας, περί άπαθείας, περί άπουσίας γνησίου μηνύματος ή καί ξεκάθαρου
πνευματικού λόγου, άγνοώντας κάποιοι ή παραθεωρώντας έσκεμμένως τό έργο, αλλά καί τήν μακραίωνη
προσφορά τής ’Εκκλησίας μας.
Όλοι βεβαίως γνωρίζετε ότι λόγο καί θέση δέν
λαμβάνει μόνον ό Αρχιεπίσκοπος, άλλά ό κάθε Ιεράρχης. Ωστόσο,
έμπεριστατωμένο λόγο καί ευαγγελική αλήθεια έκφράζουν τά συνοδικά όργανα τής
’Εκκλησίας μας, ή Ι.Σ.Ι. καί ή Δ.Ι.Σ.
Διότι ή συνοδικότητα αποτελεί
κληρονομία της ’Ορθοδόξου ’Εκκλησίας από τούς αποστολικούς χρόνους και τις
Οικουμενικές Συνόδους μέχρι καί σήμερον.
Προσευχόμεθα
δέ άδιαλλείπτως γιά την επιφοίτηση τού Αγίου Πνεύματος κατά την έν Συνόδω
άσκηση τής ποιμαντικής μας διακονίας.
Επιτρέψτε
μου νά σάς προτρέψω νά στρέψουμε τό βλέμμα μας καί πάλι στήν πολύπαθη καί πολύ
πολιτισμική πλέον ελληνική κοινωνία μας καί νά ύπογραμμίσουμε τήν δύναμη τής έν
Χριστώ άγάπης.
Η
οποία δέν γνωρίζει διακρίσεις φυλετικές, γλωσσικές καί θρησκευτικές, άλλά καί
δέν ομιλεί ποτέ τη γλώσσα τής ύποκρισίας, καθώς άρθρώνει πάντοτε τόν λόγο τής
άληθείας.
Ή
άγάπη τού Χριστού προϋποθέτει τήν ελευθερία τού προσώπου, τήν άληθινή έλευθερία
πού πραγματώνεται μόνον έν τή Ουσιαστική άγάπη τού Θεανθρώπου ’Ιησού Χριστού. Τό
μήνυμά μας λοιπόν, στήν πολυσυλλεκτική αύτή η ελληνική καί συνάμα εύρωπαϊκή
κοινωνία μας είναι ή δύναμη τής άγάπης.
Τής
άγάπης πού έχει ό Χριστός γιά κάθε άνθρωπο, γιά τήν κάθε εικόνα Του πού
άνταποκρίνεται στήν συνεχή κλήση πού τής άπευθύνει, τής ανιδιοτελούς άγάπης
πρός τόν συνάνθρωπο2, άλλά και της
τελείας αγάπης, πού «έξω βάλλει τόν φόβον»3.
Τόν
φόβο πού αισθάνεται κάθε πρόσφυγας και μετανάστης, κάθε άδικημένος, κάθε
πονεμένος πνευματικά καί ψυχικά άδελφός μας.
Αλλά
καί κάθε άνεργος ή καί άπελπισμένος άνθρωπος της εποχής μας. Τό μήνυμα άγάπης πού
έκφράζουμε σήμερον άπευθύνεταί σέ μία νέα Ελλάδα, «μεταμνημονιακή», πληγωμένη
καί κοινωνικά άσταθή. Εθνικά καί γλωσσικά άπειλουμένη άπό τάσεις διχόνοιας,
προσωπικών ιδιοτελειών καί γεωπολιτικών συμφερόντων.
Μία Ελλάδα χωρίς ξεκάθαρη πλοήγηση, χωρίς όραμα,
χωρίς εθνική ομοψυχία καί κατάρτιση ενός κοινού σχεδίου γιά βασικούς τομείς τής
ζωής μας, όπως ή παιδεία, ή υγεία καί ή εξωτερική μας πολιτική.
Ή
πατρίδα μας ταλανίσθηκε επί δεκαετίες άπό μικροπολιτικές καί πελατειακές
σχέσεις, άπό κομματικούς μηχανισμούς, άποξενωμένους άπό τή σκληρή
καθημερινότητα τού πολίτη καί άπό τά όνειρα τών νέων μας, πού αποτελούν τό μέλλον
καί τή χρυσή ελπίδα αύτού τού τόπου.
Πράγματι,
αποτελεί τραγική άλήθεια τό γεγονός ότι πάνω άπό 600.000 νέοι καί νέες,
έξαιτίας τής πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης τών τελευταίων έτών μετανάστευσαν στό
έξωτερικό, αποδυναμώνοντας σημαντικά την πατρίδα μας.
Ας
μην κρυβόμαστε άλλο, αδελφοί μου, πίσω από το δάχτυλό μας. Άς είμαστε τίμιοι με
τόν εαυτό μας και ειλικρινείς άπέναντι στόν Θεό! Αρνηθήκαμε νά συνεργαστούμε
καί προτάξαμε την εφήμερη θέση στην εξουσία, επιδιώκοντας τά άτομικά μας συμφέροντα.
Ακυρώσαμε
μέ τις πρακτικές μας βασικές άρχές, όπως της συλλογικότητας καί τού κοινού
οφέλους, θέτοντας τόν εγωϊσμό μας πάνω άπό την κοινωνική πρόοδο καί συνεχίζουμε
ακόμη προκλητικά νά αδιαφορούμε.
Νά άδιαφορούμε γιά τό μέλλον των παιδιών μας, πού άποτελούν
τό πολυτιμότερο περιουσιακό στοιχείο αύτής τής χώρας, πού μέσα άπό τήν θλιβερή αυτή
μετανάστευση τό δημογραφικό καθίσταται υπαρξιακό ζήτημα γιά τήν πατρίδα μας.
Ό πληθυσμός της Ελλάδας μας βρίσκεται ύπό διωγμόν4 καί πολύ φοβούμαι ότι σέ 50 έτη άπό
σήμερα, ή χώρα μας θά έχει μετατραπεί σέ ένα άπέραντο γηροκομείο. Χωρίς ζωντάνια, χωρίς δύναμη, χωρίς αισιοδοξία, άλλά καί
χωρίς νεανικό ένθουσιασμό.
Έχουμε ηθικό χρέος νά μην έπαναλάβουμε τά Λάθη καί
τά παραπτώματα τού παρελθόντος. Νά μην επιστρέφουμε στις πελατειακές σχέσεις
τού χθές καί σέ πρακτικές πού ευθύνονται γιά την πολυετή οικονομική κρίση πού
βιώνουμε σήμερα, άποτέλεσμα τής ήθικής καί πνευματικής παρακμής μας.
Πρώτοι εμείς οφείλουμε νά αναγεννηθούμε άνωθεν καί αύτή τήν
άναγέννηση νά τή μεταδώσουμε στούς συνανθρώπους γύρω μας.
Πρώτοι έμείς έχουμε χρέος νά συμπαρασταθούμε στίς άνάγκες
τους, στίς άγωνίες τους, στόν πόνο τους, στίς δυσκολίες τους, στά μεγάλα ή
μικρά ύπαρξιακά τους ζητήματα, διατηρώντας έτσι άκέραία τήν κοινωνική συνοχή
τής πατρίδας μας καί έφαρμόζοντας τήν έντολή τής άγάπης τού Κυρίου ήμών Ιησού
Χριστού.
Ή Εκκλησία δέν μπορεί νά κωφεύει, δέν μπορεί νά αγνοεί τήν
σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα καί δέν μπορεί νά μένει άδρανής στήν
κοινωνική αδικία, άφού όπως άναφέρεί χαρακτηριστικά ό άγιος Αμβρόσιος
Μεδιολάνων:
«Όποιος δέν καταπολεμά τήν αδικία πού γίνεται στόν πλησίον
τον, ένώ μπορεί, βρίσκεται στό Ιδιο κρίμα με αυτόν που τήν πραγματοποιεί»5. ’
Οφείλουμε νά ένσκύψουμε
με Εύαγγελική ταπείνωση στόν τραυματισμένο πνευματικά, κοινωνικά καί οικονομικά
συνάνθρωπό μας όχι άπλά ως φιλανθρωπικός οργανισμός.
Αλλά ώς ό κατ' εξοχήν χώρος σωτηρίας, ώς «κοινωνία
θεώσεως» 6, ώς «πνευματικό Ιατρείο», κατά τόν ιερό
Χρυσόστομο7, άλλά καί ώς χώρος άγάπης,
μετάνοιας καί έλπίδος.
Ας μην φοβόμαστε τό άγνωστο. Ό φόβος γίά τό άγνωστο υπάρχει πίσω άπό κάθε άντίσταση στην πρόοδο,
στη γνώση καί στην έξέλιξη. Αν φοβηθούμε τό άγνωστο είναι σαν νά φοβόμαστε τό
αύριο, τό μέλλον.
Κάθε τεχνολογική πρόοδος είναι εύπρόσδεκτη καί
καλοδεχούμενη, έφόσον προσεγγίζει τό ανθρώπινο πρόσωπο ώς εικόνα Θεού, σέβεται
τις άνθρώπινες σχέσεις, τήν ιερότητα τού θεσμού τής οικογένειας καί θέτει
ήθικές βάσεις στις νέες βιοηθικές προκλήσεις.
Ύπό τό πνεύμα αύτό, Σάς καλώ νά συμπορευθούμε μέ τήν πρόοδο,
μέ τήν εξέλιξη, νά συμπορευθούμε μέ τήν άλήθεια, νά θυσιάσουμε τό «εγώ»
μας καί νά έργασθούμε έντατικά.
Έτσι ώστε νά έπιστρέψουν τά παιδιά μας πίσω στην πατρίδα
τους. Νά χάσουμε εμείς για νά άπολαύσουν οι επόμενοι, νά στερηθούμε εμείς γιά
νά ωφεληθεί ή νέα γενιά.
Επιπλέον, ή Άγιωτάτη ’Εκκλησία μας καλείται, άδελφοί μου, νά
άντιμετωπίσει νέες γεωπολιτικές προκλήσεις καί στρατηγικές άλλαγές. Δυστυχώς, τά τύμπανα τού πολέμου έχουν ξεκινήσει καιρό τώρα
νά ήχούν άπειλητικά.
Ή εύρύτερη περιοχή τών Βαλκανίων μετατρέπεται εκ νέου σέ
χώρο πολιτικών ζυμώσεων καί εθνικών διεκδικήσεων. Ή ταυτότητά μας, ή ιστορία
μας γίνεται γι' άλλη μία φορά άντικείμενο διαπραγματεύσεων, διαβουλεύσεων καί
συμβιβασμών.
Πρώτοι έμείς επιθυμούμε, έκτος από τήν εθνική άκεραιότητά
μας πού είναι άδιαπραγμάτευτη, τήν πρόοδο τών γειτονικών λαών. ’Επιθυμούμε όμως
καί άπαιτούμε σεβασμό στήν μακραίωνη
πολιτισμική καί ελληνοχριστιανική κληρονομιά μας καί αύτό οφείλουμε νά τό
καταστήσουμε σαφές πρός πάσα κατεύθυνση.
Τό όραμα τής ειρήνης, πού αποτελεί πανανθρώπινο αίτημα,
απειλείται άπό πολλούς παράγοντες πού σχετίζονται μέ τή φυσιογνωμία τής εποχής
μας, άφού ό σύγχρονος άνθρωπος πού αποξενώνεται άπό τόν Θεό της αγάπης καί της
ειρήνης εύτελίζει τόν εαυτό του και βυθίζεται στην σύγκρουση καί στην καταστροφή.
Ή ειρήνη δεν μπορεί νά περιορισθεί σε στενά θρησκευτικά,
ιδεολογικά ή πολιτικά πλαίσια. Έχει δικές της ιδιαιτερότητες, εθνικές καί
γλωσσικές καί δεν μπορεί νά μεταβάλλεται ούτε σε «παίγνων», ούτε σε διαρκή
έκβιασμό μεταξύ Δύσεως καί Ανατολής.
Βεβαίως, δεν θά μπορούσε ό ’Ορθόδοξος
κόσμος νά μείνει άνεπηρέαστος άπό τις τεράστιες αύτές γεωπολιτικές συγκρούσεις.
Προσφάτως, παρατηρούμε σύννεφα νά καλύπτουν τήν έν Χριστώ κοινωνία καί ενότητα
τής ’Ορθοδόξου ’Εκκλησίας μας.
Ή δαιμονική πρόκληση τής έκκοσμικεύσεως εμφανίζεται έντονα
σε πολλά Εκκλησιαστικά πρόσωπα. Τό φαινόμενο αύτό αποτελεί καί τόν μεγαλύτερο
κίνδυνο γιά τήν ’Εκκλησία μας, είναι αύτό πού άλλοιώνει τό πραγματικό της
πνεύμα.
Αφού ό έκκοσμικευμένος χριστιανός δεν θέτει τήν Αγάπη τού
Χριστού ώς έπίκεντρο καί κριτήριο γιά τό κάθε τι στή ζωή του, άλλά ζει τή ζωή
του σύμφωνα μέ τά δικά του λανθασμένα πρότυπα.
«Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβον», άδελφοί διότι αύτή ή διχόνοια καί έλλειψη ένότητος
χαροποιεί περισσότερο από όλα τόν διάβολο. ’Εθνικιστικές τάσεις, ηγετικές
επιδιώξεις καί ιστορικές άνακρίβειες δέν έχουν θέση στην ’Ορθόδοξη ’Εκκλησία.
Ζούμε μέ κέντρο άναφοράς της ύπάρξεώς μας τό πρόσωπο τού Ιησού
Χριστού, τού Υιού καί Λόγου τού Θεού, τού Αρχηγού της Πίστεως καί Ίδρυτού της
Άγιωτάτης ημών ’Εκκλησίας έν τώ κόσμω, ό Όποίος «έλεον θέλει καί ού θυσίαν»8.
Ας άγωνισθούμε λοιπόν όλοι μας γιά την διατήρηση της
ενότητάς μας. Οι διενέξεις στην ορθόδοξη οικογένεια δίδουν λαβές σέ όλους όσους
μάχονται τόν ρόλο καί τό έργο της ’Εκκλησίας.
Αδελφοί μου,
Σύμφωνα, μέ την θεματολογία της Ημερήσιας Διατάξεως θά
προβούμε στην εκλογή τής έξ' Αρχιερέων ’Επιτροπής διά τάς πρός τόν Τύπον ανακοινώσεις
καί έν συνεχεία θά επακολουθήσει Έκθεσις Πεπραγμένων των Συνοδικών ’Επιτροπών
διά τό εκκλησιαστικόν έτος 2017- 2018, υπό τών Σεβασμιωτάτων Προέδρων αυτών.
Καθώς καί συμπλήρωσις τού Καταλόγου τών προς Αρχερατείαν
’Εκλόγιμων. Ακολούθως, θά έπακολουθήσουν Εισήγησείς ύπό τών Σεβασμιωτάτων
Μητροπολιτών Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κ. Ίωάννου μέ θέμα: «Το χθες, τό σήμερα καί τό
αύριο τον τόπον μας, μιά έκκλησιαστικοκοινωνική προσέγγιση».
Καί Κηφισίας, Αμαρουσίου καί Ωρωπού κ. Κυρίλλου μέ θέμα:
«Μελετώμενες
σννταγματικές αλλαγές καί οί θέσεις τής Εκκλησίας μας», εις τούς
οποίους καί εύχόμασθε όλοψύχως κάθε δύναμη καί φώτιση ύπό τού Παναγίου Θεού.
Έν συνεχεία θά προβούμε στην πλήρωση της Ίεράς Μητροπόλεως
Λαρίσης καί Τυρνάβου καί εις την Ψήφιση των Κανονισμών.Ωστόσο, θά ήθελα νά
λάβουμε τήν εύκαιρία αύτή καί νά άποφασίσουμε μέ αίσθημα εύθύνης γιά τήν πορεία
της Έκκλησίας μας.
Οί σχέσεις μας μέ τό κράτος καί ή Ανάγκη τής οικονομικής μας
αύτοτέλειας έπιτάσσουν τούτη τήν ώρα ένότητα καί σοβαρότητα λόγων καί πράξεων.
Εμπιστεύομαι τήν κρίση σας, τήν έπιλογή σας καί περισσότερο τήν αγάπη σας γιά
τήν Εκκλησία.
Θά μου επιτρέψτε νά εύχηθώ στόν Αγαπητό άδελφό Σεβασμιώτατο
Μητροπολίτη Περιστερίου κ. Χρυσόστομο, ό οποίος δοκιμάζεται τελευταία μέ σοβαρά
ζητήματα πού Αφορούν στήν ύγεία του, ταχεία Ανάρρωση καί καλή επιστροφή στά
ποιμαντικά του καθήκοντα.
Οί προσευχές όλων μας είναι τούτη τήν ώρα μαζί του. Ευχόμαστε
νά πάνε όλα κατ' εύχήν.
Επίσης, θα ήθελα νά έκφράσω την βαθύτατη λύπη μου γιά την
έκδημία ενός τόσο αγαπητού έν Χριστώ αδελφού μας, τού μακαριστού Μητροπολίτου
Λαρίσης κυρού Ιγνατίου, ό όποιος άδόκητα έφυγε καί πορεύεται πλέον πρός την
αιωνιότητα.
Άς προσευχηθούμε όλοι
μας γιά την ανάπαυση τής ψυχής του καί άς εύχηθούμε ό Θεός νά άναδείξεί άξιο
διάδοχό του.
Περαίνων, Σεβασμιώτατοι άγιοι άδελφοί, θά ήθελα να κλείσω με
τά λόγια τού ιερού Χρυσοστόμου, ό όποίος άναφέρει:«ή είς τόν Θεόν ελπίς πάντα
μεταρρυθμίζει»9.
Ή ελπίδα μας συνδέεται άρρηκτα τόσο μέ τήν πίστη, όσο
καί μέ τό πρόσωπο τού Ιησού Χριστού. Μέ οδηγό λοιπόν αύτήν τήν ελπίδα, αγαπημένοι,
ένωμένοι, μακριά καί πέρα άπό προσωπικά συμφέροντα καί φιλοδοξίες.
Ας άγωνισθούμε μέ θάρρος10
καί μέ θυσιαστικό πνεύμα τόν κοινόν καλόν άγώνα καί άς είμαστε βέβαιοι ότι θά
άντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά όλες τις άντιθέσεις, άλλά καί κάθε δοκιμασία,
άπό τήν οποία βάλλεται ή Εκκλησία μας καί ή πατρίδα μας. Αμήν!
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1.Ίωάννου Χρυσοστόμου Όμιλία πρό τής έξορίας,
β', PG 52, 429.
2.Ίω.ιγ713:«έντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους,
καθώς ήγάπησα υμάς ίνα καί υμείς άγαπάτε άλλήλους».
3.Α' Ιω. ό' 19.
4.Βλ. σχετικά Ήρα Έμκε-Πουλοπούλου, Ό πληθυσμός τής Ελλάδας
υπό διωγμόν, Ύπό την αιγίδα: Ελληνικής Έταρείας Δημογραφικών Μελετών, (ΕΔΗΜ)
Αθήνα, 2018.
5.Αμβροσίου Μεδιολάνων. De officciis
ministrorum I, 36,178, PL. 16, 75C:«Qui enim non repellit a socio injuriam, si
potest, tam est in vitio, quam ilie quifacit».
6.Γρηγορίου Παλαμά, Λόγος αποδεικτικός περί τής έκπορεύσεως
τον Αγίου Πνεύματος, 2,78. Εκδ. Π. Χρήστου, Γρηγορίου του Παλαμά, Συγγράμματα,
τ. Α', ο. 149.
7.Ίωάννου Χρυσοστόμου Εις τήν Γένεσιν, PG 53, 22: «ίατρείον
έστι πνευματικόν ή Εκκλησία καί δει τούς ένταύθα παραγενωμένους κατάλληλα τά
φάρμακα λαμβάνοντας καί τοις οικείοις τραύμασιν επιτεθέντας, όντως έπανιέναι».
8.Ματθ. θ' 13 καί ιβ' 7.
9.Ίωάννου Χρυσοστόμου, Είς Ψαλμόν, 10,1, PG. 55,140.
10.Ίω. ιστ', 33: «θαρρείτε, έγώ νενίκηκα τόν κόσμον»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου