ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ Η ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ

 

Ο πυθμένας του πηγαδιού θα αγγιχθεί, όταν οι Έλληνες χάσουν κυριολεκτικά ότι έχουν και δεν έχουν – με αποτέλεσμα να μετατραπούν σε φιλοξενούμενους φθηνούς εργαζόμενους στην ίδια τους την πατρίδα, η οποία θα αλλάξει ιδιοκτησία και θα αλλοιωθεί πληθυσμιακά.

«Σχεδόν ποτέ δεν εξεγειρόμαστε εναντίον μίας οδυνηρής διαδικασίας ή ενός καθεστώτος, όταν βρίσκονται στην πιο μισητή τους φάση – αλλά μόνο όταν αρχίζουν οι συνθήκες να βελτιώνονται σε κάποιο βαθμό, επιτρέποντας στους ανθρώπους να αναπνέουν, 

Να σκέφτονται, να επικοινωνούν τις σκέψεις τους, καθώς επίσης να μετρούν την έκταση των δικαιωμάτων και το μέγεθος των δυστυχιών τους. Τότε λοιπόν το βάρος της κατάστασης, αν και μικρότερο, φαίνεται ανυπόφορο» (το παράδοξο του Alexis de Tocqueville).

Σύμφωνα με το παραπάνω παράδοξο, το οποίο προσπαθεί να ερμηνεύσει την αιτία, για την οποία οι άνθρωποι δεν αντιδρούν όταν τους επιβάλλονται μαρτύρια, γιατί σιωπούν δηλαδή όπως τα πρόβατα όπως συμβαίνει στην Ελλάδα ειδικά μετά το 2015, ο βασικός λόγος είναι η συνέχιση της πτώσης του βιοτικού και λοιπού επιπέδου τους. 

Μόνο όταν φτάσουν στον «πυθμένα του πηγαδιού» και αρχίσει σιγά-σιγά να αντιστρέφεται η πορεία τους προς τα κάτω, κατανοούν τι τους έχει συμβεί και εξεγείρονται – όπου όμως η εκάστοτε εξουσία έχει πάρει ήδη τα κατάλληλα μέτρα, διαθέτοντας πανίσχυρες δυνάμεις καταστολής του «ετερόκλητου όχλου», όπως πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη.

Επίσης μία άλλη αιτία επί πλέον είναι  πως ο βασικός λόγος, εξαιτίας του οποίου υποφέρει η Ελλάδα, δεν είναι άλλος από την ελπίδα -επειδή η ελπίδα εξουδετερώνει τις υγιείς αντιστάσεις των ανθρώπων, αμβλύνει τους αμυντικούς τους μηχανισμούς και τους αδρανοποιεί ως άτομα. 

Αυτή ακριβώς η ελπίδα διευκόλυνε την επιβολή των μνημονίων παρά τις καταστροφικές τους συνέπειες και επέτρεψε το έγκλημα του PSI.

Ενώ δημιούργησε τις προϋποθέσεις ανόδου στην εξουσία της κατ’ επίφαση «αριστεράς» που δεν σεβάστηκε ούτε τον εαυτό της, ούτε την ιδεολογία της, ούτε την πατρίδα της, όπως άλλωστε όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Εκτός αυτού, η ελπίδα ήταν η αιτία που έμεινε ατιμώρητη η μεγαλύτερη κυβίστηση στην ανθρώπινη ιστορία, η παράνομη παράβαση του Συντάγματος ενάντια στις εντολές του 62% των Ελλήνων.

Καθώς επίσης που υπεγράφη το τρίτο μνημόνιο από την πλειοψηφία των βουλευτών, επικυρώνοντας τα δύο προηγούμενα.

Ενώ η ελπίδα έκανε εφικτό τον αφελληνισμό του τραπεζικού μας συστήματος, άρα τη λεηλασία της ιδιωτικής περιουσίας, με την ταυτόχρονη παράδοση της δημόσιας περιουσίας στους δανειστές, μέσω του Υπέρ-Ταμείου.

Το θέμα βέβαια είναι πόσο θα διαρκέσει αυτή η ελπίδα των Ελλήνων – οι οποίοι πλέον γνωρίζουν το βρώμικο παιχνίδι που παίχθηκε εις βάρος τους το «σύστημα» που τους στραγγαλίζει, τη στημένη ληστεία που υφίστανται με τις δήθεν ιδιωτικοποιήσεις.

Όπου στην πραγματικότητα είναι κατασχέσεις σε εξευτελιστικές τιμές, την ασυδοσία των κομμάτων που ορισμένα, παρά τις θηριώδεις κρατικές επιχορηγήσεις κατάφεραν να χρεοκοπήσουν, το γεγονός ότι είναι ανόητο να επαναλαμβάνεις το ίδιο πείραμα (μνημόνια), με τα ίδια συστατικά (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κλπ.) περιμένοντας άλλο αποτέλεσμα κοκ.

Αναφέραμε άλλωστε πως, εφόσον ισχύει ήδη το αγγλικό δίκαιο στο εσωτερικό της Ελλάδας, το δίκαιο του δανειστή δηλαδή επίσης για τον ιδιωτικό της τομέα, όλοι όσοι χρωστούν σήμερα θα χάσουν αυτά που έχουν ως εγγύηση για τα δάνεια τους – μέσω των ηλεκτρονικών κατασχέσεων.

Καθώς επίσης των αντίστοιχων πλειστηριασμών, όπου το σπίτι τους δεν θα πλειστηριάζεται στην αντικειμενική του αξία, αλλά σε οποιαδήποτε θελήσει ο αγοραστής του, χωρίς καμία δυνατότητα νομικής άμυνας.

Έτσι θα χάνουν τα περιουσιακά τους στοιχεία, τα οποία θα αγοράζονται σε εξευτελιστικές τιμές, συνεχίζοντας να είναι χρεωμένοι απέναντι στις τράπεζες, με το υπόλοιπο του δανείου τους – οπότε θα μετατραπούν σε σκλάβους χρέους στο διηνεκές, καθώς επίσης σε χαμηλού κόστους εργατικό δυναμικό των νέων ιδιοκτητών της χώρας τους.

Από την άλλη πλευρά, όλοι όσοι δεν χρωστούν ακόμη, σύντομα θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο – μέσα από την υπερβολική αύξηση των φόρων, σε συνδυασμό με τις μειώσεις των εισοδημάτων τους, λόγω των οποίων θα οδηγηθούν στην ίδια παγίδα του χρέους. 

Δεν πρέπει λοιπόν να εφησυχάζουν καθόλου όλοι όσοι έχουν αποφύγει μέχρι στιγμής τη ληστεία – αλλά να είναι σίγουροι ότι, θα έλθει σύντομα και η σειρά τους, ενώ η ελπίδα της ανάπτυξης σε καθεστώς μνημονίων, με 3,5% πρωτογενές πλεόνασμα και χωρίς δημόσιες επενδύσεις, αποτελεί μία ακόμη ουτοπία.

Για παράδειγμα, η σταδιακή φτωχοποίηση 

των Ελλήνων από την κατανομή των φόρων 

στο γράφημα – όπου:

Το 2008 το 79% των φορολογουμένων με εισόδημα κάτω των 25.000 € πλήρωνε το 14,2% των φόρων, το 13% με εισόδημα από 25.000 € έως 42.000 € πλήρωνε το 25,6% και το 8% με εισόδημα πάνω από 42.000 € το 60,2 %.

Το 2015 όμως το 88,2% πλήρωνε το 32,7% των φόρων, το 8,4% (αυτό που επέμεινε από το 13%) το 25,2% και το 3,4% (αυτό που επέμεινε από το 8%) το 42,1%.

Σήμερα βέβαια η κατάσταση έχει ακόμη περισσότερο επιδεινωθεί κάτι που θα συνεχιστεί και στο μέλλον, όπου αυτοί που θα διαφέρουν θα είναι μόνο οι πολιτικοί και λοιποί υπηρέτες των δανειστών.

Το παράδοξο του Τοκβίλ

Περαιτέρω, εάν υποθέσουμε όμως πως ισχύει το παράδοξο του Τοκβίλ (οπότε δεν είναι η ουτοπική ελπίδα που έχει καταδικάσει τους Έλληνες στην αδράνεια.

Σε συνδυασμό ίσως με την ανόητη πεποίθηση τους πως δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική λύση στα μνημόνια μετά την παταγώδη αποτυχία της διαπραγμάτευσης του 2015), τότε θα έπρεπε να αναρωτηθούμε πότε θα φτάσουν οι Έλληνες στον «πυθμένα του πηγαδιού» – ακόμη καλύτερα, πότε θα αντιστραφεί η πορεία τους προς τα κάτω.

Οφείλουμε βέβαια να σημειώσουμε πως η κατάρρευση δεν είναι μόνο οικονομική,  αλλά και εθνική – με κριτήριο την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας.

Όπου ενδεχομένως, εάν συμβεί τελικά, θα αποτελέσει την αφετηρία του διαμελισμού της χώρας, αφού κάτι τέτοιο εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Γερμανίας (εκτός του ότι χρησιμοποιείται επί πλέον για να υποτάξει και ψυχολογικά τους Έλληνες – αφού έτσι θα χάσουν εντελώς την αυτοπεποίθηση τους, σκύβοντας οριστικά το κεφάλι).

Απαντώντας στο ερώτημα, πιστεύουμε πως ο πυθμένας θα αγγιχθεί όταν οι Πολίτες χάσουν κυριολεκτικά ότι έχουν και δεν έχουν – με αποτέλεσμα να μετατραπούν σε φιλοξενούμενους φθηνούς εργαζόμενους στην ίδια τους την πατρίδα, η οποία θα αλλάξει ιδιοκτησία.

Εκτός αυτού όταν αλλοιωθεί εντελώς ο εγχώριος πληθυσμός, αφού οι Έλληνες που εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα, κυρίως οι νέοι, θα αντικατασταθούν από μετανάστες που θα έχουν χαμηλότερες απαιτήσεις βιοτικού επιπέδου και θα αδιαφορούν για την ελληνικότητα ή μη της χώρας μας (η φύση καλύπτει πάντοτε τα κενά).

Προφανώς έως ότου συμβούν τα παραπάνω, οι δυνάμεις οικονομικής κατοχής της χώρας μας που ασφαλώς γνωρίζουν το παράδοξο του Τοκβίλ, δεν θα επιτρέψουν την αντιστροφή της πορείας προς τα κάτω, για να αποφύγουν τις εξεγέρσεις. Οπότε η κατάρρευση θα συνεχιστεί, όπως άλλωστε φαίνεται από τον προϋπολογισμό, ιδίως από τη μείωση των δημοσίων επενδύσεων. 

Και ειδικά από την αποτυχία του στόχου του ακαθάριστου σχηματισμού παγίου κεφαλαίου (αντί 11% τελικά διαμορφώθηκε στο 0,8%, παρά το ότι είναι ο χαμηλότερος στην Ευρώπη).Ασφαλώς ευχόμαστε και ελπίζουμε να μην επαληθευθούν οι δυσοίωνες προβλέψεις μας. 

Εν τούτοις, όπως όλα δείχνουν, αυτά θα συμβούν στην Ελλάδα, εάν οι Έλληνες συνεχίσουν να ελπίζουν ατεκμηρίωτα – καθώς επίσης να πιστεύουν πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στα μνημόνια και στη διακυβέρνηση της χώρας, παραμένοντας αδρανείς. 

Οι ίδιοι πάντως κρατούν τα κλειδιά της φυλακής τους – της σπηλιάς του Πλάτωνα* καλύτερα, στην οποία έχουν εγκατασταθεί τα τελευταία οκτώ χρόνια.

*Σημείωση:Ο μύθος διηγείται πως σε ένα σπήλαιο, κάτω από τη γη, βρίσκονται μερικοί άνθρωποι – αλυσοδεμένοι με τέτοιο τρόπο στα πόδια και στο κεφάλι.

Ώστε να μπορούν να δουν μόνο τον απέναντί τους τοίχο. Δεν μπορούν να κοιτάξουν ούτε πίσω, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά – έχουν όμως ελεύθερα τα χέρια τους, οπότε θα μπορούσαν να απελευθερωθούν από τα δεσμά τους.

Πίσω τους είναι αναμμένη μια φωτιά – με αποτέλεσμα, οτιδήποτε εκδηλώνεται πίσω από την πλάτη τους, να αναπαριστάνεται ως σκιά στον απέναντι τους τοίχο.

Επειδή δε οι άνθρωποι αυτοί, σε ολόκληρη τη ζωή τους, δεν έχουν δει τίποτα άλλο, εκτός από τις σκιές των πραγμάτων, διατηρούν την εντύπωση ότι, πιστεύουν δηλαδή πως οι σκιές που βλέπουν επάνω στον τοίχο, είναι τα ίδια τα πράγματα, η αλήθεια.

Εάν όμως κάποιος από τους αλυσοδεμένους ανθρώπους του σπηλαίου κατορθώσει ή θελήσει μάλλον να απελευθερωθεί, να βγει από τη σπηλιά και να ανέβει πάνω στη γη, κάτω από το φως του ήλιου πλέον, θα δει τα πράγματα – οπότε θα καταλάβει την πλάνη, στην οποία ζούσε, όσο ήταν αλυσοδεμένος μέσα στη σπηλιά. 

Θα αντιληφθεί επί πλέον ότι οι συμπολίτες του, οι οποίοι εξακολουθούν να ευρίσκονται αλυσοδεμένοι στο σπήλαιο, είναι βυθισμένοι ακόμη μέσα στην πλάνη τους – νομίζοντας, έχοντας την ψευδαίσθηση καλύτερα ότι ζουν.

Οφείλουμε να σημειώσουμε βέβαια πως, κατά το φιλόσοφο, εάν ήθελε κανείς να ελευθερώσει τους σκλάβους, τους ζωντανούς πεθαμένους καλύτερα, να τους λύσει δηλαδή τα δεσμά τους. 

Θα ήταν πιθανότατα ικανοί να τον σκοτώσουν – θεωρώντας ότι στόχος του θα ήταν να τους κάνει κακό ή να τους τυφλώσει, οδηγώντας τους στον ήλιο, στο φως και στην «κοπιαστική αλήθεια» που αντιπροσωπεύουν.