ΠΡΟΣΛΑΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΗΣ ΑΞΙΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΚΑΣΤΡΟΥ κ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ ΚΥΡΟ ΙΓΝΑΤΙΟ (28/6/2018)

Στο τελευταίο μυστήριο του αοιδίμου

Λαρίσης Ιγνατίου προσκύνημα τιμής και αγάπης.

Τέσσερα ἔτη πρεσβύτερός μας ἐν βίῳ, τέσσερα καί πλέον ἔτη νεότερός μας στήν ἀρχιερατεία, ἤδη πρεσβύτερός μας καί στό προτελευταῖο ἐκκλησιαστικό μυστήριο τοῦ θανάτου πρό τῆς ἔσχατης ἐξανάστασης.

Ο μακαριστός καί εὐλογημένος Μητροπολίτης Λαρίσης & Τυρνάβου κυρός ΙΓΝΑΤΙΟΣ. Ένας σεμνός, πραΰθυμος, συγκαταβατικός, εἰρηνοποιός Ἱεράρχης, ἀπό ὅλους ἀξιαγάπητος καί τελικά παραδεκτός.

Καί γιά μᾶς προσφιλής, καθ᾽ ἑαυτόν γιά τήν ὅλη ἐκκλησιαστική του μαρτυρία, ἀλλά καί γιά τήν τιμημένη φερωνυμία του μέ τόν κλεινό Ἱερομάρτυρα.

Διάδοχος ἐκεῖνος ἄμεσος τῶν Ἀποστόλων στήν ἐμπειρική θεογνωσία καί θεολογία, μέχρι τῆς μαρτυρικῆς του θαρραλέας ἀντιστάσεως ὑπέρ Χριστοῦ ἀκόμη καί στήν ἀρρένα τῶν θηρίων ὡς θέαμα τοῦ ὕστερου ξεπεσμένου Ρωμαϊσμοῦ.

Διάδοχος καί ὁ τωρινός ἐπίσκοπος Ἰγνάτιος, ἀποφασιστικός στήν ἔπαλξη τῆς ποιμαντορικῆς πατρότητος καί εἰρηνοποιοῦ παρουσίας, συνετά ἀδούλωτος ἀπέναντι στόν πολέμιο τῆς ἐκκλησιαστικῆς εἰρήνης.

Πορεύεται πλέον ὄχι τόν ἀνάντη δρόμο τῆς ὑπομονῆς τῶν ἀδικαίωτων ὕβρεων τῶν πρώτων χρόνων· ὄχι τόν ἀνάντη δρόμο ὑπέρβασης τοῦ ἰδιότυπου ἐκείνου διωγμοῦ. 

Μέχρι καί τῆς μερικῆς ἀρνήσεώς του ὡς κανονικοῦ ποιμενάρχη τῆς καθ᾽ ἅπαντας τούς τέως κενῆς Μητροπόλεως Λαρίσης. Όχι τό καρδιοχτύπημα τῶν ὀδυνῶν τοῦδε τοῦ βίου καί τῆς ποιμαντορικῆς ἀθλήσεως…

Αλλά τήν ἔσχατη συνοδοιπορία πρός τόν ἐθελούσιο καί σωτηριώδη  Κυριακό θάνατο, μιά συνοδοιπορία ἀμεσότητας μέ τόν ἐθελουσίως θανόντα καί ταφέντα καί ἀναστάντα καί ἀναληφθέντα Κύριο τῆς δόξης. 

Ἡ τελευτή τελευταῖο μυστήριο στό βίο του, πού συνδέθηκε μέ τή Λάρισα ἀναδεχόμενος μιά κληροδοσία ἀκουσίων ψυχικῶν (καί πνευματικῶν) ὀδυνῶν καί τήν “ἀποχωρίζεται” τώρα σάν ἐνεργός ποιμενάρχης μέ τίς πιό ὁριακές σωματοψυχικές ὀδύνες.

Καί στίς μέν πρῶτες ἐκεῖνες καί διαρκεῖς τελειοποιούς ὀδύνες παρέσχε τήν ὑπομονή, τή σιωπή, τήν πραΰτητα, τή μακροθυμία, τήν καλοσύνη του ὡς ἀντίδοτο ἐκκλησιαστικοῦ πατρικοῦ ἤθους.

Γιά τήν τελευταία ὅμως καί τελειωτική ὀδύνη παρέδωσε τελικά ὅλο του τό “εἶναι” ὑποταγμένο στήν ἔσχατη πρό τῶν ἐσχάτων κλήση τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ, στό “Ἀμήν”, στήν τελευταία διά θανάτου ἱερουργία τῆς οἰκετικῆς ὑπακοῆς του στό θέλημα τοῦ Χριστοῦ ὑπέρ τῆς κατά Λάρισαν καί Τύρναβον τοπικῆς Ἐκκλησίας.

Ἔφυγε στά ξένα μέ τίς προσευχές ὅλων μας καί τήν προσδοκία νά ξαναγυρίσει ἀκμαῖος ἄγγελος τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ γυρίζει ἐξάγγελος τοῦ ἰδίου θανάτου,

Γιά νά πορευθεῖ πρός τήν οἰκειότερη συνέχεια τοῦ χριστιανικοῦ κι ἐκκλησιαστικοῦ μας βίου, πού οἱ εὐαγγελιστές ὀνομάτισαν “βασιλεία τοῦ Θεοῦ” ἤ “ζωή αἰώνια”, ἀπό τοῦδε καί εἰδικά γιά τήν πληρότητα τῆς ἀνεμπόδιστης αἰώνιας βίωσής της.

Αὐτήν τή βεβαιότητα παρέλαβε δι᾽ αἰώνων ἡ Ἐκκλησία ὡς σῶμα Χριστοῦ καί τήν μεθερμηνεύει ὡς “ποθεινή πατρίδα”. Μιά πατρίδα πού τήν γνωρίζουμε, τήν γευόμαστε, τήν οἰκειούμεθα, τήν χαιρόμαστε ἐκκλησιαστικά ἀπό τό σήμερα, γιά νά τήν χαιρόμαστε στό αὔριο καί στό ἀδιαστάτως αἰώνιο τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ ἅγιοι ὅλων τῶν ἐποχῶν καί τῶν ἡμερῶν μας, ὡσάν τόν ὅσιο Παΐσιο, τό ζοῦσαν ἐν ἀποκαλύψει καί τό ἔλεγαν σαφέστατα πώς ἡ ὥρα τοῦ θανάτου ἑκάστου ἀνθρώπου εἶναι μιά ἀνεξίτηλη ἀφετηριακή σφραγίδα τῆς βιοπορείας μας, μέσα στήν ἄκτιστη πρόνοια τοῦ Θεοῦ περί ἁπάντων καί περί ἑκάστου.

Ἐμεῖς ἔχουμε τό τί καί τό πῶς τοῦ βίου μας, τό αὐτεξούσιο τῆς διαχείρισης τοῦ βίου μας. Ὁ Κύριος, ὁ Κτίστης καί Δημιουργός τῶν ἁπάντων, ὁ Λυτρωτής καί Σωτήρας μας Θεός, τό παμμέγιστο τεκμήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Πατρός, κρατεῖ ἀδιόρατα τό “εἶναί” μας.

Καί τό μοιράζεται μέ μᾶς στήν ἁπλοχωρία τοῦ βίου μας καί προπαντός τῆς δικῆς Του θεανδρικῆς αἰωνιότητας. Μᾶς παρέχει τό δικαίωμα νά μοιρασθοῦμε μαζί Του τό βίο μας, νά τόν βιώσουμε τόν βίο μας ἁπλά καί φυσικά ὡς προβίωση τῆς αἰωνιότητάς Του.

Μέ τή βοήθεια τῆς Ἐκκλησίας. Διά τοῦ ἑνιαίου μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας. Μέ τήν ἀλληλοβοήθεια τῶν μελῶν, τῶν ἁγίων καί τῶν ἀθλουμένων.

Θά προψάλω τά τῆς κηδείας τοῦ Ἀδελφοῦ Ἱεράρχου Ἰγνατίου, κηδόμενος κάθε ψυχῆς σ᾽ ἐκεῖνον τόν οἰκεῖό μου τόπο, προπαντός ὅμως πονώντας γιά τόν ἴδιο τόν κοιμηθέντα Ποιμενάρχη καί συλλειτουργό μου καί διάδοχο.

Καί (ἀπό τήν ἀλγεινοτάτη ἐμπειρία τῆς ἀκροτάτης δικῆς μου ταλαιπωρίας) θά ἐξομολογηθῶ ἀντ᾽ αὐτοῦ δημόσια τό δικό του πόνο, τή δική του ὀδύνη, ὡς τό σπουδαιότερο ΕΡΓΟ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Ἰγνατίου. 

Ναί!Αὐτό προπαντός προσέφερε ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Λαρίσης Ἰγνάτιος στή Λαρισαϊκή κάμινο τῶν παθῶν. Προσέφερε τόν ἑαυτό του ὡς πρόταγμα ἐκτόνωσης τῶν θρησκειακῶν ναρκισσιστικῶν παθῶν.

Προσέφερε τόν ἑαυτό του ὡς στόχο πολεμικῆς καί ἀπόρριψης, μέχρι νά κατευνασθοῦν τά πάθη τά ἀνθρώπινα, τά βάσανα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, καί νά γαληνέψουν ὅλοι εἰρηνεύοντες εἰς ἀλλήλους. Αὐτό ἐκλήθη στά 1994 νά ὑπηρετήσει ἀπό τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Ἐάν ἦταν βίαιος, μαχητικός, τότε τό κακό θά συνεχιζόταν, μαζί μέ πολλαπλάσια τή φθορά τῶν συνειδήσεων. Ἐπελέγη τότε ὁ πραΰς Ἰγνάτιος, γνωστός σέ ὅλη τήν Ἱεραρχία.

Γιά τήν χαμηλῶν τόνων παρουσία του στίς Γραμματειακές Ὑπηρεσίες τῆς Συνόδου μέ τήν γλυκεία προσήνεια τοῦ χαρακτήρα του, γιά νά ἀμβλυνθοῦν σταδιακά οἱ ἐντάσεις. 

Αὐτό ἐκλήθη τότε πρό 24ετίας νά ζήσει, νά προτιμήσει, νά διδάξει, νά ὑπηρετήσει, νά διακηρύξει στή Λάρισα ὁ μακαριστός τώρα Μητροπολίτης Ἰγνάτιος.  

Μέ τά φυσικά του τάλαντα καί τά ἐπίκτητα τῆς μόρφωσης, τῆς πείρας, τοῦ θείου φόβου καί ζήλου, τῆς ἐθελοπροσφορᾶς. Διδασκόμενος στήν ἐπώδυνη ἐπισκοπική ποιμαντική πρακτική καί διδάσκων ἐν πραΰτητι ἐκεῖνο τό Σωφρόνειο: «Ὅταν ἡ ψυχή παραδοθῇ εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε οὐδέν ἔχει πλέον ἐν τῷ νοΐ, εἰ μή μόνον τόν Κύριον».

Τήν κυρίαρχη ἐκκλησιαστική του βιογραφία τήν συνέθεσε τό χέρι τοῦ Θεοῦ, φιλανθρωπευόμενο διά τῶν ὕβρεων τῶν ἐλαχίστων καί τῆς ἐνθουσιώδους εὐσεβοῦς χαρᾶς τῶν πολλαπλασίων.

Πάνω σ᾽ αὐτόν τόν καμβά ζωγράφισε ἤ ἁγιογράφησε τήν ὅλη ἐκκλησιαστική του μαρτυρία, ὅπως θά τήν ἀναλύσουν διά μακρῶν οἱ συνεργάτες καί ὅλοι οἱ κληρικοί καί ὁ λαός.

Ὅπως θά προσβλέψει σ᾽ αὐτήν προσβλεπόμενος “πρόσωπο πρός Πρόσωπο” ὁ Ποιμένας καί Ἐπίσκοπος τῶν ψυχῶν μας, τοῦ ὁποίου τό καρδιογράφημα εἶναι καί τό μόνο ἀξιόπιστο.

Γι᾽ αὐτό τό καρδιογράφημα ὅλοι μας προσερχόμαστε καί θά προσερχόμαστε σάν μιά ψυχή ἑνωμένοι στίς ἱερουργίες, ὅπου κι ἄν βρισκόμαστε καί διακονοῦμε, συνεισφέροντες τό σταυροκόπημα, τά πρόσφορα, τό νάμα, τίς προσευχές, τά δάκρυα, τίς ἐκτενεῖς δεήσεις.

Ὑπέρ τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Ἰγνατίου (καί ὅσων Ἐπισκόπων προδιακόνησαν). Προσφέροντας τόν ἑαυτό μας ὄχι σάν δότη ἥπατος. Αλλά σάν δότη καρδιᾶς ἐν Χριστῷ διά Πνεύματος Ἁγίου, ὥστε νά λειτουργεῖ αἰωνίως ἀκάματη ἡ καρδιά τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης & Τυρνάβου κυροῦ Ἰγνατίου.

Δυνατή μέσα στή Χάρη καί τό ἔλεος τοῦ Κυρίου μας.Καί νά “καρδιοχτυπᾶ” πλέον ἐν Χριστῷ στούς οὐρανούς γιά τούς Λαρισαίους καί ὅλη τήν Ἐκκλησία μας καί τόν ταλαίπωρο κόσμο, καθόλου γιά τόν ἑαυτό του. 

Μέσα στήν ἄχραντη λειτουργική διάρκεια τῆς Ἐκκλησίας τῶν πρωτοτόκων ἐν οὐρανοῖς, “ὅπου ἦχος καθαρός ἑορταζόντων καί βοώντων ἀπαύστως, Κύριε δόξα σοι”.

Ὑποκλινόμενος νοερά στό σκήνωμά του καί στήν εὐλογημένη 

ψυχή τοῦ μακαριστοῦ Λαρίσης Ἰγνατίου

†Ὁ ἀπό Λαρίσης Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως

και Πολυκάστρου
Δημήτριος