Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

 

Οι λομπίστες των Βρυξελλών: Η μυστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.Κάποιοι πρώην ευρωπαίοι επίτροποι.

Όπως σε όλους τους νόμους και τα συντάγματα των κρατών, έτσι και στο Μητρώο Διαφάνειας και στον Κώδικα Δεοντολογίας των αξιωματούχων της Ε.Ε. υπάρχουν αυστηροί νομικοί και ηθικοί κανόνες προστασίας των πολιτών και των κρατών της Ένωσης, οι οποίοι όμως ερμηνεύονται διασταλτικά ανάλογα με τις περιστάσεις και τις περιπτώσεις. 

Άλλωστε, όσοι έχουν παρακολουθήσει τις διάφορες έγγραφες οικονομικές ή άλλες συμφωνίες των θεσμικών ή άτυπων οργάνων της Ένωσης, γνωρίζουν πως ακολουθούν ποικίλες και αντικρουόμενες ερμηνείες των κειμένων από πληθώρα αξιωματούχων, με διαστρέβλωση του πραγματικού πνεύματος των συμφωνιών. Η γραφειοκρατία των Βρυξελλών είναι ακαταμάχητη σε τέτοιου είδους πρακτικές.

Ο Κώδικας Δεοντολογίας των Επιτρόπων επιτάσσει όπως οι διάφοροι Επίτροποι, κατά τη διάρκεια της θητείας τους στην Κομισιόν, δεν θα πρέπει να προσφέρουν τις υπηρεσίες του σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, με δραστηριότητες οι οποίες ταυτίζονται με το αντικείμενο των αρμοδιοτήτων τους, ενώ για τους αποχωρούντες η απαγόρευση ισχύει επί δεκαοχτώ μήνες μετά τη λήξη των καθηκόντων τους. 

Οι απαγορεύσεις αυτές δεν σημαίνει πως εφαρμόζονται με απόλυτη αυστηρότητα, αφού π.χ. τον Ιούλιο του 2000 ο γερμανός επίτροπος Βιομηχανίας, Πληροφόρησης και Τηλεπικοινωνιών Μάρτιν Μπάνγκεμαν, προσλήφθηκε αμέσως, μετά τη λήξη της θητείας του, από τον ισπανικό Τηλεπικοινωνιακό Όμιλο Τelefonica. 

Μάλιστα, η ανακοίνωση του διορισμού του στο Διοικητικό Συμβούλιο της εταιρείας είχε προαναγγελθεί τον Οκτώβρη του 1999, όταν ο Μπάνγκεμαν ασκούσε ακόμα τα καθήκοντα του επιτρόπου σε θέματα τηλεπικοινωνιών. 

Ήταν ο εξειδικευμένος «πληροφοριοδότης» που θα ήταν ένας πραγματικός θησαυρός για την μεγάλη πολυεθνική εταιρεία.

Εξυπακούεται πως, όταν η ιδιωτική επιχείρηση έχει διαφορετικό αντικείμενο δραστηριοτήτων από τις επίσημες αρμοδιότητες του επιτρόπου στην Κομισιόν, οι διαδικασίες πρόσληψής τους θα πρέπει να είναι απλούστερες. 

Για τα άλλα ανώτατα στελέχη των θεσμικών οργάνων (π.χ. τον πρόεδρο της ΕΕ, τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κλπ) δεν υπάρχουν αντίστοιχες προβλέψεις και απαγορεύσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Ιρλανδού προέδρου του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, από τον Ιανουάριο του 2002 και ως τον Ιούνιο του 2004, Πατ Κοξ.

Ο οποίος εκτός από τη συνέχιση των συμβουλευτικών δραστηριοτήτων του στην ΕΕ, πρόσφερε τις εξειδικευμένες γνώσεις του συμβούλου (προφανώς ως λομπίστας) στα πολυεθνικά μεγαθήρια Μicrosoft, Μichelin και Ρfizer.

Δεν θα πρέπει να ξεχνούμε πως, οι πολλοί πρώην επίτροποι της ΕΕ προσλαμβάνονται από τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, είτε ως μεμονωμένοι σύμβουλοι, είτε για να ενταχθούν σε μια ευρύτερη «ομάδα Λόμπι».

Αφού τέτοιες ομάδες εταιρειών προσπαθούν να επωφεληθούν από τις ευρωπαϊκές ρυθμίσεις στα θέματα των επαγγελματικών δραστηριοτήτων των πελατών τους σε ολόκληρη την υφήλιο.  Αλλά αυτή η πρόθεση κάποιων για να προσφέρουν υπηρεσίες «λομπίστα» δεν αφορά μόνον πρώην επιτρόπους αλλά και εν ενεργεία ευρωβουλευτές. 

Η άποψη για γενικευμένη διαφθορά στην ΕΕ φάνηκε και από την προσπάθεια της αγγλικής εφημερίδας «Sunday Times» να πραγματοποιήσει, με κατακριτέα και παράνομη μέθοδο, μια έρευνα για να εντοπίσει το ποσοστό των ευρωβουλευτών. 

Οι οποίοι θα ήταν πρόθυμοι, έναντι αμοιβής, να παρέμβουν στο Ευρωκοινοβούλιο ως λομπίστες για να καταθέσουν τροπολογία που θα διευκόλυνε τους υποτιθέμενους τραπεζίτες να μειώσουν τις υποχρεωτικές εγγυήσεις των καταθέσεων των πελατών τους. 

Οι Άγγλοι δημοσιογράφοι που παρουσιάστηκαν ως τραπεζίτες, με τη δημιουργία και ψεύτικης ιστοσελίδας στο internet, έκαναν προτάσεις δωροδοκίας σε 60 ευρωβουλευτές από τους οποίους οι 15 (το 25%) φάνηκαν πρόθυμοι να συνεργαστούν με αμοιβή από δώδεκα ως εκατό χιλιάδες ευρώ. 

Όμως, από τους δεκαπέντε μόνο τρεις παγιδεύτηκαν με συγκεκριμένα και αναμφισβήτητα από τις δικαστικές αρχές στοιχεία και αναγκάστηκαν να υποβάλουν παραιτήσεις. 

Ήταν ο πρώην υπουργός εσωτερικών της Αυστρίας Έρνστ Στράσερ, ο άλλοτε υπουργός εξωτερικών της Σλοβενίας Ζόραν Τάλερ και ο τέως αντιπρόεδρος της ρουμανικής κυβέρνησης Άντριαν Σέβεριν. .

Ας δούμε όμως τον τρόπο με τον οποίο αμείβονται, με μυθικά ποσά, κάποιοι από τους πρώην επιτρόπους «πουλώντας» τις εξειδικευμένες γνώσεις και τις γνωριμίες τους, στα πανίσχυρα κέντρα εξουσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Στην περίπτωση αυτή δεν έχουμε εμπορευματοποίηση των σχέσεων της εξουσίας με τον απλό, συνήθως, πολίτη, όπως βλέπουμε στα κομματικά μικρομάγαζα της ελληνικής πολιτικής σκηνής.

Αλλά σχέσεις διαφθοράς και αθέμιτων συναλλαγών με πανίσχυρες πολυεθνικές εταιρείες, οι οποίες επιβάλλουν στην ΕΕ τους όρους της αγοράς για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους.

Υπάρχουν δεκάδες αλλά άγνωστοι στο ευρύ κοινό επίτροποι και ευρωβουλευτές, στους οποίους δεν είναι δυνατόν να αναφερθούμε λεπτομερέστερα στα πλαίσια μιας σύντομης έρευνας.

Παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι, σαν το Βέλγο Κάρελ Ντε Γκουχτ, χρυσοπληρώνονται κι αυτοί από μεγάλες εταιρείες, όπως οι περισσότερο γνωστοί που θήτευσαν για πολλές τετραετίες, στο προσοδοφόρο μεταλλείο των Βρυξελλών και έχουν ευρύτερο κύκλο γνωριμιών. 

Ο προαναφερόμενος, ως βασικός διαπραγματευτής της πολυσυζητημένης εμπορικής συμφωνίας ΤΤΙΡ μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΕ, επιβραβεύτηκε προσφέροντας συμβουλές σε μεγάλες αμερικανικές εταιρίες, όπως η Proximus, η Merit Capital και η CVC Partners. 

Για να αποκτήσουν οι αναγνώστες μια μικρή εικόνα της διαπλεκόμενης ευρωπαϊκής εξουσίας ή ορθότερα του ευρωπαϊκού νεοπελατειακού συστήματος, θα παρουσιάσουμε, με συντομία, τα πορτρέτα κάποιων γνωστών στους Έλληνες επιτρόπων.

Ένας από τους πλέον πολυσυζητημένους πολυθεσίτες που υπηρέτησε για χρόνια στην ΕΕ και έπληξε αποτελεσματικά τα συμφέροντα του ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο, είναι ο Γκίντερ Φερχόιγκεν. 

Ο Γερμανός πρώην επίτροπος ανταμείφθηκε γι’ αυτές τις υπηρεσίες του ως υπεύθυνος των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, με το διορισμό του ως συμβούλου στην Ένωση Εμπορικών Επιμελητηρίων της Τουρκίας. 

Και δεν ήταν μόνον αυτή η ανταμοιβή του, ως λομπίστα, όταν στην περίοδο της προεδρίας του Χ. Μ. Μπαρόζο (του πιο αναίσχυντου προέδρου της Κομισιόν για μια δεκαετία) ήταν αρμόδιος για θέματα επιχειρήσεων και βιομηχανίας. 

Δεν πρόλαβε, μετά τη λήξη της θητείας του, να παραδώσει τη θέση του επιτρόπου και ανέλαβε περίοπτες θέσεις σε πολυεθνικά τραπεζικά και συμβουλευτικά (λόμπι) συγκροτήματα, όπως η Ένωση Γερμανικών Τραπεζών, η Royal Βank of Scotland, η Fleishman Ηillard κ.ά.

Ο φιλοτουρκισμός του Φερχόιγκεν, όπως και άλλων δεκάδων ευρωπαίων αξιωματούχων (όπως του διαβόητου Ολλανδού Χανς Βαν Ντεν Μπρουκ), δεν είχε ιδεολογικά ή άλλα εξιδανικευμένα κίνητρα. Η Τουρκία ανέκαθεν εξαγόραζε σημαντικά πολιτικά πρόσωπα στην Ευρώπη και στην Αμερική. 

Μάλιστα, για να πετύχει ευνοϊκές εισηγήσεις σε θέματα της ενταξιακής της προοπτικής στην ΕΕ και στα θέματα του Κυπριακού προβλήματος, οι παροχές της σε χρήμα, σε δώρα ή ακίνητα ήταν εντυπωσιακές. 

Οι αποκαλύψεις για τις βίλες και τα ακίνητα που απόκτησαν, με δωρεές, στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου δυτικοευρωπαίοι αξιωματούχοι, ώστε να δημιουργηθεί στην καρδιά της ΕΕ ένα φιλοτουρκικό λόμπι που θα πρόβαλε τις τουρκικές αξιώσεις, δεν προκάλεσαν αξιόλογες αντιδράσεις στην ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία και στα ΜΜΕ. 

Μάλιστα, σ’ αυτό το πολιτικό παιχνίδι αγοραπωλησιών συνειδήσεων και ηθικών αξιών, δεν δίστασε να συμμετάσχει και η πρώτη κυρία της Μεγάλης Βρετανίας, η Σέρι, η σύζυγος του πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ. 

Η οποία, ως δικηγόρος των Τουρκοκυπρίων και των τούρκων εποίκων, ανέλαβε να «νομιμοποιήσει» τις καταλήψεις και τις ανεγέρσεις κατοικιών σε οικόπεδα ελληνοκυπρίων, με τη σύνταξη συμβολαίων αγοράς κατοικιών σε βρετανούς πολίτες.

Ας απαριθμήσουμε όμως και κάποιους άλλους γνωστούς ή ελάχιστα γνωστούς πρώην επίτροπους, πριν φτάσουμε στην κορυφή της πυραμίδας, στους προέδρους της ευρωπαϊκής επιτροπής, για να επιβεβαιωθεί η λαϊκή ρήση πως «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι».

Μια ξεχωριστή μορφή της σύγχρονης διεφθαρμένης ευρωπαϊκής ηγεσίας αποτελεί και ο γάλλος Ζακ Μπαρό, αντιπρόεδρος της Κομισιόν κατά την αμαρτωλή προεδρία του πορτογάλου Ζ. Μ. Μπαρόζο. 

Το Φεβρουάριο του 2000 είχε καταδικαστεί από γαλλικό δικαστήριο με ποινή φυλάκισης οχτώ μηνών, με αναστολή και διετή στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων για «recel d’abus de confiance» (κατάχρηση εμπιστοσύνης). 

Η αιτία ήταν πως βρέθηκε ένας λογαριασμός του σε ελβετική τράπεζα με σχεδόν 25 εκατομμύρια γαλλικά φράγκα. Τα χρήματα αυτά προέρχονταν από εταιρείες κατασκευών και άλλες εταιρείες (π. χ. πλαστικών) στις οποίες ήταν μέτοχος και προορίζονταν και για την ενίσχυση του κόμματος του Ζακ Σιράκ. 

Παρά την καταδίκη του διορίστηκε το 2004 αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αν και πολλοί ευρωβουλευτές κατάγγειλαν και αποκάλυψαν το σκοτεινό παρελθόν του. Πέθανε πάμπλουτος το 2014, με μετοχές στην Arverne Developement Holding και στην Union Plastic, αλλά και με τεράστια ακίνητη περιουσία.

Ο Πορτογάλος Ζ. Πινέιρο, γνωστός στην Ελλάδα για το «πακέτο Πινέιρο» και τις δολοπλοκίες του για φαλκίδευση των αποφάσεων του Συμβουλίου Κορυφής του 1992 για τη Βαρντάρσκα Μπανόβινα (FYROM) , είχε επιλεγεί ως διευθύνων σύμβουλος της πετρελαϊκής GALP. 

Η Αυστριακή πρώην επίτροπος για τις Εξωτερικές Σχέσεις Μπενίτα Φερέρο Βάλντερ, τοποθετήθηκε σε θέσεις συμβούλου σε τρεις μεγάλες πολυεθνικές τριών ευρωπαϊκών κρατών (σε Γερμανία, Ισπανία και Βρετανία). 

Η Λουξεμβούργια επίτροπος Δικαιοσύνης Βίβιαν Ρέντινγκ αμείφθηκε για τις επί ενάμισι δεκαετίες γνώσεις της στα «παραθυράκια» της νομοθεσίας του Ευρωκοινοβουλίου, με τον διορισμό της ως συμβούλου στα πολυεθνικά μεγαθήρια Nyrstar, Agfa Gevaert και Bertelsmann.

Ο Βρετανός επίτροπος Λέον Μπρίταν «βολεύτηκε», ως αντιπρόεδρος, σε ελβετική τράπεζα και ως πρόεδρος στο ολλανδο-βρετανικό μεγαθήριο τροφίμων, ποτών, οικιακού καθαρισμού κλπ Unilever, τα προϊόντα του οποίου κυκλοφορούν σε διακόσιες περίπου χώρες. 

Ο Ισπανός πρώην επίτροπος Ανταγωνισμού Χοακίν Αλμούνια προσλήφθηκε από τον ιταλικό όμιλο Ambrosetti, στον οποίο ανήκουν ο ενεργειακός κολοσσός Enel και οι συνεργαζόμενες τράπεζες ING και JP Morgan.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Ως το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου του 1940 η FYROM, με πρωτεύουσα τα Σκόπια, ονομαζόταν «Βαρντάρσκα Μπανόβινα». Μετά τη λήξη του πολέμου και για λόγους γεωστρατηγικούς των χωρών του κομμουνιστικού μπλοκ (κάθοδος στο Αιγαίο 

Με κατάληψη της ελληνικής Μακεδονίας), «βάφτισαν» τη ΒΜ και της έδωσαν το όνομα που θα διευκόλυνε αυτά τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια. Δεν υπάρχει ούτε το παραμικρό αρχαιολογικό εύρημα (επίγραμμα, νόμισμα, γλυπτό κλπ) ή κείμενο σε αρχαίους έλληνες ή ρωμαίους συγγραφείς, που να συνδέει την ιστορία του βουλγαρόφωνου αυτού λαού με την ιστορία της αρχαίας Μακεδονίας. Αυτή η τεχνητή πολιτική  σύνδεση, υπήρξε η μεγαλύτερη πολιτιστική απάτη του 20^ου αιώνα. 

Παρά το γεγονός πως η δημιουργία μιας κρατικής οντότητας με το όνομα «Μακεδονία», είχε ως στόχους την κομμουνιστική επέκταση στο Αιγαίο, οι «κομμουνιστοφάγοι» των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για δικούς τους πλέον γεωστρατηγικούς στόχους (διότι γνωρίζουν Ιστορία) συνέχισαν αυτή την απάτη για την υλοποίηση του ιμπεριαλιστικού κομμουνιστικού σχεδίου. 

Θα πρέπει να τονίσουμε πως μέχρι σήμερα, κανένας έλληνας πολιτικός ή διπλωμάτης δεν κατηγόρησε δημόσια και με πύρινη γλώσσα τις μεγάλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες (οι οποίες παθαίνουν αλλεργία και μόνο στο άκουσμα της λέξης «κομμουνισμός»), πως αγωνίζονται να υλοποιήσουν αυτό το κομμουνιστικό όνειρο. 

Η εξευρωπαϊσμένη απάτη σε όλο της το μεγαλείο(!), ενώ οι έλληνες πολιτικοί έχουν προσβληθεί από τη γνωστή ασθένεια των υποτακτικών και των δουλοπρεπών: την ΑΦΩΝΙΑ