ΒΓΗΚΑΝ ΕΣΩΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ

 

Μπορεί ένα εθνικό θέμα να μπει σφήνα σε μια εσωκομματική –φανερή ή υπόγεια – διαμάχη; Στην περίπτωση της συμφωνίας Ελλάδας και Αιγύπτου, στον ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκαν μπροστά στο ίδιο ερώτημα. Παρότι το κόμμα δεν έχει αποφασίσει ακόμα τη στάση του στο Κοινοβούλιο (που σημαίνει πως, τη δεδομένη στιγμή, ακόμα και το «παρών» δεν μοιάζει απίθανο), η ανακοίνωση της Κουμουνδούρου στάθηκε περισσότερο στα αρνητικά παρά στα θετικά της σημεία.

Λίγες μέρες μετά, όμως, ένα κείμενο των «53+» έδειξε πως εντός του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ακόμα ένα ρεύμα – αυτό που κρίνει τη συμφωνία ως θετική και που, αντί να στέκεται στα θέματα επήρειας των νησιών, προτιμά τη «μεγάλη εικόνα». Στροφή από τα αριστερά, με στόχο όχι τη συμφωνία αυτή καθαυτήν, μα τη «μεγάλη εικόνα» και εντός του κόμματος: το φθινόπωρο του μετασχηματισμού και (κορωνοϊού επιτρέποντος) του συνεδρίου είναι κοντά.

Επισήμως, η ηγεσία στρέφεται όλο και περισσότερο σε «πράσινες» θέσεις, που στόχο έχουν να ικανοποιήσουν το νέο ακροατήριο στο οποίο στοχεύει ο ΣΥΡΙΖΑ. «Πράσινες» όχι οικολογικές, αλλά βαθιά πασοκικές, όπως οι μεταγραφές στελεχών και ψηφοφόρων των τελευταίων ετών που μετακόμισαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζουν να τον στηρίζουν έως σήμερα.

Πολλοί από το επονομαζόμενο «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ» τα τελευταία χρόνια έχουν εμπλακεί ενεργά στην αξιωματική αντιπολίτευση – βρίσκουν μάλιστα κοινό τόπο με προεδρικά στελέχη, που βλέπουν σ’ αυτούς το κλειδί για την επιστροφή στην εξουσία. Η συγκεκριμένη ομάδα «πασοκοσυριζαίων» προτιμούν το «βυθίσατε το «Χόρα»» περισσότερο από άλλες, ψυχραιμότερες κεντροαριστερές φωνές, με τις οποίες διαφωνούσαν στα εθνικά θέματα ακόμα κι όταν βρίσκονταν στον ίδιο κομματικό μηχανισμό.

Για τους «53+», από την άλλη, η εξουσία δεν είναι αυτοσκοπός. Η επιλογή τους, σ’ αυτή τη φάση, να χτίσουν ένα ακόμα λιθαράκι στην εσωκομματική ατζέντα που στήνεται σιγά-σιγά, ήρθε μετά τη συνέντευξη του Ευκλείδη Τσακαλώτου («Εποχή»). Εκεί όπου ο πρώην υπουργός Οικονομικών εμφανίστηκε να διαφωνεί ανοιχτά με την πολιτική μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ προς την Κεντροαριστερά και να ασκεί κριτική στον τρόπο με τον οποίο αυτή γίνεται ως σήμερα.

Η υποστήριξη στη συμφωνία με το Κάιρο ήταν ένα ακόμα προειδοποιητικό καμπανάκι για το ύφος που υιοθετείται επισήμως από την ηγεσία, μια δήλωση πως το αμέσως επόμενο διάστημα η «άλλη άποψη» μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μένει σιωπηλή. Κάθε νέα παρέμβαση μπορεί να θεωρείται προετοιμασία για τη μεγάλη μάχη του φθινοπώρου, που θα αναδείξει και την τελική μορφή του ΣΥΡΙΖΑ.

Θα δείξει, επιπλέον, τις προθέσεις της ηγεσίας του και την ανοχή της στις «άλλες απόψεις» – ειδικά από τη στιγμή που οι «53+» δεν αμφισβητούν ανοιχτά τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά την επιλογή της «Προοδευτικής Συμμαχίας» και της διεύρυνσης, όπως αυτή επιχειρείται. Το νέο «χτύπημα», ωστόσο, στόχευε μια κίνηση του Τσίπρα.

Στο παρελθόν, βέβαια, κάθε εσωκομματική σύγκρουση στον ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε κάποιον στην πόρτα της εξόδου – από την ανανεωτική πτέρυγα έως τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, κανένας δεν διαγράφηκε. Ολοι επέλεξαν να φύγουν ή, λένε οι κακές γλώσσες, ωθήθηκαν στην έξοδο. 

Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να γίνει σαφές αν το ίδιο μοτίβο θα ακολουθηθεί από την ηγεσία και σ’ αυτή την περίπτωση ή αν οι «53+» είναι διατεθειμένοι να κάνουν ένα τέτοιο βήμα.Αυτή τη στιγμή τα στρατόπεδα προετοιμάζονται για μια μάχη που δεν έχει διακύβευμα την ηγεσία, αλλά την πολιτική κατεύθυνση του κόμματος. Κι αυτή θα κριθεί τους μήνες που έρχονται και στο συνέδριο που βρίσκεται στα σκαριά.