ΤΟ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΑΛΛΑ Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ

 

Η Τουρκία «ασφυκτιεί» μέσα στα ρούχα του τοπικού χωροφύλακα, ρόλος που της έχει ανατεθεί τις τελευταίες δεκαετίες, και επιθυμεί να γίνει μία σύγχρονη υπερδύναμη με σαφή αναφορά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στα… εδάφη που εκείνη κατείχε. Κάτι σαν τον χάρτη που είχε δημοσιεύσει ο ISIS! Το μέλλον με μία τέτοια «δύναμη» να βρίσκεται ακριβώς δίπλα σου είναι προδιαγεγραμμένο: Πόλεμος! Εκείνο που δεν γνωρίζουμε είναι ο χρόνος.

Προσωπικά ήμουν και είμαι υπέρ του διαλόγου. Πιστεύω στην οικονομική συνεργασία και στις μεγάλες δυνατότητες που κρύβονται για την ελληνική επιχειρηματική κοινότητα στις αγορές της Ανατολής. Αλλά ο διάλογος έχει πάντα μια εύλογη προϋπόθεση: Τον αμοιβαίο σεβασμό στους διεθνείς κανόνες. 

Η Τουρκία του Ερντογάν δεν δείχνει ιδιαίτερη ευαισθησία για του Νόμους. Θεωρεί ότι οι νικητές διαμορφώνουν τους κανόνες κι αυτό προσπαθεί να πετύχει στο «πεδίο». Να υποχρεώσει την Ελλάδα να καθίσει στο τραπέζι κάτω από την πίεση μιας σημαντικής ήττας στο «πεδίο». Διάλογος, όμως, υπό αυτούς τους όρους δεν μπορεί να γίνει!

Στην πραγματικότητα ο Ερντογάν δεν ενδιαφέρεται για τους φυσικούς πόρους που βρίσκονται κάτω από την θάλασσα. Το πετρέλαιο είναι ένα προϊόν που εγκαταλείπεται από την σύγχρονη κοινωνία μας και αυτή η τάση δεν πρόκειται να ανατραπεί. 

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες έχουν ήδη αποσυρθεί από μελλοντικά projects ή έχουν αναστείλει τη δράση τους σε άλλα. Ειδικά στα βαθιά νερά της Μεσογείου χρειάζεται κάτι περισσότερο από την Ειρήνη για να αξιοποιηθούν οι φυσικοί πόροι: Υψηλότερες τιμές σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο.

Ο Ερντογάν θέλει να προσθέσει μία ακόμη επιτυχία στη προσωπική αίθουσα των θριάμβων του, μετά από την αποτροπή της δημιουργίας Κουρδικού κράτους και της νίκης του στην Συρία. Η Γαλάζια Πατρίδα αφορά κάτι περισσότερο από την χάραξη ΑΟΖ με Ελλάδα, Κύπρο και Αίγυπτο. 

Μετατρέπει την Τουρκία σε ναυτική Δύναμη, ικανή να επιβάλλει το «δίκιο» της με την λογική των κανονιών ακόμη και σε χώρες της Βορείου Αφρικής. Είναι το επόμενο βήμα στην πορεία για την δημιουργία μιας μελλοντικής υπερδύναμης. Το γεγονός ότι υπάρχουν σήμερα ευρωπαϊκές δυνάμεις που αντιμετωπίζουν με μυωπικό τρόπο την προοπτική της δημιουργίας ενός εξ ορισμού νέου μεγάλου εχθρού για την Ευρώπη στα Νοτιοανατολικά της σύνορα, είναι κάτι που δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση. 

Ουδέποτε στο παρελθόν οι δυνάμεις αυτές μπόρεσαν να δουν το μέλλον διαφορετικά…Η Τουρκία προετοιμάζεται εδώ και χρόνια γι' αυτή την εξέλιξη. Δεν είναι κάτι που προέκυψε χτες και δεν πρόκειται να σταματήσει αύριο. Ακόμη κι αν οδηγηθούμε και οι δύο πλευρές σε έναν έντιμο και γόνιμο διάλογο. 

Κάτι για το οποίο αμφιβάλλω, καθώς ο «έντιμος διάλογος» περνάει μέσα από την αναγνώριση της αρχής ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα. Κάτι που αν η Τουρκία το αναγνωρίσει είναι σαν να εγκαταλείπει το σχέδιο «γαλάζια πατρίδα» και να περιορίζει έτσι αισθητά τους στρατηγικούς της στόχους.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις θα έπρεπε να είχαν δει έγκαιρα την συλλογιστική πίσω από τη οποία κτιζότανε τα τελευταία χρόνια η δημιουργία της τουρκικής πολεμικής μηχανής. Η προσπάθειά της να γίνει κυρίαρχη και στην θάλασσα, οι επενδύσεις της στην πολεμική βιομηχανία. Για παράδειγμα, δεν ξοδεύει κάποιος περισσότερα από 800 εκατ. δολάρια για γεωτρύπανα για να τα αφήσει να σαπίζουν σε κάποιο λιμάνι. Κάποιο σκοπό έχει…

Μία ειρηνική Τουρκία είναι το ζητούμενο, το οποίο, όμως, περνάει μέσα από τις εξελίξεις στην ίδια την Τουρκία. Μια μεγάλη χώρα με πραγματικά μεγάλες δυνατότητες. Τις οποίες όμως δυνατότητες θα πρέπει η ίδια να αποφασίσει αν θα τις αξιοποιήσει για να γίνει μία πραγματικά υπολογίσιμη οικονομική δύναμη στον πλανήτη ή θα τις σπαταλήσει σε προμήθειες αμυντικού υλικού. 

Προς το παρόν η πλάστιγγα γέρνει στην δεύτερη επιλογή. Η Τουρκία προετοιμάζεται κάθε μέρα για πόλεμο και επενδύει τεράστιους οικονομικούς πόρους σε αυτή την προοπτική. Για ποιόν λόγο να «θυσιάσει» την οικονομική ευμάρεια των πολιτών της, αν στο τέλος επιλέξει την Ειρήνη; 

Η στρατηγική του Ερντογάν είναι απολύτως ξεκάθαρη και δεν δικαιολογεί τις ελπίδες κάποιων στην Αθήνα ότι θα μπορέσουμε στο τέλος να αποφύγουμε την σύγκρουση. Αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο αν η Τουρκία υποστεί συντριβή των νεοθωμανικών της φαντασιώσεων της σε ένα άλλο «πεδίο».

Η ουσία είναι ότι ακόμη κι αν αποφύγουμε σε αυτή την φάση την σύγκρουση, θα ήταν εγκληματική αμέλεια να εμπιστευτούμε το μέλλον μας στις καλές προθέσεις των γειτόνων μας. Οι πολιτικές του ζεϊμπέκικου και της κουμπαριάς δεν κατεύνασαν τους Τούρκους, αλλά κοίμισαν την ελληνική κοινωνία.

Σήμερα γνωρίζουμε όλοι τι πρέπει να κάνουμε για να προστατεύσουμε την ελευθερία μας και την ειρήνη στην περιοχή. Το ερώτημα είναι αν η ελληνική κοινωνία είναι πράγματι έτοιμη για «θυσίες» ή αν εξακολουθεί να βρίσκεται στην αναζήτηση ευκαιριακών λύσεων. Σήμερα αποδέχεται την λογική του «πρέπει να γίνουμε Ισραήλ», αλλά σημασία έχει τι θα λέει αύριο, όταν ο κίνδυνος θα έχει (αν έχει) απομακρυνθεί.

Για παράδειγμα, το δημογραφικό πρόβλημα είναι δεδομένο. Η λύση είναι η αύξηση της θητείας, η στράτευση των γυναικών και η συνεχής εκπαίδευση των εφέδρων. Είναι επίσης γνωστό ότι χρειαζόμαστε εξοπλισμούς. Πρέπει, λοιπόν, να βάλουμε λεφτά στην άμυνα και την ίδια ώρα να αναπτύξουμε την εγχώρια αμυντική βιομηχανία. Όχι όπως γίνεται σήμερα. 

Το σημερινό μοντέλο της τοποθέτησης κομματικών στελεχών στις διοικήσεις αυτών των εταιρειών είναι μοντέλο αποτυχίας. Και τέλος χρειάζεται φαντασία! Το σώμα των δασοπυροσβεστών, το οποίο απαρτιζότανε από πρώην στελέχη των επίλεκτων μονάδων των ενόπλων δυνάμεων, ήταν μία καλή πρόταση. Οι άνθρωποι αυτοί έσβηναν φωτιές, βοηθούσαν σε πλημμύρες και θα μπορούσαν σήμερα να βρίσκονται (αν υπήρχε ακόμη το Σώμα) στην πρώτη γραμμή του Έβρου.

Να καταλήξουμε τι θέλουμε ως κοινωνία. Διότι την άμυνά μας δεν θα την αναλάβουν ούτε οι Γερμανοί (θεός φυλάξει) ούτε οι Γάλλοι. Αν δεν θέλουμε να πάρουμε αυτό τον δρόμο, υπάρχει και ο άλλος! Φωνάζουμε αύριο τον Ερντογάν στην Αθήνα και υπογράφουμε ένα σύμφωνο φιλίας, με βάση το οποίο η Ελλάδα προσχωρεί στην νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία. 

Θα προτιμούσαμε ένα σύμφωνο φιλίας που θα υπογραφεί στην Άγκυρα, με βάση το οποίο οι δύο λαοί, που μοιάζουν σε πολλές συνήθειες, θα οικοδομήσουν ένα ισχυρό μέλλον στην Ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη περιοχή της επιρροής τους. Από αυτό απέχουμε, δυστυχώς, πολύ ακόμη…