ΤΟ ΑΛΛΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ

Καταστρέφουν αγάλματα ανεπιθύμητων προσώπων. Τα αγάλματα είναι ομοιώματα, αλλά με την αποκαθήλωση μεταβάλλονται σε είδωλα. Πρόκειται για εικονομαχία, δηλαδή το άλλο πρόσωπο της ειδωλολατρίας. Να, η παραμόρφωση.

Οταν προσπαθήσεις να αποκαθάρεις την Ιστορία από τις αντιφάσεις της και τις αδικίες της, καταστρέφοντας τα ομοιώματα, τα είδωλα των προσώπων που είναι οι εκφραστές, οι φορείς αυτών των αντιφάσεων, και όχι αίροντας θεσμικά και εθιμικά τις αιτίες τους, τότε δεν κάνεις αποκατάσταση μιας «καθαρής και ηθικής» Ιστορίας, αλλά βεβήλωση μέσα από έναν δικό σου, ιδιόκτητο ηθικισμό.

Αυτός ο ηθικισμός, όμως, μπορεί κάλλιστα να νομιμοποιήσει και έναν ηθικισμό του αντιπάλου που θα υποβάλει να καταστρέφονται αντιστοίχως μνημεία της συμφιλίωσης ή της ομόνοιας, αγάλματα-ομοιώματα του Μαντέλα ή του Κινγκ. 

Πολύ περισσότερο όταν καταστρέφεις αγάλματα, ομοιώματα, υπομνήματα, που προφανώς τα εκλαμβάνεις ως είδωλα, ως εικονογραφικά ισοδύναμα του «κακού». Οταν εννοείς το ομοίωμα ως είδωλο, ως συμβολικό ισοδύναμο ή και ως ταυτόσημο, με το πραγματικό το οποίο μάχεσαι.

Αυτό δεν είναι απλώς μια σκοταδιστική πράξη, αλλά ένας ιδεολογικός σκοταδισμός που χωρίς να αποκαθιστά την ορθή –κατά τη γνώμη σου– Ιστορία, δημιουργεί εντέλει μια ιστορική λογοκρισία, ένα μοντάζ, μια προσωπική ή οπαδική κατασκευή. Στον εκλεκτικισμό της Ιστορίας, η γραφή της οποίας έχει «επιλέξει» τα πρόσωπα ή τα περιστατικά που την υποστασιοποιούν, αντιτάσσεται εντέλει ένας άλλος εκλεκτικισμός:

Επιλέγει ο καθένας άλλα πρόσωπα, διαφορετικά περιστατικά που την υποστασιοποιούν/ διαμορφώνουν/εικονογραφούν. Δεν πρόκειται ωστόσο για μάχη σχολών και ερευνητικών τεχνικών, αλλά για μάχη διαγραφής, ρετούς. Ποιος οδηγεί στη σκοταδιστική αντίληψη ότι το «κακό», το πολιτικά και κοινωνικά ανεπίτρεπτο, συμπυκνώνεται σε εικόνες, σε ομοιώματα;

Ποια δικαιοσύνη κρύβεται στην κουλτούρα και στις ορμές του πλήθους που θα πηγαίνει στα μουσεία καταστρέφοντας τον «σφαγέα» Καίσαρα, τον Εσταυρωμένο των «απίστων» του Ντονατέλο, τον Πάπα Ιννοκέντιο Ι΄ του Βελάσκεθ, τον Μπραντ Πιτ στο μουσείο της μαντάμ Τισό, όπως και τον Τσώρτσιλ στην πλατεία του Κοινοβουλίου; 

Ποια δικαιοσύνη θεμελιώνεται σε μια τέτοια απο-γραφή, δια-γραφή; Φοβάμαι ότι και ο δημόσιος λόγος, τύπου Τραμπ, οι τεχνικές με τις οποίες παριστάνονται το καλό και το κακό διευκόλυναν το τζίνι να βγει από το μπουκάλι. Διότι υπάρχει ένα τεράστιο, σωρευμένο δυναμικό ανασφάλειας, οικονομικής αβεβαιότητας, απονομιμοποίησης, αποϊεροποίησης, ένα δυναμικό, συλλογικό αλλά και ετερογενές «Τζόκερ», που γυρεύει την έκφρασή του.

Οσο η πολιτική προσχωρεί στους όρους της ποπ συνθήκης, του εικονογραφικού και λεκτικού μανιχαϊσμού, τόσο θα ταΐζει λατρευτικές αποκαθηλώσεις και αποδομητικές ενθρονίσεις. Αγάλματα, ερείπια, είδωλα και τα δύο, στρατευμένα σε μια χαμένη πίστη, σε μια πολιτική ένδεια.