ΜΕ ΡΙΣΚΟ Η ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Είναι ολοφάνερο, σε παγκόσμιο επίπεδο, ότι οι απανταχού κυβερνήσεις δίνουν πια προτεραιότητα στην αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κορωνοϊκής πανδημίας στην οικονομία, παρά σε μέτρα για τον περιορισμό διασποράς του ιού. 

Αλλες το κάνουν με περισσότερη σύνεση, θεωρώντας ότι έχουν φτάσει σε σημείο ελέγχου των κρουσμάτων, ώστε αυτά να είναι σχετικά λίγα και να μην ξεπερνούν τις δυνατότητες του συστήματος υγείας και άλλες δείχνουν να αδημονούν για εκλογικούς και γενικότερα πολιτικούς λόγους, έτοιμες να αναλάβουν ρίσκα αναζωπύρωσης της διασποράς.

Κορυφαίο παράδειγμα ο Ντόναλντ Τραμπ και δεύτερος, αλλά σε απόσταση, ο Μπόρις Τζόνσον. Υπάρχουν και εκείνοι που αδιαφορούν πλήρως για τα κρούσματα και τους θανάτους που προκαλεί ο ιός, όπως ο φοβερός Μπολσονάρου της Βραζιλίας –που το διαλαλεί κιόλας– ίσως και κάποιοι άλλοι στη Λατινική Αμερική που παίρνει τώρα τη σκυτάλη από το βόρειο ημισφαίριο, καθώς εκεί βρίσκονται στο φθινόπωρο.

Σε καλό να (μας) βγει η στροφή αυτή, με την επισήμανση ότι την κάνει και η ελληνική κυβέρνηση, ακολουθώντας την τάση όλης της Ευρώπης. Δικαιωματικά, βέβαια, αφού η επιτυχία της στην πρώτη φάση της υγειονομικής αντιμετώπισης είναι αναμφισβήτητη, γεγονός που αποδεικνύεται από τους αριθμούς και το αναγνωρίζει το σύμπαν.

Ομως, όλοι οι ειδικοί, από τον περίφημο Αντονι Φάουτσι των ΗΠΑ μέχρι τον δικό μας διάσημο Σωτήρη Τσιόδρα και πολλοί άλλοι, τονίζουν με κάθε ευκαιρία ότι ο κίνδυνος παραμονεύει και μπορεί να εκδηλωθεί και να απλωθεί από σχετικά μικρές εστίες σε ελάχιστο διάστημα. Το είδαμε τις προάλλες στη Νότια Κορέα, διαπιστώνεται πάλι στην Κίνα, το νιώθει η Γερμανία μετά τη χαλάρωση των μέτρων. 

Στην ελληνική περίπτωση, στις μόνιμες «βόμβες» υγειονομικής απειλής των συνοικισμών των Ρομά και των προσφυγικών-μεταναστευτικών δομών, προστέθηκαν τις τελευταίες μέρες οι ασυγχώρητοι αντιεξουσιαστές-μπαχαλάκηδες των πλατειών μαζί με τους απρόσεκτους/αδιάφορους.

Οι συνέπειες –αν υπάρξουν βέβαια– της χαλάρωσης των μέτρων θα φανούν ίσως αυτές τις μέρες, με τη συμπλήρωση περίπου δύο εβδομάδων από το πέρασμα στη φάση τού «μένουμε ασφαλείς». Από την άλλη πλευρά, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα, όπως και όλη η Ευρώπη, δεν θα μπορούσε να επιβιώσει με κλειστές οικονομίες για πολύ ακόμη.

Κανένα κράτος στην ιστορία του κόσμου δεν μπορεί να επιδοτεί και να στηρίζει οικονομικά επιχειρήσεις και πολίτες για μεγάλο διάστημα δίχως να εισπράττει. Ούτε καν η Ελλάδα με τους τόσο πολλούς που πιστεύουν ότι η μοναδική αποστολή της πολιτείας είναι αυτή και καμία άλλη, γι’ αυτό και συνεχώς απαιτούν πιεστικά με το χέρι απλωμένο –πάντα με τη βοήθεια των μίντια– , είτε το δικαιούνται είτε όχι.

Εχουν, λοιπόν, λογική οι απεγνωσμένες προσπάθειες των ευρωπαϊκών χωρών να ανακινήσουν τις οικονομίες τους. Για να αποφύγουν την κοινωνική αναταραχή αλλά και για να επαναλειτουργήσουν οι αρχές της ελεύθερης διακίνησης και εγκατάστασης στην Ε.Ε. Αρκεί να μην αποδειχθούν πρόωρες, γιατί τα υγειονομικά ρίσκα είναι μεγάλα και βρίσκονται ακόμη εκεί.