Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΟΝΟΪΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΙΝΤΕΡΝΕΤΙΚΑ ΒΑΚΤΗΡΙΔΙΑ

Με αφορμή την Συνέντευξη του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Κ.κ. Ιερωνύμου στον Αντένα 5/4/2020, βγήκαν αμέσως κάποιοι θερμοκέφαλοι πιστεύοντας έτσι ότι επικρίνουν τον Αρχιεπίσκοπο, για την αλήθεια όπου είπε για το Άγιο Φως εκ των Ιεροσολύμων, εκεί βέβαια έμπλεξαν και την Θεία Κοινωνία με τον πιο ασεβή τρόπο.

Ο Αρχιεπίσκοπος πρέπει να γνωρίζουν, κάποιοι άσχετοι και άγευστοι καθώς  και κάποιοι αποτυχημένοι συντάκτες εμπαθών σάϊτ και ιδίως ο Σωτήρης Τζούμας αυτό το κακοήθη βακτηρίδιο, ότι δεν λέει ότι θέλει επειδή είναι Αρχιεπίσκοπος όπως γράφει στην Ιστοσελίδα του 5/4/2020.Ο Μακαριώτατος για την Θεία Κοινωνία είπε πως είναι αδιαπραγμάτευτη κάθε συζήτηση. Εξ΄ άλλου και στην τελευταία Δ.Ι.Σ. 1/4/2020 είπε ότι είναι «φάρμακον αθανασίας εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον».

Ούτε για ζεστό νεράκι είπε, ούτε για ψωμάκι και κρασάκι,  ούτε άλλες φιλοσοφίες στυλ Τζούμα είπε. Είπε την αλήθεια που άλλοι φοβούνται τόσους αιώνες να πουν για το Άγιο Φως. Χωρίς περιστροφές και ιησουίτικες περικοκλάδες και εξηγούμαι:

Το θαύμα ιστορικά μια φορά έγινε το 1580, όπου εξήλθε το Άγιο Φως από τον Τάφο του Χριστού και έσχισε την μεσαία κολόνα από τις τρεις κίονες, για να μην πάρουν το Άγιο Φως οι ανθέλληνες και αιρετικοί Αρμένιοι, όπου είχαν εμποδίσει τον Ελληνορθόδοξο Πατριάρχη Σωφρόνιο τον Δ’ να εισέλθει στον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως. Αυτή είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ κακοήθη βακτηρήδια. 

Επίσης σε ότι αφορά την υποδοχή του Αγίου Φωτός ως Αρχηγού Κράτους, θα έπρεπε να γνωρίζουν αυτοί οι άσχετοι ότι το Μάϊο του 2016 ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος είχε γράψει: «Δεν είναι δυνατόν το Άγιο Φως να τεθεί σε μια τέτοια διάσταση υποδοχή με τιμές «Αρχηγού Κράτους», γιατί δεν αποτελεί μια εξουσία τεταγμένη να εξυπηρετεί μεταπτωτικές καταστάσεις. Δεν είναι ορθό να θεωρείται Αρχηγός Κράτους το Άγιο Φως…  

Δια τούτο θα έπρεπε να είμεθα πολύ προσεκτικοί όταν γράφουμε κάποιο κείμενο  για τόσο σοβαρά θέματα όπως αυτό περί της γνησιότητος και ιστορικής διαδρομής του Αγίου Φωτός.Σήμερα εμείς θα απαντήσουμε τεκμηριωμένα στα κάθε είδους βακτηρίδια εν πάση αληθεία τι συμβαίνει περί της αφής του Αγίου Φωτός κάθε χρόνο το Μεγάλο Σάββατο στα Ιεροσόλυμα.

Ό Πατριάρχης Ιεροσολύμων κατά την 12ην μεσημβρινήν του Μ. Σαββάτου κρατώντας τίς δύο (πολυσώματες) σβηστές λαμπάδες, εισέρχεται στό άγ. Κουβούκλιο καί κλείνεται στόν Πανάγιο Τάφο.Εκεί, γονυπετής και με κατάνυξη  άναγινώσκει τήν άκόλουθον εύχήν.(Τήν παραθέτουμε ολόκληρη ακριβώς).

Εδώ θά πρέπει νά προσέξουμε τήν Δεητική ευχή ιδιαιτέρως

Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ, ή άρχίφωτος σοφία τού άναρχου Πατρός.Ό φώς οίκων άπρόσιτον, ό ειπών εκ σκότους φώς λάμψαι, ό ειπών γενηθήτω φώς καί έγένετο φώς, Κύριε, ό τού φωτός χορηγός, ό έξαγαγών ημάς από του σκότους της πλάνης καί είσαγαγών εις τό θαυμαστόν φώς της σης έπιγνώσεως. 

Ο την γήν μεν πάσαν διά της εν αυτή ένσάρκου παρουσίας σου, τά καταχθόνια δέ διά της εις  Άδην καταβάσεώς σου φωτός πληρώσας καί χαράς, μετά δέ ταύτα διά των αγίων σου αποστόλων φώς καταγγείλας πάσι τοις έθνεσιν. Εύχαριστούμεν σοι, ότι διά της ευσεβούς πίστεως μετήγαγες ημάς άπό σκότους εις φώς καί γεγόναμεν υιοί διά τού αγίου βαπτίσματος, θεασάμενοι τήν δόξαν σου πλήρη ούσαν χάριτος καί αληθείας-άλλ' ώ φωτοπάροχε Κύριε ό τό μέγα φώς ών, ό ειπών, ό λαός ό καθήμενος έν σκότει.  

Δέσποτα Κύριε, τό φώς τό άληθινόν, ό φωτίζει πάντα άνθρωπον έρχόμενον εις τόν κόσμον τό μόνον φώς τού κόσμου καί φώς της ζωής τών ανθρώπων, ού άπό τής δόξης έπληρώθη τά σύμπαντα, ότι φώς εις τόν κόσμον έλήλυθας διά της ένσάρκου σου οικονομίας, ει καί οι άνθρωποι ήγάπησαν μάλλον τό σκότος ή τό φώς. 

Σύ Κύριε φωτοδότα, έπάκουσον ημών τών αμαρτωλών καί αναξίων δούλων σου τών τη ώρα ταύτη παρισταμένων τω παναγίω σου καί φωτοφόρω τούτω τάφω καί πρόσδεξαι ημάς τιμώντας τά άχραντα πάθη σου, τήν παναγίαν σου σταύρωσιν,τόν έκούσιον θάνατον καί τήν έν τω πανσεβάστω τούτω μνήματι τού τεθεωμένου σου σώματος κατάθεσιν καί ταφήν καί τριήμερον έξανάστασιν, ην χαρμονικώς ήδη άρξάμενοι έορτάζειν, μνείαν ποιούμεθα.  Καί τής έν 'Άδου καθόδου σου, δι' ής τάς έκείσε τών δικαίων κατεχομένας ψυχάς δεσποτικώς ήλευθέρωσας τη αστραπή τής σής θεότητος φωτός πληρώσας τά καταχθόνια.  

Όθεν δή άγαλλομένη καρδία καί χαρά πνευματική κατά τούτο τό ύπερευλογημένον Σάββατον τά έν γή καί υπό γήν θεοπρεπώς τελεσθέντα σοι σωτηριωδέστατα μυστήρια σου έορτάζοντες καί σέ τό όντως ίλαρόν καί έφετόν φώς έν τοις καταχθονίοις θεϊκώς έπιλάμψαν, έκ τάφου δέ θεοπρεπώς άναλάμψαν άναμιμνησκόμενοι, φωτοφάνειαν ποιούμεθα, σού τήν πρός ημάς συμπαθώς γενομένην θεοφάνειαν, είκονίζοντες. 

Επειδή γάρ τή σωτηρίω καί φωταυγεί νυκτί πάντα πεπλήρωται φωτός ουρανός τε και γή και τά καταχθόνια διά τό ύπερφυές μυστήριον τής έν Άδου καθόδου σου καί τής έκ Τάφου σου τριημέρου αναστάσεως. Διά τούτο, έκ τού επί τούτον τόν φωτοφόρον σου Τάφον ένδελεχώς καί άειφώτως έκκαιομένου φωτός εύλαβώς λαμβάνοντες, διαδίδόαμεν τοις πιστεύουσιν εις σέ τό άληθινόν φως και παρακαλούμεν καί δεόμεθά σου, Πανάγιε Δέσποτα, όπως ανάδειξης αυτό αγιασμού δώρον καί πάσης θεϊκής σου χάριτος πεπληρωμένον, διά της χάριτος τού Παναγίου καί φωτοφόρου Τάφου σου  καί τούς άπτομένους εύλαβώς αυτού ευλόγησης καί άγιάσης, τού σκότους των παθών ελευθέρων και τών φωτεινότατων σου σκηνών καταξίωσης, όπου φώς τό άνέσπερον της σης θεότητος λάμπει-χάρισαι αύτοίς. Κύριε, ύγίειαν καί εύζωίαν καί τούς οίκους αυτών παντός αγαθού πλήρωσον.

Ναί, Δέσποτα φωτοπάροχε, έπάκουσόν μου τού αμαρτωλού έν τή ώρα ταύτη καί δός ήμίν τε καί αύτοίς περιπατείν έν τω φωτί σου καί έν αύτώ μένειν, έως τό φώς της πρόσκαιρου ζωής έχομεν. Δός ήμίν, Κύριε, ίνα τό φώς τής πρόσκαιρου ζωής ταύτης έχωμεν. Δός ήμίν Κύριε, ίνα τό φώς τών καλών έργων ημών λάμπη έμπροσθεν τών ανθρώπων καί δοξάζωσί σε συν τω άνάρχω σου Πατρί και τώ Παναγίω Πνεύματι. Εις φώς γάρ εθνών ημάς τέθεικας, ίνα αύτοίς τή σκοτία περιπατούσι φαίνωμεν. Άλλ' ήμείς ήγαπήσαμεν τό σκότος μάλλον ή τό φώς, φαύλα πράσσοντες. 

Πάς γάρ ό φαύλα πράσσων μισεί τό φώς κατά τόν άψευδή λόγονσου - διά τούτο όσημέραι προσκόπτομεν άμαρτάνοντες, επειδή περιπατούμεν έν τή σκοτία. Άλλ' άξίωσον ημάς τό ύπόλοιπον τής ζωής ημών βιωτεύσαι πεφωτισμένους τούς οφθαλμούς τής διανοίας ημών.  Δός ήμίν, ίνα ώς τέκνα φωτός περιπατήσωμεν έν τώ φωτί τωνεντολών σου τό τού αγίου βαπτίσματος φωτεινόν ένδυμα, όπερ διά τών έργων ήμαυρώσαμεν, λεύκανον ώς τό φώς, ό αναβαλλόμενος τό φώς ώσπερ Ίμάτιον. 

Δός ήμίν ένδύσασθαι τά όπλα τού φωτός, ίνα δι' αυτών τόν άρχοντα τού σκότους τροπούμεθα, ός μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός. Ναί, Κύριε, καί ώς έν ταύτη τή ημέρα τοις έν σκότει καί σκιά θανάτου καθημένοις φώς έλαμψας, ούτω σήμερον λάμψον έν ταις καρδίαις ημών το σόν άκήρατον φώς, ίνα διά τούτου φωτιζόμενοι καί θερμαινόμενοι έν τή πίστει δοξάζομέν σε τό μόνον έκ μόνου τού άρχιφώτου φωτός ίλαρόν φώς εις τους ατελεύτητους αιώνας. Αμήν».

Όπως γίνεται φανερό ή Ευχή αύτη είναι πολύ διαφωτιστική καί επομένως σπουδαία γιά τό θέμα μας από τήν άποψη τού περιεχομένου της. Πραγματικά αποβλέποντας στό περιεχόμενο τής Ευχής διαπιστώνουμε ότι πουθενά δέν γίνεται λόγος (ούτε κάν υπαινιγμός) περί «άνωθεν κατερχομένου άύλου φωτός» κατά τήν στιγμή εκείνη, αλλά εννοείται μόνο φώς φυσικό πού άνάβεται στην ανάμνηση του Άναστάντος Χριστού, του αληθινού φωτός του κόσμου. 

Τελετουργικώς δεν έχουμε την, λεγόμενη, ευχή ευχαριστίας (όπως θά ήταν ή ευχή εάν μόλις είχαμε λάβει τό άυλο φως), άλλά έχουμε ευχή ικεσίας, δηλαδή δεήσεως–παρακκλήσεώς μας, όπως ευλογηθεί καί (ως αναστάσιμο) καταστεί ιδιαίτερα άγιο, καθώς, δηλώνει ή φράση της ευχής «νά άναδειχθή» τό φως όχι μόνο «αγιασμού δώρον» άλλά «καί πάσης θεϊκής χάριτος πεπληρωμένον».  Άλλά ποιό φως, εύχεται ό Πατριάρχης νά γίνει τέτοιο; Βεβαίως τό «εις άνάμνησιν» (όπως αναφέρει ή ευχή) φυσικό φώς, τό όποιο ανάβει ό Πατριάρχης από τήν κανδήλα του Παναγίου Τάφου. 

Ή Ευχή είναι σαφέστατη.Λέγει δηλαδή ότι εμείς «άγαλλομένη καρδία», δηλαδή μέ χαρά «έορτάζοντες» αυτό «το ύπερευλογημένον Σάββατον τά... μυστήριά σου». Καί  ένθυμούμενοι Εσένα πού είσαι τό φως τό όποίο έλαμψε άπό τόν τάφο μέ τρόπο άξιο τού Θεού «καί σέ τό όντως ίλαρόν φως... 

Τό εκ του τάφου θεοπρεπώς άναλάμψαν άναμιμνησκόμενοι») κάνουμε έμείς  τελετή εμφάνισης φωτός («φωτοφάνειαν ΠΟΙΟΥΜΕΘΑ») εικονίζοντας έτσι τήν θεοφάνειά σου. Δηλαδή τήν θεϊκή του φωτοβόλο εμφάνιση πού μέ τήν συμπόνια σου έγινε άπό Σένα γιά μάς «είκονίζοντές σου τήν πρός ημάς συμπαθώς γενομένην θεοφάνειαν».  

Και ή Ευχή, άφού ανέφερε ότι εμείς κάνουμε τήν δική μας φωτοφάνεια σέ ανάμνηση («άναμιμνησκόμενοι»), τού Χριστού, πού ως φως έλαμψε άπό τόν τάφο (καί της οποίας άπλή απεικόνιση αποτελεί ή δική μας τελετή), προχωρεί καί εξηγεί τό άπό πού παίρνεται τό φως γιά νά ανάψουν οί λαμπάδες καί, στη συνέχεια, νά μεταδοθεί στους πιστούς.  Και είναι ό τόπος αυτός ό άγιος Τάφος καί πηγή τού φωτός τό όποιο, εύλαβώς λαμβάνει ό Πατριάρχης, είναι ή Ιερή λυχνία πού ΣΥΝΕΧΩΣ καί πάντοτε καίει εκεί. 

Επαναλαμβάνουμε τις φράσεις τού κειμένου: «Διά τούτο, έκ του έπί τούτον τόν φωτοφόρον σου Τάφον ένδελεχώς καί άειφώτως έκκαιομένου φωτός εύλαβώς λαμβάνοντες διαδιδόαμεν τοις πιστεύουσιν εις σέ τό άληθινόν φώς...». 

Τέλος ή ευχή, άφού διευκρίνησε ότι ή τελετή της φωτοφάνειας γίνεται «εις άνάμνησιν» της θεοφάνειας τού Χριστού, καί άφού δήλωσε τό πόθεν ανάβει τό (συμβολικό της Αναστάσεως) φώς, καταλήγει στήν παράκληση πρός τόν Θεό όπως αυτό τό (φυσικό) φώς πού παίρνουμε άπό τόν άγιο Τάφο (καί πού, μάλιστα, τό παίρνουμε «τό ύπερευλογημένον Σάββατον», όπως τό αναφέρει) νά γίνει καί αυτό πλούσια ευλογημένο (δηλαδή καί αυτό ύπερεύλογημένο). Τονίζουμε τή διατύπωση:«Παρακαλούμεν καί δεόμεθά σου. Πανάγιε Δέσποτα, όπως ΑΝΑΔΕΙΞΗΣ αυτό αγιασμού δώρον καί πάσης θεϊκής χάριτος πεπληρωμένον...». 

Αξιοπρόσεκτη ή λέξη «ανάδειξης»  ή οποία δηλώνει καθαρά ότι τό φώς (όχι μόνο δέν είναι ουρανό-πέμπτο, άλλά) δέν έχει ακόμη αναδειχθεί ίδιαίτερον «αγιασμού δώρον». Δηλαδή δέν έχει γίνει ακόμη τό προσδοκώμενο νέο άγιο φώς τής «κλητής καί αγίας ημέρας», τό «καινόν φώς τού καινού Πάσχα» ή, κατά τόν Γρηγόριο Ναζιανζηνό, «τό τού μεγάλου φωτός άντίτυπον». Έάν όμως, με άλλα λόγια, τό φώς ήταν ούρανόπεμπτο, τότε θά ήταν «άφ' εαυτού» άναδεδειγμένο άγιο, καί δέν θά παρακαλούσε ό Πρωθιεράρχης όπως τό αναδείξει ό Θεός. Καί πώς θά γίνει αυτή ή ανάδειξη; Επεξηγεί ή ευχή:«διά τής χάριτος τού Παναγίου Τάφου». 

Τέλος, παρατηρούμε ακόμη ότι:Αξιοπρόσεκτη, ώς δηλωτική τής εννοίας τού φωτός, είναι καί ή όρθοδοξότατη φράση πρός τό τέλος τής Ευχής:«λάμψον έν ταις καρδίαις ημών τό σόν άκήρατον φώς».  Ή φράση βέβαια σημαίνει: παράκλησή μας όπως,  Σύ ό Θεός, στείλεις τήν ολοκάθαρη λάμψη τού φωτισμού σου στόν εσωτερικό μας κόσμο (καί όχι, φυσικά, στά υλικά μας μάτια ώς εξωτερική, ορατή θαυματουργία). 

Σχετικά τώρα μέ την δομή της Ευχής καί τήν φραστική διατύπωση διαπιστώνουμε την επίδραση ευχών του Μεγάλου Αγιασμού των Θεοφανείων (όπως γίνει «τό ύδωρ αγιασμού δώρον καί... άναδειχθήναι αυτό άποτρόπαιον...»).Καθώς καί τής ευχής γιά την μετουσίωση τών Τιμίων Δώρων στήν Λειτουργία τού Μ. Βασιλείου δέεται ό Ιερέας όπως ό Θεός τά Τίμια Δώρα «εύλογήσαι, άγιάσαι καί άναδείξαι». Λοιπόν «άγιάσαι καί αναδείξαι», έχουμε σέ αυτές τίς ευχές, όπως ακριβώς καί στήν ευχή τού αγίου φωτός.   

Αυτά πρός την σωστή ενημέρωση των άσχετων βακτηριδίων 

περί της Τελετής της Αφής του Αγίου Φωτός.

Π.ΒΟΙΩΤΟΣ