ΚΑΘΑΡΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΙ ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ

Θα ξεκινήσω με μία διαπίστωση. Δυσάρεστη, αλλά αληθινή. Ένας ιεράρχης που ευλογεί το τουρκικό ασκέρι σε πολεμική αποστολή δεν κάνει για Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας. 

Απλά επαληθεύει τις υποψίες ότι μοιραίοι και επώδυνοι συμβιβασμοί τον κρατάνε στον θρόνο του. Όπως αυτοί που τον υποχρέωσαν να κηρύξει αυτοκέφαλη την Ορθόδοξη (εθνικιστική και σχισματική) Εκκλησία της Ουκρανίας και να βάλει φωτιά στις σχέσεις με το Πατριαρχείο Μόσχας.

Πάμε τώρα στην ουσία του πράγματος. Πώς προέκυψε αυτό το νεότερο «σχίσμα» στην ιστορία της Ορθοδοξίας; Υπήρξε κάποια αδήριτη θρησκευτική ανάγκη που το επέβαλε; 

Το ακριβώς αντίθετο, θα σας έλεγα. Πολιτικοί και εθνοφυλετικοί ήταν οι λόγοι, κάτι που έρχεται σε ευθεία αντίστιξη με την εκκλησιαστική προσέγγιση της Ορθοδοξίας σε ζητήματα εθνικιστικών διενέξεων.

Δεν το λέω εγώ. Το λέει μία από τις σημαντικότερες αποφάσεις του ίδιου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που ήδη από το 1872 καταδίκασε στη Μεγάλη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης τον «εθνοφυλετισμό» ως αίρεση! Ξέρετε ποια ήταν τότε η αφορμή; 

Το γεγονός ότι η αντικανονική και σχισματική Βουλγαρική Εκκλησία αυτοανακήρυξε αυθαίρετα την Αυτοκεφαλία της με εθνοφυλετικά κριτήρια, για λογαριασμό του βουλγαρικού κράτους και σε βάρος των πατριαρχικών ελληνορθόδοξων πληθυσμών της Μακεδονίας και της Θράκης. 

Ως πριν από λίγα χρόνια η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία του υπέργηρου «Πατριάρχη Κιέβου» Φιλάρετου, που αποσπάστηκε μονομερώς το 1992 από τη Μόσχα (σ.σ.: και την έχρισε προ ημερών αυτοκέφαλη το Φανάρι), ήταν η σχισματική. 

Δεν αναγνωριζόταν ούτε από το Πατριαρχείο ούτε από καμία άλλη Ορθόδοξη τοπική Εκκλησία ανά την υφήλιο.

Το ερώτημα λοιπόν είναι τι μεσολάβησε. Άκουσε αίφνης τη φωνή του Κυρίου ο Βαρθολομαίος; Την ίδια που του είπε να ευχηθεί τη νίκη για τα τουρκικά στρατεύματα που μπούκαραν στην Αφρίν; 

Ένιωσε μέσα του ότι άλλαξαν οι ανάγκες των Ουκρανών πιστών, οι περισσότεροι εκ των οποίων, παρά τη διάρρηξη σχέσεων Μόσχας - Κιέβου, εξακολουθούν να ανήκουν στην κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία υπό τον Πατριάρχη Ονούφριο, 

Όπου υπάγεται στο Ρωσικό Πατριαρχείο και σήμερα βρίσκεται υπό απηνή διωγμό; Ή μήπως απλά έκανε διατεταγμένη υπηρεσία για λογαριασμό τρίτων διευκολύνοντας τις προεκλογικές ανάγκες του «Βασιλιά της σοκολάτας»; 

Δηλαδή του Ουκρανού προέδρου Πιέτρο Ποροσένκο, που σε πέντε μήνες έχει εκλογές και προσβλέπει στη στήριξη των ναζιστικών δυνάμεων οι οποίες ευδοκιμούν στη χώρα της πορτοκαλί επανάστασης;..

Γιατί ας μην κοροϊδευόμαστε: Η Ουκρανία από κοινού με την Κροατία ήταν οι δύο χώρες της Ευρώπης που αισθάνονταν πολύ βολικά με τους Γερμανούς ναζί και τον Αδόλφο. 

Η Κροατία με τον διαβόητο Αντε Πάβελιτς, που εξόντωνε συλλήβδην Εβραίους και Σέρβους, και η Ουκρανία με τον ουνίτη φασίστα Στεπάν Μπαντέρα και τη 14η Μεραρχία Waffen SS της Γαλικίας στελεχωμένη από εθελοντές γερμανόφρονες, 

Οι οποίοι έδειχναν τέτοιον ζήλο στην εξόντωση αμάχων, ώστε ο Κόκκινος Στρατός έβγαλε διαταγή να μη συλλαμβάνονται, αλλά να εκτελούνται επί τόπου, χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ναζισμός ζει και βασιλεύει στη σημερινή Ουκρανία. Και ο Ποροσένκο, παρότι δήθεν μετριοπαθής, έχει συγκεντρώσει όλα τα κατακάθια του. 

Ο πρόεδρος της Βουλής Αντρέι Παρουμπίι, τρίτος στην ιεραρχία πολιτικός παράγοντας της χώρας και πρώην επικεφαλής των φασιστικών ταγμάτων ασφαλείας που αιματοκύλισαν την πλατεία Μεϊντάν στις ταραχές του 2014, το είπε πρόσφατα απροκάλυπτα:

«Ο κορυφαίος πολιτικός που εφάρμοσε στην πράξη την άμεση δημοκρατία ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ»! Το εθνοφυλετικό μίσος λοιπόν εις βάρος των Ρώσων κυριαρχεί στη σημερινή Ουκρανία. 

Και αυτό ακριβώς ενθαρρύνει, κατά παράβαση των εκκλησιαστικών κανόνων, ο Βαρθολομαίος: Να μπουκάρουν έξαλλοι Ουκρανοί εθνικιστές στους ρωσικούς ορθόδοξους ναούς. 

Τους προέτρεψε ήδη προς αυτήν την κατεύθυνση ο «Πατριάρχης» τους Φιλάρετος, ο οποίος στη διάρκεια του πολέμου της Κριμαίας είχε… απενοχοποιήσει τους φόνους Ρώσων λέγοντας το αμίμητο:«Πώς είναι δυνατόν να υπερασπιστούμε τα εδάφη μας χωρίς να πάρουμε ζωές;»

Δυστυχώς έμπλεξε άσχημα τα θεολογικά με τα πολιτικά ο Βαρθολομαίος. Και με την ενέργειά του αυτή υπονόμευσε τον ρόλο του Πατριαρχείου ως εγγυητή της πανορθόδοξης ενότητας. 

Ήδη σημαντικά Ορθόδοξα Πατριαρχεία σπεύδουν να τον εγκαταλείψουν, δηλώνοντας την αντίθεσή τους στην Αυτοκεφαλία της αντικανονικής Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. 

Συντάσσονται δηλαδή με τη Μόσχα. Η θρησκεία, που ήταν ο συνεκτικός ιστός του ρωσικού με το ελληνικό έθνος διαμέσου των αιώνων, γίνεται ξαφνικά αιτία διχασμού με προσωπική ευθύνη του Οικουμενικού Πατριάρχη. 

Το γεγονός ότι δεν θα ξαναπατήσει Ρώσος σε ελληνικό μοναστήρι δεν φαίνεται να τον απασχολεί καθόλου. Ίσως και να εξυπηρετεί τα σχέδια αυτών που τον καθοδήγησαν. Σχέδια που αντιστρατεύονται τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας…

Σε μια πράγματι άκομψη από εκκλησιολογικής πλευράς δήλωση για ιεράρχη, ο Πατριάρχης της Ρωσίας Κύριλλος ομολόγησε πριν από μερικά χρόνια ότι ενεργεί πρώτα ως Ρώσος πατριώτης και έπειτα ως ορθόδοξος επίσκοπος. 

Το ανάλογο ερώτημα μάλλον δεν θα μπορούσε ποτέ να τεθεί στον «δικό» μας Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Γιατί απλούστατα έχει προ πολλού απαντηθεί...