ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Όπως κάθε άνθρωπος απευθύνεται στην μητέρα του με άνεση και με την σιγουριά ότι θα βρει κατανόηση και στήριξη, έτσι απευθυνόμαστε και στην μάνα Παναγία μας.

Χωρίς να ντρεπόμαστε γονατίζουμε μπροστά της, αφήνουμε δάκρυα στην αγκαλιά της, νοιώθουμε σιγουριά όταν την έχουμε στην σκέψη μας.

Όταν κινδυνεύουμε οι άνθρωποι δύο λέξεις λέμε στην κορύφωση του κινδύνου «Παναγιά μου και Μάνα μου». Το πρόσωπο είναι ένα στην ουσία. Η Παναγία. Είναι η μάνα του Χριστού και του κάθε χριστιανού.

Αυτή την μητέρα συνοδεύουμε βήμα, βήμα στην Γεσθημανή, και στολίζουμε το νεκροκρέβατό Της με τα πάθη, τις αμαρτίες και τις ατέλειές μας. Για να τις θάψει μαζί Της και να τις αναστήσει καινές.

Η Μεγάλη Παράκληση της περιόδου του Δεκαπενταγούστου. Εξηγήσαμε στα προηγούμενα «βήματα» τα επίθετα που έδωσε η Εκκλησία στην μητέρα του Κυρίου, τα λεγόμενα δογματικά.

Σήμερα θα αναφερθούμε στην σημασία των πρεσβειών Της. Ρωτούν κάποιοι. Γιατί απευθυνόμαστε με τόση σιγουριά στην Παναγία και όχι στον Χριστό; 

Υπάρχουν δύο κείμενα στην αγία Γραφή, ένα στην Παλαιά κι ένα στην Καινή Διαθήκη που μας δίνουν απάντηση στο ερώτημα αυτό.

Ο Βασιλιάς Σολομών είναι στο θρόνο του. Η μητέρα του Βηρσαβεέ τον πλησιάζει για να τον παρακαλέσει για την υπόθεση ενός γάμου, του Αδωνία, ετεροθαλή αδελφού του Σολομώντα.

Τον οποίον δεν τον ήθελε ο Βασιλιάς επειδή σκοπός του γάμου ήταν η ανατροπή του από τον θρόνο κάνοντας συμμαχίες συγγενικές. Μόλις μπαίνει η μητέρα του, ο Βασιλιάς κατεβαίνει από τον θρόνο και την υποδέχεται αγκαλιάζοντάς την.

Της προσφέρει θέση δεξιά του θρόνου του, την ακούει με χαρά και της λέει:«Ζήτησε μητέρα μου ότι θέλεις κι εγώ δεν θα σου αρνηθώ». (Γ’ Βασ. 2, 20)

Στην Καινή Διαθήκη ο Χριστός ευρισκόμενος στο γάμο της Κανά της Γαλιλαίας θαυματουργεί μετά από παράκληση της μητέρας Του. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει ότι  θαυματούργησε «τιμών την μητέρα»  (PG  59, 134).

Δεν είναι εύκολο σε ένα παιδί να μην κάνει χάρη στην μητέρα του. Και επηρεασμένος ο χριστιανός από τη μοναδική και δυνατή σχέση μητέρας-γιού θεωρεί ότι:

Ο Χριστός δεν θα χαλάσει χατίρι στη μητέρα του, γι’ αυτό και την παρακαλεί να πρεσβεύει γι’ αυτόν.«ει μη γαρ συ Κόρη, πάντοτε προΐστασο, υπέρ εμού πρεσβεύουσα, τω Υιώ και Θεώ σου».

Η Παναγία είναι ο τελειότερος άνθρωπος και γι’ αυτό φέρει τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Είναι γεμάτη αγάπη, μητρική στοργή και τρυφερότητα.

Η μεσιτεία της στον Υιό και Θεό της είναι θερμή για τις βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων και κυρίως για τη σωτηρία του κάθε ανθρώπου. «Πρεσβεία θερμή, και τείχος απροσμάχητον».

Όπως η μητρική της προστασία σκέπαζε τον μικρό Ιησού, έτσι και οι πρεσβείες της σκεπάζουν τον κάθε άνθρωπο. Είναι μεγάλη η παρρησία της ενώπιον του Χριστού από τον οποίο έμεινε αχώριστη κατά το λόγο του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού.

Βασικό έργο της Παναγίας στον ουρανό είναι η ακατάπαυστη πρεσβεία για τους χριστιανούς που ζουν στην γη. Άλλωστε, η Παναγία γκρέμισε το μεσότοιχο της έχθρας και ένωσε γη με ουρανό. ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ