ΜΙΑ ΡΩΓΜΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ

«Εμείς μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε. Μόνο σε αυτό είμαστε καλοί», είπε, ανάμεσα σε άλλα, η Κατερίνα Στεφανίδη σε δηλώσεις της στην ΕΡΤ αμέσως μετά την κατάκτηση του μεταλλίου. 

Η διάκριση δεν θα φέρει πίσω τους νεκρούς, ούτε θα αποκαταστήσει τις φυσικές καταστροφές, τις υλικές ζημιές αλλά, να, ένας αθλητής μπορεί να προσφέρει μια στιγμή ανάτασης, ένα χαμόγελο συγκίνησης, πιο στέρεο από τα συνήθη φευγαλέα και περαστικά. 

«Ελπίζουμε μόνο να προσφέραμε κάποια χαρά σε όλους τους ανθρώπους», είπαν από κοινού Κατερίνα Στεφανίδη και Νικόλ Κυριακοπούλου, οι αθλήτριες του επί κοντώ που ανέβηκαν στο βάθρο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Βερολίνου.

Δεν ήταν οι μόνες που διακρίθηκαν. Κι άλλα ονόματα αθλητών βοήθησαν να ξημερώσει μια καλύτερη επόμενη μέρα: Τεντόγλου, Χρήστου, Γκολομέεβ, Τσιτσιπάς... Κοιμηθήκαμε με τα ονοματεπώνυμα 93 νεκρών. 

Ξυπνήσαμε θαυμάζοντας τα επιτεύγματα στον αθλητισμό νέων ανθρώπων γεμάτων δύναμη, πείσμα, διαρκή και επίπονη προσπάθεια. Παραμένουμε βαρύθυμοι, με ανυποχώρητο το αίσθημα μιας διαρκούς ανατροπής. 

Με μια κυβέρνηση που, με τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί, προετοιμάζει το επόμενο λάθος της και, κατά συνέπεια, το επόμενο πρόβλημά μας. Ο αιφνιδιασμός της ματαίωσης (κάποτε και τραγικής) επιτείνεται από την τυχαιότητα των πραγμάτων, την απόλυτη απουσία σχεδιασμού και τη μη ανάληψη ευθύνης.

Το παράδειγμα του (παγκοσμιοποιημένου) αθλητισμού είναι μια νησίδα αριστείας μέσα στη διάλυση της χώρας. Και το ερώτημα που ανακύπτει είναι ακριβώς αυτό: υπάρχει το πλαίσιο ώστε να μπορεί ο καθένας να αφιερωθεί σε «αυτό που μπορεί να κάνει» και να γίνει «καλός» σε αυτό; 

Η Κατερίνα Στεφανίδη μίλησε με το μέτρο του ανθρώπου που σταθμίζει και επαναπροσδιορίζει διαρκώς τις δυνάμεις του ύστερα από πολλή δουλειά, υπέρβαση αντοχών και ορίων. 

Που γνωρίζει τι σημαίνει επιτυχία και αποτυχία, από ποιους παράγοντες κρίνονται, πόσο υπολογίσιμη αξία είναι η συνέπεια, ο προγραμματισμός, το «πλαίσιο» που λειτουργεί, επιτρέποντας να αφοσιωθείς στη δουλειά σου χωρίς να φοβάσαι ότι θα καταλήξει η προσπάθεια στα αποκαΐδια.

Κάθε χώρα έχει ανάγκη τους άριστους, απ’ όπου κι αν προέρχονται. Εχει ανάγκη και μια κυβέρνηση που να προσβλέπει σε αυτούς για να ηγηθούν στην προσπάθεια ανάκαμψης. 

Προϋπόθεση για να κοπιάσει κανείς είναι και η προσδοκία μιας ανταμοιβής, όχι κατ’ ανάγκην οικονομικής: μιας ρωγμής αισιοδοξίας μέσα σε ένα καλοκαίρι τόσο δυσοίωνο και δυστοπικό.